“Πάτερ μου, μή στενοχωριέσαι, διότι ἡ μεγαλύτερη ἀρρώστια γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ στενοχώρια”. Καί ἔγινε ἀμέσως ἄφαντος μετά ἀπό αὐτό καί πῆγε στήν θέση του (στό τέμπλο).
Είπε Γέρων: «Δυστυχῶς σήμερα ἔχει χαθῆ ἡ ζεστασιά στήν μεταξύ μας σχέση. Παλαιά πήγαινες σ᾿ ἕνα Μοναστήρι γιά προσκύνημα· τό πρῶτο πού σοῦ ἔλεγαν ἦταν νά πᾶς στό Ἀρχονταρίκι νά σέ κεράσουν, νά σέ δοῦν, νά σέ ρωτήσουν τί κάνεις. Δέν ἦταν τόσο τό κέρασμα, ἀλλά αὐτή ἡ ἐπικοινωνία ἡ ἀδελφική. Σήμερα πᾶς κάπου καί σοῦ λένε, πήγαινε ἐκεῖ πού ἔχει ποτήρια καί νερό νά κεραστῆς. Εὐτυχῶς δέν εἶναι παντοῦ αὐτό καί χαίρομαι, ὅταν βλέπω νά ἔχουν τό παλαιό τυπικό.
Έἶπε Γέρων: «Παλαιά ὑπῆρχαν πολλοί ἐνάρετοι πατέρες πού σήμερα ἔχουν ἐκλείψει. Σήμερα ἔρχονται νέοι ἄνθρωποι τῆς σύγχρονης ἐποχῆς καί νομίζουν ὅτι ἔτσι ἦταν τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπως τό βρίσκουν. Δέν βλέπουν καί παραδείγματα ἀπό μᾶς τούς παλαιούς· ἐκεῖνο πού βρίσκει κανείς ἀκολουθάει. Ὅμως τό Ἅγιον Ὄρος δέν ἦταν ἔτσι παλαιά.
Ὁ βίος τοῦ ὁσίου ΕΥΑΡΕΣΤΟΥ εἶναι ὁ ἕκτος κατά σειράν πού ἐκδίδεται ἀπό τήν ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ. Πρόκειται γιά τή ζωή, τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί τά θαύματα ἑνός ἐλάχιστα γνωστοῦ Ἁγίου.
Ὡς πνευματικὸς ἐξομολογοῦσε ὅλη μέρα μέχρι ἀργὰ τὸ βράδυ, συνέπασχε καὶ παρηγοροῦσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ, ἐνῶ τὶς ὑπόλοιπες ὧρες ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ὧρες τοῦ ὕπνου του προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅσοι τὸν γνώρισαν μιλοῦν γιὰ τὴ χάρη καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός.
Ἔζησε στόν κόσμο ὡς μοναχός ἁγιορείτης. Σάν χαριτωμένο ἄνθος πού μεταφυτεύτηκε, εὐωδίασε καί ἀπέδωσε καρπούς. Ὠφέλησε πολλούς μέ τίς παραστατικές καί ζωντανές διηγήσεις του, μεταρσίωνε τούς πιστούς μέ τίς κατανυκτικές Λειτουργίες του καί μέ τήν χάρη τοῦ ἐμπείρου Πνευματικοῦ ἀνεγέννησε πολλούς.
Έἶπε Γέρων: «Σήμερα εἶναι ἡ ἐποχή τῆς ὑπακοῆς στήν αὐτονομία. Βλέπεις ὅτι γέμισε Καλυβάκια ἡ ἔρημος. Στόν Παράδεισο ὁ Ἀδάμ θέλησε νά σωθῆ δίχως τόν Θεό· καί σήμερα θέλουμε νά σωθοῦμε χωρίς Γέροντα. Ὁ δρόμος ὅμως τῆς καλογερικῆς εἶναι ἕνας. Ὑπακοή. Τό δίδαγμα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι αὐτονομία. Ἡ πράξη ὅμως λέγει ὅτι αὐτός πού ζῆ αὐτόνομα ἤ θά δαιμονισθῆ ἤ θά πλανηθῆ».
Ἀλλά τί νά κάνω τώρα; Νά φύγω ἀπ᾽ τό Μοναστήρι νά πάω νά περιμένω στό κτῆμα μήν τό καταπατήσουν καί κόψουν τίς ἐλιές; Τί νά κάνω; Ἐγώ ἦρθα γιά τόν ὅσιο Δαυΐδ ἐδῶ μέσα. Τόν βλέπω ζωντανό τόν Ἅγιο. Γιατί ὁ ἅγιος Δαυΐδ ἐδῶ μέσα ἁγίασε, ἐδῶ μέσα ἀσκήτευσε”.
«Αὐτό πού σοῦ εἶπα δέν τό ἔκανες», καί ἐννοοῦσε τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του. Τῆς ἔλεγε: «Ἐσεῖς θά φύγετε, θά πᾶτε στήν Ἑλλάδα καί ἐμένα θά μέ ἀφήσετε ἐδῶ;». Ὁ π. Σοφιανός γνώριζε ἀπό ἐκεῖ ψηλά τόν ξερριζωμό τῶν Ποντίων καί δέν ἤθελε νά μείνουν ἐκεῖ τά λείψανά του. Καί ἐνῶ ἡ γιαγιά Σοφία ἔβλεπε ὅλο καί πιό συχνά στόν ὕπνο της τόν π. Σοφιανό, συγχωριανοί πιστοί γέροντες ἔβλεπαν συχνά ἕνα φῶς, κάτι σάν ἕνα μικρό φωτεινό ἄστρο πά- νω ἀπό τόν τάφο του.
Ἕνα παιδάκι βλέποντας μία μέρα τὸν κυρ-Μῆτσο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶπε στὸν πατέρα του ὃτι ὁ κυρ-Μῆτσος ἔχει φωτοστέφανο στὸ κεφάλι του. Κάποτε, ὃταν πῆγε νὰ κοινωνήση, ἕνα παιδάκι εἶπε στὴ μητέρα του: «Μαμά, κοίτα, ὁ κυρ-Μῆτσος πετάει φωτιές».
Εἶπε Γέρων: «Καλοί εἶναι καί οἱ νέοι. Ὁ καθένας τόν νόμο τόν ξέρει. Ἄς κάνη καλά ὅσο ζῆ, γιατί μετά, τί περιμένη ὁ καλόγερος; Νά τόν βοηθήσουν τά μνημόσυνα; Πάντως οἱ παλαιοί ζοῦσαν ἁπλή ζωή. Δέν προλάβαιναν ἀπό τό διάβασμα καί τήν προσευχή. Ἰδιαίτερα τήν Σαρακοστή. Ὑπῆρχαν παλαιά πολλοί ἐνάρετοι».
«Εἶναι πολύ λυπηρό τό ὅτι μερικοί Ἡγούμενοι κατήντησαν διευθυντές ἐργοστασίων. Ἔχουν ἄγχος καί ἀγωνία, γιά νά γίνουν οἱ δουλειές τους. Ἐδῶ δέν ἤρθαμε γιά τέτοια πράγματα. Ἄς μήν ξεχνᾶμε τόν σκοπό μας. Πῆγα καί ἐγώ σέ ἕνα Μοναστήρι. Εἶδα τόν Ἡγούμενο νά γυρίζη μέσ᾿ τό Μοναστήρι νά δῆ, ἄν γίνωνται καλά τά διακονήματα. Ἀντί νά κάνη κομποσχοίνι στό κελλί του γιά τά παιδιά του, χάνει τόν καιρό του γιά ἀσήμαντα πράγματα».
Ὁ Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στό Νοσοκομεῖο, μιλοῦσε μαζί του καί ἔμαθε γιά τήν ζωή του. Κατάλαβε ὅτι πρόκειται περί εὐλογημένου ἀνθρώπου. Τήν τρίτη ἡμέρα πρωΐ–πρωΐ πάλι πῆγε νά δῆ τόν Συμεών καί νά διαπιστώση ἄν θά πραγματοποιηθῆ ἡ πρόρρηση ὅτι θά πεθάνει. Πράγματι ἐκεῖ πού κουβέντιαζαν, ὁ Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ἦρθε ὁ Χριστός», καί ἐκοιμήθη τόν ὕπνο τοῦ δικαίου.
Εἶναι μερικοί νέοι καλόγεροι πού θέλουν νά μή διοικοῦνται. Ἀλλά καλόγερος πού δέν ὑποτάσσεται, δέν εἶναι καλόγερος. Ἐγώ ἔκανα σαρανταπέντε χρόνια ὑποτακτικός καί τότε ἤμουν ἀμέριμνος, διότι, ὅ,τι καί ἄν μοῦ συνέβαινε, ἔλεγα ”ἔχω Γέροντα”. Τώρα, ὅ,τι καί νά συμβῆ, ἔχω ἐγώ τήν εὐθύνη.
Ανάληψη, η υπέρτατη τιμή του ανθρώπου και Πεντηκοστή, η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος
Φαίνεται πώς αὐτό τό γεγονός τοῦ συνέβη τότε γιά πρώτη φορά, γιατί στήν συνέχεια ζοῦσε πολλές τέτοιες καταστάσεις, ὅπως ἀπεκάλυψε στόν γέροντα Παΐσιο. Ἔβλεπε συχνά τό Ἄκτιστο Φῶς, εἶχε ἀείρροα δάκρυα πού συνώδευαν τήν ἀδιάλειπτη προσευχή του καί εἶχε ξεπεράσει τά τυπικά.
Παλαιά στά Κοινόβια οἱ κουρές τῶν μοναχῶν καί τῶν μεγαλοσχήμων γίνονταν σέ παρεκκλήσι. Τώρα τά κάνουν ὅλα στό Καθολικό πανηγυρικά. Τότε ἦταν ἁπλά. Σοῦ λέει: “Καλόγερος γίνεται. Δέν κάνουμε γάμους νά φέρουμε καί ὄργανα”
Εἶπε Γέρων: «Παλαιά, ὅταν ἔμπαινες στήν Ἐκκλησία καί ἔβλεπες τούς πατέρες νά στέκωνται ὄρθιοι στά στασίδια, σέ ἔπιανε δέος. Ὑπῆρχαν πραγματικοί μοναχοί τότε. Τώρα ἀγαποῦμε τήν καλοπέραση»
Οἱ παλαιοί Ἁγιορεῖτες ζοῦσαν φτωχικά. Ἡ φτώχεια τους ἦταν ἑκούσια, τήν προτιμοῦσαν, ἄν καί μποροῦσαν νά βελτιώσουν τήν ζωή τους. Ἔσκαβαν μέ τήν τσάπα τόν κῆπο τους καί ἔβαζαν μία σειρά κουκιά, μία σειρά φασόλια καί περνοῦσαν. Ἦταν πραγματικοί ἀσκητές.
«Παλαιά οἱ πατέρες ξεκινοῦσαν τή νύχτα μέ τό φανάρι καί ἔφθαναν ξημερώματα στήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα. Πήγαιναν ἀπό εὐλάβεια νά προσκυνήσουν τόν τόπο πού πάτησαν τά ἄχραντα πόδια τῆς Παναγίας, ὅταν παρουσιάστηκε στόν ἅγιο Μάξιμο τόν Καυσοκαλύβη».
Ἔλεγαν οἱ παλαιοί: “Κράτα τήν ταπείνωση καί ὁ Θεός θά εἶναι μαζί σου. Ὅ,τι θέλεις κάνε, ὅπου θέλεις πήγαινε, ἂν ἔχης πραγματική καί εἰλικρινῆ ταπείνωση, ὁ Θεός θά εἶναι μαζί σου”.
Έχω πολλές ἀρρώστιες, ἀλλά παρακάλεσα τόν ἅγιο Δαυΐδ νά ἔχω τίς δοκιμασίες αὐτές, ἀλλά νά μοῦ δίνη ὑπομονή, καί νά μήν εἶναι κάτι σοβαρό.
Διηγήθηκε Γέροντας Κελλιώτης: «Παλαιά ὑπῆρχε ἀγάπη. Μπορεῖ καμμία φορά νά μάλλωναν, ἀλλά τήν ἄλλη στιγμή ἦταν μαζί. Μπιζερνοῦσες (κουραζόσουν) νά λές “εὐλογεῖτε”. Ὅλους τούς χαιρετοῦσαν σκύβοντας τό κεφάλι. Δέν ὑπῆρχε τότε ἡ προβειά (προσποίηση). Ὅ,τι εἶχαν νά σοῦ ποῦν, τό ἔλεγαν μπροστά σου μέ ἁπλότητα, ὄχι ἀπό πίσω.
Ὅταν ἄνοιξε τά μάτια του, εἶδε τόν Ἅγιο καί τό κρεμαστό καντήλι στό δωμάτιο νά κινῆται συνεχῶς ἀπό μόνο του. Ξύπνησε καί τήν γυναῖκα του, ἔκαναν προσευχή καί τό παιδί τους σώθηκε· ὄντως, ὅπως ἔμαθαν ἀργότερα, ἐκείνη τήν ὥρα βρισκόταν σέ μεγάλο κίνδυνο.
Ἔβλεπε συχνά τόν διάβολο ὀφθαλμοφανῶς. Τό κελλί του γέμιζε δαίμονες. Ἕνας πάνω στό ράφι, ἕνας κάτω ἀπό τό κρεββάτι… καί ἦταν ὅλοι γυμνοί. Τό ἀνέφερε στόν Γέροντα: «Τί ᾿ναι αὐτοί, Γέροντα; Ἔξω χιονίζει, αὐτοί ὁλόγυμνοι. Δέν κρυώνουν; Δέν μέ ἀφήνουν σέ ἡσυχία».
Ὁ διάβολος!… Ἀφοῦ πῆγα στόν Ἁγιόκαμπο, βλέπω μιά σκοτεινιά μπροστά μου, ἕνα ἐμπόδιο καί λέω: “Θεέ μου! Δέν ὑπάρχει κανένας παπάς, δέν ὑπάρχει καμμιά ἐκκλησία νά μπῶ μέσα νά βοηθήση νά πάω πίσω στόν ὅσιο Δαυΐδ; Ἔστω καί ἕνας κοσμικός νά μοῦ πῆ νά γυρίσω! Ποῦ βρίσκομαι!…”. Ξαφνικά, ἀκούω μιά φωνή νά μοῦ λέη: “Νικόλαε, γύρισε σύντομα στόν Ὅσιο Δαυΐδ, νά πᾶς νά βαπτιστῆς”
Εἶπε ὁ γερω–Κωνστάντιος ἀπό τό Κουτλουμουσιανό Κελλί τῶν Ἀρχαγγέλων, ὁ Γέροντας τοῦ π. Ραφαήλ: «Μέ ὁδηγό τήν Παναγία μας ἄς προχωρᾶμε μέχρι νά πεθάνουμε ἐδῶ στό Ἅγιον Ὄρος. Πρίν ἀπό μᾶς ἦταν ἄλλοι, τώρα ἐμεῖς, ἀργότερα ἄλλοι θά ἔρθουν, ἄν μείνη καλογερικό τό Ἅγιον Ὄρος. Ὅσο πάει χάνει τό Ἅγιον Ὄρος τήν ἡσυχία του, τήν εὐλάβεια πρός τά παλαιά, σέ ὅ,τι βρήκαμε. Νέα παιδιά, νέο πνεῦμα κομμένο ἀπό τήν παράδοση».
Παπά Λουκᾶς Γρηγοριάτης : Ἡ ζωή καί τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ γέροντός μας, πατρός Γεωργίου Καψάνη
Ο γερω Ἀθανάσιος, ἀπό τό Κελλί τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος, γνώρισε παλαιά στά Καυσοκαλύβια ἀσκητές πού περνοῦσαν ὅλη τήν ἑβδομάδα μέ ἐνάτη, χωρίς λάδι· μόνον τό Σαββατοκύριακο κατέλυαν.
Ο Θεός εὐδοκεῖ, ὥστε σέ κάθε περιοχή στήν πατρίδα μας νά ὑπάρχη καί ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος γιά νά δείχνη μέ τό παράδειγμά του στούς ἄλλους γύρω του, τήν ἀληθινή πίστη. Γιά παράδειγμα, τά Ἑπτάνησα ἔχουν καί ἀπό ἕναν Ἅγιο ὡς προστάτη τοῦ νησιοῦ τους, ἀλλά καί ἄλλες μεγάλες πόλεις ἀκόμη καί χωριά. Τήν περίοδο ὅπου μάλιστα ἦταν ἀπομονωμένα τά χωριά τῆς πατρίδας μας, ὑπῆρχε τοὐλάχιστον ἕνας εὐλα- βής συγχωριανός τους, ὥστε οἱ ὑπόλοιποι νά εἶναι ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Θαύμα έζησε προσκυνήτρια προ ολίγων ημερών, πηγαίνοντας να προσκυνήσει τον αφανή Άγιο Αθανάσιο Χαμακιώτη, κτήτορα της Ιεράς Μονής Φανερωμένης στην Ροδόπολη (Μπάλα) Αττικής, όπου βρίσκεται και ο Τάφος και τα ιερά Λείψανά του και που έζησε τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής του μέχρι την κοίμησή του.
“Τότε βλέπω στην εικόνα ζωντανή την Παναγία μας, η οποία γύρισε το κεφάλι Της και με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια Της και σήκωσε το χέρι Της και μ’ ευλόγησε. Εγώ έχασα την φωνή μου, κόπηκαν τα πόδια μου και με δυσκολία επαναλάμβανα συνεχώς «επάκουσον ημών ο Θεός, επάκουσον ημών ο Θεός», όλο το ίδιο…”
Κάποτε, ἐκεῖ στήν Ἁγία Τριάδα Πειραιῶς, ἀπέναντι, βλέπω ἀπό μακριά ἕναν παπά καί τοῦ κάνω ὑπόκλιση, αὐτός μοῦ κάνει νόημα “ἔλα–ἐδῶ, ἔλα–ἐδῶ”.
Εἶπε Γέρων: «Οἱ παλαιοί πατέρες ἐδῶ στήν Σκήτη Ξενοφῶντος, ἐπειδή ἦταν πρῶτα στό Ρωσσικό, εἶχαν αὐστηρή κοινοβιακή γραμμή. Γιά νά πᾶς στόν γείτονα νά ζητήσης ἕνα ἐργαλεῖο, ἔπρεπε νά φορᾶς κοντό καί τά μαλλιά νά τἄχης μαζεμένα μέσα στό σκοῦφο.
«Ἄκουσε, παιδί μου, γρήγορα θά φύγης ἀπό ἐκεῖ». Τοῦ εἶπα: «Γιατί θά φύγω; Εἶναι πολύ καλό τό μέρος καί οἱ συγγενεῖς τῆς γυναίκας πού θά πάρω, εἶναι καλοί ἄνθρωποι». Αὐτός πάλι μοῦ εἶπε: «Θά φύγετε, ἐν᾿ ν᾿ ἄρτουν οἱ Καράμανοι (Τοῦρκοι) νά σᾶς διώξουν». Αὐτό ἦταν προφητεία, ἡ ὁποία ἐκπληρώθηκε ἀκριβῶς, διότι πράγματι, μᾶς ἔδιωξε τήν 20ή Ἰουλίου 1974 ἡ βάρβαρη εἰσβολή τοῦ τουρκικοῦ Ἀττίλα.
Ο Άγιος Ιάκωβος απέτρεψε θαυματουργικά την πτώση αεροπλάνου
Παλαιά στά Καυσοκαλύβια ὑπῆρχαν Γέροντες εὐλαβεῖς, ἐνάρετοι καί ἀγωνιστές. Ἔκαναν στό Κυριακό μέχρι ἑξῆντα ἀγρυπνίες ὁλονύκτιες τόν χρόνο. Γεροντάκια ὑπερήλικες ἔρχονταν μέ δυσκολία λόγῳ γήρατος καί ἀσθενείας, καί περίμεναν στό Κυριακό μισή ὥρα, μέχρι νά χτυπήση ἡ καμπάνα. Τηροῦσαν ἀλουσία καί εὐωδίαζαν. Μετά τήν κοίμησή τους, κατά τήν ἀνακομιδή, οἱ κάρες τους ἦταν κατακίτρινες
Μέ τήν ἔμπνευση καί καθοδήγηση τοῦ παπα–Παναῆ, ἔκαναν οἱ χωριανοί τίς «Ἐξελάσεις» ἤ «Ξελάσεις», ὅπως τίς ἔλεγαν. Πήγαιναν καί ὄργωναν ἤ θέριζαν τά χωράφια ἤ τρυγοῦσαν τό ἀμπέλι κάποι- ων ἀνήμπορων καί ἀπέδιδαν τήν σοδειά στούς ἰδιοκτῆτες, χωρίς καμμία ἐπιβάρυνση. Σ᾿ ἄλλες περιπτώσεις, ἀνελάμβανε κάθε οἰκογένεια νά φέρνη ἀπό ἕνα φορτίο ξύλα σέ κάποιους ἀνήμπορους.
ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ από το Βιβλίο “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ” της σειράς ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ 4
Η μητέρα μου ἔκανε μετάνοιες, δεήσεις, προσευχές, νηστεῖες. Ἔτσι γιατρευόμασταν τότε. Ἀπό μικρό, μέ εἶχε μάθει ἡ μαννούλα μου νά τηρῶ τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, νηστεῖες, μετάνοιες
Οἱ λειτουργικές του ἐμπειρίες καί ἁγιοφάνειες, ἡ συχνή παρουσία καί σχέση του μέ τόν ὅσιο Δαυΐδ, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Ρῶσσο καί ἄλλους Ἁγίους, τόν κατέστησαν συμπολίτη τῶν Ἁγίων, ὡς ἕναν ἐξ αὐτῶν. Τούς ἔβλεπε καί συχνομιλοῦσε μαζί τους. Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ἕνα διαρκές θαῦμα καί στίς διηγήσεις του μέ πολύ φυσικότητα ἀνέφερε πλῆθος θαυμάτων.
Παλαιά, θυμᾶμαι, πήγαινε κάποιος σ᾿ ἕνα μοναστήρι, σ᾿ ἕνα Κελλί, δοκίμαζε καί ἔμενε, δέν ἔφευγε· καθόταν μέχρι τέλος. Βέβαια περνοῦσαν πειρασμούς, ἀλλά ἔκαναν ὑπομονή. Σήμερα μέ τόν παραμικρό πειρασμό φεύγουν. Ὕστερα παίρνουν ἕνα ἐρειπωμένο Κελλί, γυρίζουν στόν κόσμο καί μαζεύουν λεφτά, τό φτειάχνουν καί κάνουν τήν ζωή τους. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι καλογερική.
Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ μοναχοῦ ἀπό τόν κόσμο καί ὁ περιορισμός του στό Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἕνα σιωπηλό κήρυγμα γιά τόν κόσμο. Καί νά θέλη ὁ μοναχός νά τό κρύψη, νά κλείση τό στόμα του μέ καλάϊ, αὐτό διδάσκει σιωπηλά. Σκέφτονται ὅτι ὁ μοναχός ἄφησε τά πάντα καί πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος καί ὅτι γιά νά μένη τόσα χρόνια σημαίνει ὅτι κάτι βρῆκε.
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη ἐπειδὴ θέλει νὰ βοηθήση τὰ παιδιά μας νὰ παραμείνουν στὶς ἀξίες μας, νὰ βροῦν νόημα καὶ ὅραμα στὴ ζωή τους, γιὰ νὰ ἀποφύγουν λάθη καὶ ταλαιπωρίες, ἐγκαινιάζει μία σειρὰ βιβλίων γιὰ νέους μὲ τὸν γενικὸ τίτλο: «ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΝΑΜΑΤΑ». Οἱ πολύτιμες αὐτὲς ἐκδόσεις κρατᾶνε στὶς σελίδες τους σημαντικά, πνευματικὰ καὶ ὠφέλιμα θέματα…..
Μέλημα τοῦ περιοδικοῦ «Ἐρῶ» εἶναι νὰ διακονήσει, νὰ προβάλλει καὶ νὰ συμβάλλει στὴν βαθύτερη γνώση, βίωση καὶ προάσπιση, σὲ ὅλες τὶς πτυχές τους, τῶν Ἀξιῶν αὐτῶν οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὴν ψυχὴ τοῦ Γένους μας, μᾶς διέσωσαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ θὰ μᾶς διασώσουν καὶ πάλι ἂν τὶς διαφυλάξουμε.
Νέες καὶ νέοι μας, μόλις κυκλοφόρησε τὸ τεῦχος 34 (Μαρτίου 2024) τοῦ νεανικοῦ περιοδικοῦ «ΡωμΝιός»! Ὁ «Ρώμ-νιὸς» εἶναι ἕνα περιοδικὸ τὸ ὁποῖο γράφεται ἀπὸ νέους γιὰ νέους! Ὁ λιτὸς τίτλος του σημαίνει νέος Ρωμηός. Μέσα του ἐμπεριέχει ὅλες τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικὰ τοῦ γένους μας, κυρίως Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. Ἐκδίδεται καὶ προσφέρεται δωρεὰν ἀπὸ τὸ σωματεῖο μᾶς “ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ”, ὡς βοήθημα….
Κάποτε πού πῆγε στόν ἅγιο Μηνᾶ ξέχασε νά πάρη τό κλειδί μαζί της. Ἔκλαιγε καί προσευχόταν καί ἔλεγε «τί νά κάνω τώρα;». Καί ξαφνικά ἄνοιξε μόνη της ἡ πόρτα. Ἄλλη φορά πού πῆγε στόν ἅγιο Δημήτριο μέ τήν Μαρία Κολοκοτρώνη ἄκουσαν ψαλμωδίες. Νόμισαν ὅτι γίνεται Ἑσπερινός. Ἀλλά δέν ἦταν κανείς μέσα. Ἡ Μαρία ἄκουσε μόνο βήματα, ἡ κυρα–Γιαννούλα εἶδε τόν ἅγιο Δημήτριο.
Ὁ Γέροντας τοῦ συνέστησε νά διαβάση τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ. Τόν διάβαζε καί ἡ ἄσκησή του ἀπέκτησε περισσότερο ζῆλο. Ἔκανε μετάνοιες καί ὁλονύκτια προσευχή. Γιά νά μπορῆ νά κρατιέται ὄρθιος ἔκανε κρεμαστῆρες ἀπό τήν ὀροφή τοῦ κελλιοῦ ἤ χρησιμοποιοῦσε τό κοινῶς λεγόμενον «ἀκουμπιστήρι». Στό κεφάλι του ἀπό τίς πολλές μετάνοιες ἔκανε καρούμπαλο.
»Ὁ καθένας εἶχε μία πετσέτα μέ τήν ὁποία σκούπιζε τό κουταλοπήρουνό του. Τά τύλιγε μέσα καί τά ἔβαζε κάτω ἀπ᾿ τό τραπέζι. Δέν εἶχε τότε χαρτοπετσέτες καί πλυσίματα. Οἱ πατέρες εἶχαν πολλή ἀκτημοσύνη. Μερικοί ἔκαναν ροῦχα ἀπό τσουβάλια. Κάποιοι πλένονταν κάθε δύο–τρεῖς μῆνες, ἄλλοι ἀραιότερα, ἄλλοι ποτέ. Γιά ἄσκηση δέν εἴχαμε σόμπες στά κελλιά. Μόνο στό νοσοκομεῖο εἶχαν μία σόμπα καί ἕνα μαγκάλι στήν Λιτή. Ἐπί ἡγουμένου Παύλου ἔβαλαν σόμπες στά κελλιά τους οἱ πατέρες.
Τελικά βρῆκε καί τόν τενεκέ μέ τίς λίρες. Στενοχωρέθηκε, τοῦ ἔδωσε μία κλωτσιά καί γέμισε ὁ τόπος λίρες. «Πώ, πώ», ἔλεγε, «διάβολος. Γι᾿ αὐτό ἔκαψε τό σπίτι. Ὅποιος θέλει ἄς πάρη. Ἐγώ δέν παίρνω τίποτε». Πῆραν ἀπό αὐτές τίς λίρες δύο πατέρες οἱ ὁποῖοι ἔπειτα ἀρρώστησαν καί ταλαιπωρήθηκαν πολύ.
»Παλαιά στοῦ Διονυσίου εἶχαν τήν τάξη, ἄν ἐρχόταν τό καλοκαίρι κανένας ἡλικιωμένος καί ταλαιπωρημένος ἀπό τήν ζέστη, νά τοῦ πλένουν τά πόδια. Ὁ Ἀρχοντάρης εἶχε αὐτό τό διακόνημα. Τώρα χάθηκε αὐτή ἡ τάξη, ἡ καλογερική».
Γίνεται μνεία ἀλλά καί λεπτομερής ἀναφορά στούς κύριους ὑπερασπιστές τῆς πόλεως καί στά ἱστορικά δρώμενα πού αὐτοί μετεῖχαν καί τό σημαντικότερο, ὑπάρχουν ἀναλυτικοί χάρτες μέ λεπτομερέστατες καταγραφές καί ἐπεξηγήσεις τῶν θέσεων τῆς Φρουρᾶς τοῦ Μεσολογγίου ἀλλά καί …
Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ κυκλοφόρησε ἀπό τήν ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ τό πρῶτο βιβλίο στήν σειρά «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ» μέ τόν τίτλο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. Μιά ματιά στή ζωή καί τό ἔργο του». Συγγραφέας τοῦ βιβλίου εἶναι ὁ ἀρχιμ. Χρῖστος Κυριαζόπουλος, Δρ. Βυζαντινῆς Ἱστορίας, Μ. Α. Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Φιλολογίας, πρ. Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων Ἀνατολικῆς Θεσσαλονίκης.
Προεῖπε ἀκόμη ἀκριβῶς καί τόν τρόπο τοῦ θανάτου Του, ὅτι δηλαδή θά σταυρωθῆ, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι τιμωροῦσαν τούς καταδίκους μέ λιθοβολισμό. «Ἐπεθύμησε ὑπερβολικά νά φάγη μαζί μέ τούς Μαθητές Του τό Πάσχα αὐτό, ἐπειδή μετά ἀπό αὐτό ἀκολουθοῦσε ὁ Σταυρός. Καί σέ πολλές ἄλλες περιπτώσεις προλέγει τό πάθος καί ἐπιθυμεῖ νά συμβῆ αὐτό, καί ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό ἔρχεται»
«Ἔλαμπε τόσο τό πρόσωπό του», διηγεῖται ὁ λειτουργός, «πού ὅταν τόν κοίταξα, ζαλίστηκα καί παρά λίγο νά πέσω κάτω. Ἔβαλα τό χέρι μου καί σκέπασα τά μάτια μου γιατί δέν ἄντεχα τό δυνατό φῶς. Ἔλαμπε ὁλόκληρος». Ὅταν σέ λίγο ὑπεστάλη τό ἄκτιστον φῶς καί συνῆλθε ὁ ἔκπληκτος ἱερέας, τότε τόν κοινώνησε.
»Τόν θεσμό τοῦ Γέροντος τόν εὐλαβοῦντο πολύ, ἐνῶ στήν ἡλικία θά μποροῦσε νά εἶναι καί ἐγγόνι τους ὁ Ἡγούμενος. Ἐνῶ εἶχαν μισόν αἰῶνα καί περισσότερο στήν καλογερική φέρονταν στόν Γέροντα σάν νέα καλογεράκια.
Ο ΑΝΔΡΕΙΟΣ έρχεται με γλαφυρό τρόπο και σκοπτικό ύφος να δώσει μια ηχηρή απάντηση στη λήθη και στην επιχειρούμενη σήμερα γενοκτονία της μνήμης. Έρχεται με σκοπό να αφυπνίσει και να ενημερώσει αλλά και να μας ταξιδέψει, μικρούς και μεγάλους, βροντοφωνάζοντας ότι ο χειρότερος ιός είναι τελικά αυτός της διχόνοιας.
Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου ζήσαμε και οι τρεις μας αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να ειπωθούν δημοσίως. Εκείνο που μπορώ να πω μόνο είναι, ότι όλα μαρτυρούσαν την παρουσία του Θεού.
Δοξάζω τον Θεό που ακόμη μου υπέδειξε τον δρόμο της ιεροσύνης, αφού, με τη βάπτισή μου, ο φιλεύσπλαχνος Θεός με απάλλαξε από τις πολλές αμαρτίες του παρελθόντος……
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη «ἐπέλεξε νὰ προβεῖ στὴν ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου γιὰ ἕναν ἥρωα τοῦ 1821, ἑνὸς ἥρωα τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, καὶ μάλιστα τὸν κατ’ ἐξοχὴν ὑπερασπιστὴ τοῦ Μεσολογγίου στὴν περίοδο τῆς Πολιορκίας του. Ὁ καπετάνιος Δημήτρης Μακρῆς συμβολίζει τὸν ἡρωικότερο τῶν ἁγνῶν ἀπελευθερωτῶν, τὸν ἁγνότερο τῶν ἡρώων καὶ τὸν ἀφανέστερο τῶν ἐνδόξων».
Τότε στό Μοναστήρι μας οὔτε γλυκά εἴχαμε οὔτε τυλιχτά, οὔτε φανέλλες καλοκαιρινές, οὔτε κάλτσες καλοκαιρινές. Τό μόνο γλυκό στό Ἀρχονταρίκι ἦταν τό νεράντζι ἀπό τή νεραντζιά τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἐπίσης ἔκαναν καί κυδώνι πελτέ. Ὁ Ἀρχοντάρης ἐμᾶς τούς νέους, ἄν τοῦ ζητούσαμε, μᾶς ἔδινε λίγο. Ἄν ὅμως ἦταν Ἀρχοντάρης ὁ γερω Μητροφάνης καί τοῦ ζητούσαμε, ἔλεγε μέ ἀπορία: “Κύριε ἐλέησον! Καλόγερος καί γλυκό;”.
«Νά ἔχουμε σταθερότητα στόν ἀγῶνα μας. Νά μήν εἴμαστε σάν τόν χείμαρρο, πού κατεβάζει μία φορά τό νερό καί μετά ξηραίνεται· ἔτσι δέν βρίσκει ἕνας διαβάτης νά πιῆ λίγο νερό».
«Ἀπό ποῦ;», τήν ρώτησαν οἱ ἀδελφές της. «Ἀκοῦστε καί θά σᾶς πῶ. Βρέθηκα σέ σκοτάδι βαθύ καί ἤθελα νά προχωρήσω, νά φύγω ἀπό ἐκεῖ, νά δῶ φῶς. Μοῦ φάνηκε πώς κάποιος ἦταν κοντά μου καί ὅπως προχωροῦσα, μέ συνώδευε. Ἤξερε καί τ᾿ ὄνομά μου καί μοῦ εἶπε:
Ολοι οἱ Καρυῶτες γνώριζαν τόν γερω–Κώστα καί τοῦ ἔδειχναν ἀγάπη καί συμπάθεια. Τόν ἔβλεπαν νά περιφέρεται στίς Καρυές, νά λειτουργῆται τακτικά στό Πρωτᾶτο, νά κάνη τίς τρέλλες του, καί ὅλοι ἦταν σέ ἀπορία.
Ἕνα νέο μέ σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα τόν ἔφερε στόν Γέροντα ἕνας φίλος του, γιά νά τόν βοηθήση. Τόν ρώτησε ὁ Γέροντας: «Θυμᾶσαι ποιός λογισμός σέ τρέλανε;». Ἐκεῖνος δέν θυμόταν καί ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε ἀκριβῶς τί λογισμό εἶχε πρίν νά ἀρρωστήση. Ἐξέφρασε ὁ Γέροντας μία μεγάλη ἀλήθεια. Ὅτι δηλαδή οἱ λογισμοί οἱ ἐμπαθεῖς ὄχι μόνο μᾶς τρελλαίνουν, ἀλλά καί μᾶς κολάζουν, ὅπως λένε καί οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Εἷς λογισμός σώζει καί εἷς λογισμός ἀπολλύει».
Ἀλλ᾿ αὐτός δέν φοβόταν τόν διάβολο. Εἶχε συνηθίσει μέ τά πειράγματά του, γιατί συχνά πάλευαν σῶμα μέ σῶμα. Τά ὅπλα του ἦταν τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καί ἡ ἐπίκληση τῆς Παναγίας, τά ὁποῖα ἔκαναν νά ἐξαφανισθῆ ὁ διάβολος. Κάποτε πού τοῦ παρουσιάστηκε σάν δράκοντας, χωρίς νά τόν φοβηθῆ καθόλου ὁ Δῆμος, τόν ἔπιασε ἀπό τήν οὐρά καί τόν πέταξε μακρυά.
Προσκυνητές μετέφεραν στόν Γέροντα τά σχόλια τῶν ἐφημερίδων γιά τήν πτώση κληρικοῦ. Ἄκουσε μέ προσοχή, χωρίς νά ταραχθῆ καί νά παρασυρθῆ, καί μέ ἠρεμία καί ταπείνωση ἀπάντησε: «Ἐγώ δέν ξέρω τί ἀκριβῶς συνέβη, ἀλλά, ἄν ἔγιναν ὅπως μοῦ τά εἴπατε, φαίνεται πώς ὁ Θεός λυπήθηκε τόν ἄνθρωπο αὐτόν, ἐπειδή ἴσως εἶχε μεγάλο ἐγωϊσμό, καί ἐπέτρεψε τήν πτώση αὐτή μέ σκοπό νά μετανοήση καί νά σωθῆ».
«Ὁ Μενάγιας ἦταν προσωπικός φίλος τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶχε χαρίσει μία φωτογραφία του καί ἕνα κομποσχοίνι. Τότε ἐκεῖ στόν Ἅγιο Βασίλειο μερικοί ἀμφισβητοῦσαν τήν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Μενάγιας γιά νά τούς ἀποδείξη ὅτι εἶναι Ἅγιος ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος, πῆρε μία λεκάνη, ἔβαλε ἀλεύρι καί νερό, τά ἀνακάτεψε, ἀπό πάνω ἔβαλε τό κομποσχοίνι τοῦ ἁγίου Νεκταρίου καί ἀπό μόνο του χωρίς προζύμι φούσκωσε».
Κάποτε ἦλθαν στόν ἅγιο Ἰάκωβο δύο παιδιά ἀπό Ἀθήνα καί εἶχαν μαζί τους μία κοπέλα, πού ζοῦσε στήν ἁμαρτία. Μόλις ἔφτασαν στήν Μονή συνάντησαν τόν Γέροντα, ὁ ὁποῖος μέ πραότητα καί γλυκιά καί ἤρεμη φωνή καλωσόρισε τά παιδιά…
«Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι παλαιότερα μέ τήν ἁπλότητά τους κατέληγαν στήν γνώση. Ἐνῶ σήμερα μορφώνονται καί αὐτή τήν γνώση τους τήν χρησιμοποιοῦν ἐκεῖ πού δέν ἁρμόζει. Βάζουν τήν λογική ἐκεῖ πού δέν μπαίνει, δέν βγαίνει ἄκρη τελικά καί ἔτσι στό τέλος πέφτουν στήν πιό μεγάλη ἄγνοια καί πλάνη».
«Ὅταν ὁ Θεός θέλη νά ἑλκύση κάποιον κοντά Του, τοῦ δίνει μία σοκολάτα, γιά νά τόν γλυκάνη. Τότε ἡ ψυχή τρελλαίνεται ἀπό τήν χαρά της καί πάει κοντά στόν Θεό. Μόλις ὁ Θεός τήν δέσει μαζί Του μέσῳ τοῦ ἁγίου φόβου Του, τότε γιά πολύ καιρό δέν τῆς δίνει καμμία ἄλλη παρηγοριά. Ὅμως ὅλο αὐτό τό διάστημα ὁ Θεός ἑτοιμάζει γιά τήν ψυχή ἐκείνη ὁλόκληρο ζαχαροπλαστεῖο».
«Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ὅταν κοιμόταν, ἄναβε ἕνα κερί καί τό ἔβαζε πάνω σέ μία λαμαρίνα. Κάρφωνε ἕνα καρφί στό κερί, ἀφοῦ κανόνιζε πόση ὥρα θά κάνει νά φθάση ἡ φλόγα στό καρφί. Μετά ἔπεφτε τό καρφί στήν λαμαρίνα καί ἀπό τό θόρυβο ξυπνοῦσε».
Ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης κατατάσσεται μεταξὺ τῶν μεγάλων μοναστῶν τῆς Παλαιστίνης, ἐξαιτίας τῶν πολλῶν χαρισμάτων του, τῶν θείων ἐνοράσεων καὶ ἐλλάμψεων καὶ τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἀνταμείφθηκε. Πῶς ὅμως τὰ ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος ὅλα αὐτὰ καὶ πῶς φτάνει σὲ τόσο μεγάλα πνευματικὰ ὕψη;
Στὰ θαλασσινὰ τὰ μέρη ρίχνουμε τὸν Σταυρὸ ὓστερ’ ἀπὸ τὴ Λειτουργία τῶν Θεοφανείων. Ἔτσι τὸν ρίχναν καὶ στὴν πατρίδα μου κι ἦταν ἕνα θέαμα ἔμορφο καὶ παράξενο.
Ἐκινοῦσε ἡ συνοδεία ἀπὸ τὴ Μητρόπολη. Μπροστὰ πηγαίνανε τὰ ξαφτέρουγα καὶ τὰ μπαϊράκια κι ὕστερα πηγαίνανε οἱ παπάδες μὲ τὸν Δεσπότη,
«Εἴτε σφάλλουμε εἴτε ὄχι, νά ζητοῦμε συγχώρηση, ὅταν μᾶς ἐλέγξουν. Ἔτσι ταπεινωνόμαστε καί χαριτωνόμαστε. Ἄν ἄδικα κατηγορούμαστε, ἄς ὑπομένουμε τήν ἀδικία μέ χαρά νά ξεπληρώσουμε καμμία ἁμαρτία. Διότι, ὅταν ἤμασταν στόν κόσμο, δέν λυπήσαμε τούς γονεῖς, τά ἀδέλφια καί ἄλλους; Αὐτές οἱ ἁμαρτίες πῶς θά ξεπληρωθοῦν; Μόνο μέ τήν ἐξομολόγηση καί τήν συγχωρητική εὐχή;».
Τον Ιούλιο του 1872, σε ηλικία 21 ετών, ο Παπαδιαμάντης πήγε στο Άγιο Όρος, την “Θεοβάδιστη Πολιτεία”, «χάριν προσκυνήσεως», όπως σημειώνει ὁ ίδιος στη πολύ σύντομη αυτοβιογραφία του. Είχε τη βαθειά επιθυμία να μονάσει, αλλά και «να γνωρίσει τα μοναστήρια, τους ιστορικούς και αγιογραφικούς θησαυρούς, τις ακολουθίες και την ασκητική ζωή, το αυστηρό ήθος, το αγιορείτικο ύφος της ψαλτικής, το ξεχωριστό τυπικό» της Ιεράς Κοινότητας.
Ὁ γέρων τῆς Σκιάθου σχεδιάζει τὸ τελευταῖο του διήγημα, λίγο προτοῦ ἀποδημήσει, παραμονὲς τῶν Φώτων.
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, υἱὸς τοῦ ἱερέως Ἀδαμαντίου Ἐμμανουήλ, διηγηματογράφος καὶ ἱεροψάλτης, ὠνειρεύθη τὴν νύκτα τῆς 2ας πρὸς 3ην Ἰανουαρίου 1911, εἰς τὴν Σκίαθον, ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὰς Ἀθήνας, ἔλαβε δὲ σημείωμα τοῦ Βλ. Γαβριηλίδου…..
Μέ τήν μεγάλη πίστη της στόν Θεό ὕψωνε τά χέρια καί τά μάτια στόν οὐρανό καί ἔλεγε: «Δοξάζω Σε, Θεέ μου, πού μοῦ τούς ἐπῆρες, Εὐχαριστῶ Σε, Θεέ μου». Αὐτό τό ἐπαναλάμβανε πολλές φορές κλαίγοντας καί πρόσθετε: «Δέν θά τά βάλω μέ τόν Θεό. Ποιά εἶμαι ἐγώ; Ἔτσι ἤθελε ὁ Θεός». Βάπτισε δύο κοριτσάκια πολύ φτωχῆς οἰκογένειας καί ἔδωσε τά ὀνόματα τῶν πεθαμένων κοριτσιῶν της, ὀνομάζοντάς τα Στυλιανή καί Χρυστάλλα.
«Τόν ταπεινό τόν προδίδει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί γίνεται ἀγαπητός. Γιά νά ἔλθη ἡ χάρις, πρέπει νά φύγη ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ζήλεια, ἡ κενοδοξία. Γιά νά φύγουν αὐτά, πρέπει νά ταπεινωθοῦμε. Καί γιά νά ταπεινωθοῦμε, πρέπει νά ὑπακούουμε, νά κόψουμε τό θέλημά μας».
Ἂν καί ἀπέφευγε νά ἀναφέρη τίς πνευματικές ἐμπειρίες πού ἔζησε στήν καλύβα αὐτή, ἦταν βέβαιο ἀπό μισόλογα πού τοῦ ξέφευγαν ὅτι εἶχε ἐπισκέψεις τῆς Παναγίας καί πολλῶν Ἁγίων˙ πολλά πρωϊνά, ἂν τυχόν τόν ἔβλεπε κανείς, τό πρόσωπό του ἦταν φωτεινό καί ἔλαμπε.
Ο ἐνάρετος Ἡγούμενος τοῦ Γρηγορίου Ἀθανάσιος εἶχε δεῖ στόν ὕπνο του ἕναν ἱερομόναχο κεκοιμημένο καί τόν ρώτησε:
–Τί κάνεις, παιδί μου; Πῶς πέρασες στήν ἐξέταση;
–Γέροντα, ἀπάντησε ἐκεῖνος, ὡς πρός τά καλογερικά καθήκοντα πῆγα καλά. Ὁ Δεσπότης Χριστός ἦταν ἐπιεικής μαζί μου. Ὡς πρός τά τῆς ἱερωσύνης δυσκολεύτηκα πολύ, διότι ὁ Δεσπότης Χριστός μοῦ ἔκανε λεπτομερῆ καί ἀσυγκατάβατη ἐξέταση.
«Ὅταν σέ συναντήση ἕνα φίδι, πρῶτα σέ κοιτάζει, σέ ψυχολογεῖ καλά καί, ἂν δῆ ὅτι ἔχεις τήν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔρχεται κοντά σου, σέ νιώθει σάν ἀφέντη του, σέ γλύφει, σέ προσκυνάει, γιατί νιώθει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί αὐτό. Ὅλα τά ζῶα τό νιώθουν. Ἂν ὅμως δέν τό ἔχης, σέ φοβᾶται, σέ ἀποστρέφεται καί φεύγει».
Αὐτό τό διηγήθηκε στήν Τατιανή καί ἐκείνη τοῦ εἶπε: «Ἔ! π. Χρῆστο. Δέν ξέρεις ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι γύρω μας; Ἐγώ πολλές φορές ἐδῶ στόν ἁη–Γιώργη ἔχω δεῖ καί Ἀγγέλους καί Ἁγίους».
Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες παρουσιάστηκε κάτι σάν σύννεφο φωτεινό πάνω ἀπό τό κρεββάτι του καί τόν ἔλουζε μέ ἄσπρο φῶς. Τά ἄτομα πού τό εἶδαν, εἶπαν ὅτι μοιάζη μέ τό Ἅγιο Φῶς στόν Πανάγιο Τάφο. Μέσα σ᾿ αὐτό τό φῶς, τό πρόσωπό του ἔλαμπε σάν νά εἶχε δικό του φῶς.
«Ἡ κρυφή ὑπερηφάνεια δύσκολα καταλαβαίνεται. Βλέπει ὅμως κανείς ὅτι μέσα του δέν ἔχει ἐσωτερική ἀνάπαυση. Ὅταν κανείς εἶναι ἄρρωστος στό μυαλό καί ὑπερηφανεύεται, ὁ Θεός τοῦ δίνει παρηγοριά καί χαρά, σάν κάποιο παιδί, ἄρρωστο διανοητικά, πού πίστευε ὅτι εἶναι στρατηγός καί χαιρόταν. Ὅποιος ὅμως ἔχει κρυφή ὑπερηφάνεια δέν αἰσθάνεται ἐσωτερική ἀνάπαυση καί παρηγοριά. Μπορεῖ νά ἀναπαύη κανείς ψεύτικα τόν λογισμό του, ἀλλά τήν συνείδησή του δέν μπορεῖ νά τήν ἀναπαύση, ἄν βέβαια δέν ἔχη πορωθῆ». Πρέπει μετά τήν πνευματική διάγνωση, νά μή δέχεται τούς ἐπαίνους καί νά ἀποβάλλη κάθε ἰδέα πού ἔχει γιά τόν ἑαυτό του. Ἄν δεχθῆς ἕναν ἔπαινο γιά μία ἀρετή πού ἔχεις, εἶναι μισή ἁμαρτία, γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει τίποτα καλό δικό του, ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ Ἄν δέν τήν ἔχης κιόλας, εἶναι μιάμιση ἁμαρτία
Τό δύσκολο ἔτος 1986, πού ἔκανε βαρύ χειμῶνα καί μεγάλες παγωνιές, δέν ἐξηγεῖται ἀνθρωπίνως πῶς μπόρεσε καί ἄντεξε. Μάλιστα κυκλοφοροῦσε ξυπόλυτος μέσα στό Κελλί του. Δέν εἶχε κρεββάτι καί ποτέ του δέν ξάπλωνε∙ πάντα στεκόταν ὄρθιος ἤ ἀκουμποῦσε λίγο στήν ἄκρη ἑνός πάγκου πού ἦταν γεμᾶτος πράγματα παλαιά γιά τά σκουπίδια
Κοινωνικά Παλαιών Διδασκάλων – Διπλή εορταστική προσφορά – Α και Β Τόμος από 15/12/23 – 10/01/2024
«Τά ὀστᾶ ἑνός Γέροντος στήν Προβάτα κατά τήν ἀνακομιδή ἦταν κατακίτρινα καί εὐωδίαζαν. Ὁ ὑποτακτικός του συντετριμμένος ἐξωμολογήθηκε: ”Ἐγώ τόν ἁγίασα. Ὅπου μέ ἔστελνε τοῦ ἔλεγα, “νά πᾶς ἐσύ”, δέν τοῦ ἔκανα καθόλου ὑπακοή. Πολλές φορές τόν χτύπησα καί αὐτός τά ὑπέμεινε ὅλα”».
«Νά μήν ἀναφέρουμε καθόλου τό ὄνομα τοῦ πειρασμοῦ. Σ᾿ ἕναν Γέροντα ἑκατόν χρόνων ἐμφανίστηκε ὁ διάβολος, γιά ψύλλου πήδημα, γιατί εἶπε: “Βρέ τόν πειρασμό”, καί τόν ρώτησε ὁ πειρασμός “τί θέλεις”, καί ἐκεῖνος ἔπαθε σόκ».
Φίλοι και μέλη της Ενωμένης Ρωμηοσύνης Τρίπολης θα παρακολουθούν σειρά μαθημάτων ορθόδοξης κατήχησης βασισμένων στο βιβλίο των εκδόσεων του σωματείου με τίτλο: “Το Μυστήριον Του Χριστού”. Αποτελεί πανανθρώπινο φαινόμενο η αναζήτηση του Θεού και αδήριτη ψυχική ανάγκη η δίψα για γνώση και κοινωνία μαζί Του…
«Ἀνδρισμός εἶναι νά ἔχη κανείς παλληκαριά μέσα του. Ὅσοι ἀναδείχθηκαν μεγάλοι (ἥρωες κ.λπ.), εἶχαν μεγάλη καρδιά, ἦταν παλληκάρια. Ἀνδρισμός εἶναι νά δίνεσαι ὁλόκληρος μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἄν σοῦ πῆ μία κουβέντα ὁ ἄλλος, δέν πειράζει. Νά σκεφτῆς: ”Ἐγώ πόσες φορές ἔσφαλα;”. Εἶναι παλληκαριά νά σηκώνης ὅ,τι σοῦ λένε. Αὐτός πού ἔχει ἀνδρισμό, ἔχει καί ἀγάπη καί ὁ Θεός τό ὑπολογίζει. Ὁ ἀνδρισμός δέν εἶναι βαρβαρότητα ἀλλά λεβεντιά. Λεβεντιά καί ὄχι κακομοιριά».
Ο γερω–Χαράλαμπος ὁ Κομποσχοινᾶς διηγήθηκε: «Ἦταν μία καλογριούλα στήν Μικρά Ἀσία μέ μία θαυματουργή εἰκόνα. Θεράπευε Τούρκους καί Χριστιανούς. Στόν πόλεμο τοῦ ᾿22 αὐτή πῆρε τήν εἰκόνα· ἐνῶ, λοιπόν, σκότωναν οἱ Τοῦρκοι, αὐτήν δέν τήν ἔβλεπαν καί ἦρθε στήν Ἀθήνα. Μέ τό μύρο πού ἔβγαζε ἡ εἰκόνα θεράπευσε ἄρρωστο».
Ὅλα αὐτά τά βιβλία τά μελετοῦσε ὁ μπαρμπα–Νικόλας καί φαίνεται πώς προσπαθοῦσε νά βάλη σέ ἐφαρμογή τήν πατερική διδασκαλία γι᾿ αὐτό ἐκτός ἀπό τήν σιωπή ἦταν στολισμένος καί μέ ἄλλες ἀρετές. Ποτέ δέν ἀσχολεῖτο μέ τούς ἄλλους. Ἄν καί τόν περιέπαιζαν οἱ συγχωριανοί του, αὐτός τούς ἀντιμετώπιζε μέ τήν σιωπή του καί μ᾿ ἕνα ἐλαφρό μειδίαμα.
Κάποτε πού μετέφερε χόρτα μέ τό τρακτέρ τόν πῆρε ὁ ὕπνος πάνω στό τιμόνι καί ἔπεσε μέ τό τρακτέρ στό ποτάμι. Τότε, τοῦ ξαναεμφανίσθηκε ἡ Παναγία. Τόν ἔσωσε, χωρίς νά πάθη τίποτε, καί τοῦ εἶπε: «Δέν πρέπει νά κάνης ὑπερβολές. Ἄν δέν εἶχα ἔρθει, τί θά πάθαινες!».
«Μοὔλεγε ἕνας κοσμικός: “Ἐσεῖς οἱ καλόγεροι οὔτε παιδιά κάνετε οὔτε τίποτε”. Καί τοῦ λέω: Εὐλογημένε, πόσα παιδιά μπορεῖς νά κάνης ἐσύ; Δέκα, ἂς εἶναι εἴκοσι, ἂς εἶναι τριάντα. Ὁ καλόγερος μπορεῖ (μέ τήν προσευχή του) νά κάνη 500 καί 5.000. Ἀκόμα προσεύχεται γιά τά δικά σου παιδιά καί γιά νά μποροῦν νά κάνουν παιδιά ὅσα ἀνδρόγυνα δυσκολεύονται, νά, ὅπως ὁ ἅγιος Ἀρσένιος».
Μία νοσοκόμα σέ μεγάλο Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, ἡ Ἀ., διηγήθηκε στόν π. Συμεών τόν Ἁγιορείτη πού ἐγκαταβιώνει στήν Καλλιάγρα: «Εἶχα σκλήρυνση κατά πλάκας καί ἤμουν στά πρόθυρα τῆς παραλύσεως. Οἱ γιατροί μοῦ ἔδωσαν ἕνα μῆνα ἄδεια. Ἐνῶ ἤμουν ξαπλωμένη στό κρεββάτι ἀλλά ξύπνια, βλέπω τήν Παναγία νά μοῦ λέγη: «Ἀ., σήκω ἐπάνω, εἶσαι καλά πλέον.
Ἀκοῦς τί σοῦ λέω; Νά φύγης τώρα ἀμέσως! Κι ὅταν φτάσης ἀπέναντι, στό νησί, τότε θά γίνη κι ἡ συνθηκολόγηση. Τράβα μπροστά καί μή φοβᾶσαι! Καί ποιός εἶσαι ἐσύ πού μοῦ τά λές ὅλα αὐτά;, ρώτησε ἀπορημένος ὁ Κώστας. Εἶμαι ὁ Ἅγιος Δημήτριος!, ἀπάντησε ὁ νεαρός στρατιώτης καί ἀμέσως ἐξαφανίστηκε ἀπό μπροστά του.
Ἔτρεχε καί ἀνέβαινε στόν ὄροφο καί μόλις ἄνοιγε τήν πόρτα ὅλα ἡσύχαζαν. Ὁ θεῖος στό χαμηλό του κρεββάτι τουρτούριζε ἀπό τό κρύο μέσα στήν μέση τοῦ χειμῶνα χωρίς σκεπάσματα. Αὐτά ἦταν πεταμένα στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ δωματίου. «Συγγνώμη, ἀδελφή, πού σέ ξύπνησα. Μέ πειράζει ὁ δαίμονας, μέ τραντάζει καί μοῦ πετάει τά σκεπάσματα!».
«Τόν π. Πορφύριο τόν ἔχω δεῖ δύο τρεῖς φορές. Σέ πολλούς περιέγραψε τό σπίτι καί τό χωριό τους. Σέ ἄλλους ἀπεκάλυψε ποῦ ὑπάρχει νερό καί ἔσκαψαν καί τό βρῆκαν. Σέ ἕναν μέ τρία πτυχία τοῦ εἶπε ὅλα τά προβλήματα πού εἶχε καί τόν βοήθησε πολύ, ἐνῶ ἄλλοι Πνευματικοί δέν μπόρεσαν νά τόν βοηθήσουν. Κάποτε περνώντας ἀπό ἕνα μέρος, ὅπου ἔσκαβε μία μπουλντόζα, εἶπε: “Προσέξτε, μέσα στό χῶμα εἶναι ἕνας Σταυρός. Προσέξτε νά μήν τόν σπάσετε”».
Ομιλία Γέροντος Ιουστίνου της Μονής του Φρέατος του Ιακώβ
«Ὁ συγγράφων τὴν ἱστορίαν τῆς ἑαυτοῦ πατρίδος θεῖον ἐπιτελεῖ ἔργον» ἔχει πεῖ ὁ μεγάλος Γερμανὸς ἱστορικὸς Νίμπουρ (Niebuhr). Πάμπολλοι ἦσαν οἱ Μεσολογγίτες – ἀλλὰ ὄχι μόνον αὐτοὶ- ποὺ ἐπετέλεσαν τοῦτο τὸ θεῖο ἔργο. Διότι τὸ νὰ γράφεις – ὅ,τι κι ἂν γράφεις – γιὰ τὸ Μεσολόγγι εἶναι σὰν νὰ ἁγιογραφεῖς.
![Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο Γ’ – ε΄. Μαρία Μιχαήλ [1]](https://enromiosini.gr/newsite16/wp-content/files/2021/12/ASKHTES-G-E1_resize_11.jpg)
