Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΥΠΑΚΟΗ»

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Η δύναμη της υπακοής

Ὁ Κύριος ἔχει μόλις εὐλογήσει μικρὰ παιδιὰ ποὺ τὰ ὡδήγησαν μπροστά Του καὶ ἔχει πεῖ μὲ νόημα ὅτι «τῶν τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ … ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν.»… Λέει στὸν νεαρὸ καὶ σὲ ὅλους ὅσους τὸν ἀκοῦν ὅτι, ἐὰν δὲν ἔχει κανεὶς τὴν ἁπλότητα, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἄδολη συμπεριφορὰ ἑνὸς παιδιοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθῃ στὴν βασιλεία Του…

Ὁμιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου. Α΄ Λουκᾶ (Λουκ. 5, 1-11) – ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 27-09-87

Τέτοιους δυστυχώς Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, συναντούμε κάθε μέρα πολλούς. Και όμως λίγοι συναισθάνονται την αμαρτία τους και την εξομολογούνται. Η επιπόλαιη και ρηχή πίστη μερικών Χριστιανών φαίνεται προπάντων όταν συμβεί να πάθουν κάτι ή να αρρωστήσουν.

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Η υπακοή φέρνει την προσευχή

π. Ευστάθιος Αθανασόπουλος: H οικιακή εργασία των παιδιών ως υπακοή στους γονείς και ως πνευματική καλλιέργεια

Κάνουμε ὑπακοὴ παρ΄ ἐκτὸς αἱρέσεως καὶ ἁμαρτίας. Ἂν μᾶς πεῖ ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ Πνευματικός μας νὰ κάνουμε μία αἵρεση ἢ νὰ ἁμαρτήσουμε, δὲν κάνουμε ὑπακοή. Σ΄ὅλα τὰ ἄλλα κάνουμε ὑπακοή.
Δὲν ἔχω νὰ πῶ κάτι ἄλλο…

π. Μεθόδιος Κρητικός: Η θεραπευτική της υπακοής

Με αφορμή την αναφορά του Αρχιεπισκόπου Κύπρου στην υπακοή και τη σύνδεσή της με τον εμβολιασμό, επιχειρούμε να αναδείξουμε, κατά την άποψή μας, το σημαντικότερο πρόβλημα σε αυτή την τεράστια αναστάτωση που προκλήθηκε, ως μη όφειλε, μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Διηγείτο ο παπα-Χαράλαμπος: «Τις πρώτες δύο-τρεις βραδιές που ήρθα και έμενα στο ασκητήριο του γερο-Ιωσήφ ως κοσμικός, ο διάβολος τέτοια λύσσα είχε, που δε μ’ άφηνε να κοιμηθώ και να κάνω προσευχή.

Πρέπει να ξέρουμε σε τι εποχή ζούμε και τι δουλειά κάνει ο διάβολος και ακόμη να ξέρουμε ότι χρειάζεται να προσέξουμε πάρα πολύ. Να διαβάζουμε και να καταρτιζόμαστε.

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο Μάρτυς της Υπακοής -Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος – Όρος Αλατόμητον

«Τό πιό σπου­δαῖ­ο στήν προ­σευ­χή δέν εἶ­ναι οὔ­τε ἡ ἀ­να­πνο­ή οὔ­τε ἡ στά­ση μας, ἀλ­λά ἡ με­τά­νοι­α καί ἡ καρ­δια­κή προ­σευ­χή. Ἄν προ­σε­ύ­χε­σαι μέ τό κομ­πο­σχο­ί­νι καί οἱ λο­γι­σμοί τρέ­χουν συ­νέ­χεια, τό­τε στα­μά­τη­σέ τα ὅ­λα, καί τήν προ­σευ­χή καί τούς λο­γι­σμούς, καί ὁ νοῦς νά μεί­νη γιά λί­γο ἄ­δει­ος ἀπ᾿ ὅ­λα. Εἶ­ναι σάν νά ξα­πλώ­νης, ὅ­ταν ὁ ἐ­χθρός πυ­ρο­βο­λᾶ καί οἱ σφαῖ­ρες περ­νοῦν ἀ­πό πά­νω σου. Ἔ­πει­τα ἄρ­χι­σε πά­λι τήν εὐ­χή». 

Στην ομιλία του διασαφηνίζει τη σχέση μεταξύ αληθινής Πίστεως και της Υπακοής – υποταγής εις τον Γέροντα. Εμβαθύνοντες στις ομιλίες του, διαπιστώνουμε μια ευρύτερη φανέρωση των αληθειών της Εκκλησίας, ως θεμέλιο εκκλησιολογικής – βιωματικής σύνδεσης με την Πατερική στάση εναντίον των αιρέσεων, έναντι των βλάσφημων φλυαριών των Οικουμενιστών επισκόπων και έναντι των κακοδοξιών «σύγχρονων» μοναχών και Γερόντων στο όνομα της υπακοής.

Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήση. Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.

Προσήλθε στο μοναστήρι πριν από 60 χρόνια, το 1959. Στα πρώτα μοναστικά του βήματα οδηγήθηκε από τον γνωστό για τους ασκητικούς του πόνους και την αγωνιστική του διάθεση Γέροντα Αββακούμ τον ανυπόδητο. Τον αγιορείτη Γέροντα, που έγινε ευρύτερα γνωστός για την αυστηρή ασκητική ζωή (περπατούσε ξυπόλυτος χειμώνα-καλοκαίρι και ήταν λιτοδίαιτος). Αλλά και για την μνημονική του ικανότητα. Κατέπλησσε τους πάντας…

Να η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία: Να είσαι υπάκουος, εγκρατής, να μην κατακρίνεις, και να φυλάγεις το νου και την καρδιά σου από τους κακούς λογισμούς. Να σκέφτεσαι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και τους αγαπά ο Κύριος. Για τις ταπεινές αυτές σκέψεις η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα κατοικήσει στην καρδιά σου και εσύ θα λες: «Ελεήμων ο Κύριος»….

Μή μπο­ρών­τας νά τόν ἀν­τέ­ξη, ἔ­ψα­ξε, βρῆ­κε τά σπίρ­τα καί ἄ­να­ψε φῶς. Τό­τε ἔκ­πλη­κτος δι­α­πί­στω­σε ὅ­τι ὁ θό­ρυ­βος, πού τό­σο τόν τρό­μα­ξε, ὠ­φει­λό­ταν στά πον­τί­κια πού ἦρ­θαν νά φᾶν τό πί­του­ρο πού εἶ­χε βά­λει μέ­σα στό κου­τί μέ τά ἐρ­γα­λεῖ­α τῆς ξυ­λο­γλυ­πτι­κῆς. «Τα­λαί­πω­ρε», σκέ­φθη­κε, «ἐ­δῶ σέ τρό­μα­ξαν με­ρι­κά πον­τί­κια, ποῦ νά ἔρ­θουν καί οἱ δαί­μο­νες;».

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ : Κατακλείοντες θὰ σχολιάσουμε τὸ ὕφος καὶ τὴν γλῶσσα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κορωνοϊοῦ. Νομίζω ὅτι ὁ γλωσσικὸς σχολιασμὸς δὲν ἐμπίπτει στὶς ἀπαγορεύσεις ποὺ ἐπέβαλε στὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ «Σύνοδος» (1η Ἀπριλίου 2020). Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ δὲν νομιμοποιεῖται ἕνα ἐκκλησιαστικὸ ὄργανο νὰ ἐπιβάλῃ ἀπαγορεύσεις στοὺς πολῖτες.  Βάλαμε τὴν λέξη «Σύνοδο» ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, διότι δὲν πρόκειται γιὰ σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ τηλεδιάσκεψη. Ἡ σύνοδος προϋποθέτει τὴν φυσικὴ παρουσία τῶν συμμετεχόντων. 

Ἔ­χει ση­μα­σί­α γιά τό νέ­ο πού ἔρ­χε­ται νά γί­νη μο­να­χός σέ ποιό πε­ρι­βάλ­λον με­γά­λω­σε καί σέ ποιά ἐ­πο­χή ἔ­ζη­σε, γιά τό ἄν θά γί­νη σω­στός κα­λό­γε­ρος καί ἄν θά κρα­τή­ση τίς πα­ρα­δό­σεις. Πα­ρα­τη­ρῶ ὅ­τι αὐ­τοί πού γεν­νή­θη­καν με­τά τό 1970 δυ­σκο­λε­ύ­ον­ται νά γί­νουν σω­στοί κα­λό­γε­ροι, συ­νε­χι­στές τῶν πα­λαι­ῶν. Ἔ­χουν μά­θει νά ἔ­χουν γνώ­μη γιά τό κά­θε τί, ἔ­χουν θέ­λη­μα καί δέν μπο­ροῦν νά ὑ­πο­τα­χθοῦν.