Δεν υπάρχει άλλο ανθρώπινο πρόσωπο από αυτό της Υπεραγίας Θεοτόκου, στο οποίο να έχουν ανασταλεί και να νικηθεί στο έπακρο οι φυσικοί νόμο. Κι αυτό, διότι, κατέστη το αγιότερο σκήνωμα, στο οποίο καταδέχτηκε να σκηνώσει ο άπειρος Θεός.
Στην Παναγία Σουμελά με ποντιακούς χορούς
Δικαίως, λοιπόν, ἡ Κοίμηση ὀνομάστηκε «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἀφοῦ ὅλη ἡ φύση συμμετέχει στὴν χαρὰ καὶ στὴν ἀγαλλίαση γιὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία «πεποικιλμένῃ (=στολισμένη) τῇ θείᾳ δόξῃ πάντας συνηγάγετο πρὸς εὐφροσύνην τοὺς πιστούς.» (Εἱρμὸς α’ ὠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ).
Η μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι (θα πρέπει να είναι) ευκαιρία για μας τους πιστούς, να αναλογισθούμε την άβυσσο του μυστηρίου, που καλύπτει το πάνσεπτο πρόσωπο της Παναγίας μας, αλλά και την υπέρτατη ευεργεσία της προς το ανθρώπινο γένος.
Θάμαν Ποντίων, Σουμελά!
Πολλά παρακαλώ σε
Τη στράτα σ’ κράτ’ α’ ανοιχτόν
Να ’ρχουμαι προσ̌κυνώ σε
Επειδή αξιώθηκε να γίνει η στοργική Μητέρα του Θεανθρώπου, έχει μεγάλη παρρησία ενώπιον Του. Είναι το πιο κοντινό Του πρόσωπο. Οι δεήσεις Της εισακούονται. Ως εκ τούτου είναι η καταφυγή και προστασία κάθε πιστού, η κραταιά του δύναμη. Ποιος δεν την καλεί σε βοήθεια του κάθε φορά που παλεύει μέσα στο πέλαγος των πόνων , των βασάνων και των θλίψεων της ζωής;
Διδαχές Γέροντος Θαδδαίου: Λόγος στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου
Έτος 1300 και ερημίτες μοναχοί, απλώνονται στις γύρω δύσβατες σπηλιές του όρους Κάκαβου στη Λήμνο γυρεύοντας τον Θεό.
Ανήκουν στην αγιορείτικη μονή της Μεγίστης Λαύρας και όταν αποφάσισαν να χτίσουν κάπου εκεί ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου
Το εκκλησάκι που φτιάχτηκε για να εκπληρώσει ένα τάμα του Γέρου του Μοριά σήμερα βρίσκεται περίκλειστο για λόγους προστασίας του εντός νεώτερου κτίσματος γνωστό ως το Μοναστήρι του Κολοκοτρώνη.
Χάρη σ’ Εσένα Παναγία μου έχουμε πια ευκαιρία αποκατάστασης της πρότερης θέσης και της δόξας μας. Γεννήθηκες ως κόρη μόνη άξια, για να γεννήσεις τον Θεό που έγινε τέλειος άνθρωπος και θυσιάστηκε για το πλάσμα Του. Ευτυχώς, έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία∙ απτή, πραγματική. Το πού μπορούμε να φτάσουμε αν την εκμεταλλευτούμε, μάς το μαρτυρούν αψευδώς οι Άγιοι, παλιοί και σύγχρονοι…
Μετὰ τὴν ἐπίσημο ἔναρξι τῆς Ἐπαναστάσεως στὴ Μακεδονία, ὁ ἀρχιστράτηγος Ἐμμανουὴλ Παππᾶς ἀπηύθυνε ἔκκλησι, τὴν 30ήν Μαΐου 1821, πρὸς τοὺς παράγοντας τῆς Ἐθνεγερσίας καὶ ἔγραφε: «Παρακαλοῦμεν τὴν ἔφορον ἡμῶν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ τὸν ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως τεχθέντα Κύριον, Ἰησοῦν Χριστὸν διὰ νὰ ἐνισχύσουν νικῶντες τὸν κοινὸν ἡμῶν ἐχθρὸν, τύραννον καὶ ἀσεβῆ Ἀγαρηνόν».
Η γιορτή της Παναγίας μας, της μεγάλης μάνας των Χριστιανών, γεμίζει συγκίνηση ειλικρινή τους Έλληνες. Συγκίνηση ιδίως στα δεινά που βρίσκουν την Πατρίδα μας και την Εκκλησία μας, γιατί μας υπενθυμίζει ότι έχουμε κάποια που πάντοτε μας αγαπά, πάντοτε μας θυμάται, πάντα μας τιμά με την πρεσβεία της, και ας μην την αξίζουμε εμείς.
Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ’ όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό.
Μέσα στη ζόφωση των ημερών, την αφόρητη πίκρα της βεβήλωσης της Αγια-Σοφιάς μας, της επαπειλούμενης επαναφοράς της πανδημίας και όχι μόνο, όλων τα βλέμματα των ορθοδόξων πιστών είναι σταθερά, πονεμένα και παρακλητικά, για να πανηγυρίσουνε την πάνσεπτη Κοίμησή της, την Ανάσταση- Μετάστασή και ταυτόχρονα ζωηφόρο θάνατό της, στο αυγουστιάτικο Πάσχα του Καλοκαιριού.