ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Στὴ σειρὰ «Συναξάρια γιὰ παιδιὰ»  ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» τὸ δεύτερο βιβλίο, ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἀρσένιο τὸν Καππαδόκη μὲ  τίτλο «Ὁ θαυματουργὸς Δάσκαλος».

Αγία Μαρία Μαγδαληνή.
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.

Κείμενα από το βιβλίο: ”Πυρρίχιος Δρόμος” του Γεωργίου Τουμανίδη
Εκδόσεις: Έαρ, Επιμέλεια – Παρουσίαση : Μαρία Πασχαλίδου

    Εἶ­πε Γέρων: «Ἦρ­θα τό 1936 στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Γνώ­ρι­σα τόν Ὅ­σιο Σι­λουα­νό, τόν π. Σω­φρό­νιο καί τόν πα­πα–Τύχωνα. Τότε δέν ἦ­ταν μό­νο ὁ Σι­λουα­νός, ἀλ­λά ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοί Σι­λουα­νοί.

Η Χίος ανάδειξε μια πλειάδα αγίων της Εκκλησίας μας. Το πανέμορφο και μυροβόλο αυτό νησί του Αιγαίου το στολίζουν πολλά από τα νοητά και μυρίπνοα άνθη της ευλάβειας. Ένα από αυτά είναι και η ένδοξη Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα, η οποία προτίμησε το θάνατο από την ατίμωση.

Πράγματι ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, που ο Συμεών προσποιούνταν τον χαζό. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Έμεσα της Συρίας, επιτέλεσε πολλά θαύματα και ανεπαύθη εν Κυρίω φτωχός και ταλαιπωρημένος.

Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας..

Ἕνας τέτοιος φωτεινὸς ὁδοδείκτης ὑπῆρξε γιὰ τὴν οἰκογένειά της καὶ γιὰ τὴν εὐρύτερη κοινωνία τῆς ἐποχῆς της ἡ Ἁγία Μακρίνα, ποὺ τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 19 Ἰουλίου. Γόνος μιᾶς εὐλογημένης καππαδοκικῆς οἰκογένειας, ἀναδείχθηκε, μὲ τὴν σειρά της, ἄξιο τέκνο ἀξίων γονέων.

Ὁ βίος τοῦ Ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Νέου εἶναι ὁ δεύτερος-μετὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου τῆς Ἀτρώας- τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη»

«Μπορείς να διατάξεις ότι θέλεις, θα σε υπακούσω, αλλά η πίστη μου είναι εκτός των δικαιωμάτων σου. Ως προς αυτήν ένα και μόνο Κύριο αναγνωρίζω, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μέγας και παντοτινός μου Κύριος, που εξουσιάζει το σώμα και την ψυχή μου, και ποτέ δε θα τον αρνηθώ».

Εορτάζει και τιμά η Αγία μας Εκκλησία, στις 17 Ιουλίου, την μνήμη της Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης. Μιας Αγίας που μαρτύρησε για του Χριστού την πίστη την αγία σε ηλικία μόλις 15 ετών, η οποία με το μαρτύριό της ευαρέστησε το Θεό και έλαβε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

“Πά­τερ μου, μή στε­νο­χω­ρι­έ­σαι, δι­ό­τι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἀρ­ρώ­στια γιά τόν ἄν­θρω­πο εἶ­ναι ἡ στε­νο­χώ­ρια”. Καί ἔ­γι­νε ἀ­μέ­σως ἄ­φαν­τος με­τά ἀ­πό αὐ­τό καί πῆ­γε στήν θέ­ση του (στό τέμπλο).

Βυζαντινοί κληρικοί έφτασαν στο Κίεβο και διαλέχτηκαν με τους Ιουδαίους και Μουσουλμάνους, τους οποίους και κατατρόπωσαν. Βλαδίμηρος πείστηκε πως ο Χριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία, είναι η τελειότερη θρησκευτική πίστη και αποφάσισε να την ασπασθεί ο ίδιος και να την επιβάλει στο λαό του.

Στο συγκεκριμένο βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε τον βίο των Αγίων Κήρυκο και Ιουλίττα, οι οποίοι είναι θεραπευτές των παιδιών. Ο τραγικός θάνατος του μικρού Αγίου τον ανέδειξε σε προστάτη και θεραπευτή των μικρών παιδιών, κυρίως από κρανιοεγκεφαλικές και άλλες κακώσεις και γιορτάζουν 15 Ιουλίου

Στις 14 Ιουλίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. Πρόκειται για μια σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα του 18ου αιώνα, η οποία έβαλε τη δική της σφραγίδα στην Εκκλησία και το Γένος μας την κρίσιμη εκείνη περίοδο, όπου η Οθωμανική αυτοκρατορία βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της.

  Εί­πε Γέρων: «Δυ­στυ­χῶς σή­με­ρα ἔ­χει χα­θῆ ἡ ζε­στα­σιά στήν με­τα­ξύ μας σχέ­ση. Πα­λαιά πή­γαι­νες σ᾿ ἕ­να Μο­να­στή­ρι γιά προ­σκύ­νη­μα· τό πρῶ­το πού σοῦ ἔ­λε­γαν ἦ­ταν νά πᾶς στό Ἀρ­χον­τα­ρί­κι νά σέ κε­ρά­σουν, νά σέ δοῦν, νά σέ ρω­τή­σουν τί κά­νεις. Δέν ἦ­ταν τό­σο τό κέ­ρα­σμα, ἀλ­λά αὐ­τή ἡ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α ἡ ἀ­δελ­φι­κή. Σήμερα πᾶς κά­που καί σοῦ λέ­νε, πή­γαι­νε ἐ­κεῖ πού ἔ­χει πο­τή­ρια καί νε­ρό νά κε­ρα­στῆς. Εὐ­τυ­χῶς δέν εἶ­ναι παν­τοῦ αὐ­τό καί χα­ί­ρο­μαι, ὅ­ταν βλέ­πω νά ἔ­χουν τό πα­λαιό τυ­πι­κό.

Μετά το θάνατο του θείου του, αποσύρθηκε στην έρημο και εντρυφούσε ακόμα περισσότερο στη μελέτη του λόγου του Θεού. Εκεί ασχολήθηκε και με την ποίηση, στην οποία διακρίθηκε και αναδείχθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Εκκλησίας μας.

Φωτογραφικὸ ἀφιέρωμα στὸν Ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη. 
Τὸ πλούσιο φωτογραφικὸ ὑλικὸ ποὺ δημοσιεύουμε, περιέχει εἰκόνες ἀπὸ σύνολη τὴν ζωὴ του. 

Η αδιάκοπη ανάδειξη αγίων στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Εκκλησία μας. Κάποιος μεγάλος ασκητής είχε πει πως όταν σταματήσουν να αναδεικνύονται άγιοι θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Ο 20ος αιώνας ανάδειξε μια πλειάδα νεοφανών αγίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Συστρατιώτης του Αγίου Γέροντος Παϊσίου αφηγείται τα θαύματα που έζησε μαζί του στον πόλεμο του 1940

Τον συμβούλευε να μη  θέλει να νικά τους συμμαθητές του στα παιχνίδια και ύστερα να υπερηφανεύεται. ούτε να επιδιώκη να μπαίνει πρώτος στη γραμμή, γιατί ήταν το ίδιο, είτε πρώτος, είτε τελευταίος έμπαινε».( Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος (αγίου) ΠαΪσίου του αγιορείτου). Όλη του η ζωή ήταν μια διαρκής προσπάθεια απόκτησης της ταπεινοφροσύνης .

Για να πάψει λοιπόν η έριδα μεταξύ των δύο πλευρών, αποφασίστηκε να τεθούν και οι δύο τόμοι μέσα στη λάρνακα της αγίας Ευφημίας, για να φανεί ποιόν από τους δύο θα δεχτεί η Αγία. Μετά την αποσφράγιση της λάρνακας, βρέθηκε ο μεν των αιρετικών τόμος στα πόδια της Αγίας πεταμένος, ο δε των ορθοδόξων στο στήθος της.

Οργισμένος ο δούκας, διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι Άγιοι πέρασαν τη νύκτα προσευχόμενοι. Μεταξύ άλλων, έλεγαν: «Ευλογούμε, Κύριε, εσένα, το βασιλιά της δόξας.

Στη μεγάλη ομάδα των Νεομαρτύρων εξέχουσα θέση κατέχουν τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, τα οποία προτίμησαν να υποφέρουν, να χύσουν το αίμα τους και να χάσουν τη ζωή τους για την πίστη τους στο Χριστό. Ένας από αυτούς τους καλλίνικους Μάρτυρες υπήρξε και ο άγιος Νεομάρτυρας Μιχαήλ Πακνανάς ο Κηπουρός.

Η εποχή των διωγμών των πρωτοχριστιανικών χρόνων είναι η πλέον ηρωική περίοδος της Εκκλησία μας, η οποία ανέδειξε μέγα νέφος καλλίνικων Μαρτύρων. Απέρριψαν την ειδωλολατρία, όρθωσαν το ανάστημά τους στους ισχυρούς διώκτες τους και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό, χύνοντας το άγιο αίμα τους και δίνοντας τη ζωή τους για Εκείνον. Ένας από αυτούς υπήρξε ο μεγαλομάρτυς Προκόπιος.

Από το 1915 και εξής, άρχισε ο άγιος να κάνει αισθητή τη παρουσία του στους κατοίκους της περιοχής και ιδιαίτερα των Σκαλαβαίνων. Παρουσιάζονταν σε όνειρα ως επιβλητικός ρασοφόρος, τους οδηγούσε σε συγκεκριμένο τόπο και τους έλεγε το στερεότυπο: «Είμαι ο Άγιος Βλάσιος. Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανα μου».

Ἡ Ἁγία Κυριακὴ ποὺ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας, στὶς 7 Ἰουλίου, ἔζησε τὴν ἐποχὴ ποὺ βασίλευε «τὸ σκότος τῆς εἰδωλομανίας». Ἐκείνη, ὅμως, «ἤθλησε ἄριστα», ἀναδείχθηκε ἀνδρεία στὸ φρόνημα καὶ σταθερὴ στὴν πίστη καὶ κατήρδευσε «ὡς βρύσις πολύκρουνος» τὸ δένδρο τῆς πίστεως, μὲ τὰ παρθενικά της αἵματα.

Οι Μάρτυρες γυναίκες υπήρξαν το ίδιο ηρωικές με τους άνδρες, και σε πολλές περιπτώσεις τους ξεπερνούσαν σε θάρρος, ηρωισμό και παρρησία, μπροστά στους δημίους βασανιστές τους! Μια από αυτές είναι και η μεγαλομάρτυς Κυριακή, ένα εύοσμο άνθος πίστεως, ευσέβειας, αγνότητας, ηρωισμού και καρτερίας της αρχαίας Εκκλησίας.

Επέμενε στη σωστή συμπεριφορά των εκκλησιαστικών λειτουργών, μη επιτρέποντας ακόμα και την παραμικρή συζήτηση μέσα στο Ιερό. Ο ίδιος, έμπειρος στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας, διόρθωνε αυτοστιγμής τυχόν λάθη ή παραλείψεις κατά τη διάρκεια των ακολουθιών. Ήταν επίσης αυστηρός και με το ποίμνιο, μη επιτρέποντας στις γυναίκες να προσκυνούν τον Τίμιο Σταυρό ή τις εικόνες, φορώντας κραγιόν στα χείλη τους.

Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια. Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού.

    Έἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοί ἐ­νά­ρε­τοι πα­τέ­ρες πού σή­με­ρα ἔ­χουν ἐ­κλε­ί­ψει. Σήμερα ἔρ­χον­ται νέ­οι ἄν­θρω­ποι τῆς σύγ­χρο­νης ἐ­πο­χῆς καί νο­μί­ζουν ὅ­τι ἔ­τσι ἦταν τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, ὅ­πως τό βρί­σκουν. Δέν βλέ­πουν καί πα­ρα­δε­ίγ­μα­τα ἀ­πό μᾶς το­ύς πα­λαι­ο­ύς· ἐ­κεῖ­νο πού βρί­σκει κα­νείς ἀ­κο­λου­θά­ει. Ὅ­μως τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος δέν ἦ­ταν ἔ­τσι πα­λαιά.

Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ’ αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Δημήτριος Παναγόπουλος ♰: Περί των Αγίων Πάντων