Οἱ παλαιοί Ἁγιορεῖτες ζοῦσαν φτωχικά. Ἡ φτώχεια τους ἦταν ἑκούσια, τήν προτιμοῦσαν, ἄν καί μποροῦσαν νά βελτιώσουν τήν ζωή τους. Ἔσκαβαν μέ τήν τσάπα τόν κῆπο τους καί ἔβαζαν μία σειρά κουκιά, μία σειρά φασόλια καί περνοῦσαν. Ἦταν πραγματικοί ἀσκητές.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Όσιος Συμεών αξιώθηκε του χαρίσματος της προοράσεως και της θεραπείας κάθε ασθένειας. Έτσι προανήγγειλε την κοίμηση του διδασκάλου του, την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Εφραίμ (545 μ.Χ.), τους σεισμούς της Αντιόχειας και Κωνσταντινουπόλεως (557 μ.Χ.) και άλλα γεγονότα.
Άγιος Ευμένιος: Τα αγιασμένα βήματα ενός λεπρού
Ενώπιον αυτών διακήρυξε με δυνατή φωνή τη θεότητα του Ιησού Χριστού και άσκησε δριμύτατο έλεγχο κατά της θρησκείας του Ισλάμ. Διακήρυξε επίσης ότι ο ίδιος ακούσια έγινε εξωμότης του Χριστού, αλλά τώρα είναι Χριστιανός και δεν αλλάζει την πίστη του, με καμιά δύναμη, ούτε και με το θάνατο!
Η Τρίπολη έχει από τον Θεό ευεργετηθεί και δύναται να καυχηθεί για τις ομορφιές της γης, τις μορφές των αγωνιστών της Πατρίδος και τους αγίους της Εκκλησίας μας. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δωρεές δόξα και τιμή της πόλεως μας αποτελούν οι Πολιούχοι της..
«Εν Τούτω Νίκα». Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του το Χριστό με το σημείο του Σταυρού, παροτρύνοντάς τον να κατασκευάσει λάβαρο με το Σταυρό, προκειμένου να νικήσει τον ασεβή και τυραννικό Μαξέντιο. Ο Κωνσταντίνος υπάκουσε και νίκησε τον αντίπαλό του και μπήκε θριαμβευτής και ελευθερωτής στη Ρώμη.
Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πως και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Η πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών.
Όμως ο δικαστής Ρεχίτ – Εφέντης, του ζήτησε να αλλάξει θρησκεία και πάλι για να φανεί ότι δεν σκότωσε λόγω θρησκευτικής αντιπαλότητας, διαφορετικά θα τον καταδίκαζε σε θάνατο. Ο Ιωάννης με θάρρος ομολόγησε το Χριστό. Για τρεις ημέρες βασανίστηκε με φρικτά μαρτύρια. Μεταξύ των άλλων πύρωσαν ένα σιδερένιο δοχείο και του το έβαλαν στο κεφάλι.
«Τίνα ζητεῖτε;» Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἀπηύθυνε ὁ Ἄγγελος στὶς μαθήτριες τοῦ Κυρίου, ποὺ τόλμησαν νὰ προσέλθουν «λίαν πρωΐ» στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν τὶς «ἁρμόδιες» τιμές. Τὴν ἴδια ἐρώτηση, «τίνα ζητεῖς», θὰ ἔκανε καὶ ὁ Πιλᾶτος στὸν Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ποὺ «τολμήσας εἰσῆλθε» καὶ «ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Τὸ κοινὸ χαρακτηριστικὸ τῶν Μυροφόρων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἦταν ἡ τόλμη…
Στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σημαντική θέση κατέχουν οι Νεομάρτυρες. Οι Άγιοι που έδωσαν τη ζωή τους, στους τελευταίους αιώνες, για την πίστη στο Χριστό και στην Εκκλησία Του, κατά τη διάρκεια της πολύχρονης Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και της Μικρασιατικής Καταστροφής
Όλοι αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Ο Πέτρος ήταν από τη Λάμψακο, και όταν τον έφεραν μπροστά στον άρχοντα να θυσιάσει στην Αφροδίτη, αυτός ομολόγησε με παρρησία το Χριστό. Τότε, συνέτριψαν όλο το σώμα του με αλυσίδες και ξύλα
Όταν η πατρίδα μας βρισκόταν στη σκληρή δουλεία της τουρκοκρατίας, ο Θεός ευδόκησε να αναδεικνύονται μεγάλα πνευματικά αναστήματα, άξιοι ποιμένες και εκκλησιαστικοί ηγέτες, για να ποιμαίνουν επάξια το σκλαβωμένο Γένος μας. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Αθανάσιος ο Νέος, ο Θαυματουργός Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως στη Μεσσηνία.
Τις βραδυνές ώρες της 17ης Μαΐου 1618 μ.Χ. είδε να λάμπει φως στο σημείο εκείνο του τοίχου και κατά την διάρκεια του ύπνου, δέχτηκε την πληροφορία ότι στο σημείο αυτό, βρίσκεται κρυμμένη η Κάρα του Νεομάρτυρος Νικολάου.
«Παλαιά οἱ πατέρες ξεκινοῦσαν τή νύχτα μέ τό φανάρι καί ἔφθαναν ξημερώματα στήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα. Πήγαιναν ἀπό εὐλάβεια νά προσκυνήσουν τόν τόπο πού πάτησαν τά ἄχραντα πόδια τῆς Παναγίας, ὅταν παρουσιάστηκε στόν ἅγιο Μάξιμο τόν Καυσοκαλύβη».
Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασαν, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Η ικανότητα, όμως, του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα. Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής…..
Ο αναχωρητισμός είναι μια διαχρονική πρακτική του ορθοδόξου μοναχισμού. Μοναχοί επέλεξαν να ζήσουν και να ασκηθούν σε ερήμους, όπου «ενώπιοι ενωπίω» με το Θεό, αγωνίστηκαν να καθαριστούν, να αγιαστούν και να θεωθούν. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ανδρέας ο Ερημίτης, ο εν Καλάνα του Βάλτου της Ακαρνανίας. Μια μεγάλη ασκητική μορφή, ο οποίος σφράγισε με την πνευματική του ακτινοβολία την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ελλάδος.
Ανάμεσα στις μεγάλες μορφές του ορθοδόξου μοναχισμού ξεχωρίζει και ο άγιος Παχώμιος, τον οποίο η Εκκλησία μας τον προσαγόρευσε Μέγα, τόσο για την προσωπική του ασκητική οσιότητα, όσο και για την συμβολή του στη διαμόρφωση του κοινοβιακού μοναχικού ιδεώδους.
Ξεχωριστή χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας είναι όσοι έλαβαν μέρος στις Μεγάλες Οικουμενικές Συνόδους, στις οποίες, με την καθοδήγηση και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, καθόρισαν τα όρια της σωστικής ορθοδόξους πίστεώς μας. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Αχίλλειος, επίσκοπος Λαρίσης, ο οποίος είχε τη δική του συμβολή στις εργασίες της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Η Μυρόπη έκρινε ότι θα ήταν άδικο να εκτελεσθούν οι στρατιώτες. Γι’ αυτό παρουσιάσθηκε στον Νουμέριο και του δήλωσε την αλήθεια. Εκείνος έδωσε εντολή να την φυλακίσουν. Μετά το μαρτύριό της, οι Χριστιανοί έθαψαν με ευλάβεια το λείψανο της Παρθενομάρτυρος κοντά στον τάφο, όπου προηγουμένως αυτή είχε αποθέσει αυτό του Αγίου Ισιδώρου.
Οι γυναίκες και μάλιστα οι νεαρές παρθένες, Μάρτυρες της Εκκλησίας μας επέδειξαν τον ίδιο ηρωισμό με τους άνδρες κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, όπου η πίστη του Χριστού διώκονταν με δαιμονική μανία από τον αρχαίο ειδωλολατρικό παρηκμασμένο κόσμο. Μια από αυτές υπήρξε η αγία Μάρτυς Γλυκερία.
Από τη θέση αυτή, ο Άγιος άρχισε τον ευαγγελισμό του ποιμνίου του και αγωνίστηκε με θερμότατο ζήλο για την διατήρηση και ενίσχυση των ορθοδόξων δογμάτων, καταπολεμώντας όλες τις αιρετικές δοξασίες και πλάνες της εποχής του και ιδιαίτερα εκείνες του Ωριγένη. Κάνοντας συνεχή χρήση των λόγων της Αγίας Γραφής και γράφοντας πλήθος αντιαιρετικά συγγράμματα…
μου έριξε μία ιλαρή ματιά… και υπομειδιώντας, μου είπε: “Εσύ είσαι που από το καλό ντύσιμο σε ματιάζουν οι γυναίκες και έχεις πονοκέφαλο;”. Εγώ τα έχασα προς στιγμήν, αλλά αμέσως ο Γέροντας συνέχισε: “Δεν είναι από αυτό, βγάλτην αυτήν την ιδέα. Να ξέρης ότι ο πονοκέφαλος μπορεί να δημιουργήται από τρεις αιτίες· ή από το πολύ φαγητό, είτε αν το στομάχι είναι πολλές ώρες άδειο, είτε από έντονο στρες”.
Η εργασία τους διαρκεί τρία χρόνια. Έκαναν σπουδαίες μεταφράσεις, εισήγαγαν την βυζαντινή παράδοση της Μεγάλης Εκκλησίας στη Μοραβία. Άνοιξαν τους πολιτιστικούς ορίζοντες του ευαγγελιζόμενου λαού. Έγιναν οι πραγματικοί φωτιστές του.
Ο βίος του Άγιου Αρμόδιου απο την Ενωμένη Ρωμηοσύνη της Λάρισας
Ἔλεγαν οἱ παλαιοί: “Κράτα τήν ταπείνωση καί ὁ Θεός θά εἶναι μαζί σου. Ὅ,τι θέλεις κάνε, ὅπου θέλεις πήγαινε, ἂν ἔχης πραγματική καί εἰλικρινῆ ταπείνωση, ὁ Θεός θά εἶναι μαζί σου”.
Ο τελευταίος τόπος της θαυμαστής ιεραποστολικής του δράσης ήταν η Βρετανία. Εκεί αφού δίδαξε στο λαό τη χριστιανική πίστη, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες βασανίστηκε και υπέστη σταυρικό θάνατο.
Έχω πολλές ἀρρώστιες, ἀλλά παρακάλεσα τόν ἅγιο Δαυΐδ νά ἔχω τίς δοκιμασίες αὐτές, ἀλλά νά μοῦ δίνη ὑπομονή, καί νά μήν εἶναι κάτι σοβαρό.
Ο Ρεμπρόβος σάστισε από το γεγονός αυτό και υπακούοντας στην προτροπή του, φύτεψε την ξερή ράβδο του και εκείνη όντως βλάστησε! Αμέσως παράτησε την στρατιωτική καριέρα και έφυγε για την Αντιόχεια, για να λάβει το Άγιο Βάπτισμα. Συνάντησε τον σεβάσμιο Επίσκοπο άγιο Βαβύλα…..
Ἀπό τά δένδρα στά ὁποῖα δέθηκε καί βασανίσθηκε ὁ Ἅγιος ρέει ἕνα κόκκινο ὑγρό το ὁποῖο ὀνομάζεται «αἷμα». Τό αἷμα αὐτό τρέχει ἀπό τούς κορμούς μερικῶν δένδρων, στά ὁποῖα ἐσφαγίασαν τούς συνασκητάς τοῦ Ἁγίου καί ἐπίσης πλημμυρίζει τή ρίζα ἑνός κομμένου δένδρου, ὅπου κατά τήν παράδοση βασάνισαν τόν Ἅγιο. Τό ὑγρό αὐτό«αἷμα» ὅταν χρησιμοποιεῖται μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Ἅγιο καί Ὁσιομάρτυρα ἔχει ἰαματικές ἰδιότητες…
Εκεί είχε και δεύτερη θεία εμπειρία. Άκουσε ξανά φωνή από τον ουρανό, η οποία τον συμβούλευε να ασκηθεί με μεγαλύτερη προσπάθεια στην ησυχία και τη σιωπή. Και όντως, σε λίγο χρόνο άρχισαν να διαφαίνονται οι πνευματικοί του καρποί.
Βρήκε το θάρρος και παρέστη στη δίκη του Ιησού (Ιωάν.18,16) και παραστάθηκε περίλυπος κάτω από το σταυρό στον φρικτό Γολγοθά. Ευτύχησε επίσης να γίνει ο προστάτης της Θεομήτορος κατά παράκληση του Εσταυρωμένου Διδασκάλου Του (Ιωάν.19,26). Αξιώθηκε να είναι ο πρώτος μαθητής που είδε το κενό μνημείο (Ιωάν.20,2-4).
Ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα στη χώρα μας είναι και αυτό της Θέρμης Μυτιλήνης, όπου τιμώνται τρεις νεοφανείς Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Εκεί στην περίφημη Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ, βρέθηκαν, ύστερα από θαυμαστά γεγονότα, τα ιερά τους λείψανα, όπου και φυλάσσονται, αγιάζοντας τους πολυάριθμους προσκυνητές.
Σὲ ἕναν διωγμὸ τῶν Ποντίων ἀπὸ τοὺς Τούρκους–Τσέτες ἐνεφανίσθη ἐνώπιόν της ὁ Καβαλλάρης ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ ἅγιος Γεώργιος καί ἀφοῦ τῆς ἐφανέρωσε τὸν ἐπερχόμενο κίνδυνο γιὰ τοὺς συγχωριανούς της, ἐζήτησε ἀπὸ τὴν ὁσία Σοφία νὰ προειδοποιήσει τοὺς χωριανοὺς νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ σπίτια τους καὶ νὰ κρυφτοῦν στὰ γύρω βουνά.