ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά ορθόδοξα κείμενα για τον διάβολο, τους υπηρέτες του δαίμονες, το κοσμικό κράτος που διά του χρήματος έχει στήσει και για τις παγίδες που στήνει στους ανυποψίαστους Χριστιανούς.

Το ίδιο έγινε σαράντα χρόνια αργότερα όταν σε ηλικία εκατό χρονών κατήλθε για μια ακόμη φορά, στην Αλεξάνδρεια, για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου. Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν.

Μάλιστα η αδελφή του Λέοντα Τολστόι είχε πει πως «δύο σύγχρονοι ρώσοι έγραψαν τόσα πολλά. Ο αδελφός μου Λέων και ο επίσκοπος Θεοφάνης. Με τη διαφορά πως ο ένας έγραψε για την απώλεια της ψυχής και ο άλλος για τη σωτηρία της».

Οι Καππαδόκες Πατέρες είναι οι θεμελιωτές της Θεολογίας της Εκκλησίας μας, διότι κατόρθωσαν να διατυπώσουν με ακρίβεια το ορθόδοξο δόγμα, το οποίο είναι συνώνυμο με τη σωτηρία μας. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης, μια πραγματικά μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία του 4ου μ. Χ. αιώνος…

Ἡ μοναχὲς γυναῖκες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν ἀξιοθαύμαστα παραδείγματα εὐσέβειας γιὰ τοὺς πιστούς. Πρόκοψαν στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα, ὅπως καὶ οἱ ἄνδρες μοναχοί. Ἕνα τέτοιο λαμπρὸ παράδειγμα ἀρετῆς καὶ ἁγιότητας ὑπῆρξε ἡ ἁγία Συγκλητική.

Ἕνας τέτοιος ἁγιασμένος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ὑπερέβη τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν σωματική του κακοπάθεια, ὑπῆρξε ὁ νεοφανής ἅγιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός. Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα ἰώβειας ὑπομονῆς καὶ αβραμιαίας πίστης στὸ Θεό.

Ήταν πατριώτης μας ο άγιος Γρηγόριος ο Ε΄, γεννήθηκε στην Δημητσάνα, μεγάλωσε στον τόπο μας, έμαθε γράμματα στην Μονή Φιλοσόφου. Ανδρώθηκε, προόδευσε, έγινε Οικουμενικός Πατριάρχης στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Μιὰ κατηγορία ἁγίων γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἐκείνη τῶν Οσιοπαρθενομαρτύρων. Πρόκειται γιὰ χριστιανές, οἱ ὁποῖες εἶχαν ὑποσχεθεῖ ἰσόβια παρθενία καὶ ὑπέστησαν βασανιστήρια γιὰ τὴν πίστη τους. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς ὑπῆρξε ἡ Ἁγία Οσιοπαρθενομάρτυς Εὐγενία.

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ὡς σώματα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Μιὰ τέτοια εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιασμένο κύτταρο τοῦ ἁγίου Σώματός Τοῦ ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου.

Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 17ην Δεκεμβρίου Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἐλέγετο κατὰ κόσμον Γραδενῖγος ἢ Δραγανῖγος […]

Ἡ Θεοφανώ δὲν ἔχει ἄλλο στήριγμα ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν Παναγία. Ὧρες ὁλόκληρες ἔμεινε κλεισμένη στὸ δωμάτιό της προσευχόμενη. Ἡ θερμὴ προσευχή την γαληνεύει καὶ τὴ δίνει κουράγιο νὰ ζήσει. Παράλληλα ἄρχισε νὰ διαφαίνεται καὶ ἡ ἁγιότητά της. Σώζει θαυματουργικὰ ἕνα ἑτοιμοθάνατο κορίτσι.

Οἱ ἱερομάρτυρες ἀποτελοῦν μιὰ εἰδικὴ τάξη στὸ αγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι οἱ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὑποβλήθηκαν σὲ βασανιστήρια καὶ μαρτύρησαν γιὰ τὸ Χριστό. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριος.

Οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν μέγα νέφος. Κανεὶς δὲν γνωρίζει τὸν πραγματικό τους ἀριθμό, πολλῷ,πολλῶ δὲ μᾶλλον ὅλα τὰ ὀνόματά του. Μᾶς διασώθηκαν τὰ ὀνόματα καὶ τὸ μαρτύριο τους μέρος αὐτῶν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς καλλίνικους Μάρτυρες εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Θύρσων, ὁ ὁποῖος ἔχυσε τὰ αἷμα του γιὰ τὸ Χριστό.

Ἐκεῖ ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος, ἀπέδειξε μὲ τὴν ἁπλότητα ποὺ τὸν διέκρινε, τὴν ἀλήθεια τοῦ τριαδικοῦ δόγματος. Διέσπασε θαυματουργικὰ ἕνα κεραμίδι ἐνώπιον τῆς Συνόδου, σὲ φωτιά, νερὸ καὶ χῶμα, παραλληλίζοντας ἔτσι τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, συμβάλλοντας μὲ τὸν δικό του τρόπο, στὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως.

Ἀ­πό κα­κή συ­νή­θεια μέ κά­ποι­α ἀ­φορ­μή ὁ ἄν­δρας βλα­σφή­μη­σε τά θεῖα καί τό­τε ἀ­μέ­σως πα­ρου­σι­ά­στη­καν μπρο­στά του δαί­μο­νες, τόν ἅρ­πα­ξαν καί τόν πῆ­γαν σέ μί­α σπη­λιά πού βρί­σκε­ται πά­νω ἀ­πό τό χω­ριό. Ἐ­κεῖ ἦ­ταν κα­τοι­κί­α δαι­μό­νων.

Ὑπάρχουν ἔγγαμοι Ἅγιοι; Καὶ πῶς  ἁγιάζεται κάποιος μέσα στὸν γάμο; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν δίνει ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας, μέσα ἀπὸ μιὰ ἐκπομπὴ ποὺ παρουσιάζει τὴν ἄγνωστη αὐτή πτυχὴ τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἑνός ἀνθρώπου ποὺ ἁγίασε ἐνῶ ὑπῆρξε ἔγγαμος.

Μετὰ τὴν χηρεία του ἀσπάσθηκε τὸν μοναχικὸ βίο, μελέτησε πολύ, ἀπέκτησε μεγάλη σοφία καὶ χάρη στὶς θρησκευτικές του ἀρετές, ἔγινε Ἐπίσκοπος τῆς Τριμυθοῦντος καὶ ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325. Πέθανε τὸ 348. Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων τιμᾶται ὡς ἅγιος ἀπὸ τὴν  Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 12 Δεκεμβρίου.

Τά ἄφθαρτα λείψανα πάμπολλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας μαρτυροῦν τήν παρουσία τῶν ἀκτίστων ἀνεργιῶν τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν, μέ τήν πίστη τους καί τήν ἁγία ζωή τους, σκεύη πολύτιμα τῆς θείας χάριτος. Ἕνας ἀπό τούς ἁγίους πού ἀξιώθηκαν τῆς ἀφθαρσίας εἶναι καί ὁ ἅγιος Πατάπιος, τοῦ ὁποίου τό σεπτό σκήνωμα παραμένει ἄφθορο γιά χίλια ἑπτακόσια χρόνια!

Η Δυτική Εκκλησία, όσο ήταν ορθόδοξη, είχε αναδείξει μεγάλες πατερικές μορφές, εφάμιλλους των αγίων Πατέρων της Ανατολής. Επειδή μιλούσαν την λατινική γλώσσα, τους ονομάζουμε Λατίνους Πατέρες. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων, του σημερινού Μιλάνου της Ιταλίας.

Μια από τις αντιπροσωπευτικότερες μορφές ιδανικών επισκόπων Της είναι και ο λαοφιλής άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας), του οποίου την ιερή μνήμη τιμά εξόχως η Εκκλησία μας στις 6 Δεκεμβρίου.

Μια πλειάδα ηρώων ανδρών και γυναικών αντάλλαξαν τη ζωή τους με το μαρτύριο και το θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Νεομάρτυς Νικόλαος ο Καραμάνος από τη Σμύρνη.

Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας έβαλαν τη δική τους σφραγίδα ο καθένας στη διατύπωση της αποκαλυμμένης και σώζουσας αλήθειας. Είναι όντως θαυμαστό το γεγονός ότι ουδέποτε υπήρξε χρόνος στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας μας να μην υπάρχουν Πατέρες και διδάσκαλοι, οι οποίοι εκφράζουν την αυτοσυνειδησία Της.

Ὁ σύλ­λο­γος εἶ­χε στό­χους φι­λαν­θρω­πι­κούς. Βο­η­θοῦ­σαν πτω­χές οἰ­κο­γέ­νει­ες, πάντρευ­αν πτω­χά κο­ρί­τσια, δι­έ­θε­ταν χρή­μα­τα καί σπού­δα­ζαν πτω­χά παι­διά πού εἶ­χαν ζῆ­λο γι­ά μά­θη­ση. Δέν πα­ρέ­λει­παν νά βο­η­θοῦν στό κτί­σι­μο καί ἐ­ξω­ρα­ϊ­σμό να­ῶν.

Έτσι αποφάσισε να αποκεφαλίσει με τα ίδια του τα χέρια την Βαρβάρα. Ενώ το ξίφος του πατέρα της έκοβε το κεφάλι της, η Θεία Δίκη, με μορφή κεραυνού έκαψε τον άσπλαχνο πατέρα. Αυτόν τον τιμωρό κεραυνό, συμβολίζουν τα πυρά του πυροβολικού μας, κι έχουν ως προστάτιδα την Αγία Βαρβάρα.

Μιά μέρα πού πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπό μικρός, διέκρινε ἀπό πολύ μακριά νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους.

Ἐ­γώ ὅ­λως μη­χα­νι­κῶς ἔ­λα­βον θέ­σιν ἡ­μι­γο­νυ­πε­τῆ, ἵ­να ἀ­σπα­σθῶ τήν δε­ξιάν της. Ἐκ τῆς συγ­κι­νή­σε­ως οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἐ­δά­κρυ­ζον, οἱ πό­δες καί τά χεί­λη μου ἔ­τρε­μον ἐ­πί πολ­λήν ὥ­ραν. Ἤ­κου­σα νά ὁ­μι­λῆ: «Εἶ­μαι ἡ Πα­να­γί­α. Μή φο­βᾶ­σαι, παι­δί μου. Ἐ­γώ ἐ­νε­φα­νί­σθην νά σοῦ εἰ­πῶ τρεῖς λό­γους, τούς ὁ­ποί­ους νά μή λη­σμο­νή­σῃς.

O ἱ­ε­ρο­μάρ­τυς Φι­λού­με­νος συγ­κα­τα­λέχ­θη­κε με­τα­ξὺ τῶν Ἁ­γί­ων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων στὶς 30 Αὐ­γού­στου τοῦ 2008, ὁ­πό­τε καὶ τὸ ἄ­φθο­ρο Ἅγιο σκή­νω­μά του με­τα­φέρ­θη­κε στὸ προ­σκύ­νη­μα τοῦ φρέ­α­τος τοῦ Ἰ­α­κὼβ ὅ­που καὶ μαρ­τύ­ρη­σε γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ.

Ὁ λα­ϊ­κός αὐ­τός ἀ­σκη­τής ἦ­ταν σπου­δαῖ­ος ἀ­γω­νι­στής. Ἔ­τρω­γε κά­θε δέ­κα μέ­ρες καί ἀ­γω­νι­ζό­ταν νά μι­μη­θῆ τόν ὅ­σιο Μά­ξι­μο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βί­τη, τόν ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε σέ με­γά­λη εὐ­λά­βεια.

Στίς κορυφαῖες γυναῖκες μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνήκει καί ἡ μεγαλομάρτυς ἁγία Αἰκατερίνη. Γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια στά 294 μ.Χ. ἀπό εἰδωλολατρική οἰκογένεια καί ὀνομαζόταν Δωροθέα.

Ἰδιαίτερα μεγάλος ἀριθμός Χριστιανῶν βρισκόταν στό στρατό καί πολλοί ἀπό αὐτούς ἀναδείχτηκαν Μεγαλομάρτυρες γιά τήν πίστη τους στόν Χριστό. Ἕνα ἀπό αὐτούς ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος Μεγαλομάρτυς Μερκούριος.

Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θη­καν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η.

Ἄχ, παι­δί μου, αὐ­τοί εἶ­ναι σή­με­ρα οἱ ἅ­γι­οι πού ἀ­γω­νί­ζον­ται καί προ­σε­ύ­χον­ται ἔ­χον­τας τα­πε­ί­νω­ση καί ἀγά­πη. Ἐ­γώ δέν εἶ­μαι ἄ­ξι­ος νά δῶ αὐ­τόν τόν γί­γαν­τα τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, ἀλ­λά εἶ­ναι καί μακριά πο­λύ γιά νά τόν συ­ναν­τή­σω, χρει­ά­ζε­ται ἀ­γώ­νας καί κό­πος πο­λύς.

Ὁ 4ος μ.Χ. αἰῶνας χαρακτηρίζεται ὡς ὁ «χρυσὸς αἰῶνας τῆς Θεολογίας», χάρις στοὺς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καὶ ἔδρασαν τὴν συγκεκριμένη ἐκείνη χρονικὴ περίοδο. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος συγκαταλέγεται στοὺς κορυφαίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς ἱστορίας.