ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ

Το βιβλίο περιλαμβάνει εκτός από στοιχεία για το βίο του πατρός Αιμιλιανού, τις διδαχές του, μαρτυρίες πνευματικών του παιδιών και ανθρώπων που τον γνώρισαν

Επανέκδοση Βιβλίου της Ενωμένης Ρωμηοσύνης – Ο Όσιος παίσιος

Ο ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Ρῶσ­σος γυ­ρί­ζει πλευ­ρό στήν λάρ­να­κα (καί) κά­που κά­που ἐ­ξα­φα­νί­ζε­ται. Ἡ εἰ­κό­να τοῦ ἁ­γί­ου Χα­ρα­λάμ­πους ἔ­φυ­γε (ἀ­πό τήν θέ­ση της) καί πῆ­γε καί στά­θη­κε ὀρ­θή (σέ ἄλ­λο μέ­ρος)

Πο­λύς κό­σμος ἔρ­χε­ται στή Χά­ρη μου, ἀλ­λά λίγα εἶ­ναι τά τέ­κνα μου. Οἱ πι­στοί εἶ­ναι πο­λύ λί­γοι. Νο­μί­ζουν πώς κοι­μᾶ­μαι στήν λάρ­να­κα. Ἐ­γώ εἶ­μαι ζων­τα­νός. Δέν μέ βλέ­πουν. Ἐ­γώ ὅ­λους τούς βλέ­πω. Καί φεύ­γω πολ­λές φο­ρές ἀ­πό τήν ἁ­γί­α λάρ­να­κα.Αὐ­τοί δέν μέ βλέ­πουν, δέν μ᾽ ἀ­κοῦν, ἐ­γώ ὅ­μως τούς βλέ­πω, τούς ἀ­κού­ω τί λέ­νε.

  Έἶ­χα τήν εἰ­κό­να τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου στό Ἱ­ε­ρό. Κά­ποι­ος ἁ­γι­ο­γρά­φος εἶ­πε: ”Μωρέ, τό στό­μα  τοῦ Ἁ­γί­ου εἶ­ναι στρα­βό, στήν ἀ­κρού­λα­”. Ἔκα­­να προ­σευ­χή στόν Ἅ­γι­ο, ἔ­γι­νε ἕ­να συλ­λεί­τουρ­γο καί με­τά εἶ­δα τόν ἅ­γι­ο Νε­κτά­ρι­ο κα­θι­στό νά μοῦ λέ­η: ”Νά τούς πῆς, πώς νά, τώ­ρα πού κά­θο­μαι στήν κα­ρέ­κλα εἶ­μαι ἔτ­σι ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς καί στήν εἰ­κό­να­”. Οἱ εἰ­κό­νες ἔ­χουν τήν Χά­ρη τῶν Ἁ­γί­ων».

  Mί­α Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή τήν ὥ­ρα τῆς Ἀ­πο­κα­θη­λώ­σε­ως, μό­λις κα­τέ­βα­σε τό Σῶ­μα, ἔ­κλαι­γε μέ με­γά­λη συγ­κί­νη­ση καί δέ­ος. Καί με­τά εἶ­πε: «Πα­τέ­ρες μου, σή­με­ρα δέν κα­τέ­βα­σα σῶ­μα ἁ­γι­ο­γρα­φη­μέ­νο, ἀλ­λά σῶ­μα ἀν­θρώ­πι­νο. Οἱ φλέ­βες Του χτυποῦ­σαν στίς δι­κές μου φλέ­βες. Ἡ σάρ­κα Του ἀκούμπα­γε στήν δι­κιά μου σάρ­κα. Κα­τα­λά­βαι­να τό αἷ­μα νά τρέ­χη στίς φλέ­βες Του».

   

Πά­τερ μου, ἐ­κεῖ πού πά­ω τό βρά­δυ στό κελ­λί μου  νά κά­νω τόν κα­νό­να μου, ἔρ­χον­ται αὐ­τοί οἱ πο­νη­ροί⋅ τί τρα­βά­ω ὅ­λη τήν νύχ­τα δέν πε­ρι­γρά­φε­ται μέ λό­γι­α! Εἶ­ναι, πά­τερ μου, 5–6 μα­ζί καί μέ τρα­βᾶ­νε ἀ­π᾽ τά πό­δι­α, μέ χτυ­πᾶ­νε μπου­νι­ές μέ κά­τι μαλ­λι­α­ρά χέ­ρι­α, μέ ἄ­σχη­μα πρό­σω­πα, μέ πό­δι­α σάν κατ­σί­κι­α καί βρω­μᾶ­νε πο­λύ.

“Πά­τερ μου, μή στε­νο­χω­ρι­έ­σαι, δι­ό­τι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἀρ­ρώ­στια γιά τόν ἄν­θρω­πο εἶ­ναι ἡ στε­νο­χώ­ρια”. Καί ἔ­γι­νε ἀ­μέ­σως ἄ­φαν­τος με­τά ἀ­πό αὐ­τό καί πῆ­γε στήν θέ­ση του (στό τέμπλο).

Ὡς πνευματικὸς ἐξομολογοῦσε ὅλη μέρα μέχρι ἀργὰ τὸ βράδυ, συνέπασχε καὶ παρηγοροῦσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ, ἐνῶ τὶς ὑπόλοιπες ὧρες ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ὧρες τοῦ ὕπνου του προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅσοι τὸν γνώρισαν μιλοῦν γιὰ τὴ χάρη καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός.

Ἔ­ζη­σε στόν κό­σμο ὡς μο­να­χός ἁ­γι­ο­ρεί­της. Σάν χα­ρι­τω­μέ­νο ἄν­θος πού με­τα­φυ­τεύ­τη­κε, εὐ­ω­δί­α­σε καί ἀπέ­δω­σε καρ­πούς. Ὠ­φέ­λη­σε πολ­λούς μέ τίς πα­ρα­στα­τι­κές καί ζων­τα­νές δι­η­γή­σεις του, με­ταρ­σί­ω­νε τούς πι­στούς μέ τίς κα­τα­νυ­κτι­κές Λει­τουρ­γί­ες του καί μέ τήν χά­ρη τοῦ ἐμ­πεί­ρου Πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­νε­γέν­νη­σε πολλούς.

Ἀλ­λά τί νά κά­νω τώ­ρα; Νά φύ­γω ἀ­π᾽ τό Μο­να­στή­ρι νά πά­ω νά πε­ρι­μέ­νω στό κτῆ­μα μήν τό κα­τα­πα­τή­σουν καί κό­ψουν τίς ἐ­λι­ές; Τί νά κά­νω; Ἐ­γώ ἦρ­θα γιά τόν ὅ­σιο Δαυ­ΐδ ἐ­δῶ μέ­σα. Τόν βλέ­πω ζων­τα­νό τόν Ἅ­γιο. Για­τί ὁ ἅ­γιος Δαυ­ΐδ ἐ­δῶ μέ­σα ἁ­γί­α­σε, ἐ­δῶ μέ­σα ἀ­σκή­τευ­σε­”.

­Έχω πολ­λές ἀρ­ρώ­στι­ες, ἀλ­λά πα­ρα­κά­λε­σα τόν ἅ­γιο Δαυ­ΐδ νά ἔ­χω τίς δο­κι­μα­σί­ες αὐ­τές, ἀλ­λά νά μοῦ δί­νη ὑ­πο­μο­νή, καί νά μήν εἶ­ναι κά­τι σο­βα­ρό.

Ὁ δι­ά­βο­λος!… Ἀ­φοῦ πῆ­γα στόν Ἁ­γι­ό­καμ­πο, βλέ­πω μιά σκο­τει­νιά μπρο­στά μου, ἕ­να ἐμ­πό­διο καί λέ­ω: “Θε­έ μου! Δέν ὑ­πάρ­χει κα­νέ­νας πα­πάς, δέν ὑ­πάρ­χει καμ­μιά ἐκ­κλη­σί­α νά μπῶ μέ­σα νά βο­η­θή­ση νά πά­ω πί­σω στόν ὅ­σιο Δαυ­ΐδ; Ἔ­στω καί ἕ­νας κο­σμι­κός νά μοῦ πῆ νά γυ­ρί­σω! Ποῦ βρί­σκο­μαι!…”. Ξαφ­νι­κά, ἀ­κού­ω μιά φω­νή νά μοῦ λέ­η: “Νι­κό­λα­ε, γύ­ρι­σε σύν­το­μα στόν Ὅ­σιο Δαυ­ΐδ, νά πᾶς νά βα­πτι­στῆς”

Παπά Λουκᾶς Γρηγοριάτης : Ἡ ζωή καί τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ γέροντός μας, πατρός Γεωργίου Καψάνη

Θαύμα έζησε προσκυνήτρια προ ολίγων ημερών, πηγαίνοντας να προσκυνήσει τον αφανή Άγιο Αθανάσιο Χαμακιώτη, κτήτορα της Ιεράς Μονής Φανερωμένης στην Ροδόπολη (Μπάλα) Αττικής, όπου βρίσκεται και ο Τάφος και τα ιερά Λείψανά του και που έζησε τα τε­λευταία 5 χρόνια της ζωής του μέχρι την κοίμησή του.

“Τότε βλέπω στην εικόνα ζωντανή την Πανα­γία μας, η οποία γύρισε το κεφάλι Της και με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια Της και σήκωσε το χέρι Της και μ’ ευλόγησε. Εγώ έχασα την φωνή μου, κόπηκαν τα πόδια μου και με δυσκολία επαναλάμβανα συνεχώς «επάκουσον ημών ο Θεός, επάκουσον ημών ο Θεός», όλο το ίδιο…”

Κά­πο­τε, ἐ­κεῖ στήν Ἁ­γί­α Τριά­δα Πει­ραι­ῶς, ἀ­πέ­ναν­τι, βλέ­πω ἀ­πό μα­κριά ἕ­ναν πα­πά καί τοῦ κά­νω ὑ­πό­κλι­ση, αὐ­τός μοῦ κά­νει νό­η­μα “ἔ­λα–ἐ­δῶ, ἔ­λα–ἐ­δῶ”.

Ο Άγιος Ιάκωβος απέτρεψε θαυματουργικά την πτώση αεροπλάνου

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ από το Βιβλίο “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ   ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ” της σειράς ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ  4

Η μη­τέ­ρα μου ἔ­κα­νε με­τά­νοι­ες, δε­ή­σεις, προ­σευ­χές, νη­στεῖ­ες. Ἔ­τσι γι­α­τρευ­ό­μα­σταν τό­τε. Ἀ­πό μι­κρό, μέ εἶ­χε μά­θει ἡ μαν­νού­λα μου νά τη­ρῶ τήν τά­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, νη­στεῖ­ες, με­τά­νοι­ες

Οἱ λει­τουρ­γι­κές του ἐμ­πει­ρί­ες καί ἁ­γι­ο­φά­νει­ες, ἡ συ­χνή πα­ρου­σί­α καί σχέ­ση του μέ τόν ὅ­σιο Δαυ­ΐδ, τόν ἅ­γιο Ἰ­ω­άν­νη τόν Ρῶσ­σο καί ἄλ­λους Ἁ­γί­ους, τόν κα­τέ­στη­σαν συμ­πο­λί­τη τῶν Ἁ­γί­ων, ὡς ἕ­ναν ἐξ αὐ­τῶν. Τούς ἔ­βλε­πε καί συ­χνο­μι­λοῦ­σε μα­ζί τους. Ὅ­λη του ἡ ζω­ή ἦ­ταν ἕ­να δια­ρκές θαῦ­μα καί στίς δι­η­γή­σεις του μέ πο­λύ φυ­σι­κό­τη­τα ἀ­νέ­φε­ρε πλῆ­θος θαυ­μά­των.

Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου ζήσαμε και οι τρεις μας αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να ειπωθούν δημοσίως. Εκείνο που μπορώ να πω μόνο είναι, ότι όλα μαρτυρούσαν την παρουσία του Θεού.
Δοξάζω τον Θεό που ακόμη μου υπέδειξε τον δρόμο της ιεροσύνης, αφού, με τη βάπτισή μου, ο φιλεύσπλαχνος Θεός με απάλλαξε από τις πολλές αμαρτίες του παρελθόντος……

Κάποτε ἦλθαν στόν ἅγιο Ἰάκωβο δύο παιδιά ἀπό Ἀθήνα καί εἶχαν μαζί τους μία κοπέλα, πού ζοῦσε στήν ἁμαρτία. Μόλις ἔφτασαν στήν Μονή συνάντησαν τόν Γέροντα, ὁ ὁποῖος μέ πραότητα καί γλυκιά καί ἤρεμη φωνή καλωσόρισε τά παιδιά…

Ομιλία Γέροντος Ιουστίνου της Μονής του Φρέατος του Ιακώβ

Η χάρη του είναι αδαπάνητη και ανεξάντλητη και τα μετά την κοίμηση του  θαύματα αμέτρητα. Ο Θεός τον ανέδειξε για να βοηθήσει την πνευματικά φτωχή και δύσκολη εποχή μας με λόγια, με έργα, με το παράδειγμα του, την προσευχή του,  « ἐν σημείοις καὶ τέρασι».

Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.

Οἱ ἅγιοι μέ τήν χριστοειδῆ βιοτή τους καί τά ὑπερφυσικά θαύματά τους ἀποτελοῦν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἕνας τέτοιος θεογνώστης καί θεοφάντωρ ἅγιος εἶναι καί ὁ σύγχρονός μας ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ὅλα τά στοιχεῖα πού περιέχονται στό ἀνά χεῖρας βιβλίο εἶναι Μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων καί ἄλλων Κληρικῶν, Μοναχῶν, ἐπιστημόνων, οἰκογενειαρχῶν…

Ἡ Ἑ­νω­μέ­νη Ρω­μη­ο­σύνη μὲ τὶς μι­κρὲς της δυ­να­τό­τη­τες προ­σπα­θεῖ νὰ προ­βάλ­λη τὶς ἀ­ξίες τοῦ Γένους μας ἀλ­λὰ καὶ πρό­σω­πα ποὺ τὶς ἐν­σάρ­κω­σαν. Ἕ­να τέ­τοι­ο ἱ­ε­ρὸ πρό­σω­πο εἶ­ναι καὶ ὁ Ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, ἰ­σα­πό­στο­λος, ἱ­ε­ρο­μάρ­τυς, Δι­δά­σκα­λος τοῦ Γέ­νους καὶ Προ­φή­της.