ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ

Κάποτε ἕ­νας Γέ­ρον­τας ἔ­στει­λε τό κα­λο­γέ­ρι του νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ στόν πα­πα–Δα­νι­ήλ. Τό κα­λο­γέ­ρι πῆ­γε, χτύ­πη­σε τήν πόρ­τα καί εἶ­πε τό «Δι᾿ εὐ­χῶν…», ἀλ­λά δέν πῆ­ρε ἀ­πό­κρι­ση. Κο­ί­τα­ξε τό­τε ἀ­πό τό πα­ρά­θυ­ρο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί εἶ­δε τόν πα­πα–Δα­νι­ήλ γο­να­τι­στό κά­τω ἀ­πό τόν πο­λυ­έ­λαι­ο νά προ­σε­ύ­χε­ται καί νά εἶ­ναι μέ­σα σέ φλό­γες.

Καί μέ τήν βο­ή­θεια τῆς Πα­να­γί­ας τό παι­δί περ­πά­τη­σε καί ἄ­φη­σε γι­ά πάν­τα ἐ­κεῖ τίς πα­τε­ρί­τσες. Φεύ­γον­τας εὐ­χα­ρί­στη­σαν οἱ γο­νεῖς καί ἄ­φη­σαν χρή­μα­τα. Ἐ­κεῖ ἦ­ταν πού ἐ­ξα­γρι­ώ­θη­κε ἡ για­γιά καί εἶ­πε: “Για­τί τό χα­λᾶ­τε τώ­ρα; Για­τί χα­λᾶ­τε τήν εὐ­λο­γί­α πού πή­ρα­τε; Δέν θέ­λω τί­πο­τε.Νά πᾶ­τε στήν εὐχή τῆς Πα­να­γί­ας. Πά­ρε τόν σα­τα­νᾶ (χρή­μα­τα) ἀ­πό τό τρα­πέ­ζι, θά μοῦ λε­ρώ­σει τήν εὐ­λο­γί­α. Για­τί ἡ εὐ­λο­γί­α δέν πλη­ρώ­νε­ται. Ἐ­μέ­να ὁ Θε­ός μοῦ τό ἔ­δω­σε δω­ρε­άν καί πῶς τώ­ρα νά πά­ρω λε­φτά;”

Στήν Λει­τουρ­γί­α ἔ­βλε­παν νά ἀλ­λοι­ώ­νε­ται τό πρό­σω­πό του. Τά μά­τια του μέ­σα στό σκο­τά­δι ἦ­ταν πο­λύ φω­τει­νά. Πάν­τα λει­τουρ­γοῦ­σε μέ κα­τά­νυ­ξη καί δά­κρυ­α. Τήν ὥ­ρα τῆς θε­ί­ας Λει­τουρ­γί­ας τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό δι­ά­βα­ζε μέ δά­κρυ­α. Μέ δά­κρυ­α σή­κω­νε τά Ἅ­για καί ἔ­κα­νε τήν Εἴ­σο­δο, ἐ­κτός βέ­βαι­α ἀ­πό τίς ἁρ­πα­γές καί τίς θεῖ­ες ὀ­πτα­σί­ες πού εἶ­χε.

Κανεὶς δὲν ἀντιμιλοῦσε στὸν Δεσπότη κι’ ἂς ἦταν πανίσχυρος ὁπλαρχηγὸς ἡ προύχοντας ἢ ἀξιωματοῦχος, δείχνοντας ἔτσι τὴν «ὑιικὴ ὑπακοή» τους καὶ φυσικὰ δι’ αὐτοῦ βιώνοντας τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι, μὲ τὴν πίστη του, τὴν πραότητά του, τὴν ἐντιμότητά του, τὴν φιλοπατρία του καὶ τὴν πενία του ἐπέδρασε μὲ ἄριστο τρόπο στὸ ποίμνιό του σύμφωνα μὲ τὸ καθῆκον του δηλ. ἐκεῖνο τοῦ Ἀρχιερέα ποὺ πρῶτο μέλημα ἔχει τὶς ψυχές.

«Τα Αγιορειτικά μνημεία της Φύσεως» …. ήτοι τα αιωνόβια εκείνα δένδρα, άτινα συνυπάρχουν απ΄ αιώνων με τους Αθωνίτας μοναστάς και βεβαίως έχουν την ιδικήν των ιστορία εις τον παραδείσιον Ιερόν ημών τόπον. Με τα λόγια αυτά ο Ιβηρίτης μοναχός Γέρων Μάξιμος ξεκινά το προλογικό σημείωμα του έργου του. Ο ίδιος υπήρξε μέλος της Αγιορειτικής Εφορίας Δασών και η ενασχόληση του με την φύση υπήρξε…

«Ὅ­ταν γε­μί­ζης τό λα­δι­κό, νά πη­γαί­νης μπρο­στά στήν εἰ­κό­να τῆς Πα­να­γί­ας, νά τό σταυ­ρώ­νης καί νά τήν πα­ρα­κα­λᾶς νά τό εὐ­λο­γή­ση», τοῦ εἶ­πε. Ἔ­τσι ἔ­κα­νε πάν­τα ὁ π. Χρυ­σό­στο­μος ὅ­ταν ἔ­παιρ­νε λά­δι, καί ὤ τοῦ θαύ­μα­τος! Τό πεν­το­κά­ρι­κο ἔ­φθα­σε καί πε­ρίσ­σε­ψε.»

Βλέπει ὁ Συμεών τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν σέ ὅραμα νά κάθεται ἐπάνω σέ θρόνο ὑψηλά, ἐνῶ ἐφαίνετο ἕνα φοβερό βῆμα ἔμπροσθέν Του. Ἐκεῖ συνεκεντρώνετο πλῆθος δικαίων καί ἀνοίγετο τό Βιβλίον τῆς Ζωῆς. Ἀκόμη ἀπό τήν Ἀνατολή παρουσιάζετο ὁ παράδεισος, ἐνῶ ἀπό τήν Δύση μία λίμνη πυρός ἡ ὁποία ἔβραζε, συγχρόνως δέ τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἀπό ὑψηλά νά τοῦ λέγη …

Ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» χάριτι Θεοῦ, μὲ πολὺ κόπο καὶ ἀρκετὴ προετοιμασία, ἐκδίδει τὸ Ἑορτοδρόμιον, τὸ ὁποῖο περιέχει πατερικοὺς Λόγους σὲ Δεσποτικὲς καὶ Θεομητορικὲς ἑορτές. Ἀποτελεῖ τὸν πρῶτο τόμο τῆς σειρᾶς Πατερικὸς Ἄμβων καὶ ἀκολουθοῦν περισσότεροι ἀπὸ δέκα παρόμοιοι τόμοι μὲ πατερικοὺς Λόγους στὰ Ἑωθινὰ Εὐαγγέλια, Κυριακοδρόμια μὲ Λόγους στὶς Κυριακὲς ὅλου τοῦ Ἐνιαυτοῦ, Τριωδίου καὶ Πεντηκοσταρίου καὶ Ἑορτοδρόμια Ἁγίων, ποὺ περιέχουν Λόγους Ἁγίων Πατέρων καὶ ἐγκώμια σὲ διάφορους Ἁγίους.

  Έἶ­χα τήν εἰ­κό­να τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου στό Ἱ­ε­ρό. Κά­ποι­ος ἁ­γι­ο­γρά­φος εἶ­πε: ”Μωρέ, τό στό­μα  τοῦ Ἁ­γί­ου εἶ­ναι στρα­βό, στήν ἀ­κρού­λα­”. Ἔκα­­να προ­σευ­χή στόν Ἅ­γι­ο, ἔ­γι­νε ἕ­να συλ­λεί­τουρ­γο καί με­τά εἶ­δα τόν ἅ­γι­ο Νε­κτά­ρι­ο κα­θι­στό νά μοῦ λέ­η: ”Νά τούς πῆς, πώς νά, τώ­ρα πού κά­θο­μαι στήν κα­ρέ­κλα εἶ­μαι ἔτ­σι ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς καί στήν εἰ­κό­να­”. Οἱ εἰ­κό­νες ἔ­χουν τήν Χά­ρη τῶν Ἁ­γί­ων».

Ο Γέροντας της αγάπης Άγιος Παΐσιος (Συναξάρι για παιδιά)

Ἡ γνωριμία μέ ἕναν Ἅγιο ἀποτελεῖ μεγάλη εὐθύνη γι᾿ αὐτόν πού τόν συνάντησε, πού τόν ἀντίκρυσε μέ τά σαρκικά του μάτια, πού τόν ἄκουσε νά μιλάη. Σέ ἐποχές μάλιστα πού ἡ ἁγιότητα δέν συνηθίζεται. Ἔχει εὐθύνη νά μιμηθῆ τόν Ἅγιο, νά ἐφαρμόση ὅσα ἔμαθε, νά κάνη πράξη τό ἀσυνήθιστο, τήν Χριστιανική ζωή μέ συνέπεια.

  Mί­α Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή τήν ὥ­ρα τῆς Ἀ­πο­κα­θη­λώ­σε­ως, μό­λις κα­τέ­βα­σε τό Σῶ­μα, ἔ­κλαι­γε μέ με­γά­λη συγ­κί­νη­ση καί δέ­ος. Καί με­τά εἶ­πε: «Πα­τέ­ρες μου, σή­με­ρα δέν κα­τέ­βα­σα σῶ­μα ἁ­γι­ο­γρα­φη­μέ­νο, ἀλ­λά σῶ­μα ἀν­θρώ­πι­νο. Οἱ φλέ­βες Του χτυποῦ­σαν στίς δι­κές μου φλέ­βες. Ἡ σάρ­κα Του ἀκούμπα­γε στήν δι­κιά μου σάρ­κα. Κα­τα­λά­βαι­να τό αἷ­μα νά τρέ­χη στίς φλέ­βες Του».

   

Ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Στὴ Θεσσαλονίκη χειροτονήθηκε ἱερέας, ἀλλὰ καὶ ἀσθένησε· γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ γέροντά του, Συμεών, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καὶ κοιμήθηκε στὶς 20 Νοεμβρίου τοῦ 842

Πά­τερ μου, ἐ­κεῖ πού πά­ω τό βρά­δυ στό κελ­λί μου  νά κά­νω τόν κα­νό­να μου, ἔρ­χον­ται αὐ­τοί οἱ πο­νη­ροί⋅ τί τρα­βά­ω ὅ­λη τήν νύχ­τα δέν πε­ρι­γρά­φε­ται μέ λό­γι­α! Εἶ­ναι, πά­τερ μου, 5–6 μα­ζί καί μέ τρα­βᾶ­νε ἀ­π᾽ τά πό­δι­α, μέ χτυ­πᾶ­νε μπου­νι­ές μέ κά­τι μαλ­λι­α­ρά χέ­ρι­α, μέ ἄ­σχη­μα πρό­σω­πα, μέ πό­δι­α σάν κατ­σί­κι­α καί βρω­μᾶ­νε πο­λύ.

Στὴ σειρὰ «Συναξάρια γιὰ παιδιὰ»  ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» τὸ δεύτερο βιβλίο, ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἀρσένιο τὸν Καππαδόκη μὲ  τίτλο «Ὁ θαυματουργὸς Δάσκαλος».

    Εἶ­πε Γέρων: «Ἦρ­θα τό 1936 στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Γνώ­ρι­σα τόν Ὅ­σιο Σι­λουα­νό, τόν π. Σω­φρό­νιο καί τόν πα­πα–Τύχωνα. Τότε δέν ἦ­ταν μό­νο ὁ Σι­λουα­νός, ἀλ­λά ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοί Σι­λουα­νοί.

Ὁ βίος τοῦ Ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Νέου εἶναι ὁ δεύτερος-μετὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου τῆς Ἀτρώας- τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη»

“Πά­τερ μου, μή στε­νο­χω­ρι­έ­σαι, δι­ό­τι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἀρ­ρώ­στια γιά τόν ἄν­θρω­πο εἶ­ναι ἡ στε­νο­χώ­ρια”. Καί ἔ­γι­νε ἀ­μέ­σως ἄ­φαν­τος με­τά ἀ­πό αὐ­τό καί πῆ­γε στήν θέ­ση του (στό τέμπλο).

  Εί­πε Γέρων: «Δυ­στυ­χῶς σή­με­ρα ἔ­χει χα­θῆ ἡ ζε­στα­σιά στήν με­τα­ξύ μας σχέ­ση. Πα­λαιά πή­γαι­νες σ᾿ ἕ­να Μο­να­στή­ρι γιά προ­σκύ­νη­μα· τό πρῶ­το πού σοῦ ἔ­λε­γαν ἦ­ταν νά πᾶς στό Ἀρ­χον­τα­ρί­κι νά σέ κε­ρά­σουν, νά σέ δοῦν, νά σέ ρω­τή­σουν τί κά­νεις. Δέν ἦ­ταν τό­σο τό κέ­ρα­σμα, ἀλ­λά αὐ­τή ἡ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α ἡ ἀ­δελ­φι­κή. Σήμερα πᾶς κά­που καί σοῦ λέ­νε, πή­γαι­νε ἐ­κεῖ πού ἔ­χει πο­τή­ρια καί νε­ρό νά κε­ρα­στῆς. Εὐ­τυ­χῶς δέν εἶ­ναι παν­τοῦ αὐ­τό καί χα­ί­ρο­μαι, ὅ­ταν βλέ­πω νά ἔ­χουν τό πα­λαιό τυ­πι­κό.

    Έἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοί ἐ­νά­ρε­τοι πα­τέ­ρες πού σή­με­ρα ἔ­χουν ἐ­κλε­ί­ψει. Σήμερα ἔρ­χον­ται νέ­οι ἄν­θρω­ποι τῆς σύγ­χρο­νης ἐ­πο­χῆς καί νο­μί­ζουν ὅ­τι ἔ­τσι ἦταν τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, ὅ­πως τό βρί­σκουν. Δέν βλέ­πουν καί πα­ρα­δε­ίγ­μα­τα ἀ­πό μᾶς το­ύς πα­λαι­ο­ύς· ἐ­κεῖ­νο πού βρί­σκει κα­νείς ἀ­κο­λου­θά­ει. Ὅ­μως τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος δέν ἦ­ταν ἔ­τσι πα­λαιά.

Ὁ βίος τοῦ ὁσίου ΕΥΑΡΕΣΤΟΥ εἶναι ὁ ἕκτος κατά σειράν πού ἐκδίδεται ἀπό τήν ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ. Πρόκειται γιά τή ζωή, τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί τά θαύματα ἑνός ἐλάχιστα γνωστοῦ Ἁγίου.

Ὡς πνευματικὸς ἐξομολογοῦσε ὅλη μέρα μέχρι ἀργὰ τὸ βράδυ, συνέπασχε καὶ παρηγοροῦσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ, ἐνῶ τὶς ὑπόλοιπες ὧρες ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ὧρες τοῦ ὕπνου του προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅσοι τὸν γνώρισαν μιλοῦν γιὰ τὴ χάρη καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός.

Ἔ­ζη­σε στόν κό­σμο ὡς μο­να­χός ἁ­γι­ο­ρεί­της. Σάν χα­ρι­τω­μέ­νο ἄν­θος πού με­τα­φυ­τεύ­τη­κε, εὐ­ω­δί­α­σε καί ἀπέ­δω­σε καρ­πούς. Ὠ­φέ­λη­σε πολ­λούς μέ τίς πα­ρα­στα­τι­κές καί ζων­τα­νές δι­η­γή­σεις του, με­ταρ­σί­ω­νε τούς πι­στούς μέ τίς κα­τα­νυ­κτι­κές Λει­τουρ­γί­ες του καί μέ τήν χά­ρη τοῦ ἐμ­πεί­ρου Πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­νε­γέν­νη­σε πολλούς.

  Έἶ­πε Γέρων: «Σήμερα εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χή τῆς ὑ­πα­κο­ῆς στήν αὐ­το­νο­μί­α. Βλέ­πεις ὅ­τι γέ­μι­σε Κα­λυ­βά­κια ἡ ἔ­ρη­μος. Στόν Πα­ρά­δει­σο ὁ Ἀ­δάμ θέ­λη­σε νά σω­θῆ δί­χως τόν Θεό· καί σή­με­ρα θέ­λου­με νά σω­θοῦ­με χω­ρίς Γέροντα. Ὁ δρό­μος ὅ­μως τῆς κα­λο­γε­ρι­κῆς εἶ­ναι ἕ­νας. Ὑ­πα­κοή. Τό δί­δαγ­μα τῆς ἐ­πο­χῆς μας εἶ­ναι  αὐ­το­νο­μί­α. Ἡ πράξη ὅ­μως λέ­γει ὅ­τι αὐ­τός πού ζῆ αὐ­τό­νο­μα ἤ θά δαι­μο­νι­σθῆ ἤ θά πλα­νη­θῆ».

Ἀλ­λά τί νά κά­νω τώ­ρα; Νά φύ­γω ἀ­π᾽ τό Μο­να­στή­ρι νά πά­ω νά πε­ρι­μέ­νω στό κτῆ­μα μήν τό κα­τα­πα­τή­σουν καί κό­ψουν τίς ἐ­λι­ές; Τί νά κά­νω; Ἐ­γώ ἦρ­θα γιά τόν ὅ­σιο Δαυ­ΐδ ἐ­δῶ μέ­σα. Τόν βλέ­πω ζων­τα­νό τόν Ἅ­γιο. Για­τί ὁ ἅ­γιος Δαυ­ΐδ ἐ­δῶ μέ­σα ἁ­γί­α­σε, ἐ­δῶ μέ­σα ἀ­σκή­τευ­σε­”.

«Αὐτό πού σοῦ εἶπα δέν τό ἔκανες», καί ἐννοοῦσε τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του. Τῆς ἔλεγε: «Ἐσεῖς θά φύγετε, θά πᾶτε στήν Ἑλλάδα καί ἐμένα θά μέ ἀφήσετε ἐδῶ;». Ὁ π. Σοφιανός γνώριζε ἀπό ἐκεῖ ψηλά τόν ξερριζωμό τῶν Ποντίων καί δέν ἤθελε νά μείνουν ἐκεῖ τά λείψανά του. Καί ἐνῶ ἡ γιαγιά Σοφία ἔβλεπε ὅλο καί πιό συχνά στόν ὕπνο της τόν π. Σοφιανό, συγχωριανοί πιστοί γέροντες ἔβλεπαν συχνά ἕνα φῶς, κάτι σάν ἕνα μικρό φωτεινό ἄστρο πά- νω ἀπό τόν τάφο του.

Ἕνα παιδάκι βλέποντας μία μέρα τὸν κυρ-Μῆτσο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶπε στὸν πατέρα του ὃτι ὁ κυρ-Μῆτσος ἔχει φωτοστέφανο στὸ κεφάλι του. Κάποτε, ὃταν πῆγε νὰ κοινωνήση, ἕνα παιδάκι εἶπε στὴ μητέρα του: «Μαμά, κοίτα, ὁ κυρ-Μῆτσος πετάει φωτιές».

Εἶ­πε Γέρων: «Κα­λοί εἶ­ναι καί οἱ νέ­οι. Ὁ κα­θέ­νας τόν νό­μο τόν ξέ­ρει. Ἄς κά­νη κα­λά ὅ­σο ζῆ, για­τί με­τά, τί πε­ρι­μέ­νη ὁ κα­λό­γε­ρος; Νά τόν βο­η­θή­σουν τά μνη­μό­συ­να; Πάν­τως οἱ πα­λαι­οί ζοῦ­σαν ἁπλή ζωή­. Δέν προ­λά­βαι­ναν ἀ­πό τό δι­ά­βα­σμα καί τήν προ­σευ­χή. Ἰ­δι­αί­τε­ρα τήν Σα­ρα­κο­στή. Ὑ­πῆρ­χαν πα­λαιά πολ­λοί ἐ­νά­ρε­τοι».

«Εἶ­ναι πο­λύ λυ­πη­ρό τό ὅ­τι  με­ρι­κοί  Ἡ­γού­με­νοι κα­τήν­τη­σαν δι­ευ­θυν­τές ἐρ­γο­στα­σί­ων. Ἔ­χουν ἄγ­χος καί ἀ­γω­νί­α, γιά νά γί­νουν οἱ δου­λει­ές τους. Ἐ­δῶ δέν ἤρ­θα­με γιά τέ­τοι­α πράγ­μα­τα. Ἄς μήν ξε­χνᾶ­με τόν σκο­πό μας. Πῆ­γα καί ἐ­γώ σέ ἕ­να Μο­να­στή­ρι. Εἶ­δα τόν Ἡ­γού­με­νο νά γυ­ρί­ζη μέσ᾿ τό Μο­να­στή­ρι νά δῆ, ἄν γί­νων­ται κα­λά τά δι­α­κο­νή­μα­τα. Ἀν­τί νά κά­νη κομ­πο­σχο­ί­νι στό κελ­λί του γιά τά παι­διά του, χά­νει τόν και­ρό του γιά ἀ­σή­μαν­τα πράγ­μα­τα».

Ὁ Πνευ­μα­τι­κός κά­θε μέ­ρα πή­γαι­νε στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο, μι­λοῦ­σε μα­ζί του καί ἔ­μα­θε γιά τήν ζω­ή του. Κα­τά­λα­βε ὅ­τι πρό­κει­ται πε­ρί εὐ­λο­γη­μέ­νου ἀν­θρώ­που. Τήν τρί­τη ἡ­μέ­ρα πρωΐ–πρωΐ πά­λι πῆ­γε νά δῆ τόν Συ­με­ών καί νά δι­α­πι­στώ­ση ἄν θά πραγ­μα­το­ποι­η­θῆ ἡ πρόρ­ρη­ση ὅτι θά πε­θά­νει. Πράγ­μα­τι ­ἐ­κεῖ πού κου­βέντια­ζαν, ὁ Συ­με­ών φώ­να­ξε ξαφ­νι­κά: «Ἦρ­θε ὁ Χρι­στός», καί ἐκοι­μή­θη τόν ὕ­πνο τοῦ δι­καί­ου.

Εἶ­ναι με­ρι­κοί νέ­οι κα­λό­γε­ροι πού θέ­λουν νά μή δι­οι­κοῦν­ται. Ἀλ­λά κα­λό­γε­ρος πού δέν ὑ­πο­τάσ­σε­ται, δέν εἶ­ναι κα­λό­γε­ρος. Ἐ­γώ ἔ­κα­να σα­ραν­τα­πέν­τε χρό­νια ὑ­πο­τα­κτι­κός καί τό­τε ἤ­μουν ἀ­μέ­ρι­μνος, δι­ό­τι, ὅ,τι καί ἄν μοῦ συ­νέ­βαι­νε, ἔ­λε­γα ”ἔχω Γέ­ρον­τα”. Τώ­ρα, ὅ,τι καί νά συμ­βῆ, ἔ­χω ἐ­γώ τήν εὐ­θύ­νη.

Ανάληψη, η υπέρτατη τιμή του ανθρώπου και Πεντηκοστή, η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος

Φα­ί­νε­ται πώς αὐ­τό τό γε­γο­νός τοῦ συ­νέ­βη τό­τε γιά πρώ­τη φο­ρά, για­τί στήν συ­νέ­χεια ζοῦ­σε πολ­λές τέ­τοι­ες κα­τα­στά­σεις, ὅ­πως ἀ­πε­κά­λυ­ψε στόν γέ­ρον­τα Πα­ΐ­σιο. Ἔ­βλε­πε συ­χνά τό Ἄ­κτι­στο Φῶς, εἶ­χε ἀ­ε­ίρ­ρο­α δά­κρυ­α πού συ­νώ­δευ­αν τήν ἀ­δι­ά­λει­πτη προ­σευ­χή του καί εἶ­χε ξε­πε­ρά­σει τά τυ­πι­κά.