Ὅσον καιρό κάποιο παράπτωμά σου εἶναι μικρό ξερρίζωσέ το, πρίν μεγαλώση καί ὡριμάση. Μή ἀμελήσης, ὅταν τό ἐλάττωμα σοῦ φαίνεται μικρό· διότι ἀργότερα θά σοῦ γίνη ἀπάνθρωπος αὐθέντης καί θά τρέχης ἐμπρός του σάν δεμένος δοῦλος. Ἐκεῖνος ὅμως πού ἀγωνίζεται κατά τοῦ πάθους ἀπό τήν ἀρχή, θά τό καταδαμάση γρήγορα.
ΣΒΙΛΛΙΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ 1. Βίος Αγίας Θεοδώρας Στις 11 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο εορτάζεται και τιμάται […]
Στην Μονή δεν άργησε να καταστεί παράδειγμα υπομονής, υπακοής και ταπείνωσης, αρετές που την οδηγούσαν σταδιακά σε μεγάλη πνευματική πρόοδο που αναγνωριζόταν από τον Ηγούμενο αλλά και από όλους τους υπόλοιπους μοναχούς.
«Δία τοῦτο ἀδελφοί μου νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε χιλιάδες φορὲς ὅσοι ζῆτε καὶ βγάνετε τὸ ψωμί σας μὲ τὸν κόπον σας, διατὶ ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ εἶναι εὐλογημένον, καί, ἂν θέλης, δῶσε κομμάτι ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ τοῦ πτωχοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ἀγοράζεις τὸν παραδεισον».
Πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες ἐπισκέφθηκα ἕνα τυπογραφεῖο, γιὰ μία ἔρευνα κόστους ἐκτυπώσεως τῆς ἱστορίας τοῦ χωριοῦ μου. Σ᾿ ἕνα πάγκο ὑπῆρχαν πεταμένες σελίδες ἀπὸ διάφορα περιοδικὰ καὶ βιβλία, ποὺ εἶχαν τυπωθεῖ πρόσφατα. Στὰ χέρια μου βρέθηκαν δύο ἀπὸ αὐτὲς ἀπὸ κάποιο βιβλίο, ἀγνώστου τίτλου καὶ συγγραφέα.
Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγκαλιά καί στοργή τῆς μάννας μας, περισσότερο ἀπό παλάτια καί μεγάλους θησαυρούς. Ἡ ἀγκαλιά της μᾶς μεταδίδει πνοή καί ζωή. Ἀλλά ἀκόμη πιό πολύ, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή σκέπη καί τήν ἀγκαλιά τῆς μεγάλης Μητέρας μας· αὐτή τήν ἴδια ἀγκαλιά πού κράτησε μέσα της τόν Θεό μας …
Ὁ Θεός μᾶς τίμησε ἰδιαιτέρως κάνοντας καί δική μας μητέρα τήν ἔμψυχη Κιβωτό του, τή μητέρα του. Ἅς ἀτενίζουμε εὐλαβικά καί ἐμεῖς τήν πανάχραντη μορφή της, γιά νά διαπεράσουμε ὑπό τή μητρική της προστασία τόν πολυκύμαντο Ἰορδάνη τῆς ζωῆς μας καί νά φτάσουμε ὅλοι ἀσφαλεῖς στήν ἀκύμαντη γαλήνη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Σύμφωνα μέ ἀρχαῖα παράδοση ὑποσχέθηκε στόν πρῶτο οἰκιστή τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ὅσιο Πέτρο τόν Ἀθωνίτη, πώς Αὐτή θά εἶναι «προνοητῆς, ἰατρός καί προφεύς» τῶν μοναχῶν ὅσο διαγουν τήν ἐπί γῆς ζωή τους. Καί ὅταν τελειώσουν στό Ἅγιον Ὅρος τή ζωή τους, θά ζητήσει ἀπό τόν Υἱό καί Θεό τῆς «τελείαν συγχώρησην τῶν ἁμαρτιῶν» τους.
Ὅταν ἔρθει μέσα σου ὁ Χριστός δέν θά ὑπάρχει φόβος θανάτου. Ὁ θάνατος γιά σένα θά εἶναι μιά ἁπλή μετάβαση ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια. Ὁ θάνατος θά εἶναι βίωση τῆς αἰώνιας ζωῆς μαζί Του. Στήν καθημερινότητα θά νιώθεις ὅτι δέν εἶσαι μόνος, θά νιώθεις δυνατός.
Οἱ πρῶτες ἀναφορὲς γιὰ τὸ ὄνομα Μακεδονία γίνονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὸ ὅραμα τοῦ προφήτη Δανιήλ, ὅπου προφητεύει διακόσια χρόνια πρὶν γεννηθεῖ ὁ Μ. Ἀλέξανδρος τὶς νῖκες κατὰ τῶν Μήδων καὶ τῶν Περσῶν, μὲ τὴν παραβολικὴ παράσταση τῆς νίκης τοῦ τράγου κατὰ τοῦ κριοῦ.
Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα σκάνδαλα, πού κινεῖ πολλούς ἐνάντια στήν Ἐκκλησία (ἀκόμη καί πιστούς ὀρθόδοξους χριστιανούς), εἶναι ἡ ἰδέα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ ἀδελφοί μας πού αὐτοκτονοῦν (αὐτόχειρες) δέν πρέπει νά κηδεύονται, ἀλλά νά θάβονται χωρίς κηδεία.
Τό ἴδιο πανάρχαιο ψέμα: «Μήν εἶστε ἀπόλυτοι! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ εἶναι. Καί οἱ θρησκεῖες τους δέν εἶναι παρά διαφορετικοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν ἴδιο Θεό».
Τό ἔργο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Πρός τούς νέους, ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων», εἶναι ὁμιλία πού ἐκφωνήθηκε ἐνώπιον νέων οἱ ὁποῖοι εἶχαν πρόθεση να ἱερωθοῦν ἤ νὰ ἀσκητεύσουν. Δέν ἀποτελεῖ πραγματεία τῆς ὁποίας τά κίνητρα ἦταν θεωρητικά, ἀλλά ὁμιλία γιά πρακτικούς λόγους.
Ὅταν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μαλώνουν μεταξύ τους, τότε δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τοὺς εὐχαριστήσει οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε τὰ καλὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πολλὰ παιδιὰ οὔτε ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ οὔτε οἱ ἀπολαύσεις καὶ ἡ πολυτέλεια οὔτε κάποια ἄλλη εὐτυχία (51, 369).
Οἱ ρίζες τοῦ φαινομένου αὐτοῦ βρίσκονται οὐσιαστκὰ στὴν νεωτερικότητα καὶ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὶς ἀρχές της. Ὁ νεωτερικὸς ἄνθρωπος ἔπαυσε νὰ βλέπει τὸν κόσμο ὡς ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἀντιμετωπίζει ὡς ἰδιοκτησία.
Μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Θεό ἀφοῦ στό ἱερό της κείμενο «ἀποκαλύπτεται» ὁ Ἴδιος. Ἔτσι, ὅποιος διψᾶ νά τόν γνωρίσει ποτίζεται καί δροσίζεται. Ὅποιος Τόν ἀναζητᾶ ἀνακαλύπτει μέσα της μεγάλες ἀλήθειες.
Σ’ αυτὸ διατηρεῖται ἀναλλοίωτη ἡ ὀρθόδοξη μοναστικὴ βυζαντινὴ παράδοση ἀπὸ τὸν δέκατο αἰώνα μετὰ Χριστὸν ὡς τὶς μέρες μας. Δηλαδὴ πάνω ἀπὸ χίλια χρόνια!
«Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα… τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις… εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ»!
Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου.
Τὸ περασμένο καλοκαίρι πῆγα μὲ παρέα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ φιλοξενηθήκαμε γιὰ δυὸ μέρες στὴ Μεγίστη Λαύρα, τὸ ἀρχαιότερο καὶ πρῶτο στὴν τάξη τῶν Μοναστηριῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ εἶναι χτισμένο ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Ἀθωνίτη.
Ποιά καρδιά δέν λυγίζει τήν ἡμέρα αὐτή, μπροστά στήν φρικτή καί ἀνείπωτη θεοκτονία; Ποιά μάτια δέν βουρκώνουν στό ἀντίκρισμα τοῦ γλυκύτατου Ἐσταυρωμένου; Ποιά ψυχή δέν μαλακώνει μπροστά στά ἄδικα παθήματα; Ποιά γόνατα δέν κλείνουν κάτω ἀπό τόν Σταυρό γιά νά προσκυνήσουν τά Θεῖα Πάθη;
Ἄγγελοι εἶναι ποὺ ἀπογράφουν σὲ κάθε ἐκκλησία τοὺς νηστευτές. Πρόσεχε μὴ στερηθεῖς γιὰ τὴ μικρὴ ἡδονὴ τῶν φαγητῶν τὴν ἀπογραφὴ τοῦ ἀγγέλου, ὑπόδικο δὲ κάνεις τὸν ἑαυτό σου στὸν στρατολόγο, γιὰ δίκη ἐπὶ λιποταξίᾳ.
Γιατί νά ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά πεθαίνουν νέοι καί μικρά παιδιά; Θά ὑπάρξει Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν; Ποιός ἄνθρωπος εἶναι πραγματικά ἐλεύθερος καί εὐτυχισμένος; Τί σημαίνει πραγματική ἐλευθερία καί πῶς ἀποκτᾶται;
Ὁ δεύτερος τῆς τριάδας τῶν Ἱεραρχῶν καί τῆς τριάδας τῶν Θεολόγων Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, μέ τή δυναμική παρουσία του στή Βασιλεύουσα πόλη τό 380 μ. Χ., ἔκανε πραγματικότητα αὐτό πού φάνταζε ἀκατόρθωτο.
Το πρόβλημα είναι βαθύ, σύνθετο και απαιτείται πολύς κόπος για την υπέρβασή του. Όταν η ελληνική κοινωνία πάψει να προσμένει τη σωτηρία απ’ έξω και επανασυνδεθεί με τις ρίζες της και τη γνήσια ρωμαίικη παράδοση, τότε είναι κοντά η λύτρωση.
Ὁ γνήσιος προφήτης ἔχει ἕνα χαρακτηριστικό. Γίνεται «σημεῖο ἀντιλεγόμενο». Θά ὑψωθεῖ ἤ θά καταβυθιστεῖ στήν κρίση τῶν ἀνθρώπων. Μακάριος ὅποιος γνώρισε ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ …
Στήν πατερική γραμματεία, στίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀκόμη δέ καί σέ μεταγενέστερα μνημεῖα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ὅπως καί σέ μή σχολαστικῆς ἐπίδρασης νεότερα ἐγχειρίδια Δογματικῆς, δέν ὑπάρχει πλήρης καί ἀκριβής ὁρισμός τῆς Ἐκκλησίας.
Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο.
Ἡ ἀντιπαράθεση πού ὑπάρχει μερικές φορές περί τῆς ἀξίας τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς σχέσης του μέ τήν ἱστορία τῶν Ἰουδαίων,φθάνει συχνά στά ἄκρα.
Ἡ ἐκ μέρους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατανόηση τοῦ ἑτεροδόξου βαπτίσματος πηγάζει καί καθορίζεται ἀπό τήν ἐπίγνωση τῆς ὕπαρξής της ὡς τῆς «μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς ἐκκλησίας», πού ἀποκλειστικά τελεῖ τό ἕνα βάπτισμα στόν θάνατο καί στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν ὁμιλοῦμε γιά τή Θεία Χάρη, δηλαδή γιά τίς ἄκτιστες ένέργειες τοῦ Θεοῦ πού συγκροτοῦν τήν Ἐκκλησία μας, δέν «παπαγαλίζουμε» φτιαγμένα συνθήματα, ἀλλά περιγράφουμε ἐμπειρίες.
Συγκρίνων κάποιος τήν ἐποχή μας πρός ἄλλες παλαιότερες διαπιστώνει ὅτι ἀρκετοί ἄνθρωποι, ὀλίγον ἕως πολύ, παραδέχονται ὅτι ὑπάρχει κάποιος θεός. Εὐκολότερα μάλιστα αὐτοί δέχονται τόν Χριστόν ὡς ἕνα σοφό διδάσκαλον, ὡς μίαν ἐξαιρετική προσωπικότητα, ἀλλά ὄχι ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.
Μετάνοια σημαίνει ἀνανέωσις τοῦ βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία μὲ τὸν Θεὸν γιὰ νέα ζωή. Μετανοῶν σημαίνει ἀγοραστὴς τῆς ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος ἀποκλεισμὸς κάθε σωματικῆς παρηγορίας.