ο καμάρι της νοικοκυράς και το στολίδι του κάθε νοικοκυριού, ήταν ο Γοίκος/γίκος ή γιούκος. Σ’ αυτόν πρωτοέπεφταν οι ματιές των προξενητάδων που έμπαιναν στο σπίτι για να διαλέξουν το κορίτσι, αλλά τραβούσε και τα αδιάκριτα βλέμματα των γειτόνων, για να χαρακτηρίσουν την νοικοκυρά του σπιτιού.
Όλες αυτές οι εμπειρίες είτε σε μορφή αφηγήσεων από τους ανιόντες συγγενείς της και κυρίως από τη γιαγιά της είτε ως δικά της βιώματα, υφαίνονται περίτεχνα στις δημιουργίες της και αποτυπώνουν το εντυπωσιακό υφαντό της ζωής της οικογένειάς της και κατ’ επέκταση όλων των ποντιακών οικογενειών.
Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης τραγούδησε το εν λόγω τραγούδι με τον ταμπουρά του τον Σεπτέμβριο του 1827 σε μια στιγμή ανάπαυλας των μαχών κατά την πολιορκία της Ακρόπολης. Με τόσο ελληνικό τρόπο, αφού ο Ήλιος είναι ο «πρωταγωνιστής» των στίχων του.
Ο κ. Γιώργος Κωβαίος, 89 ετών χορεύει με την εγγονή του Ποθητή στην 9η γιορτή Φάβας στη Σχοινούσα. Τον συναντήσαμε την επόμενη ημέρα γεμάτο χαρά να μας λέει για το πόσο τον γεμίζει το νησί του. Απλός καθαρός φιλόξενος νησιώτης. Πρότυπο και έμπνευση για όλους μας. Μόνο σεβασμός
Το πουλί τ’ αηδόνι (δημοτικό τραγούδι Αμοργού). Μουσική: Νίκος Οικονομίδης
στην Ορεινή Λευκάδα στο μικρό και φιλόξενο χωριό Πηγαδησάνοι…η φίλη μας η Όλγα, μας μαγειρεύει με υλικά του τόπου της, την παραδοσιακή Λευκαδίτικη ρυζόπιτα
«Στ’ Αγιαννιού τη ράχη»
Γλυκό κουταλιού κεράσι, μια γλυκιά ελληνική παράδοση
Πριγκίπισσα του Βόσπορου τη λένε, την έκαναν τραγούδι οι λαοί.
Την έχουν φυλαχτό όποτε κλαίνε, εικόνα κι ευλογία οι Ρωμιοί…
Ο Ανδρέας από το Νυδρί Λευκάδας, μας υποδέχεται στο εργαστήρι του και μας δείχνει την διαδικασία χειροποίητης κατασκευής έργων τέχνης (πορσάνικων μαχαιριών) με τη δύσκολη μέθοδο της ανακύκλωσης του σιδήρου.
Τραγούδια για τον Ποντιακό Ελληνισμό από την ενορία του Αγίου Δημητρίου Αγρινίου
Στα βουνά του Βάλτου, στον τελευταίο της επίγειο παράδεισο, συναντήσαμε τη 85χρονη γιαγιά-Σταθούλα, στον τόπο που μεγάλωσε και αρνείται να εγκαταλείψει και μας δείχνει όπως παλιά, πώς μπορούμε εναλλακτικά να τρώμε βιολογικά, υγιεινά και με ασφάλεια, από το αγρόκτημα στο πιάτο μας
Σχινιάτικος – Ξύπνησε πετροπέρδικα
Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Προς την μητέρα του (1873)
Από το γλέντι την Δευτέρα του Πάσχα στο αλώνι του μοναστηριού.
Ποίημα Κωστή Παλαμά για την άνοιξη
«Μια Πασχαλιά και μια Λαμπρή»
Πασχαλιάτικο τραγούδι της Θράκης.
Ο Ανδρέας Χατζηδήμος διαβάζει το υπέροχο ποίημα “Αναστάσιμος” του Γεωργίου Βερίτη: “…Πλάκες που στέκατε βαριές, στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου.”
…στο χωριό Καλύβια Αιτωλοακαρνανίας μας υποδέχονται οι γυναίκες του χωριού και μας θυμίζουν τα έθιμα του Πάσχα, όπως διατηρούνται ακόμη και σήμερα στο χωριό τους.
Το μοιρολόι της Παναγίας: Ένα μικρασιάτικο έθιμο στον Άγιο Χαράλαμπο Χίου
Σήμερα μαύρος ουρανός.
Γεώργιος Ντόβολος και σχολή ” Εν Ωδαίς “
Κατασκευή παραδοσιακού καλύμνικου φούρνου από τον Καλύμνιο μάστορα Μάκη Χονδρόγιαννο.
Θα ακούσουμε ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας και δημοτικά τραγούδια που αναφέρονται στην Παναγία.
Η Σταμνά Αιτωλοακαρνανίας υπήρξε παραδοσιακά ως ένα από τα φιλόξενα χωριά και οι κάτοικοί του φημίζονται για την αγάπη τους στις ελληνικές παραδόσεις τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους.
Αναματερού: Κάσος, Κύθηρα, Κρήτη (Αφούσης Μεσσαρίτικος Πεντοζάλης)
Τα Κλεφτόπουλα
Στα Τρίκορφα
Το εκκλησάκι που φτιάχτηκε για να εκπληρώσει ένα τάμα του Γέρου του Μοριά σήμερα βρίσκεται περίκλειστο για λόγους προστασίας του εντός νεώτερου κτίσματος γνωστό ως το Μοναστήρι του Κολοκοτρώνη.
Στη Σαργιάδα Αιτωλοακαρνανίας η 85χρονη γιαγιά Δήμητρα, μας υποδέχεται με χαρά στο όμορφο χωριό της, μας μαγειρεύει με τα χεράκια της μια πεντανόστιμη νηστίσιμη λαχανόπιτα, μας διηγείται με νοσταλγία μύθους και ιστορίες του πολέμου…
«Τη Υπερμάχω»: Παιδικός χορός Σχολείου Ψαλτικής
Χωρίς Θεό και Πίστη – Ποίημα
οἱ Κυριακές τῆς Τεσσαρακοστῆς εἶναι ὀάσεις μέσα σ’ αὐτήν. Κατ’ οὐσίαν βρίσκονται ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Τὴ γοητεία τῆς ἀληθινῆς Τεσσαρακοστῆς θὰ τὴν αἰσθανθεῖ κανεὶς μέσα στὸ «πέλαγος» ἢ στὴν «αὐχμηρὰ ἔρημο», ὅπως τὴν ὀνομάζουν οἱ Πατέρες, αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς Τεσσαρακοστῆς, δηλαδὴ τῶν καθημερινῶν, ἀπὸ τὴ Δευτέρα ὡς τὴν Παρασκευὴ τῶν ἔξι ἑβδομάδων ποὺ τὴν ἀποτελοῦν.
η Θ. Κοινωνία στην Προηγιασμένη προσδιορίστηκε χρονικά βάσει της νηστείας της «ενάτης» και δεν μπορεί παρά να είναι το επιστέγασμα της ολοημέρου ασιτίας η οποία καταλύεται με την ξηροφαγία. Αυτό υπονοεί ο ιερός Χρυσόστομος λέγοντας «Ἰδοὺ, τὴν ἡμέραν ἄσιτοι διετελέσαμεν σήμερον ἅπασαν, καὶ τράπεζαν ἐν ἑσπέρᾳ παραστησόμεθα οὐχ ὁμοίαν τῇ χθεσινῇ τραπέζῃ, ἀλλ’ ἐνηλλαγμένην καὶ σεμνοτέραν»[