Οι Αργυράσπιδες, γνωστοί ως οι «Ασημένιες Ασπίδες», αποτελούσαν την ελίτ των στρατιωτών του Φίλιππου Β’ της Μακεδονίας και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η στρατιωτική τους ικανότητα και η αντοχή τους κατά τη διάρκεια των ελληνικών και ασιατικών εκστρατειών της Μακεδονίας συνέβαλαν στην ευρεία μεταμόρφωση της αρχαίας Μέσης Ανατολής.
Έχουμε εντοπίσει ακριβώς αυτή τη διαδρομή, όπου ο Αλέξανδρος ξεκίνησε από την πεδιάδα του σημερικού χωριού Οζμπέκ, ακριβώς δίπλα στα Δαρδανέλια
Το ανάκτορο των Αιγών είναι κτισμένο στα χρόνια του Φιλίππου Β’ (359-336 π.Χ.) και θεωρείται όχι μόνο το μεγαλύτερο, αλλά μαζί με τον Παρθενώνα και το σημαντικότερο κτήριο της κλασικής Ελλάδας… Παρακολουθήστε μια εντυπωσιακή πτήση πάνω από την Βεργίνα, εκεί όπου ο Μέγας Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Από εκεί την Άνοιξη του 334 π.Χ. ξεκίνησε τη μεγάλη εκστρατεία που τον έκανε κοσμοκράτορα.
Το δεύτερο μισό του 19ου αι., όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε μετατραπεί σε «μεγάλο ασθενή», άνοιξε η πανσλαβική όρεξη για κάθοδο στη θερμή θάλασσα της Μεσογείου και ενεργοποιήθηκε παράλληλα η ευρωπαϊκή διπλωματία… Η Μακεδονία ωστόσο… προϋπήρχε κατά πολλούς αιώνες της εμφάνισης στη δημόσια ιστορία των εν λόγω ταραξιών. Προϋπήρχε των Σλάβων, και φυσικά προϋπήρχε της περιώνυμης «ευρωπαϊκής διπλωματίας».
Όποιος κατακρίνει τον Αλέξανδρο ας μην τον κατηγορεί αναφέροντας μόνο όσα είναι άξια κατηγορίας αλλά αφού συγκεφαλαιώσει σε ένα όλες μαζί τις πράξεις του Αλεξάνδρου, έτσι τότε ας αναλογιστεί πόσο ασήμαντος είναι αυτός που κατηγορεί και σε ποια ταπεινή θέση βρίσκεται, ενώ αντίθετα…
Τὸν ἴδιο σοφὸ λόγο ἀποδίδει στὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής: «Κάποιος ρώτησε τὸν Ἀλέξανδρο: Ποῦ τοὺς ἔχεις τοὺς θησαυρούς σου; Κι ἐκεῖνος ἔδειξε τοὺς φίλους του καὶ ἀπάντησε: Σ’ αὐτοὺς ἐδῶ [ἐν τούτοις]»
Τις θέσεις της Ελλάδας σε ό,τι αφορά την ελληνική προέλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την ελληνικότητα της Μακεδονίας δικαιώνει δημοσίευμα της έγκριτης αμερικανικής εφημερίδας New York Times, η οποία αφού έκανε ρεπορτάζ στη γειτονική χώρα κατέληξε αδρομερώς στο εξής: «H σημερινή Βόρεια Μακεδονία, που γεννήθηκε από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του 1990, δεν έχει καμία πραγματική σχέση με τον Μεγάλο Αλέξανδρ….
Οι Ιλλυριοί υπήρξαν ένας αρχαίος λαός της Βαλκανικής. Κάποιοι τους θεωρούν προγόνους των συγχρόνων Αλβανών, κάτι που δεν είναι αποδεδειγμένο. […]
Το Σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΎΝΗ στο Καρπενήσι διοργανώνει εκδήλωση το Σάββατο 11 Μαΐου 2024 και ώρα 07.30μμ στο Συνεδριακό Κέντρο Καρπενησίου με ομιλητή τον κ. Μελέτη Μελετόπουλο (Διδάκτωρ οικονομικών και κοινωνικών επιστημών του Πανεπιστημίου της Γενεύης) και θέμα: ” Ο Μέγας Αλέξανδρος και η ελληνική παγκοσμιοποίηση”
Το κρεμμύδι ή Άλλιον το κρόμμυο (λατινική ονομασία Allium cepa) αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά βρώσιμα και φαρμακευτικά φυτά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι βολβώδες πολυετές φυτό που μπορεί να φτάσει σε ύψος το ένα μέτρο.
Το πιο όμορφο και ευλογημένο έθιμο της χριστιανικής παράδοσης, την κοπή της βασιλόπιτας, πραγματοποίησε το τοπικό παράρτημα του σωματείου της «Ενωμένης Ρωμηοσύνης» στην Λευκάδα, το απόγευμα της περασμένης Κυριακής στο αρχονταρίκι της «Ιεράς Μονής Φανερωμένης», με τις ευλογίες του Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής, π. Νικηφόρου, και του σεβαστού π. Βασιλείου, εφημέριου των ιερών ναών των «Αγίων Αποστόλων» στην Λυγιά Λευκάδος και της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου» στην Κατούνα Λευκάδος…
Ο Ηράκλειος αποκαλείται Μέγας Αλέξανδρος της Ρωμανίας γιατί, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος συνέτριψε το πρώτο οργανωμένο Περσικό κράτος των Αχαιμενιδών, έτσι και ο Ηράκλειος συνέτριψε το δεύτερο Περσικό κράτος των Σασσανιδών. (Μάνος Ν. Χατζηδάκης)
Αρχαιολόγοι του Βρετανικού Μουσείου πιστεύουν ότι ναός αφιερωμένος στον Μέγα Αλέξανδρο χτίστηκε πριν 2.300 χρόνια στην αρχαία πόλη των Σουμερίων, Girsu, πιθανώς από τον ίδιο τον Αλέξανδρο. Το μυστήριο γύρω από τον ναό των Σουμέριων στην αρχαία πόλη Girsu – στη σύγχρονη πόλη Tello του Ιράκ – λύθηκε επιτέλους…
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρονται συχνὰ στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο. Ἐγκωμιάζουν εὐμενέστατα τὴ μοναδικὴ προσωπικότητά του, ἔχοντας βέβαια πάντοτε ὑπ’ ὄψιν τους τοὺς παλαιότερούς τους Ἕλληνες ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν, συχνὰ μὲ λεπτομέρειες, τὰ γεγονότα τῆς ἐκστρατείας τοῦ ἀξεπέραστου στρατηλάτη.
Ο Εθνάρχης δεν υπακούει σε ξένα συμφέροντα παρά μόνον στη φωνή της Ελλάδος. Πάνω κι απ’ τις συμμαχίες και τις διπλωματικές σχέσεις, βάζει το εθνικό συμφέρον, το οποίο απαιτεί εθνική ενότητα3, αλλά και γενναίες, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε «δυσάρεστες», αποφάσεις. Δεν δίνει ποτέ το κίνητρο να διχαστούν οι Έλληνες σε διάφορες αντίπαλες παρατάξεις, κάτι που δεν επιθυμεί για κανέναν απολύτως λόγο.
Τὸ ποίημα ἀφιερώνεται στὸν βασιλέα τῶν βασιλέων, στὸν αὐτοκράτορα τῶν αὐτοκρατόρων, στὸν μέγιστο τῶν Ἐθναρχῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, στὸν Ἕλληνα βασιλέα Στρατηλάτη
Ὁ ἴδιος πίστευε ὅτι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἦταν ἡ ἵδρυση πόλεων. Στὴν ἀρχή, ἡγέτες αὐτῶν τῶν πόλεων ἦταν Ἕλληνες ποὺ ἤξεραν τὶς δημοκρατικὲς διαδικασίες. Οἱ νέες πόλεις ἄρχιζαν μὲ 10.000 ἄνδρες, τὰ παιδιὰ ἐκπαιδεύονταν στὴν ἑλληνικὴ λογοτεχνία καὶ τὴ στρατιωτικὴ ζωή, ἐνῷ ὑπῆρχαν καὶ πολιτοφυλακὲς γιὰ τὴν ἀπόκρουση τῶν ἐπιδρομῶν.
Ὁ Ἀρριανὸς ἔγραψε ὅτι «ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε τὴ θαυμάσια δύναμη νὰ ἁρπάζει τὴ σωστὴ κίνηση, ὅταν ἡ κατάσταση φαινόταν νεφελώδης». Οἱ μάχες καὶ οἱ νίκες του ἀποκαθήλωσαν καθετὶ ποὺ θεωροῦσαν δεδομένο μέχρι τότε, ὅπως τὸ ἀκατανίκητο τοῦ περσικοῦ ἱππικοῦ.
Ὁ Ἀλέξανδρος κατανόησε τὸ πρόβλημα τῆς διαίρεσης, ἀλλὰ καὶ τὸ πλεονέκτημα τῆς ἕνωσης τῶν Ἑλλήνων. Συνένωσε τὸν ἑλληνικὸ κόσμο, δημιούργησε θεσμοὺς μὲ τεράστια σημασία ἀκόμη καὶ σήμερα, μὲ διακριτὰ καὶ μεγάλα δικαιώματα, καὶ ἐλευθερία χωρὶς διακρίσεις. Ὁ Ἕλληνας Ἀλέξανδρος ἦταν ὁ πραγματικὸς Ἀλέξανδρος.
“Πλησίασα τότε ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ποὺ ἦταν παρόντες καὶ ζητοῦσα ἀπὸ αὐτόν τὴν ἐξήγηση ὅλων αὐτῶν· κι ἐκεῖνος μοῦ ἐξήγησε καὶ μοῦ φανέρωσε τὴν ἑρμηνεία ὅσων εἶδα καὶ ἄκουσα. (Μοῦ εἶπε)· Αὐτὰ τὰ τέσσερα μεγάλα θηρία εἶναι τέσσερις βασιλεῖες, οἱ ὁποῖες θὰ ἐμφανιστοῦν ἐπάνω στὴ γῆ.”
Ὁ Μ. Βασίλειος συνιστᾶ: «Ὅταν ἀκοῦμε συκοφαντίες σὲ βάρος κάποιου, νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ Ἀλέξανδρος: νὰ τὶς ἀκοῦμε μὲ τὸ ἕνα αὐτί μονάχα καὶ τὸ ἄλλο νὰ τὸ κρατοῦμε….
Κι ὅπως διασώζει ὁ ἱερὸς Φώτιος, σπάνια βρισκόταν ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία δὲν εἶχε εὐεργετήσει κάποιον ἄνθρωπο. Ἂν ὅμως κάποτε τύχαινε νὰ τοῦ συμβεῖ αὐτό, ἔλεγε περίλυπος: «Σήμερον οὐκ ἐβασίλευσα»
Ἡ ἀπὸ κάθε πλευρὰ ἠθική του καθαρότητα ἦταν πανθομολογούμενη καὶ ὅσο κι ἄν προσπαθήσουν οἱ κατήγοροί του δὲν θὰ βροῦν στὶς πηγὲς ἐρείσματα, γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς συκοφαντίες τους. Ἡ ἀρετὴ αὐτὴ τοῦ νεαροῦ ἄνδρα μᾶς ἐκπλήσσει, ὅταν ἀναλογιζόμαστε ὅτι στοὺς προχριστιανικοὺς χρόνους ὄχι μόνο δὲ ἐθεωρεῖτο ἡ ἀνηθικότητα ὡς ἁμαρτία, ἀλλὰ διέθετε καὶ τὴ δική της θεά.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφέρει τὴν ὡραία ἐκείνη στιγμή, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Ἀλέξανδρος μὲ μεγαλοψυχία χάρισε τὴ ζωὴ στὸν ἡττημένο βασιλιὰ τῶν Ἰνδῶν Πῶρο
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης γράφει πώς οἱ σοφοὶ θαυμάζουν τὸν βασιλιὰ τῶν Μακεδόνων πρωτίστως γιὰ τὸ ἀπόφθεγμά του: «Ὁ θησαυρός μου εἶναι οἱ φίλοι μου» («τὸν θησαυρὸν ἐν τοῖς φίλοις ἔχειν»
Αποφθέγματα από την σοφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Είναι κρίμα που τα ΜΜΕ αποσιωπούν το τεράστιο πολιτιστικό έργο του Αλεξάνδρου και των Μακεδόνων στην Ασία, με την πολιτισμική κοσμογονία που επιτελέστηκε . Δηλαδή με την διάδοση και οικουμενικότητα του ελληνικού πολιτισμού που επετεύχθη από τα Ελληνιστικά βασίλεια στην Μ. Ανατολή (Πτολεμαϊκό, Σελευκιδικό), στην Κ. Ασία (Ελληνο-Βακτριανό και Ινδο-Ελληνικό) και την έντονη ελληνική επιρροή
Ἡ Ἀσία ἦταν μπροστὰ στὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὁ ἴδιος ὡς Βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων θὰ ἔπαιρνε ἐκδίκηση γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῶν Περσῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. Ὁ Μακεδόνας βασιλιὰς κάρφωσε τὴ λόγχη του στὴ γῆ, προσέφερε ἕνα στεφάνι στὸν τάφο τοῦ Ἀχιλλέα, ἐνῷ ὁ Ἡφαιστίωνας στὸν τάφο τοῦ Πατρόκλου.
Τὰ ἐφόδια, ποὺ παρεῖχαν τὰ μεταγωγικὰ καὶ γενικὰ ἡ ἐπιμελητεία, τῆς ὁποίας ἡ ἐξαιρετικὴ ὀργάνωση ἀκόμη καὶ σήμερα γίνεται ἀντικείμενο ἔρευνας, ἀρκοῦσαν γιὰ ἕναν μῆνα. Τὴν ἀνώτατη διοίκηση τὴν εἶχε ὁ ἴδιος ὁ Ἀλέξανδρος.
Στὸ συνέδριο τοῦ «Κοινοῦ» τῶν Ἑλλήνων, στὴν Κόρινθο, φανερώνει τὶς ἱκανότητές του καὶ πείθει ὅλους τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν. Στὴν Κόρινθο ὁ Ἀλέξανδρος συναντᾶ τὸν φιλόσοφο Διογένη.
Ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν, ὅπως ἄλλωστε συνέβαινε συχνὰ στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο, περίοδος ἔντονων πολιτικῶν καὶ πολεμικῶν ἀντιπαραθέσεων. Ὅπως ἔγραφε ὁ Ἰσοκράτης, «ἡ Ἑλλάδα καλύπτεται καὶ κατέχεται ἀπὸ πόλεμο, ἐπαναστάσεις, σφαγὲς καὶ ἀναρίθμητα δεινά».
το 336 π.Χ ο Αλέξανδρος επανέλαβε το Πανελλήνιο Συνέδριο στην Κόρινθο… Εκεί αφού συγκάλεσε τους πρέσβεις και αντιπροσωπείες όλων των Ελληνικών πόλεων τους μίλησε με πειθώ, με λογική, με πνεύμα ενότητος, μετριοπάθειας και συγκαταβατικότητος. Κατάφερε και μίλησε τόσο στην λογική όσο και στην καρδιά των Ελλήνων και τους κέρδισε, γιατί ο λόγος του είχε εκτός των άλλων Αλήθεια, είχε κίνητρο και σκοπό την ενότητα…
Μιά μέρα πού πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπό μικρός, διέκρινε ἀπό πολύ μακριά νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους. Ἀκόμα καί γιά τόν τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μᾶς ἔλεγε ὅτι δέν εἶναι οὔτε στήν Αἴγυπτο….
Σελίδες