Ἀρχιμανδρίτου Δωροθέου Τζεβελέκα: Ὁ ἱερεύς πρίν προφέρει τό «εὐλογητός ὁ Θεός» καί ἀρχίσει ἡ ὅποια ἀκολουθία τῆς ἡμέρας στεκόμενος ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τράπεζας κάνει τρεῖς μετάνοιες καί λέγει καθ’ ἑαυτόν: «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῶ καί ἐλέησόν με»…(Μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα)
Ο Ζακχαίος, αρχιτελώνης της Ιεριχούς, πλούσιος από την ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία του επαγγέλματός του, άκουσε για τον Χριστό και φαίνεται πως άρχισε να προβληματίζεται. Έτσι, όταν ο Χριστός πέρασε από την Ιεριχώ, ο Ζακχαίος έσπευσε να τον δει.
Ὁ Ζακχαῖος, ἄν καί ἀρχιτελώνης, ἐπειδή ταπείνωσε τόν ἑαυτό του ἀξιώθηκε νά φιλοξενήσει τόν Θεάνθρωπο Χριστό, νά γίνει Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ καί νά πεθάνει μαρτυρικά γι αὐτόν. Γι αὐτό δέν πρέπει νά κατακρίνουμε κανέναν γιά τίς ἁμαρτίες του ἀλλά νά προσευχόμαστε γι αὐτόν καί να ἐνθυμούμεθα τήν δική μας ἁμαρτωλότητα.
Μελέτη στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, Κυριακή μετά τα Φώτα, Γέροντος Δωροθέου
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στήν ἔναρξη τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τό κήρυγμά του: «Μετανοεῖτε ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τό κήρυγμα, ἐξ ἀρχῆς, δέν ἀπευθύνεται μόνο στόν Ἰσραήλ ἀλλά εἶναι παγκόσμιο. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει» εἶναι ὅλα τά ἔθνη πού ἀγνοούσαν τόν ἀληθινό Θεό καί «οἱ καθήμενοι ἐν χώρα καί σκιᾶ θανάτου» εἶναι σύμπασα ἡ ἀνθρωπότητα.
Ἡ ζωή τοῦ μικροῦ Ἰησοῦ κινδύνευσε ἀπό τήν μοχθηρία τοῦ Ἡρώδη ἀλλά μετά ἀπό θεία μηνυματα ὁ Ἰωσήφ μέ τήν οἰκογένειά του ἔφυγε στήν Αἴγυπτο καί πάλι μέ ἀγγελική προσταγή «καθ’ ὄναρ» ἐπέστρεψε.
Μετά τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἀνακαινισμό τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλης τῆς κτίσης ἄρχισε ἤδη νά ἐνεργεῖται. Μετά τόν Ἀβραάμ, διαδοχικές γενιές ἁγίων καί δικαίων προσέλκυσαν τόν ἁγιασμό, ἕως ὅτου γεννήθηκε ἡ Μαρία, ἡ μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».
Τὴν θεραπεία μιᾶς δυστυχισμένης γυναικὸς ἀπὸ τὸν Κύριο μᾶς παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ι’ Κυριακῆς Λουκᾶ (ιγ’ 10-17). Ὁ Κύριος δίδασκε, κατὰ τὴν συνήθειά Του, «ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι.»
Ομιλία του Μακαριστού Πατρός Δωροθέου για το σημερινό Ευαγγέλιο
«Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου…»
Κήρυγμα τοῦ Ἀγαπημένου μας Μακαριστοῦ Πατρός Δωροθέου στό Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Αὔρας.
Ὁ Γέροντας μᾶς μιλᾶ γιά τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου.
π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Χριστός συναντά στη χώρα των Γαδαρηνών κάποιον άνθρωπο που κατεχόταν όχι από ένα, αλλά από λεγεώνα, πλήθος ολόκληρο πονηρών πνευμάτων. Η κατοχή από τους δαίμονες είχε φέρει τον άνθρωπο αυτόν σε άθλια κατάσταση. «Ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ’ εν τοις μνήμασιν». Ο σατανάς τον είχε υποδουλώσει από πολλά χρόνια. Τ
Ἀρχιμανδρίτου Δωροθέου Τζεβελέκα: Ὁ Χριστός πολλαπλασίασε τούς ἄρτους καί τά ψάρια ἀλλά ζήτησε ἀπό τούς μαθητές του νά τά διανείμουν. Ἡ κίνησή του δείχνει τόν ρόλο τοῦ ἱερατείου στήν ζωή τῆς κοινότητας. Ἡ θεία κοινωνία τρέφει τήν ψυχή καί κατ’ἐπέκταση ἡ χάρη εὐεργετεῖ καί τό σῶμα.
Ὁμιλία τοῦ Μακαριστοῦ Πατρός Δωροθέου γιά τήν Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου,
Εὐαγγελική περικοπή ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν
Οἱ κάτοικοι τῶν Γεργεσηνῶν παρέβαιναν τήν ἐντολή τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου νά μήν τρώγουν χοίρειο κρέας. Ἡ ὕπαρξη τοῦ δαιμονισμένου καί τό σημεῖο τοῦ Κυρίου μέ τόν πνιγμό τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων δέν τους συνέτισαν. Ἀντίθετα, ἀντί νά μετανοήσουν, ἔδιωξαν τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἀπό τόν τόπο τους, παραμένοντας ὑποχείρια τοῦ σατανᾶ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀγάπης τους γιά τό χρῆμα.
Τό θαῦμα εἶναι φανέρωση τῆς θείας δόξας. Τό θαῦμα δέν γίνεται γιά νά πιστεύσουν οἱ ἄνθρωποι. Ἐπειδή ὑπάρχει ἡ πίστη γίνεται τό θαῦμα. Ἐπί πλέον τό θαῦμα εἶναι ἱστορικό γεγονός καί ἐντάσεται στήν ὅλη πορεία τῆς ἱστορίας τῆς θείας οἰκονομίας. Τό θαῦμα, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ ἑκατοντάρχου, φανερώνοντας τήν θεία δόξα στόν κόσμο δέν ἀφορᾶ μόνο ἕνα πρόσωπο ἀλλά ἀνήκει στήν κοινότητα καί τήν ἱστορία.
Μακαριστού Γέροντος Δωροθέου
Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀναφωνήσει τά λόγια τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ὁ Χριστός ἐκτός ἀπό ἄσαρκος καί ἔνσαρκος Λόγος, εἶναι ὁ «πνευματικῶς ὀρώμενος» μέσα στήν Ἐκκλησία καί μετά τήν Ἀνάληψή του. Σοῦ ἐπιτρέπει νά τόν ψηλαφήσεις ἐάν εἶσαι καλοπροαίρετος. Ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ παράταση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο.
Σήμερα, ὑποδεχόμαστε τόν νικητή τοῦ θανάτου. Μετά ἀπό μιά πνευματική προσπάθεια σαράντα ἡμερῶν μέ νηστεία καί ἄσκηση ἄς παρακαλέσουμε τό Θεό νά μᾶς ἐπιτρέψει νά ζήσουμε τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπό τά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, νά ἀκολουθήσουμε τόν Κύριο στόν Γολγοθᾶ ἀλλά καί στήν ἔνδοξη Ἀνάσταση.
Ἡ Ἐκκλησία, σάν παράταση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ στή γῆ, τό αὐτό πράττει. Εἶναι ἱατρεῖο ὅπου θεραπεύονται οἱ πληγωμένες ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχές τῶν ἀνθρώπων (ἱερά ἐξομολόγηση), παρέχει τροφή (τήν θεία Κοινωνία) στόν πεινασμένο, προστασία μέ τήν πανοπλία τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ἐλπίδα μέ τήν πρόγευση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, στόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία τιμητικά ἀφιερώνει τήν σημερινή τέταρτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου τῆς «Κλίμακος», τῆς σκάλας δηλαδή τῶν διαδοχικῶν βαθμίδων μέχρι τήν ἄνοδο στόν ἀγωνοθέτη Χριστό.
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα προσθέτει «ἐάν δέ μή ἀφῆτε…οὐδέ ὁ πατήρ ἡμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. 6,15). Ἐάν δέν συγχωρήσουμε νά μήν περιμένουμε νά συγχωρηθοῦμε ἀπό τόν Θεό. Ἐάν δέν ἀγαπήσουμε τόν ἐχθρό μας, ὄχι ἁπλῶς νἀ τόν ἀνεχθοῦμε, δέν γνωρίσαμε τόν Χριστό.
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος: Ὁ ἄσωτος, ὅμως, τοῦ Εὐαγγελίου διατηροῦσε βαθιὰ μέσα του τὴν ἀνάμνηση τῆς προτέρας ἀρχοντιᾶς. Ἔτσι, ἔκανε τὸ πρῶτο βῆμα μετανοίας: συνειδητοποίησε, στὴν ἐσχάτη πτώση του, τὴν ἀνωτερότητα τοῦ προηγουμένου βίου καὶ ἔνοιωσε καλύτερα τὸν δικό του ξεπεσμό. Ἡ ἀρχὴ εἶχε γίνει….
«Οὐδεὶς ἀχαριστώτερος τοῦ εὐεργετηθέντος» καὶ μάλιστα «οὐδεὶς ἀσφαλέστερος ἐχθρὸς τοῦ εὐεργετηθέντος», ἔλεγαν οἱ σοφοί μας πρόγονοι, γιὰ νὰ ψέξουν τὸ πάθος τῆς ἀχαριστίας καὶ νὰ τονίσουν τὴν τάση τοῦ εὐεργετημένου νὰ διακόπτει, κάποτε, κάθε ἐπικοινωνία μὲ τὸν εὐεργέτη του, προκειμένου νὰ μὴν χρειαστῆ νὰ πῆ εὐχαριστῶ καὶ νὰ ἐκφράσῃ τὴν εὐγνωμοσύνη του, νὰ φτάνῃ δὲ στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ τὸν ἐχθρεύεται γιὰ τὴν ἀνωτερότητά του!
μελέτη στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ
Γέροντος Δωροθέου
Στήν σημερινή Κυριακή πρό τῶν Φώτων, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει γιά τήν βίωση τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Φώτων. Στήν εὐαγγελική περικοπή κυριαρχεῖ τό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καί τό κήρυγμά του πού εἶναι κήρυγμα τῆς μετανοίας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μαζύ μέ τήν Θεοτόκο εἶναι τά πρόσωπα πού, πλήν τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, προφητεύονται στήν Παλαιά Διαθήκη…..
Θά ἐξετάσουμε τήν σημερινή εὐαγγελικη διήγηση σάν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ στό δεῖπνο τῆς ἐρχομένης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός «πάντας θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», δέν εἶναι πρωσοπολήπτης, οὔτε ὑπόκειται ὁ ἴδιος σέ κάποια ἀναγκαιότητα. Ὅλη ἡ Δημιουργία ἔγινε ἐξ ἀγάπης καί ὄχι ἐξ ἀνάγκης, ἀπό τό περίσσευμα τῆς θείας ἀγάπης.
Ὁ Κύριός μας, ἔχοντας πλέον ξεκινήσει τὴν ἐπίγεια δράση Του, πορεύεται μὲ τοὺς μαθητές Του, διέρχεται ἀπὸ πόλεις καὶ χωριὰ καὶ στὸν δρόμο Του νόσους ἀποδιώκει, λεπροὺς καθαρίζει, χωλοὺς καὶ κωφοὺς θεραπεύει, σὲ τυφλοὺς δίνει τὸ φῶς Του, ἀκόμη καὶ νεκροὺς ἀνεγείρει. Ἕνα τέτοιο θαῦμα, μιὰ νεκρανάσταση, παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Γ’ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ζ’ 11-16).
Κήρυγμα μακαριστοῦ Πατρός Δωροθέου
Κυριακή μετά τήν ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ στήν σημερινή περικοπή στόν Νικόδημο, τόν νυκτερινό μαθητή καί διδάσκαλο τοῦ Ἰσραήλ. Τοῦ ἀποκαλύπτει τήν σωτηριολογική ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σταυρός εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Χριστός, εἴτε ὡς ὁ ἄσαρκος Λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἴτε ὁ ἔνσαρκος τῆς Καινῆς,
Οἱ γεωργοί τοῦ ἀμπελῶνος(Ἱουδαῖοι) ἐφόνευσαν πρῶτα τούς ἀπεσταλμένους (Προφῆτες) καί τελικά καί τόν υἱόν τοῦ οἰκοδεσπότου, τόν κληρονόμο τῆς περιουσίας. Ἡ ἀχαριστία καί ἡ σκληροκαρδία τῶν γεωργῶν ὑπάρχει καί σήμερα πού ἔχει πληθυνθεῖ ἡ ἁμαρτία. Ὁ Θεός ἐκάλεσε τόν Ἰσραήλ πού ἀποδείχθηκε ἀνεπαρκής γιά τήν εὐλογία πού ἔλαβε. Μέ παρόμοιο τρόπο ὁ Θεός τείνει τό χέρι πρός πολλούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι δέν ἀποδέχονται τήν πρόσκληση. Πολλοί οἱ κλητοί,……
Ὅπως ἔχουμε κατ’ἐπανάληψη τονίσει ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά μεθέξει τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὑπάρχει γεφύρωση ἀνάμεσα στόν ἄκτιστο Θεό καί στήν κτιστή δημιουργία. Ἡ σχέση Θεοῦ-κτίσης εἶναι ἐνεργειακή. Ὅλη ἡ κτίση μετέχει στίς θεῖες ἐνέργειες.
Μια ξεχωριστή απόδοση της συγκεκριμένης Ευαγγελικής περικοπής απο τον Μακαριστό Όσιο Γέροντα, που εστιάζει στις ευθύνες των γονέων απέναντι στα τεκνία τους.
Ὁμιλία τοῦ Μακαριστοῦ Πατρός Δωροθέου γιά τήν Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου,
Εὐαγγελική περικοπή: ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν
Στό κέντρο λοιπόν τῆς ὕπαρξής του, στόν «λύχνο τοῦ σώματος», τόν ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς, πού ἐδῶ νοεῖται ὁ νοῦς, πρέπει νά κατοικήσει ὁ Θεός. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου νά γίνει «λύχνος τοῖς ποσίν μου καί φῶς τοῖς τρίβοις μου» (Ψαλμ. 118, 105). Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά θεωρήσει ὡς τήν πρώτη ἀγάπη τῆς ζωῆς του τόν Θεό. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ὑπερβαίνει τήν ἀγάπη πρός κάθε τι γήινο εἴτε αὐτό εἶναι ἡ οἰκογένεια, ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα, εἴτε εἶναι ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀγάπη.
Στήν Εὐαγγελική διήγηση οἱ ἁπλοί ψαράδες τῆς λίμνης Γενησαρέτ ἀναγνώρισαν τόν Κύριο καί τόν ἀκολούθησαν. Τό κριτήριο ἦταν ἡ ἁπλότητα καί ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τους. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ Πατέρες οἱ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν «ἁλιευτικῶς» καί ὄχι ἀποδεικτικῶς. Τό κήρυγμά τους ἦταν ἔκφραση τῆς ἐμπειρίας τους ἀλλά καί τῆς ἰδιοσύστασης τοῦ χαρακτήρα τους.
Ὁ Ἰησοῦς, λοιπόν, στήν Ἀρχιερατική Προσευχή του στό Μυστικό Δεῖπνο, μέρος τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ζητᾶ τά παραπάνω μέ τήν προσευχή του: «ἵνα ἕν ὦσιν». Ζητᾶ νά γίνουμε καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἕνα μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Ὄχι νά εἴμαστε δοῦλοι ἤ ὑπηρέτες ἀλλά υἱοί καί θυγατέρες τοῦ Θεοῦ.
Σελίδες