Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ»

Μουσικά Κείμενα (Κυριακή Αγιορειτών Πατέρων) – Απολυτίκιον Αγιορειτών Πατέρων Διονύσιος Φιρφιρής και Τρόπος – Στιχηρά Αγίων Αγιορειτών Πατέρων

Η Βυζαντινή Εκκλησιαστική μουσική είναι μια ειρηνική, πνευματική ψαλμωδία, η οποία έχει ως σκοπό την ανύψωση της ανθρώπινης ψυχής από τον γήινο κόσμο εις τον ουράνιο. Προκαλώντας το πνεύμα της γαλήνης, της απάθειας, της ηρεμίας, της αποτελεσματικής ενδοσκόπησης, της πραγματικής ενόρασης και αυτογνωσίας, η Βυζαντινή μουσική, εις μια αρμονική συνύφανση με την βυζαντινή εικονογραφία των ναών μας, γίνεται μια οδός εξαγνισμού της ψυχοσωματικής υποστάσεως του ανθρώπου.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ. Ψέλνουν: Μπιλάλης Κώστας και Γιώργος
Από τον Eσπερινό Όρθρο του Σαββάτου του Λαζάρου: «Στιχηρά αίνων Aνάστασις και ζωή ήχοι α’, δ’,πλ δ’».

 Στήν ἱστορική διαδρομή τῆς Ἐκκλησίας οἱ τέχνες εἰσέβαλαν στήν λατρεία καί στούς χώρους της γιά ποικίλους καί διαφόρους λόγους, χωρίς ὅμως νά στοχεύουν ἀποκλειστικά στόν ἐξωραϊσμό της. Ὁ μακραίωνος αὐτός συγχρωτισμός λατρείας καί τέχνης ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα στήν ἐποχή μας ἡ ὀρθόδοξη Λατρεία νά βιώνη μία πληρότητα ὅσον ἀφορᾶ στίς τέχνες πού τήν ἐπενδύουν.

Τό Τυπικό εἶναι ἕνα σύνολο κανόνων πού καθορίζει τόν τρόπο συνθέσεως καί τελέσεως τῶν Ἀκολουθιῶν. Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή τῶν χριστιανῶν πρέπει νά γίνεται «κατά τάξιν», κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, σέ ἀντίθεση μέ τήν ἑβραϊκή χάβρα. Οἱ κανόνες αὐτοί θεσπίστηκαν ἀπό τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Νά προσέχουμε αὐτά πού διαβάζουμε καί ψάλλουμε. Ὁ νοῦς μας νά εἶναι ἐκεῖ καί νά μή σκέφτεται τίποτε. Νά ψάλλουμε μέ τήν καρδιά καί μέ εὐλάβεια. Ἄν ψάλλετε μέ τήν καρδιά σας, ὅπως καί νά τά πῆτε, καλά θά εἶναι. Τότε τό δυνατό δέν εἶναι φωνητικό, ἀλλά καρδιακό· καί τό σιγανό εἶναι ταπεινό, μέ εὐλάβεια, σεβασμό καί ὄχι κοιμισμένο».

«Ὅλα τά νέα καλογέρια ψάλλουν κοσμικά. Ἀφοῦ δέν ξέρουν τί εἶναι ἡ καλογερική, πῶς θά ξέρουν ποιό εἶναι
τό καλογερικό ψάλσιμο;». (ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ἔκδοση Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς, σελ. 778).

Ὁ ἐπίτιμος διευθυντὴς δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως Νομοῦ Χαλκιδικῆς καὶ πρωτοψάλτης τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μουδανιῶν Χαλκιδικῆς κ. Ἐμμανουὴλ Περσυνάκης, μιλᾶ γιὰ τὴν ἱερὰ Βυζαντινὴ μουσικὴ τέχνη καὶ τὸ λειτούργημα τοῦ ἱεροψάλτου ὡς ἐκπροσώπου τοῦ λαοῦ στὴν Θεία Λατρεία.

Ὅπως γνωρίζουμε ὅλοι, ὁ Χριστιανισμός ἀνύψωσε τήν γυναῖκα καί ἐξίσωσε τά δύο φύλα. Ὀντολογικά, θεολογικά καί ὑπαρξιακά γκρεμίσθηκε ὁ μεσότοιχος πού χώριζε τά δύο φύλα: «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» (Γαλ. 3, 28), διατρανώνει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος.

Ὡστόσο πολλοί, ἀκόμη καί πιστοί ἐντός τοῦ ἱεροῦ περιβόλου μέ ἐκκλησιαστικό καί πατριωτικό ζῆλο, ἱερωμένοι καί λαϊκοί, ἀγνοοῦν μερικά ἀπό τά στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν ἀκριβῶς ὅτι ἡ Βυζαντινή Μουσική εἶναι ἕνας πολύτιμος θησαυρός.

Ὁ ἀείμνηστος γέροντας Παΐσιος ἔδινε πολλή βαρύτητα στό νά ψάλλη κάποιος μέ συναίσθηση κατανυκτικά. Σύστηνε στόν ψάλτη νά ἔχη τόν νοῦ του στά θεῖα νοήματα καί νά ἔχη εὐλάβεια. Νά μήν πιάνη τά θεῖα νοήματα λογοτεχνικά, ἀλλά μέ τήν καρδιά. Ἄλλο ἡ εὐλάβεια καί ἄλλο ἡ τέχνη, ἡ ἐπιστήμη τῆς ψαλτικῆς. Ἡ τέχνη χωρίς εὐλάβεια εἶναι μπογιές.

Βυζαντινή Μουσική – Χριστός Ανέστη αγιορείτικο αργό (προφορική παράδοση Αγίου Όρους)

Οι πατέρες Δανιήλ και Ακάκιος των Δανιηλαίων από τα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, ψάλλουν το Δοξαστικό των Αποστίχων της Μεγάλης Παρασκευής «Σε τον αναβαλλόμενον το φως σε ήχο πλ.α »
Το κείμενο είναι από το βιβλίο Αθωνιάς του Πέτρου Φιλανθίδη .Η ηχογράφηση είναι ζωντανή στο κελλί τους .

Δοξαστικό των Αίνων της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ…»
Ψάλλει ο παπά Ισαάκ Λιβανέζος (Ατάλλα) Πνευματικό τέκνο και βιογράφος του Όσιου Παϊσιου του Αγιορείτη.

Ψάλλει ο χορός των Μοναζουσών της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ορμύλια Χαλκιδικής…

Χορωδία Ἐργαστήρι Ψαλτικῆς – Χοράρχης Ἀθανάσιος Παϊβανάς
Τρισάγιος Ὑμνος,Ἦχος Ἅ’

Βατοπαιδινός Χορός – «Δόξα Σοι τω δείξαντι το φως…», Δοξολογία του Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος, Ήχος βαρύς εναρμόνιος

Ο Βυζαντινός Χορός «Φιλαθωνίται» – Πασαπνοάρια, Στιχολογία και Αναστάσιμοι αίνοι, ήχος τρίτος

” ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ ” Δοξαστικό. Ήχος Πλ.Δ’ . Θρασ. Στανίτσας

Ἀπαγορεύτηκε δὲ ἡ χρήση τοῦ πολυφωνικοῦ εἴδους ψαλμώδησης καὶ τῶν ὀργάνων μουσι­κῆς, καθὼς ἡ μονοφωνικὴ μουσικὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν φυσικότητα καὶ τὴν κομψότητα τοῦ φωνητικοῦ ὀργάνου τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῷ ἡ χρήση ὀργά­νων προσδίδει χαρακτῆρα ρομαντικὸ καὶ κοσμικὸ ποὺ ἁπλᾶ τέρπει τὶς αἰσθήσεις χωρὶς νὰ δημιουργεῖ κατά­νυξη καὶ πνευματικὴ ἀνάταση, καθηλώνοντας ἔτσι τὸν ἄνθρωπο στὴν γήϊνη πραγματικότητα.

Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκόν σου… – Ἦχος α΄
Κεκραγάριον ἀργόν… – Τὸ παρόν κατὰ τὸν ἁγιορείτικον τρόπον. Ἦχος α΄

«Εἶναι καλό νά ἀκοῦς μουσική. Ἀνώτερη ἀπ᾿ ὅλες εἶναι ἡ βυζαντινή μουσική, γιατί δέν ταράσσει τήν ψυχή, ἀλλά τήν ἑνώνει μέ τό Θεό καί τήν ἀναπαύει τελείως. Ἄν ὅμως τό θέλεις πολύ, μπορεῖς ν᾿ ἀκοῦς καί κοσμική μουσική, ἀλλά ἐγώ λέω, εἶναι προτιμότερο ν᾿ ἀκοῦς μουσική πού δέν ἔχει λόγια».

”ΑΝΕΒΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ” Δοξαστικό Εσπερινού Κυριακής Παραλύτου. Χορός Θεοδώρου Βασιλικού

Απο Αγιον Όρος : Χριστός Ανέστη….Αναστάσεως ημέρα…..καταβασία θ’ ωδής…….
ψαλμωδίες Αναστάσεως

Οι Πατέρες της Μονής Γρηγορίου ψάλλουν το Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου, «Ταίς εξ έργων καυχήσεσι…», σε ήχο πλάγιο του τετάρτου, μέλος του Πέτρου Φιλανθίδου

Τρισαγιον και δυναμις σε ηχο πλαγιο του δευτερου. Η ηχογραφηση ειναι ζωντανη..ψαλλει ο Παναγιωτης Νεοχωριτης. Η συνθεση ειναι του ιδιου….Η γραφη ειναι του καλου μου φιλου Ευστρατιου Παπαιωαννου

Χορός Βατοπαιδινών Πατέρων – «Πάσα πνοή…» και «Αινείτε αυτόν..» Πασαπνοάριο αργό, μέλος Ιακώβου Πρωτοψάλτου, Ήχος πλάγιος του τετάρτου

Άγγελοι την είσοδον της Πανάγνου ορώντες εξεπλήττοντο, πώς η Παρθένος εισήλθεν εις τα άγια των αγίων. Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων ˙χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω˙ Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή.

Στην σκήτη της Αγίας Άννας υπήρχε ένας μοναχός με το όνομα Προκόπιος από την Καλύβα των Εισοδίων της Θεοτόκου. Επειδή ήταν παράφωνος οι Πατέρες απέφευγαν να του μάθουν μουσικά. Είχε όμως σφοδρή και έντονη επιθυμία να μάθει να ψάλλει σωστά για να δοξολογεί κι αυτός τον Θεό όπως και οι άλλοι αδελφοί.

Ἡ Βυζαντινή μουσική (ΒΜ) γεννήθηκε πρωτίστως γιά νά ὑπηρετήση τήν ψαλτική τέχνη, γιατί ἡ ἐντός τοῦ Ναοῦ ψαλμωδία πρέπει νά διέπεται ἀπό ἀρχές καί νά ὑπακούη σέ κανόνες, ὅπως κάθε τέχνη. Δέν πρέπει νά παρατηρῆται ἀσυδοσία καί αὐθαιρεσία, ὅπως συμβαίνει στήν ἑβραϊκή χάβρα.

Τό βυζαντινό μέλος ἀποβλέπει στό νά ἐνσταλλάξη στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ τήν ἐμπειρία τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί νά καταστήση ἱκανό τόν πιστό νά εἰσχωρήση στά βαθειά νοήματα τῆς βυζαντινῆς ὑμνογραφίας.

Ὅλοι οἱ Πατέρες ἀπέβλεπαν στήν καθιέρωση μουσικῆς κατευναστικῆς, σεμνῆς καί μεταφυσικῆς, ἱκανῆς νά μεταρσιώση τίς ψυχές τῶν πιστῶν καί νά τίς ἑνώνη μέ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό ἴδιο τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

  ἱεροδιακόνου Συμεών   Ἡ πανανθρώπινη γλῶσσα τῆς μουσικῆς ὑπῆρξε ἴσως ἡ πρώτη ἀπὸ τὶς τέχνες ποὺ χρησιμοποιήθη-καν στὴν λατρεία […]