ΙΣΤΟΡΙΑ

Τὴν 01-07- 1908 μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Μαρίνου Ἀντύπα ἱδρύθηκε ἀπὸ εἴκοσι (20) νέους ἀγρότες τὸ πρῶτο ἀγροτικὸ σωματεῖο στὴν Ἑλλάδα, μὲ ἕδρα τὴν κοινότητα Κοσκινᾶ Καρδίτσας.

Οἱ Φράγκοι εἶχαν ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησίαν τῆς Φραγκίας ἀπό ὅλους τους Ρωμαίους ἐπισκόπους καί εἶχον αὐτοκατασταθῆ ἐπίσκοποι καί κληρικοί διοικηταί της. Ἤρπασαν τήν περιουσίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐχώρισαν εἰς τιμάρια …

Ὁ Διαφωτισμὸς διαμόρφωσε τὴ δική του ἀντίληψη περὶ τῆς γραμμικῆς ἐξέλιξης τῆς ἱστορίας καὶ περὶ τῆς ἰδέας τῆς προόδου, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν γενικῶς ὑποτιμᾶται, διότι δὲν παρουσιάζει κάποιο ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σύγχρονη ἐποχή.

Ἡ νίκη θὰ εἶναι δική μας ἂν βασιλεύη τὴν καρδίαν μας, Θεὸς ζηλότυπος, μόνον τὸ αἴσθημα τὸ Ἑλληνικὸ- ὁ φιλὴκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης.

Σήμερα, οἱ ἀρχαιολογικοὶ χῶροι τῶν Συρακουσῶν καὶ τοῦ Ἀκράγαντα ἀποτελοῦν μνημεῖα τῆς Παγκόσμιας Πολιτισμικῆς Κληρονομιᾶς τῆς Unesco καὶ συνεχίζουν νὰ προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸ τῶν ἐπισκεπτῶν.

Στό ψηφιδωτό των χριστιανικῶν κοινοτήτων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας οἱ Κυδωνιές (Ἀϊβαλί) κατεῖχαν μιά περίοπτη θέση.

Κάθε ἀποσιώπηση τῆς συνέχειας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, κάθε ἐμφατικὴ ὑπογράμμιση τῆς παρουσίας καὶ ἄλλων λαῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ὡς «ἀνακάλυψης» σπουδαίας ἐπιστημονικῆς σημασίας, εἶναι αὐτόχρημα ὁλοκληρωτικὴ καὶ ὕποπτη.

Πέρασαν 2-3 μέρες καὶ μᾶς ἒπιασε καὶ ἐμᾶς μιὰ πείνα καὶ εἴχαμε νὰ φᾶμε 8 ἡμέρες ψωμί. Οἱ δρόμοι εἶχαν κλείσει, δὲν ὑπῆρχε τίποτα νὰ φᾶμε καὶ κοιμόμασταν νηστικοί. Ἤμουν τότε 21 ἐτῶν παιδί.

Ὁ ναὸς στὸν ὁποῖο βρισκόμασταν ἦταν ἡ ἱερὰ μονὴ τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας. Κτήτορας ὑπῆρξε ἡ βασίλισσα Πουλχερία (399-453), κόρη τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου.

Ἀντιμετώπισε στασιαστικὰ γεγονότα στὴν Μάνη, τὴν Ὕδρα, ἀκόμη καὶ τὸν Μιαούλη ηὗρε ἀπέναντί του. Κοντὰ σ’ αὐτὰ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τὸν ξένο παράγοντα ποὺ μὲ τοὺς διπλωματικοὺς ἐκπροσώπους του ὑπενόμευε τὸ ἔργο του, κατηγορώντας τὸν Κυβερνήτη ὡς ρωσόφιλο.

Μεγάλο μέρος τῶν Βυζαντινῶν ζοῦσε στὴν ὕπαιθρο. Κατοικοῦσαν σὲ κωμοπόλεις καὶ χωριὰ ἀλλὰ καὶ σὲ οἰκισμοὺς καὶ σὲ ἀγροικίες χτισμένες γύρω ἀπὸ αὐτά.

Διαπιστώνουμε νὰ δίνεται στὸ βιβλίο μία ὡραιοποιημένη εἰκόνα τῆς Δύσης, τῶν Ἀράβων, τοῦ Ἰσλάμ, τῶν Ὀθωμανῶν καὶ τῶν Σλαβοβουλγάρων καὶ ἀμαυρωμένη τοῦ Βυζαντίου καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ. 

Ἡ Αὐτοκρατορία δὲν ἔπεσε. Τὸ Βυζάντιο δὲν χάθηκε. Συνέχισε νὰ ὑπάρχη στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ σὲ ὅλα τὰ ὀρθόδοξα μοναστήρια τῆς χριστιανοσύνης.

Ἂν ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη πρέπει νὰ προχωρήσουν μπροστά, ἐμεῖς πρέπει νὰ γυρίσουμε πίσω στὶς μεγάλες ἀξίες, πάνω στὶς ὁποῖες θεμελιώθηκε ἡ Ἑλλάδα μας στὸ παρελθὸν καὶ μεγαλούργησε …

Τα ο­χυ­ρά πα­ρα­δί­δο­νται μό­νον ό­ταν κυ­ριευ­θώ­σιν πα­ρά του α­ντι­πά­λου. Ο α­γών θα συ­νε­χι­σθεί. Πά­σα δε α­πό­πει­ρα προ­σεγ­γί­σε­ως του ο­χυ­ρού θα συ­ντρι­βεί.

Γνωρίσαμε εἶναι ἀλήθεια καλοὺς ἀνθρώπους σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἀληθινὰ στηρίγματα τῆς Κοινωνίας. Χριστιανοὺς γνήσιους, οἰκογενειάρχες συνεπεῖς στὸ χρέος τους, ἐργατικοὺς ἀνθρώπους, δικαίους.

Ἡ κλασσικὴ ἄποψη τῶν ἀναγκαίων ἀρετῶν γιὰ ἕναν κυβερνήτη περιλαμβάνει τέσσερις βασικὲς ἰδιότητες, οἱ ὁποῖες ὀφείλουν νὰ κοσμοῦν τὸν ἰδεώδη ἡγεμόνα. Οἱ ἀρετὲς αὐτὲς εἶναι: ἡ ἀνδρεία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ σωφροσύνη καὶ φρόνηση.

Τὸ Βυζαντινὸ Κράτος διέθετε ἕνα ἄρτια ὀργανωμένο σύστημα διοικήσεως. Ὁ αὐτοκράτορας συντόνιζε, μὲ τὶς διάφορες κρατικὲς ὑπηρεσίες, τὸν τεράστιο κρατικὸ μηχανισμὸ καὶ διοικοῦσε τὴν ἀπέραντη αὐτοκρατορία.

Ζοῦμε μὲ ἄλλα λόγια σὲ μία ἐποχή, ποὺ καὶ ἡ πατρίδα καταρρέει καὶ ἡ πίστη μας κινδυνεύει νὰ χαθεῖ. Κατὰ πόσον μποροῦμε νὰ κοιτάξουμε πίσω στὴν Ἱστορία μας καὶ νὰ ξαναβροῦμε τὸ χαμένο ἱστορικό μας αὐτεπίγνωτον;

Στὰ χίλια ἑκατὸ χρόνια ὕπαρξης τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας δύο ἦταν τὰ οἰκοδομικὰ συγκροτήματα ποὺ χρησίμευαν ὡς κέντρα διοίκησης ὅλης τῆς ἐπικράτειας καὶ συγχρόνως αὐτοκρατορικὲς κατοικίες, τὸ Ἱερὸν Παλάτιον καὶ τὸ Παλάτι τῶν Βλαχερνῶν.

Ἡ σημαντικότερή του προσφορὰ ὅμως ὑπῆρξε, ἐκφράζοντας παράλληλα καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ξαδέλφου τοῦ Εὐάγγελου Ζάππα, ἡ ἀνέγερση στὴν Ἀθήνα τοῦ κτιρίου τῶν Ὀλυμπίων, τοῦ γνωστοῦ καὶ περίλαμπρου Ζαππείου Μεγάρου.

Ἡ παρουσία τῶν Ἑλλήνων στὴ Μέση Ἀνατολὴ ἀνάγεται σὲ μακρινὲς ἐποχές, καθὼς διαθέτουμε μαρτυρίες ὅτι ἤδη ἀπὸ τὸν 18ο αἰ., π.Χ. Μινωΐτες ἐγκαταστάθηκαν στὸ Δέλτα τοῦ Νείλου γιὰ ἐμπορικοὺς λόγους.

Ἐν σχέσει πρὸς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες, στοὺς ὁποίους ἦσαν πρόθυμοι νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουν τὴν πολιτιστικὴ καὶ πνευματικὴ ὑπεροχή, ἐν τούτοις ὁ ρωμαϊκὸς πατριωτισμὸς καὶ τὸ ἐθνικό τους αἴσθημα θεωροῦσε ὅτι στὸν στρατιωτικὸ τομέα οἱ Ρωμαῖοι ἦσαν ἀνώτεροι τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ ἡ δημιουργία τῆς Νέας Ρώμης, τῆς Κωνσταντινούπολης, σηματοδοτεῖ μία ἱστορικὴ στιγμὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸν ἑλληνικο-ρωμαϊκὸ-χριστιανικὸ κόσμο.

Πολλὲς φορὲς διαβάζουμε στὶς ἐφημερίδες ἢ ἀκοῦμε στὶς τηλεοπτικὲς εἰδήσεις τὴ φράση «διάλογος κωφῶν», ὅταν ἀκριβῶς θέλουν νὰ τονίσουν τὴν ἀνυπαρξία διαλόγου ἢ συνεννόησης μεταξὺ τῶν δύο μερῶν. Ὅσοι γνωρίζουν κάποιον κωφὸ ἢ ζοῦν στὴν κοινότητα τῶν κωφῶν ξέρουν ὅτι ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει ἔλλειψη διαλόγου, ἀλλὰ πλεονασμὸς ἐπικοινωνίας.

Ἀναστασίου Δασταυρίδη, φιλολόγου Τοποθεσία Στὴ «Νεωτερικὴ Γεωγραφία» ὁ Δανιὴλ Φιλιππίδης, ἱερομόναχος, καὶ ὁ Γεώργιος Κωνσταντᾶς, ἱεροδιάκονος, γράφουν: «Ἀμπελάκια, χώρα χριστιανική, […]

Δημητρίου Γ. Μεταλληνοῦ Δρ. Ἱστορίας, πτ. Θεολογίας καὶ Γερμανικῆς Φιλολογίας Ἡ μελέτη τῆς Ἱστορίας δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἀποτελεῖ ἕνα […]

Μαρίας Χρόνη Δρ. Βυζαντινῆς Φιλολογίας Ἡ βυζαντινὴ ἰατρικὴ ἀποτελεῖ τὴ σημαντικὴ γέφυρα γιὰ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ ἰατρικὴ […]

Ἰωάννη Δρούγκα Ἀντιστρατήγου ε.α Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα μοναστικὰ κέντρα τοῦ Βυζαντίου, ποὺ ἀναπτύχθηκαν στὸν βαλκανικὸ χῶρο, ὑπῆρξε τὸ Παπίκιον […]

Στὸ λυκαυγὲς τοῦ 21ου αἰῶνα ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ λάθη πολιτικῶν, ποὺ τὴν ἔχουν ὁδηγήσει σὲ μία ἄγονη καὶ αὐστηρὴ δημοσιονομικὴ πολιτική.

του Βασιλείου Ευστρ. Ναζλή Υποστρατήγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α Πτυχιούχου Νομικής Αντιπροέδρου Ε.Α.Α.Σ./Π. Έβρου      Πέρασαν 93 χρόνια από την μικρασιατική […]

Μάρθας Βασιλείου-Ναζλῆ φιλολόγου Εἶναι γνωστὸ τὸ ἔργο τοῦ μεγάλου στρατηλάτη, πολιτικοῦ ὁραματιστῆ καὶ ἐρευνητῆ, Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγάλου, τοῦ Μακεδόνα, καὶ […]

Λάμπρου Κ. Σκόντζου θεολόγου – καθηγητοῦ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ Οἱ διαχρονικοὶ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι συνώνυμοι μὲ […]