Οφείλουμε πριν απ’ όλα να ευχαριστήσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ο Οποίος μας αξίωσε για μια ακόμα φορά να εισέλθουμε σε έναν ακόμη νέο ενιαυτό της αρρήτου χρηστότητός Του. Αυτό είναι δείγμα και αποτέλεσμα της ακένωτης αγαθότητός Του και της αέναης Πρόνοιάς Του για ολόκληρη τη δημιουργία Του και ιδιαίτερα για τον άνθρωπο.
Γιὰ τοὺς πιστοὺς αὐτὴ ἡ ἁγία περίοδος εἶναι εὐκαιρία γιὰ πνευματικὴ ἀνάταση καὶ περισυλλογή. Γιὰ τὴ συντριπτικὴ ὅμως πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ὅμως εἶναι εὐκαιρία γιὰ ἐφήμερες κοσμικὲς καὶ φτηνὲς ἐνασχολήσεις.
Ωστόσο όμως είναι γεγονός ιστορικά βεβαιωμένο. Είναι το σπουδαιότερο της ιστορίας. Το μεγαλύτερο όλων των αιώνων. Είναι «ο άξων της παγκοσμίου ιστορίας» κατά τον διάσημο Γερμανό διαλεκτικό φιλόσοφο Έγελο, έναν από τους επιφανέστερους φιλοσόφους των νεότερων χρόνων.
Στίς μέρες μας καί νά μήν θέλουν νά δεθοῦν οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι, θά τούς ἀναγκάση ὁ διάβολος νά δεθοῦν. Ὁ διάβολος μέ τήν πολλή του κακία κάνει τό μεγαλύτερο καλό σήμερα στόν κόσμο. Γιατί ἄς ποῦμε ἕνας πατέρας πού εἶναι πιστός καί θέλει λ.χ. νά κάνη φροντιστήριο στά παιδιά του, θά εἶναι ἀναγκασμένος νά βρῆ ἕναν καλό καί πιστό δάσκαλο γιά νά βάλη στό σπίτι του
Η έλευση του Κυρίου μας Ιησού στον κόσμο αποτελεί μια από τις λιγοστές ανάπαυλες χαράς που δοκίμασε το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος στο διάβα της ιστορίας του. Αυτή είναι αποτυπωμένη στον αγγελικό άγγελμα της Γεννήσεως στους απλοϊκούς ποιμένες της Βηθλεέμ: «ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός Κύριος»
Ὅσιος Παΐσιος : «Τὶς γιορτὲς γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειὲς ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες». Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ πολὺ σημαντικὸ ποὺ πρέπει νὰ σταθοῦμε ! «Ὅταν κανεὶς μελετάει τὰ γεγονότα τῆς κάθε γιορτῆς, φυσιολογικὰ θὰ συγκινηθεῖ καὶ μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια θὰ προσευχηθεῖ».
Πράγματι, ἡ Βηθλεέμ ἀναφέρεται στὰ ἱερὰ κείμενα ὡς μελλοντικὸς τόπος γέννησης τοῦ Μεσσία, ὄχι μόνο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀλλὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, μὲ τὴ χαρακτηριστικὴ διατύπωση ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴν Ἰουδαία καὶ « ἐκ σπέρματος Δαυὶδ καὶ ἀπὸ κώμης ὅπου ἦν Δαυίδ »
Τό Ἑλληνικό αὐτοκέφαλο εἶναι μιά χαρακτηριστική περίπτωση, πού διακρίνεται διά τήν πιστότητά της στήν ἐκκλησιαστικοκανονική παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καί γι’ αὐτό μπορεῖ -καί πρέπει- νά λειτουργήσει ὡς πρότυπο καί στήν ἐποχή μας.
Αὐτὸς ὁ Ἴδιος Χριστὸς ὑπάρχει καὶ σήμερα καὶ ζητᾶ καὶ κρούει καὶ παρακαλεῖ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμά του. Κατὰ τὸν Προφήτη ζητᾶ τὴν καρδιά μας, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καμία θυσία. Αὐτὸ εἶναι τὸ πολύτιμο δῶρο καὶ προσφορὰ σὲ Ἐκεῖνον. Οἱ Οὐρανοί του ἔδωσαν τὸν ἀστέρα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιο, οἱ ἄγγελοι τὸν ὕμνο, ἐμεῖς τοῦ προσφέραμε τὴν Παναγία καὶ ὁ καθένας τοῦ προσφέρει τὴν ὕπαρξή του.
Ἀληθινός πλοῦτος εἶναι ἡ καρδιά πού ξεχειλίζει ἀπό ἀγάπη. Αὐτή θεραπεύει τόν κόσμο ἀπό ὅλα τά κακά. Τέτοια καρδιά εἶχαν οἱ τρεῖς φτωχοκαλόγεροι. Ἀπό ἀνθρώπους μέ τέτοια καρδιά ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος καί ὄχι, ὅπως νομίζουμε, ἀπό τό ψυχρό, τό ἄψυχο χρῆμα.
Ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀτομικισμοῦ στὴν ἐποχή μας καὶ σὲ κάθε ἐποχή, δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν αίσθάνεται τὴν φυσικὴ ἀνάγκη νὰ εἶναι ἑνωμένος μὲ τοὺς «ἄλλους», ἀποκαλύπτοντας ἔτσι τὴν ἄβυσσο καὶ τὴν ἀποξένωση ποὺ ἔχει φυτέψει μέσα του ἡ κακία καὶ ἡ ἐμπάθεια.
Οι Άγιοι Πέντε Μάρτυρες Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης, άθλησαν στην Καππαδοκία τον καιρό της βασιλείας των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, το 296 μ.Χ. Τότε είχε ξεσπάσει ο φοβερότερος ίσως διωγμός εναντίον των χριστιανών, που είχε σκοπό να εξαλείψει από το πρόσωπο της γης κάθε χριστιανό.
Κατ᾿ ἀρχὴν τόνισε ὅτι, ἀποτελεῖ μέγα ἁμάρτημα ἡ παραθεώρηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πρᾶγμα ποὺ συναντᾶται δυστυχῶς στὶς μέρες μας, καὶ μάλιστα, χειρότερο καὶ ἀπὸ αἵρεση, ἀφοῦ δὲν διαστρεβλώνει ἁπλῶς κάποια τμήματά της, ὅπως οἱ αἱρέσεις ἀλλά, τὴν ἀπορρίπτει ἐξ ὁλοκλήρου.
Μετὰ τὴν χηρεία του ἀσπάσθηκε τὸν μοναχικὸ βίο, μελέτησε πολύ, ἀπέκτησε μεγάλη σοφία καὶ χάρη στὶς θρησκευτικές του ἀρετές, ἔγινε Ἐπίσκοπος τῆς Τριμυθοῦντος καὶ ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325. Πέθανε τὸ 348. Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων τιμᾶται ὡς ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 12 Δεκεμβρίου.
Ποιό εἶναι λοιπόν τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων; Εἶναι ἡ ἑορτή αὐτή καθαυτή. Εἶναι ἡ Σάρκωση! Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός γίνεται ἄνθρωπος. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο γεγονός πού ζε-σταίνει κάθε ἄνθρωπο, πού «ζεσταίνει» τήν ἀνθρωπότητα ὁλάκερη.
Τά ἄφθαρτα λείψανα πάμπολλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας μαρτυροῦν τήν παρουσία τῶν ἀκτίστων ἀνεργιῶν τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν, μέ τήν πίστη τους καί τήν ἁγία ζωή τους, σκεύη πολύτιμα τῆς θείας χάριτος. Ἕνας ἀπό τούς ἁγίους πού ἀξιώθηκαν τῆς ἀφθαρσίας εἶναι καί ὁ ἅγιος Πατάπιος, τοῦ ὁποίου τό σεπτό σκήνωμα παραμένει ἄφθορο γιά χίλια ἑπτακόσια χρόνια!
Η Δυτική Εκκλησία, όσο ήταν ορθόδοξη, είχε αναδείξει μεγάλες πατερικές μορφές, εφάμιλλους των αγίων Πατέρων της Ανατολής. Επειδή μιλούσαν την λατινική γλώσσα, τους ονομάζουμε Λατίνους Πατέρες. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων, του σημερινού Μιλάνου της Ιταλίας.
Μια από τις αντιπροσωπευτικότερες μορφές ιδανικών επισκόπων Της είναι και ο λαοφιλής άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας), του οποίου την ιερή μνήμη τιμά εξόχως η Εκκλησία μας στις 6 Δεκεμβρίου.
Μια πλειάδα ηρώων ανδρών και γυναικών αντάλλαξαν τη ζωή τους με το μαρτύριο και το θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Νεομάρτυς Νικόλαος ο Καραμάνος από τη Σμύρνη.
Από τους πονηρούς λογισμούς πού πολεμούν τον άνθρωπο, τρεις είναι οι πιο σκληροί: της απιστίας, της βλασφημίας και της πορνείας. Για να κοπάσει αυτός ο πόλεμος, πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πότε αμαρτάνεις και πότε όχι
Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας έβαλαν τη δική τους σφραγίδα ο καθένας στη διατύπωση της αποκαλυμμένης και σώζουσας αλήθειας. Είναι όντως θαυμαστό το γεγονός ότι ουδέποτε υπήρξε χρόνος στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας μας να μην υπάρχουν Πατέρες και διδάσκαλοι, οι οποίοι εκφράζουν την αυτοσυνειδησία Της.
Η σύγχρονη λαίλαπα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού προχωρεί καλπάζοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και προχωρεί στην υλοποίηση των στόχων του, στη σύγκληση των θρησκειών και την πραγματοποίηση του οράματος της Πανθρησκείας.
Έτσι αποφάσισε να αποκεφαλίσει με τα ίδια του τα χέρια την Βαρβάρα. Ενώ το ξίφος του πατέρα της έκοβε το κεφάλι της, η Θεία Δίκη, με μορφή κεραυνού έκαψε τον άσπλαχνο πατέρα. Αυτόν τον τιμωρό κεραυνό, συμβολίζουν τα πυρά του πυροβολικού μας, κι έχουν ως προστάτιδα την Αγία Βαρβάρα.
Ἕνα φαινόμενο πού ἐντάθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀρχή τῆς εἰσόδου τῆς χώρας μας στό καθεστώς τῶν Μνημονίων ἦταν ἡ ἀνάδειξη καί διάδοση στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ διαφόρων Προφητειῶν, πραγματικῶν καί μή, πού ἀποδίδονται σέ Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
O ἱερομάρτυς Φιλούμενος συγκαταλέχθηκε μεταξὺ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων στὶς 30 Αὐγούστου τοῦ 2008, ὁπότε καὶ τὸ ἄφθορο Ἅγιο σκήνωμά του μεταφέρθηκε στὸ προσκύνημα τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακὼβ ὅπου καὶ μαρτύρησε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Η γνώση έναντι της πίστεως στην ορθόδοξη χριστιανική Πατερική Παράδοση δεν είναι ψεκτή, αλλά η πίστη είναι υψηλότερη. Η γνώση, καταρχάς, είναι εναντίον της πίστεως, ενώ η πίστη υπερβαίνει τους νόμους της γνώσεως.
Η γνώση, σε όλες τις φανερώσεις της, φυλάσσει τα όρια της φύσεως, ενώ η πίστη ενεργεί πάνω από τη φύση.
Ὅποιος τόν ἄκουγε, αἰσθανόταν ὅτι ὁ Γέροντας καθώς ψάλλει συγκλονίζεται σύγκορμος, ὅτι «πιάνει ἀπό τά πόδια τόν Χριστό», κατά τήν ἔκφραση αὐτόπτου μάρτυρος.
Φλογεροί μοναχοί διέδωσαν τη σώζουσα χριστιανική διδασκαλία σε φυλές και λαούς, που δεν είχαν ακούσει το σωτήριο λόγο του Ευαγγελίου. Ένας τέτοιος φλογερός μοναχός ιεραπόστολος υπήρξε και ο άγιος Νίκων ο επονομαζόμενος «Μετανοείτε», από την προτροπή του για μετάνοια.
Στο πέρασμα των αιώνων όχι μόνον απλοί προσκυνητές αλλά και μεγάλοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες προστάτευσαν τη μονή, όπως η Αγία Ελένη, Πάπες και Πατριάρχες, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ακόμα και ο ιδρυτής του Ισλάμ Μωάμεθ, ο σουλτάνος Σελίμ Α’, η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, ο Μέγας Ναπολέων και άλλοι
Ἡ Παναγία μας εἶναι τὸ πιὸ τιμημένο πρόσωπο στὴν Ἐκκλησία μας, ἀφοῦ συνεργάστηκε στὸ σχέδιο τῆς ἐνανθρώπισης τοῦ Θεοῦ καὶ ἔφερε στὸν κόσμο τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ μας Χριστό.
Μὲ τὴν νηστεία ὁ ἄνθρωπος δείχνει τὴν προαίρεσή του. Κάνει ἀπὸ φιλότιμο μιὰ ἄσκηση καὶ ὁ Θεὸς βοηθάει. Ἄν ὅμως ζορίζη τὸν ἑαυτό του καὶ πῆ «τί νὰ κάνω; εἶναι Παρασκευή, πρέπει νὰ νηστέψω», θὰ βασανίζεται.
Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴν θέλησή σας, ὅσο δίκαιη καὶ ἄν εἶναι αὐτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωισμοῦ.
Ο άνθρωπος αποστρέφεται τον αδελφόν αυτού, τον συνάνθρωπον αυτού, τον πτωχόν ή ακάθαρτον. Ο Κύριος όμως, ως η φιλόστοργος μήτηρ συγχωρεί τα τέκνα αυτής, συγχωρεί και εις ημάς τα πάντα και ουδένα αμαρτωλόν αποστρέφεται, μάλλον δε και δίδει εις αυτόν την δωρέαν του Αγίου Πνεύματος.