Πηγή καί ρίζα ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ θρησκευτικός οὐμανισμός (ἀνθρωποκεντρισμός). Συναντᾶ κανείς σέ αὐτές θρησκευτικότητα, ἀλλά δέν βρίσκει ταπεινή μαθητεία σέ ὅ,τι παρέδωσαν ἀπ’ ἀρχῆς οἱ θεόπται Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Πατέρες.
Ἡ Παναγία ἔκανε κάτι μοναδικό. Χρησιμοποίησε τὰ δῶρα, τὰ ὁποῖα εἶχε δώσει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νίκησε τὴν ἁμαρτία. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔχουμε στὸ πρόσωπό της τὸν τέλειο ἄνθρωπο.
Αὐτὰ λοιπὸν συλλογίσου, ἀδελφέ, καὶ ἡ ἐπιθυμία τῆς ἡδονῆς θὰ διαλυθεῖ ἀπὸ τὸν νοῦ σου ὅπως λιώνει τὸ κερὶ μπροστὰ στὴ φωτιά.
Μέ αγάπη στούς πλανεμένους αδελφούς.
«Ἡ Παναγία εἶναι τό πολύτιμο δῶρο τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους». Αὐτήν πρόσφερε σέ ἐμᾶς ἤδη ἀπό τήν στιγμή τῆς Σταυρώσεώς Του. Εἶπε, ἀπευθυνόμενος στόν εὐαγγελιστή καί ἀγαπημένο μαθητή Τοῦ Ἰωάννη: «ἰδού ἡ μήτηρ σου…».
Οἱ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγγνωστοί, διότι ἠγνόησαν τὴν ἔννοιαν τοῦ ἑλληνικοῦ ρήματος βαπτίζω, baptizo, ὅτι δηλ. σημαίνει βάπτω, βυθίζω, βουτῶ, οἱ Ἕλληνες ὅμως δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὴν ἁγνοήσωσιν.
Ἡ Ἑλλάδα, μέ τήν πρόθυμη συγκατάθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν ὀργάνων, ἔχει δεχτεῖ καί συνεχίζει ἀκόμα νά δέχεται τά τελευταῖα 25 χρόνια στά ἐδάφη της ἕνα πρωτοφανές ἀνθρώπινο δυναμικό, μιά ἀνεξέλεγκτη εἰσροή οἰκονομικῶν κυρίως μεταναστῶν καί λαθρομεταναστῶν ἀπό διάφορες χῶρες.
Οἱ Φράγκοι εἶχαν ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησίαν τῆς Φραγκίας ἀπό ὅλους τους Ρωμαίους ἐπισκόπους καί εἶχον αὐτοκατασταθῆ ἐπίσκοποι καί κληρικοί διοικηταί της. Ἤρπασαν τήν περιουσίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐχώρισαν εἰς τιμάρια …
Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Χριστός εἶναι δρόμος καταλαβαίνουμε ὅτι καί ἡ ἁγιότητα εἶναι μιά συνεχής κατάσταση πού δέν ἔχει τέλος. Ποτέ δηλαδή δέν σταματᾶς τήν προσπάθεια, ἀλλά ἀντίθετα συνεχῶς, ὅσο βρίσκεσαι στήν ζωή, συνεχῶς προσπαθεῖς.
Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν θεωροῦσε τὴ φτώχεια κατάρα τῆς τύχης οὔτε κοινωνικὴ ἀδικία, ἀλλὰ ἱερὴ καὶ καρπὸ χριστιανικῆς ὡριμότητας.
Ὅλα τὰ βιβλία τοῦ κόσμου μαζὶ δὲν μποροῦν νὰ σοῦ ἑρμηνεύσουν τὸν τρόπο γιὰ νὰ ἀποκτήσεις ὅλες τὶς ἀρετές, ὅπως σοῦ τὸν ἑρμηνεύει ὁ Ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς!
῞Οταν κάποτε ἠρώτησα τόν γέροντα Παΐσιον, ποία πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις μας εἰς τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μοῦ ἀπήντησε γραπτῶς: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν Ε.Ο.Κ.».
Και ο Βαρλαάμ, ο αντίπαλος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τι ήταν;… Ένας μορφωμένος κληρικός που φιλοσοφούσε γύρω από την Θεολογία…
Ἂν ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη πρέπει νὰ προχωρήσουν μπροστά, ἐμεῖς πρέπει νὰ γυρίσουμε πίσω στὶς μεγάλες ἀξίες, πάνω στὶς ὁποῖες θεμελιώθηκε ἡ Ἑλλάδα μας στὸ παρελθὸν καὶ μεγαλούργησε …
Τὸ «σπλάγχνον» στὴν ἀρχαιότητα δήλωνε διάφορα ἐσωτερικὰ ὄργανα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τοὺς πνεύμονες, τοὺς νεφροὺς καὶ τὸ ἧπαρ. Ὁ πυρῆνας τῆς ζωῆς βρίσκεται στὰ σπλάχνα· ὅταν τὸ σπλάχνο εἶναι ψυχρὸ δὲν ὐπάρχει ζωή, ὁ ἄνθρωπος εἶναι νεκρός.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος, γνήσιος ἀπόγονος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθεῖ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας στηριζόμενος στούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρες.
Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά, τους τρεις Ιεράρχες από κοινού: τον Βασίλειο τον Μέγα, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία Μοῦ ἐζητήθη νά γράψω ὀλίγα λόγια γιά τό «πρωτεῖο» τοῦ πάπα, γιά τό ὅτι, […]
Ἱερομονάχου Γρηγορίου Εἶναι σωστὸ νὰ δίνωνται δύο ὀνόματα στὴν βάπτιση; Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα Του (1), καὶ […]
Ἰωάννη Δρούγκα Ἀντιστρατήγου ε.α Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα μοναστικὰ κέντρα τοῦ Βυζαντίου, ποὺ ἀναπτύχθηκαν στὸν βαλκανικὸ χῶρο, ὑπῆρξε τὸ Παπίκιον […]
† Ἐπισκόπου Ἱερεμία, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου ἐπὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Στὴν σύντομη αὐτὴ παλαιοδιαθηκική μας μελέτη θὰ μιλήσουμε γιὰ ἕνα […]
Ἀρχιμ. Νικόδημου Κανσίζογλου Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας Α. Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ. 1. Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος σὲ μία […]
Τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου μεταδόθηκε σταδιακά σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς. Ἀπό τούς πρώτους μαθητές, τούς δώδεκα, τούς ἑβδομήκοντα καί τούς διαδόχους τους πέρασε καί ἄλλαξε ὅλον τόν κόσμο.
Ἡρακλῆ Ρεράκη καθηγητοῦ Παιδαγωγικῆς, Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ Ἔχει ἤδη διατυπωθεῖ τὸν τελευταῖο καιρό, πολλὲς φορὲς καὶ ἀπὸ πολλούς, ἀλλὰ καὶ […]
Περσυνάκη Ἐμμανουὴλ καθηγητοῦ-ἱεροψάλτου Ἡ αὐστηρότητα τοῦ ὕφους καὶ ἡ σεμνότητα τῆς μελωδίας εἶναι χαρακτηριστικὰ μὲ τὰ ὁποῖα ἡ βυζαντινὴ μουσικὴ […]
Αἰκατερίνης Μ. Ρεβάνογλου φιλολόγου, διδάκτορος βυζαντινῆς ἱστορίας Ἡ Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος συγκλήθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανὸ Β΄ (685-695 μ.Χ.). Ὀνομάζεται […]
Νινέτας Βολουδάκη φιλολόγου Κάποτε, ὁ ἄνθρωπος κοίταζε τὸν κόσμο γύρω του κι ἔβλεπε παντοῦ μυστήρια. Τὸ ταξίδι τοῦ ἥλιου στὸν […]
Ἱ. Μ. Βλοχοῦ Τριχωνίδος Ἡ οἰκογένεια εἶναι ὡς μία οἰκία σὲ σεισμόπληκτη περιοχή. Ἂν δὲν ἔχει γερὰ θεμέλια, ἀπὸ τὶς […]
Ἀναστασίου Παρούτογλου πρωτοπρεσβυτέρου Ἡ οἰκογένεια εἶναι μία μικρὴ κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία, γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι στερεωμένη στὴν ἀσάλευτη πέτρα, […]
Ἰωάννη – Ἀλέξανδρου Χριστόπουλου δικηγόρου, εἰσηγητῆ σεμιναρίων Δικαίου Ὁ γάμος, ὡς γνωστό, εἶναι «μυστήριον μέγα» καὶ λειτουργεῖ κατὰ τὸ ἀρχέτυπο […]
Λάμπρου Κ. Σκόντζου θεολόγου – καθηγητοῦ Τὸ δῶρο τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπέρτατη δωρεὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ μέρους τοῦ […]
Toῦ Βασιλείου Εὐσταθίου Δρ. Φυσικοῦ, πτ. ΕΚΠΑ Κ. Θεολογίας Ἡ προδοσία τοῦ Χριστοῦ ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης*. * Ὅπως ἀγάπης […]