Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι κορυφαία έκφραση της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και το επιστέγασμα της εφαρμογής του θείου σχεδίου για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στάθηκαν με δέος μπροστά στο απερινόητο αυτό μυστήριο και με γνώμονα τις άγιες Γραφές συνέλαβαν ύψιστες αλήθειες και διατύπωσαν υψηλή θεολογία.
Ὕμνοι Χριστουγέννων: Ἀπολυτίκιο, Καθίσματα Ὄρθρου, Κοντάκιο – Greek Orthodox Christmas Hymns
Θὰ προτιμοῦσες δηλαδὴ νὰ ἐπεμβαίνει δυναμικά; Νὰ πᾶς νὰ κάνεις τὸ κακὸ καὶ νὰ σὲ σταματάει μὲ τὸ ζόρι; Νὰ ρίχνει κεραυνὸ σὲ κάθε σου παρεκτροπή; Τὸν θέλεις χωροφύλακα νὰ σὲ αστυνομεύει; Νὰ καταργήσει τὴν ἐλευθερία σου; Ἔ; Αὐτὸ θά ‘θελες;
Ποιό εἶναι λοιπόν τό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων; Εἶναι ἡ ἑορτή αὐτή καθαυτή. Εἶναι ἡ Σάρκωση! Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός γίνεται ἄνθρωπος. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο γεγονός πού ζε-σταίνει κάθε ἄνθρωπο, πού «ζεσταίνει» τήν ἀνθρωπότητα ὁλάκερη.
Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες.
Πράγματι, ἡ Βηθλεέμ ἀναφέρεται στὰ ἱερὰ κείμενα ὡς μελλοντικὸς τόπος γέννησης τοῦ Μεσσία, ὄχι μόνο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀλλὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, μὲ τὴ χαρακτηριστικὴ διατύπωση ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴν Ἰουδαία καὶ « ἐκ σπέρματος Δαυὶδ καὶ ἀπὸ κώμης ὅπου ἦν Δαυίδ »
Αὐτὸς ὁ Ἴδιος Χριστὸς ὑπάρχει καὶ σήμερα καὶ ζητᾶ καὶ κρούει καὶ παρακαλεῖ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμά του. Κατὰ τὸν Προφήτη ζητᾶ τὴν καρδιά μας, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καμία θυσία. Αὐτὸ εἶναι τὸ πολύτιμο δῶρο καὶ προσφορὰ σὲ Ἐκεῖνον. Οἱ Οὐρανοί του ἔδωσαν τὸν ἀστέρα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιο, οἱ ἄγγελοι τὸν ὕμνο, ἐμεῖς τοῦ προσφέραμε τὴν Παναγία καὶ ὁ καθένας τοῦ προσφέρει τὴν ὕπαρξή του.
Νηστεύουν καὶ ἀσκοῦνται οἱ αἰσθήσεις ὄχι γιατὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι κακὰ ἀλλὰ διότι ἡ ὕπαρξή μας αὐτὴ τὴν περίοδο εἶναι παραδομένη στὸν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας. Χριστουγεννιάτικες μέρες ποὺ σοῦ βάζει ὁ πνευματικὸς τὸ πετραχήλι στὴν ἐξομολόγηση καὶ γίνεσαι φάτνη ὥστε νὰ γεννηθεῖ τὸ Θεῖον βρέφος σὲ κάθε ἀνθρώπινη καρδιὰ…
Ὅσιος Παΐσιος : «Τὶς γιορτὲς γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειὲς ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες». Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ πολὺ σημαντικὸ ποὺ πρέπει νὰ σταθοῦμε ! «Ὅταν κανεὶς μελετάει τὰ γεγονότα τῆς κάθε γιορτῆς, φυσιολογικὰ θὰ συγκινηθεῖ καὶ μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια θὰ προσευχηθεῖ».
Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μέγιστο ἱστορικὸ γεγονὸς μὲ στοιχεῖα ἀναμφισβήτητα, χρόνο, τόπο, πρόσωπα.
Ἀδιαμφισβήτητη ἡ ὕπαρξη του. Χαρμόσυνο τὸ μήνυμα του. Λαμπρὸς ὁ πανηγυρισμὸς τοῦ ὡς τὶς μέρες μας. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς χριστιανικῆς μας πίστης. Ἡ βάση καὶ ἡ ἀφετηρία ὅλων τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ἑορτῶν.
Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, στὰ μέγαρα τῶν πλουσίων ἐπλεόναζε ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ ἀκολασία. Ἀλλά, καὶ στὰ μικρὰ σπίτια τῶν φτωχῶν, ἡ ἠθικὴ ἐξαχρείωση συναγωνιζόταν τὴν ὑλικὴ ἀθλιότητα καὶ στέρηση. Καὶ σ’ αὐτὸν ἀκόμα τὸν περιλάλητο Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, στὰ Ἱεροσόλυμα, ἐδέσποζε ἡ ὑποκρισία καὶ ὠργίαζε ἡ ἀσέβεια.
Ο Χριστός είναι αυτός που περπατάει δίπλα μας, όταν έχουμε φθάσει στο έσχατο όριο της δυνάμεώς μας, αυτός που βρίσκεται μαζί μας στην αγριάδα του πάγου η την λαύρα της φωτιάς.
