Οι Μάρτυρες γυναίκες υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες, και σε πολλές περιπτώσεις τους ξεπερνούσαν σε θάρρος, ηρωισμό και παρρησία, μπροστά στους δημίους βασανιστές τους! Μια από αυτές είναι και η μεγαλομάρτυς Κυριακή, ένα εύοσμο άνθος πίστεως, ευσέβειας, αγνότητας, ηρωισμού και καρτερίας της αρχαίας Εκκλησίας.
Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια. Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού.
Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ’ αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.
Εκεί προήχθη περί το 695 σε διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας και του ανατέθηκε το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας και η διεύθυνση ορφανοτροφείου «Άγιος Παύλος» και ενός πτωχοκομείου. Με το ζήλο του και τα φυσικά του προσόντα αναδείχτηκε σημαίνων κληρικός της Μεγάλης Εκκλησίας. Εκεί έδειξε τις σπάνιες ρητορικές και ποιητικές του ικανότητες.
Τη μεγάλη αυτή απώλεια τη θρηνούσε με λυγμούς και απίστευτο ψυχικό τάραχο! Γι’ αυτό και αποφάσισε να ξαναδώσει στην πόλη, που είχε δώσει την παιδεία στην οικουμένη, να ξαναγίνει η μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού, έχοντας τώρα και το πνευματικό και ηθικό στήριγμα του σωτήριου μηνύματος του Χριστού.
Ὁ βίος τοῦ ὁσίου ΕΥΑΡΕΣΤΟΥ εἶναι ὁ ἕκτος κατά σειράν πού ἐκδίδεται ἀπό τήν ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ. Πρόκειται γιά τή ζωή, τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί τά θαύματα ἑνός ἐλάχιστα γνωστοῦ Ἁγίου.
Επί της πατριαρχείας του Αγίου Ανατολίου, συνήλθε το 451 μ.Χ η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα, που καταδίκασε την αίρεση του Ευτυχούς. Επίσης, καθαιρέθηκε ο Διόσκουρος και εντάχτηκε στα δίπτυχα το όνομα του Αγίου Φλαβιανού, Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης
Αυτός, μαζί με άλλους πέντε συμμάρτυρές του, τον Θεόδωρο, τον άλλο Θεόδωρο, τον Γεώργιο, τον Ιωάννη και τον Μιχαήλ, εκβιάστηκε από τους Τούρκους και εξώμοσε. Κατόπιν όμως μεταμελήθηκε και μαζί με τους άλλους μαρτύρησε για την πίστη του στον Χριστό.
Καὶ ἐνῶ ἔτσι ἔχουν γενικῶς τὰ πράγματα, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι «εἰδικοί» ποὺ εἶναι διαφορετικοί, ποὺ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Αὐτοὶ δὲν κοιτᾶνε νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὸν πόνο καὶ τὴν ὀδύνη τῶν συνανθρώπων των, δὲν ἀποβλέπουν νὰ ἀποκτήσουν ὑλικὰ ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἐργασία των, δὲν θεραπεύουν ἐπιλεκτικά
Ἔζησε στόν κόσμο ὡς μοναχός ἁγιορείτης. Σάν χαριτωμένο ἄνθος πού μεταφυτεύτηκε, εὐωδίασε καί ἀπέδωσε καρπούς. Ὠφέλησε πολλούς μέ τίς παραστατικές καί ζωντανές διηγήσεις του, μεταρσίωνε τούς πιστούς μέ τίς κατανυκτικές Λειτουργίες του καί μέ τήν χάρη τοῦ ἐμπείρου Πνευματικοῦ ἀνεγέννησε πολλούς.
Ακολούθησε το Χριστό πιστά σε όλη την τριετή δράση Του. Την ώρα της σύλληψής Του αντέδρασε βίαια. Τον ακολούθησε επίσης γεμάτος αγωνία και θλίψη στο ανίερο δικαστήριο του ιουδαϊκού ιερατείου, παρ’ όλο ότι σε μια στιγμή αδυναμίας και φόβου Τον αρνήθηκε, έστω και λεκτικά και γι’ αυτό μετάνιωσε πικρά και έκλεγε σε όλη του τη ζωή (Ματθ.26,75).
Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «ποιος είσαι Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ είμαι ο Ιησούς τον οποίο εσύ διώκεις» (Παρξ.9,4-6). Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε θαυματουργικά από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε.
Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους. Πολλοί, μάλιστα, ασθενείς που άγγιξαν αυτά, θεραπεύθηκαν.
Όμως δεν κατάφεραν τίποτε και ο αυτοκράτορας στράφηκε στο Θεό. Με δάκρυα στα μάτια και ολόθερμη προσευχή παρακαλούσε το Θεό να τον γιατρέψει. Κάποιο βράδυ είδε στον ύπνο του διάφορους γιατρούς. Ένας από αυτούς του υπέδειξε έναν ταπεινό και σεμνό νέο ιατρό, ο οποίος, μόνος αυτός, μπορούσε να τον θεραπεύσει.
Οἱ ἅγιοι μέ τήν χριστοειδῆ βιοτή τους καί τά ὑπερφυσικά θαύματά τους ἀποτελοῦν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἕνας τέτοιος θεογνώστης καί θεοφάντωρ ἅγιος εἶναι καί ὁ σύγχρονός μας ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ὅλα τά στοιχεῖα πού περιέχονται στό ἀνά χεῖρας βιβλίο εἶναι Μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων καί ἄλλων Κληρικῶν, Μοναχῶν, ἐπιστημόνων, οἰκογενειαρχῶν…
Ο Όσιος παρουσιάσθηκε στη σύγκλητο κατά τρόπο θεαματικό κρατώντας στα χέρια του φωτιά με θυμίαμα που δεν κατέκαιγε τη σάρκα του. Το παράστημα του Οσίου καθώς και το προφανές θαύμα επέβαλε σε όλους κλίμα δέους και κατανύξεως, ώστε ο βασιλέας πρόθυμα ικανοποίησε το αίτημά του με σπουδή.
Μετά την χειροτονία του σε Πρεσβύτερο, ο Διονύσιος μετέφερε τον τόπο της ασκήσεώς του σ’ ένα απότομο βουνό του μικρού Άθωνος ή Αντιάθωνος, το ονομαζόμενο Παλαιός Πρόδρομος και Παναγία. Και λίγο πιο κάτω ήθελε να κτίσει Ναό και ευπρεπή Μονή. Πράγμα που τελικά, με τη χάρη του θεού, κατόρθωσε.
Κάποια ημέρα την ώρα του θυμιάματος, είδε μέσα στο θυσιαστήριο άγγελο Κυρίου, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο τον οποίο θα ονόμαζε Ιωάννη. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά , αλλά δυσπιστούσε. Η γυναίκα του ήταν ηλικιωμένη και στείρα και..
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη μὲ τὶς μικρὲς της δυνατότητες προσπαθεῖ νὰ προβάλλη τὶς ἀξίες τοῦ Γένους μας ἀλλὰ καὶ πρόσωπα ποὺ τὶς ἐνσάρκωσαν. Ἕνα τέτοιο ἱερὸ πρόσωπο εἶναι καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἰσαπόστολος, ἱερομάρτυς, Διδάσκαλος τοῦ Γένους καὶ Προφήτης.
Για τους αγώνες του ο Ουάλης, τον απομάκρυνε από τον Επισκοπικό θρόνο του και τον εξόρισε σε κάποιο έρημο τόπο κοντά στον ποταμό Ίστρο. Μετά το θάνατο του Ουάλη ο Άγιος επανήλθε από την εξορία στην Επισκοπή του και άρχισε αμέσως την κάθαρση της επαρχίας του από τούς κακόδοξους αιρετικούς
Έκανε λαμπρές σπουδές ρητορικής, Θεολογίας, φιλοσοφίας και φυσικών επιστημών στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. Για ένα διάστημα διετέλεσε σύμβουλος του Κατακουζινού ο οποίος στα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκάρη μοναχός και διέμενε στην περιώνυμη Μονή των Μαγγάνων.
Μετά την Πεντηκοστή, αφού εργάστηκε για λίγο στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία ανάμεσα σε πολλούς κινδύνους. Αλλά ο Ιούδας, άξιος Απόστολος του Χριστού, γεμάτος αυταπάρνηση, μαρτύρησε τελικά στην Έδεσσα.
Όταν βρισκόταν στην Αφρική διδάχθηκε την χριστιανική πίστη, στην οποία η ευγενής και τίμια ψυχή του ανταποκρίθηκε με θέρμη. Άρχισε να κηρύττει το λόγο του Θεού στους υφισταμένους του και τούς στρατιώτες, όσα δε χρήματα κέρδιζε τα διέθετε για την ανακούφιση των πτωχών, των χηρών και των ορφανών.
Κατά το διάστημα της εκεί παραμονής τους, συνέβη να δουν στη Χαλκηδόνα τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, που θυσίαζε στα είδωλα εν μέσω πομπής. Το θέαμα αυτό τους λύπησε πολύ και εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους για το κράτος, που ο ηγέτης του γινόταν ένοχος τέτοιας ασέβειας. Κάποιοι καταδότες όμως, που τους άκουσαν, τους κατάγγειλαν στον Ιουλιανό.
Ὁ βίος τῶν Ὁσιομαρτύρων Βαραχήσιου και Ἰωνά, εἶναι ὁ έβδομος τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη». Πρόκειται γιὰ τὴ ζωή, τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, τὴ διδασκαλία, τὰ θαύματα, τά φρικτά μαρτύρια Ἁγίων, ἐλάχιστα γνωστῶν.
Τιμήθηκε μάλιστα από τον Πανάγαθο Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας, επιτελώντας πολλά θαύματα και πολλές ιάσεις και ευεργεσίες. Με την θερμή προσευχή του αναζωογόνησε ακόμη και την ξερή και χέρσα γη της περιοχής για να βοηθήσει τους πτωχούς και αδύναμους αγρότες, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο.
Ήδη η μητέρα του Μόνικα είχε συναντηθεί με τον άγιο επίσκοπο και τον παρακάλεσε θερμά να σώσει το παιδί της. Η αγιότητα, η πραότητα και η γλυκύτητα του αγίου Αμβροσίου κατέκτησαν τον ατίθασο Αυγουστίνο. Ύστερα από μακρά κατήχηση, ο Αυγουστίνος μεταστράφηκε στην Χριστιανική πίστη.
ή Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016 ἡ ”Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη” πραγματοποίησε μέ μεγάλη ἐπιτυχία, στήν Αἴθουσα τοῦ Πολιτιστικοῦ τοῦ Δημαρχείου Κηφισιᾶς, βιβλιοπαρουσίαση τῆς νέας της ἔκδοσης, ἀπό τή σειρά Ἄγνωστα Συναξάρια, μέ τίτλο: «Ὁσιομάρτυς Στέφανος ὁ Νέος». Μέ τήν ἐκδήλωση αὐτή ἐγκαινιάσθηκε οὐσιαστικά ἕνας νέος κύκλος συνεργασίας τοῦ ΝΠΔΔ τοῦ Δήμου Κηφισιᾶς «Δημήτριος Βικέλας» μέ τήν Ε.ΡΩ στά πλαίσια υἱοθέτησης τοῦ μηνιαίου ψυχοφελοῦς θεσμοῦ μέ τίτλο «Βίοι Ἁγίων».
Ένας από τους πλέον αφοσιωμένους μαθητές του Κυρίου υπήρξε και ο απόστολος Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ. Οι πληροφορίες που έχουμε γι’ αυτόν διασώθηκαν στην Καινή Διαθήκη και είναι δυστυχώς ελάχιστες και συγκεχυμένες. Αναφέρεται ως μαθητής και από τους τέσσερις ευαγγελιστές ως έκτος στον αποστολικό κύκλο…
Τοὺς Ἁγίους Πάντες, τοὺς φωταυγεῖς ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ὡς ὄργανα τοῦ Πνεύματος καὶ πρώτους καρποὺς τῆς χάριτός Του. Πρόκειται γιὰ Ἁγίους ὅλων τῶν κατηγοριῶν καὶ ἡλικιῶν, ἐπωνύμους καὶ ἀνωνύμους, ἐπιφανεῖς καὶ ἀσήμους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες….
Απογοητευμένος ο έπαρχος, επειδή όλες του οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό και γνωρίζοντας ότι η Αγία έδιδε μεγάλη βαρύτητα στην παρθενική της τιμή, διέταξε να την ρίξουν σε κάποιο πορνείο. Η θερμή προσευχή της παρθένου, προκάλεσε τρομερό σεισμό στο σπίτι αυτό με αποτέλεσμα οι ίδιες οι γυναίκες να την διώξουν απ’ αυτό.
Τέλος η πολυπληθής ιουδαϊκή κοινότητα της Αλεξάνδρειας, συνεχίζοντας την αρχαία έχθρα προς τους Χριστιανούς, κρυβόταν συχνά πίσω από ραδιουργίες, εξωθώντας τους φανατισμένους ειδωλολάτρες κατά των Χριστιανών, καθώς και την πολιτική διοίκηση της πόλεως, η οποία συντάσσονταν με τους εχθρούς της Εκκλησίας.Τέλος η πολυπληθής ιουδαϊκή κοινότητα της Αλεξάνδρειας, συνεχίζοντας την αρχαία έχθρα προς τους Χριστιανούς, κρυβόταν συχνά πίσω από ραδιουργίες, εξωθώντας τους φανατισμένους ειδωλολάτρες κατά των Χριστιανών, καθώς και την πολιτική διοίκηση της πόλεως, η οποία συντάσσονταν με τους εχθρούς της Εκκλησίας.