-Ἄν εἶναι ἀληθῶς τὸ Ἀνέστη δὲν πιάνει τὴν καρδιὰ μᾶς καμιὰ θλίψη καμιὰ ταλαιπωρία καμιὰ δυσκολία καμιὰ σκοτούρα καμία ἔννοια. -Ἄν δὲν πῶ τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστη εἶναι σὰ νὰ μὴν δέχομαι τὸ Χριστό. Ἄν πάλι τὸ πῶ πρέπει νὰ τὸ ἐφαρμόσω. -Νὰ κάνουμε τὸ ἀληθῶς Ἀνέστη ἀληθινὴ πράξη ζωῆς. Αὐτὸ ἔχουμε νὰ κάνουμε ὡς χριστιανοί.
Με συγκρατημένη την ανάσα, έκπληξη και απόγνωση παρακολουθούμε αυτές τις Άγιες Μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, τα Άγια Πάθη της Εκκλησίας, η οποία ως μη όφειλε ευτελίζεται, διώκεται, τρομοκρατείται και δικάζεται από τον Άννα στον Καϊάφα και το Πραιτώριο του Πιλάτου.
Τόσον καιρό, τον είχαμε ξεχάσει. Σήμερα, είναι ενώπιον ημών. Ορατός, απτός, γεγυμνωμένος απάσης ωραιοποιήσεως, ο θάνατος. Ακούγεται ως και από τη γωνία του δωματίου όπου καραδοκεί όπως πάντα. Ίσως, για κάποιος ανθρώπους, να γίνεται ο θάνατος κατάσταση και κατάκτηση. Αυτοί είναι οι μαθητές του Χριστού.
Ἐλέγχθηκαν οἱ καιροσκόποι πού γιά τήν βόλεψή τους θυσιάζουν τήν Ἀλήθεια καί συμβιβάζονται μέ τά κατεστημένα καί αὐτό τό λένε «σύνεση» καί «διάκριση». Ἐλέγχθηκαν οἱ διπλωμάτες, οἱ βολεμένοι, ἐκεῖνοι πού ἀπολυτοποίησαν τό σαρκίον καί τόν παρόντα ἐφήμερο κόσμο καί υἱοθέτησαν πρακτικές ὀρθολογιστικές, ἀνθρωποκεντρικές καί λησμόνησαν τό «ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21) καί τό «ἐάν μή Κύριος φυλάξῃ πόλιν εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (ψαλμ. 126, 1).
Ὁ π. Χρυσόστομος, στό κείμενό του «Σχόλια στήν Ἀνοικτή Ἐπιστολή τοῦ Ἱερομονάχου Εὐθυμίου», χαρακτηρίζει ὡς «διάγγελμα ‘‘πρός τόν λαό’’» τό κείμενο τοῦ γ. Εὐθυμίου, καί ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ, ὅτι ζεῖ «τή δαιμονική γλυκιά ψευδαίσθηση τῆς αὐθεντίας», ἀφοῦ ἄφησε, ἤ καί θεοστυγῶς καλλιέργησε τό νά τοῦ «‘‘βγεῖ τό ὄνομα’’ τοῦ ἁγίου ἤ τοῦ φωτισμένου». Ὁ γ. Εὐθύμιος, ὅμως, δήλωσε ρητά καί κατηγορηματικά, ὅτι «ἡ ἄποψή μου … εἶναι ἐντελῶς προσωπική, χωρίς διάθεση νά τήν ἐπιβάλλω καί σέ ἄλλους». Ὅλα τά ὑπόλοιπα εἶναι φαντασίες ἤ ἐκ τοῦ πονηροῦ!
Έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένως, πως στο επίκεντρο της προκλητικής πολεμικής που έγινε και συνεχίζει να γίνεται κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βρισκόταν από την αρχή, το ιερό Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι λοιπόν, για τους οποίους κυνηγήθηκε με τέτοια λύσσα, η Θεία Μετάληψη;
Τὸ Ἀναστάσιμο μήνυμα τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης.
Ἐπέτρεψε – εὐλόγησε ὁ Θεὸς νὰ βιώσουμε τούτη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα μὲ μιὰ πρωτόγνωρη πίκρα. Στὴν γεύση της αὐτὴ συντελοῦμε καὶ ἐμεῖς κατὰ τὴν πνευματική μας κατάσταση, μὲ τὶς πράξεις μας ἢ καὶ μὲ τὴν ἀπραξία μας. Ἄς μὴν ἀπελπιζώμαστε ὅμως, διότι αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία τῆς Πίστεώς μας. Πρέπει νὰ πάθῃ γιὰ νὰ δοξασθῇ. Ἐμεῖς ἂς ἔχουμε τὸν νοῦ μας…
«…Όσο μπορούμε να είμαστε κοντά στον Χριστό. Αν είμαστε με τον Χριστό, τον Αντίχριστο θα φοβηθούμε; Το κακό ούτως ή άλλος το κάνει το αντίχριστο πνεύμα. Και αν γεννηθεί και ένα αντίχριστο τέρας και κάνει μερικά μπανταλά, θα γελοιοποιηθεί στο τέλος. Θα συμβούν όμως γεγονότα πολλά. Ίσως προλάβετε να ζήσετε και εσείς πολλά από τα σημεία που γράφει η Αποκάλυψη…»
Εἶναι ὁ Γιαννάκης, ἕνα χαριτωμένο καὶ πανέξυπνο παιδὶ τῆς Ἔ’ Δημοτικοῦ ποὺ μεγαλώνει μέσα σὲ μιὰ εὐλογημένη οἰκογένεια. Ὁ Γιαννάκης λοιπὸν ἦρθε τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, πρὶν τὴν ἔναρξη τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Νυμφίου καὶ πρίν.. κλειδώσουμε τὶς θύρες τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ, ἦρθε στὸ ἱερό, ὅπου ἑτοιμαζόμεθα γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς Ἀκολουθίας.
Χριστός Ανέστη! Καινουργείται ο Αδάμ. Ανοίγονται πύλες Εδέμ. Άδης καταβέβληται. Ανέστη Χριστός, και ζωήν πολιτεύεται. Χαρίζει πνοή σε όσους στον τάφο κρύβονται και αναμένουν. Ελπίδα σ’όσους πονούν για το χαμό αγαπημένων. Νίκη στους ταπεινούς και αδυνάτους. Μας γνωρίζει την ανθρώπινη φύση εκτός φθοράς και την θεϊκή εν πλήρη δόξει.
Η βεβαία πίστη της Εκκλησίας στην λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού αποτελεί αυτή την ίδια την ύπαρξή Της. Το μέγα και ανεπανάληπτο αυτό γεγονός είναι το ακράδαντο θεμέλιο πάνω στο οποίο είναι θεμελιωμένη και εδραιωμένη. Το Θείο πρόσωπο του Αναστάντα Ιδρυτή Της είναι η ακατανίκητη δύναμη, που τη συγκροτεί, τη συντηρεί και την οδηγεί με ασφάλεια στο σωτήριο προορισμό Της.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. Μεγάλη Παρασκευὴ μεσημέρι σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας. – Ναί! Ναί! Τὸ διάβασα! Μιὰ χαρὰ τοὺς τὰ γράφει! Ἔχουμε καταλύσει κάθε ὅριο σεβασμοῦ πιά! Ὅλοι γίνανε ἐπιδημιολόγοι καὶ ἀψηφοῦν τοὺς ἐπιστήμονες! Καθεὶς στὴν θέση του! Ἡ ἐπιστήμη μίλησε, κύριε! Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε! Ἡ κυβέρνηση διέταξε! Θὰ τὶς σεβαστεῖς! Ζοῦμε πρωτόγνωρες καταστάσεις! Στὴν γωνία μᾶς περιμένουν, νὰ ἀρρωστήσει κανείς μας, νὰ μᾶς ρεζιλέψουν οἱ μεγαλοδημοσιογράφοι!
Επιμένουμε στην δια της σταυρικής θυσίας του Κυρίου απολυτρώσεως ορθόδοξη διδασκαλία, διότι υπάρχουν και οι κακόδοξες πλάνες, οι οποίες είτε την αμφισβητούν, είτε την παραχαράσσουν, με αποτέλεσμα τη μείωση της αξίας της. Άλλωστε είναι γνωστό πως το θεμελιώδες κεφάλαιο περί σωτηρίας της Εκκλησίας μας δέχτηκε τα περισσότερα πυρά από τους ανά τους αιώνες αιρετικούς.
Ἀντίθετα, σὲ διαδηλώσεις καὶ περιπολίες ἔβλεπε κάποιες φορὲς τὸν ἑαυτό του νὰ βρίσκεται ἀπέναντί της. Τὰ πρῶτα βήματά του στὸ Σῶμα συνέπεσαν μὲ τὴν περίοδο τῶν ἀναταραχῶν γιὰ τὸ Σκοπιανὸ καὶ γι’ αὐτὸν ἦταν μεγάλη δοκιμασία. Τὸν παρηγοροῦσε ὅμως τὸ ὅτι ἦταν πιστὸς στὸ ὑπηρεσιακὸ καθῆκον. Αὐτὸ ποὺ ἄκουγε ἀπὸ τοὺς παλαιότερους συναδέλφους του νὰ λένε: «Ἐμεῖς ἐντολὲς ἐκτελοῦμε…»
Αδύνατο είναι, να νιώσουμε την θεία παρηγοριά (την παραδεισένια γλυκύτητα), εάν δεν αποφύγουμε την κοσμική και εάν δεν πεθάνει τελείως το κοσμικό μας φρόνημα. Θα πρέπει το κοσμικό φρόνημα, αφού πεθάνει, να γίνει φυτόχωμα, για να αναπτυχθεί μέσα μας το θείο φρόνημα, διότι οι θείες ηδονές δεν γεννιούνται από τις σωματικές ηδονές αλλά από τις σωματικές ωδίνες,….
Σήμερα που «κάθε θάνατος, οφείλει να σφραγιστεί από μιαν Ανάσταση» (Μενουχίν), που «Στέκουν τα πάντα στη λαμπρή στιγμή σα μαγεμένα» (Σικελιανός), που «τα σήμαντρα των εξοχικών εκκλησιών φτάνουν από πολύ μακριά, από πολύ βαθιά» (Ρίτσος)… Σήμερα που τίποτα δεν είναι όπως το ξέραμε, ζητάμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα που θα κάνουν ορισμένους να νιώσουν άβολα.
Ήταν να το υποστούμε αυτό το πρωτόγνωρο και πρωτάκουστο. Να περάσουμε Μεγάλη Εβδομάδα αλειτούργητοι και με κλειστές εκκλησίες. Και επιπλέον να καλούνται να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη ιεράρχες και κληρικοί, επειδή τόλμησαν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Επειδή είχαν το θάρρος να πειθαρχήσουν στο νόμο του Θεού και όχι στον ανθρώπινο.
Εἶναι ἀπολύτως εὔλογο ποὺ αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες ὁ νοῦς μας, ἡ καρδιά μας, ὅλο μας τὸ «εἶναι» εἶναι στραμμένα στὰ ἅγια, σωτήρια ΠΑΘΗ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ Μεγάλη Παρασκευή, συγκινεῖ ἀκόμα καὶ τοὺς χλιαροὺς τῇ πίστει. Ἡ Μεγάλη Παρασκευή κατέστη συνώνυμο τῆς θλίψεως καὶ τοῦ πόνου.
Είναι Μεγάλη Εβδομάδα, οι ημέρες είναι δύσκολες, οι ώρες κρίσιμες, καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά μας, αφενός το δράμα του Θεανθρώπου καθώς ανεβαίνει στον Γολγοθά και, αφετέρου, το δράμα του σεναρίου του Κορωνοϊού.
Δύο είναι τα τραγικότερα γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία. Το ένα είναι η πτώση των πρωτοπλάστων και η εκδίωξή τους από τον Κήπο της Τρυφής και το δεύτερο και φοβερότερο η θεοκτονία από μέρους του ανθρώπου, ως φρικτό αποτέλεσμα και έσχατη κατάντια εξαιτίας της απολύτου πωρώσεώς του από την αμαρτία και τη φθορά. Η καταδίκη και ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,…
Η πρόθεσή μας δεν είναι να κρίνουμε τις αποφάσεις της ΔΙΣ η οποία φέρει και την όλη πνευματική ευθύνη τους, ούτε και να τις αξιολογήσουμε στην όποια σύνδεσή τους με την όλη συγκυρία. Στόχος μας είναι να καταγράψουμε τον τρόπο με τον οποίο εγγράφονται στην κοινωνική συνείδηση τα τελευταία γεγονότα, να αξιολογήσουμε τις σχετικές ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης και να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις…..
Η Μεγάλη Παρασκευή είναι για μας τους χριστιανούς η πλέον φρικτή, πένθιμη και λυπητερή ημέρα, αλλά και η πιο ιερή, η πιο αγία, η πολυσέβαστη και πλέον αγαπητή και προσκυνητή ημέρα της Εκκλησίας μας. Κι αυτό διότι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, ο Ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού κρέμεται καρφωμένος, γυμνός, άπνους, επάνω στο ξύλο του σταυρού, ως χείριστος κακούργος.
Τὸ τροπάριο αὐτὸ ψάλλουμε σὲ ἦχο πλάγιο τοῦ δευτέρου τὴ Μεγάλη Πέμπτη τὸ βράδυ, ὅταν γίνεται ἡ ἔξοδος τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὅπως θὰ διαπιστώσουμε ἀπὸ τὴν σύντομη ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση, ποὺ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ θὰ ἐπιχειρήσουμε, ὅλες οἱ λέξεις εἶναι οἰκεῖες στοὺς Ἕλληνες. Δὲν χρειάζεται νὰ συζητᾶμε γιὰ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων στὴν νεοελληνικὴ γλῶσσα.
Δεν νοείται Μεγάλη Εβδομάδα στην λειτουργική παράδοση της Ορθοδοξίας χωρίς συμμετοχή στις θεσπέσιες εσπερινές ακολουθίες και στις Θείες Λειτουργίες με τον άφθαστο κατανυκτικό λατρευτικό τους πλούτο, που θαυμάζουν ακόμη και οι ετερόδοξοι. Δεν νοείται Ορθόδοξο Πάσχα χωρίς την λαμπριάτικη λειτουργική πανδαισία και τη συμμετοχή των πιστών στο Ποτήριο της Ζωής. Στην θεία Κοινωνία.
«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερά τινα εορτάζειν΄ τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν».
Διερωτώμαι, πολύ καλοπροαίρετα: Τί ακριβώς εννοούν όταν μας εύχονται ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ αυτοί πού έκλεισαν εντελώς για το λαό τις εκκλησίες, εποινικοποίησαν τη μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων, στελνουν στον Εισαγγελέα σαν εγκληματίες Επισκόπους και Ιερείς που εκτελούν το στοιχεώδες καθήκον τους….
Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και αυτό της αμαρτωλής γυναίκας, η οποία άλειψε τον Κύριο με πολύτιμο μύρο. Ποιούμε ανάμνηση αυτού του σημαντικού γεγονότος τη Μεγάλη Τετάρτη όπου, σύμφωνα με το ιερό συναξάρι της ημέρας «Της αλειψάσης τον Κύριονμύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιούμεθα οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονεν».
«Μυσταγωγῶν σου, Κύριε, τοὺς μαθητάς, ἐδἰδασκες λέγων· Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου λύτρον ὑπὲρ τοῦ κόσμου.
Το σημαντικότατο, συγκινητικότατο και διδακτικότατο γεγονός της αλείψεως του Κυρίου με πολύτιμο μύρο από την αμαρτωλή γυναίκα διασώζουν με μικρές παραλλαγές και οι τέσσερις ευαγγελιστές. Ο Ματθαίος (26,6-13), ο Μάρκος (14,3-9) και ο Ιωάννης (12,1-8) ομιλούν για την ίδια γυναίκα, την Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου, η οποία, όπως αναφέραμε, από ευγνωμοσύνη για την….
Ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἁγία Κασσιανὴ κατέχουν τὰ πρωτεῖα στὴν ἀμαύρωση τῆς τιμῆς καὶ τῆς ὑστεροφημίας τους ἀπὸ τοὺς μεταγενέστερους. Οἱ περισσότεροι, ἀκόμα καὶ σήμερα, νομίζουν ὅτι ἦταν πόρνες. Ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἦταν δαιμονισμένη καὶ ὄχι πόρνη, καὶ ἡ ἁγία Κασσιανὴ ἔγραψε τὸ ὁμώνυμο τροπάριο ποὺ ἀναφέρεται στὴν πόρνη ἡ ὁποία ἄλειψε μὲ μύρο τὸν Κύριο.
«Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα». Αυτό είναι το συναξάρι της δεύτερης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», οδεύει προς το εκούσιο Πάθος Του, καλώντας….
Κατὰ τὶς τρεῖς πρῶτες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ψάλλεται μετὰ τὰ στιχηρὰ τῶν αἴνων καὶ τὰ ἀπόστιχα τὸ ἐξαποστειλάριο: «Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα, καὶ σῶσόν με». Ἤδη στὸν προφήτη Ὠσηὲ παρουσιάζεται ἡ σχέση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο ὡς γάμος.
Κεκλεισμένων των θυρών, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, πραγματοποιήθηκαν χτες Σάββατο του Λαζάρου, αλλά κυρίως σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, οι θρησκευτικές τελετές της 194ης Επετείου της Εξόδου της Ηρωικής Φρουράς των Ελευθέρων Πολιορκημένων (1826), λόγω των εκτάκτων μέτρων για τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας.