Όταν ο άνθρωπος είναι νεώτερος, αδύνατον να μη πολεμήται από αισχρούς λογισμούς και φαντασίας, πρέπει να τους διώκη αμέσως και να λέγη την ευχήν του Ιησού και αυτοί φεύγουν, αλλά πάλιν θα έλθουν, πάλιν ο άνθρωπος τους διώκει με την ευχήν και με την νήψιν, δηλαδή με την προσοχήν και την επαγρύπνησιν του νοός.
«Αυτή η ασημένια λαβίδα είναι αγιασμένη. Μου την έδωσε ο πατέρας μου. Με αυτήν κοινώνησα Χριστό σε χιλιάδες ανθρώπους χωρίς να μεταδώσω καμία ασθένεια. Με την ίδια λαβίδα κάθε φορά καταλύω από το Άγιο Ποτήριο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Τρία πράγματα δυσκολεύεται ο άνθρωπος να αποκτήση, όχι επειδή αυτά καθ’ εαυτά είναι δύσκολα, αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι τα κάνομε δύσκολα, διότι συγκρούονται με το εγώ μας. Αυτά όμως φυλάσσουν τις αρετές και είναι: το πένθος, το δάκρυ για τις αμαρτίες και η μνήμη του θανάτου……
Ἤμουν μέσα στὸ κελλὶ φιλοξενούμενος τοῦ Ἁγίου Γέροντα παπα-Ἰσαὰκ καὶ τοῦ παπα-Εὐθυμίου. Μόλις εἶχε τελειώσει τὸ φαγητὸ στὴ μικρὴ ἀλλὰ τόσο εὐλογημένη τράπεζα καὶ εἴχαμε πάει γιὰ “ἡσυχία” ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας. Πέρασε λίγη ὥρα καὶ ἀκούστηκε φασαρία στὴν αὐλή, ὁμιλία ἀπὸ κόσμο ἔντονη.
Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.
Οι Ινδοί έρχονται κι εδώ στην Ελλάδα και ξεγελούν τον κόσμο με την νιρβάνα, την τεμπελιά, τις μετεμψυχώσεις… Χρησιμοποιούν εν τω μεταξύ στα βιβλία τους και κομμάτια από την Αγία Γραφή, από τη Φιλοκαλία, από τους Πατέρες, και έτσι προσελκύουν τον κόσμο. Παλιά που να πιστέψουν οι Ορθόδοξοι τις ινδουϊστικές θεωρίες!
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων εκμεταλλεύεται -ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία- την άγνοια και απροθυμία του σύγχρονου ανθρώπου να μάχεται κατά των παθών του, την τάση του να τα δικαιολογεί, να τ’ αγαπά και εν τέλει να τα υπερασπίζεται, ανυψώνοντάς τα σε δήθεν ανθρώπινες αξίες και δικαιώματα, για τα οποίες πρέπει μάλιστα να αισθάνεται υπερήφανος.
Ακόμα και οι ελάχιστοι Τούρκοι που ζούσαν στο Γκέλβερι πίστευαν στη θαυματουργική δύναμη των αγίων. Υπάρχουν πολλά περιστατικά του αποδείχνουν την πίστη που έτρεφαν οι Τούρκοι προς τους Αγίους Αναργύρους και τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο. Αναφέρουμε ενδεικτικά δύο περιπτώσεις …
-Γέροντα, όποιος έχει φιλότιμο το καταλαβαίνει ο ίδιος; – Εσύ έχεις; Αυτό φαίνεται, ευλογημένη! Λίγο-πολύ καταλαβαίνει κανείς τον εαυτό του, πληροφορείται γιατί έχει εσωτερική ανάπαυση και ειρήνη. Αλλά και όποιος έχει φιλότιμο δεν καυχάται, δεν λέει: «εγώ έχω φιλότιμο», γιατί πάντα σκέφτεται: «Πρέπει να κινούμαι με περισσότερο φιλότιμο»
Ο άνθρωπος που φθονεί εξετάζει συνήθως τη ζωή των συνανθρώπων του και επιδιώκει τη σύγκριση της ζωής του με τη δική τους ζωή. Όταν διαπιστώσει ότι ο αδελφός του υπερέχει τότε αφήνει να εκδηλωθεί το φοβερό πάθος του φθόνου.
Αντιπνευματική η εποχή μας. Εποχή διαφθοράς, λατρείας της ύλης και αποστασίας από τον Θεό. Εποχή, όπου το κακό διαπράττεται ασύστολα και με καύχηση. Κυριαρχεί η ύ-βρις με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Η αλαζονική δηλαδή συμπεριφορά του ανθρώ-που που οδηγεί σε υπέρβαση και αθέτηση του ηθικού και του θείου νόμου.
Αδελφοί, ο αγώνας μας είναι προσωρινός, η ανταμοιβή όμως και τα έπαθλα είναι αιώνια. Όσο μάλιστα κανείς αγωνίζεται με προθυμία, τόσο και ο εχθρός μανιάζει και του επιτίθεται με περισσότερη σφοδρότητα, αλλά η χάρη του Θεού δεν σταματά να χορηγεί την ενίσχυση και τη βοήθειά της σε εκείνον που πολεμά, αν βέβαια αυτός την επικαλείται με όλη του την ψυχή.
Ο Μοναχός αυτός ήταν λίγο αμελής στα καλογερικά του καθήκοντα και πολλές φορές παραμελούσε και την ατομική του προσευχή — τον λεγόμενο Κανόνα — τις ορισμένες εδαφιαίες μετάνοιες 100 -300 το 24ωρο και 6-12 κομβοσχοίνια. Αλλά και την υπακοή του πολλές φορές με περιφρόνηση έκανε και τελικά ήταν λίγο-πολύ περιφρονητής.
Στήν πρόσκληση αὐτή τοῦ Θεοῦ ἀνταποκρίθηκαν ἄνθρωποι σέ ὅλες τίς ἐποχές. Δέν γεννήθηκαν ἅγιοι. Ἔγιναν ἅγιοι. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι γνώρισμα μιᾶς ἐποχῆς ἤ ἑνός τόπου, ὅπως γιά παράδειγμα οἱ ἀσκητές τῆς ἐρήμου τοῦ 4ου αἰ. στήν Αἴγυπτο. Ὁ Θεός σέ κάθε ἐποχή καί τόπο ἀνέδειξε Ἁγίους Του. Ὡς στοργικός Πατέρας οὐδέποτε ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο, ἀλλά πάντοτε παραμένει δίπλα του.
Ο δικαστικός αυτός είχε να δικάση μία πολύ δύσκολη και “μπερδεμένη” υπόθεση. Έκανε πολλή προσευχή στον Θεό να τον βοηθήση να βγάλη την σωστή απόφαση. Ζήτησε και από το μακαριστό γέροντά του Ιάκωβο να τον βοηθήση. Μέχρι την παραμονή της εκδίκασης της υπόθεσης, ακόμη δεν είχε βρη άκρη.
Η στενοχώρια αφοπλίζει τον άνθρωπο. Του ρουφάει όλο το μεδούλι των ψυχικών και σωματικών του δυνάμεων και δεν τον αφήνει να κάνη τίποτε. Δηλητηριάζει την ψυχή και φέρνει ανωμαλίες και στο σώμα !
Ο Γέροντας Παρθένιος μέσα από ένα περιστατικό το οποίο του έζησε στην Ι.Μ. Αγ. Παύλου Αγ. Όρους, αναφέρει πόσο σημαντική είναι η προσευχή για τον άνθρωπο και πιο συγκεκριμένα για τους νέους. “Εάν το παιδί έχει καλούς γονείς, καλούς πνευματικούς και καλούς δασκάλους, τότε θα βγει μια αγγελική γενιά” ανέφερε μεταξύ άλλων.
Δεν τακτοποιούνται οι αμαρτίες ούτε με το να περάσει ο καιρός ούτε απλώς με το να πει κανείς στην προσευχή του: «Συγχώρησέ με, Θεέ μου, γιατί έκανα αυτό». Είναι πολύ σοβαρό το θέμα, και ο καθένας πολύ σοβαρά, πολύ υπεύθυνα να το τακτοποιήσει και όχι με αρρωστημένη διάθεση.
Συχνά νά ἐπαναλαμβάνετε τά λόγια του Κυρίου: «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδίσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» (Ματθ. 16, 26). Πρέπει πολύ ν’ ἀγωνισθῆτε κατά τοῦ πάθους τῆς ὀργῆς. Νά προσεύχεσθε θερμά στόν Κύριο νά σᾶς εὐσπλαγχνισθῇ καί νά σᾶς θεραπεύσῃ. Γιά νά ἐξαλειφθῇ μιά τόσο εὔφλεκτη ἐρεθιστικότητα δέν ἀρκοῦν οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις.
Τὴν παρακάτω ἐπιστολὴ ἀπέστειλε ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1974 σὲ κάποιον νέο ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς κοντά του. «Ἀγαπητέ μου ἀδελφὲ Ἰωάννη, Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ δώση γρήγορα νὰ ἔλθη ἡ χάση τοῦ τουρκικοῦ φεγγαριοῦ. Ἀμήν. Τοῦ Ἁγίου Δημητρίου κλείνω δύο χρόνια πού προσευχήθηκα στὴν Ἁγία Σοφιά μας καὶ εἶπα τὰ παράπονά μου στὸν καλὸν Θεόν……
Βατοπαίδι: Ιερά Αγρυπνία και το Ιερό Μνημόσυνο για τα 11 χρόνια από την Κοίμηση του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού τελέσθηκαν στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου το βράδυ της Τρίτης. Στο Ιερό Μνημόσυνο προεξήρχε ο Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Γρηγορίου αρχιμ. Χριστοφόρος
«Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας κι από μένα. Τους βλέπομε αδύνατους, αλλά όταν ανοίξουνε στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα.
Όταν κοινωνάμε, χριστιανοί μου, ομολογούμε την μεγάλη αλήθεια της πίστης μας ότι τα αμαρτήματά μας συγχωρούνται με την Θυσία του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού μας. Ναί, αν δεν χυνόταν το Αίμα του Χριστού στον Γολγοθά, δεν θα είχαμε την συγχώρηση των αμαρτιών μας. Και όταν, λοιπόν, κοινωνάμε, δηλώνουμε ότι πιστεύουμε στην λυτρωτική αυτή Θυσία του Εσταυρωμένου Χριστού μας.
Προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα ταγκαλάκια που, ενώ ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και , αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού.
Μη νομίζεις ότι κάθε θλίψη έρχεται στους ανθρώπους εξαιτίας των αμαρτιών. Υπάρχουν άνθρωποι που ευαρεστούν τον Θεό και όμως έχουν θλίψεις.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος πρακτικὰ μᾶς δείχνει πέντε δρόμους τῆς μετανοίας. Μᾶς λέγει:
Ο γέροντας Παρθένιος, ηγούμενος τής Ι.Μ.Αγίου Παύλου διδάσκει γιά την ευχή …..
Όταν είδα το Γέροντα, ο οποίος με τόση απλότητα μας δέχτηκε, μας κερνούσε διάφορα πράγματα και μας έλεγε αστεία και γελούσε, άρχισα να αμφιβάλλω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο άγιος, όσο είχε λεχθεί. Διότι οι άγιοι νόμιζα ότι πρέπει να είναι σιωπηλοί, αμίλητοι και σκυθρωποί. Αυτή την εντύπωση είχα. Όμως στη συνέχεια η πραγματικότητα μας διέψευσε, διότι ο Γέροντας μιλούσε για πράγματα πρωτάκουστα για μας και είχε τη μαρτυρία της προσωπικής του ζωής.
Πρώην Σατανιστής: Ἡ Γιόγκα εἶναι επίκληση δαιμόνων. Ο πρώην Ἀρχιερέας τοῦ σατανᾶ Zachary King μιλάει γιὰ τὴν γιόγκα ποὺ ἔγινε μόδα σήμερα.
«Ξέρω, ὅτι ὁ καλὸς μοναχός, γυιέ μου, μέχρι νὰ πεθάνει εἶναι τσακωμένος μὲ τὸ κορμί του. Εἶσαι διατεθειμένος γι᾽ αὐτὸ τὸν καβγὰ ἢ τελικὰ θὰ μᾶς προσβάλεις;» Θυμήθηκα τότε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, περὶ τοῦ τί ἐστὶ μοναχός·
Ἐπάνω στή γῆ κάθε μέρα γίνεται ἕνα ἔργο· εἶναι τό πιό μεγάλο, τό πιό σπουδαῖο καί τό πιό ἱερό ἔργο, πού μποροῦν νά κάμουν οἱ ἄνθρωποι. Εἶναι ἡ θεία Λειτουργία, ἡ συνέχιση τοῦ μυστικοῦ δείπνου πού ἔκαμε ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τούς μαθητές του. Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά κάμουν πολλά καί μεγάλα ἔργα, μά τίποτε περισσότερο καί πιό σπουδαῖο ἀπό τή θεία Λειτουργία.
Όποιος αγαπάει τον Θεό δεν είναι δυνατό Να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο Σαν τον εαυτό του.
Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους Κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του Και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά Όταν τους βλέπει να διορθώνονται.
Κάποτε, επισκεπτόμενος το Άγιον Όρος, βρέθηκα στα Κατουνάκια. Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε φτάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητος. Ομοίαζε περισσότερο με άγγελο… Το πρόσωπό του έλαμπε από τη Χάρη του Θεού. Στην πορεία μου αυτή για τα Κατουνάκια είχα μαζί μου δύο καθηγητές θεολόγους και ένα φοιτητή του Πολυτεχνείου. Φτάσαμε στο γέροντα μετά από μεγάλη ανάβαση…