Ο Χριστός θεραπεύει μια γυναίκα που για δέκα οκτώ χρόνια ήταν συγκύπτουσα, διπλωμένη στα δυο, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της και να δει κατά πρόσωπο άνθρωπο. Επειδή η θεραπεία έγινε Σάββατο, ο αρχισυνάγωγος αγανάκτησε, θεωρώντας ότι ο Χριστός παραβίασε την αργία του Σαββάτου που όριζε ο Μωσαϊκός νόμος. Ο Χριστός όμως δε δίστασε καθόλου να τον ονομάσει αμέσως υποκριτή (Κυριακή Ι΄ Λουκά).
Όταν ο Χριστός θεράπευε ασθενείς κατά την ημέρα του Σαββά-του, οι Φαρισαίοι θύμωναν. Τον κατηγορούσαν ότι παραβαίνει τον νόμο του Θεού, που όριζε αργία για το Σάββατο.
Ο τυφλός της Ιεριχούς είχε ξεκάθαρο αίτημα, γιατί είχε σαφή επίγνωση της κατάστασής του. Γνώριζε καλά την αδυναμία του, ότι είναι τυφλός. Βίωνε τις συνέπειες της τύφλωσης με τρόπο που δεν του άφηνε περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Οι ανθρώπινες προσπάθειες, οι γιατροί, τα φάρμακα, κρίθηκαν όλα ανώφελα.
Ένας πλούσιος νεανίσκος, στο άκουσμα της προτροπής του Χριστού να απαρνηθεί τα πλούτη του, να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς και μετά να ακολουθήσει τον
Χριστό
Στην πασίγνωστη παραβολή του καλού Σαμαρείτη ο Χριστός δέχεται μια ερώτηση από τον νομικό που τον πείραζε
Μια θαυμάσια παραβολή είπε ο Χριστός, για να δείξει ότι μπροστά στον Θεό ο πλούσιος δεν έχει κανένα πλεονέκτημα, αλλά και ο φτωχός κανένα μειονέκτημα.
π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Χριστός συναντά στη χώρα των Γαδαρηνών κάποιον άνθρωπο που κατεχόταν όχι από ένα, αλλά από λεγεώνα, πλήθος ολόκληρο πονηρών πνευμάτων. Η κατοχή από τους δαίμονες είχε φέρει τον άνθρωπο αυτόν σε άθλια κατάσταση. «Ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ’ εν τοις μνήμασιν». Ο σατανάς τον είχε υποδουλώσει από πολλά χρόνια. Τ
Αλλά δεν διαφέρουμε μόνο στον τρόπο της καρποφορίας. Δεν είμαστε μόνο γη που δέχεται τον σπόρο, αγρός που καλλιεργείται και φυτεύεται. Οι άνθρωποι είμαστε ταυτόχρονα και σποριάδες. Από τη θέση γονέων, δασκάλων, ιερέων, αλλά και ποικίλων άλλων πόστων εντός της κοινωνίας, γινόμαστε αυτομάτως σποριάδες στον πνευματικό αγρό των ψυχών πολλών συνανθρώπων μας και πρωτίστως των παιδιών μας.
Καὶ βάζει τὶς φωνὲς ὁ ἄνθρωπος. -Τώρα τί θέλετε νὰ πεῖτε, ὅτι κουβάλησα ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο μέχρι ἐδῶ μιὰ πεθαμένη; Γιατί, τί νομίζετε δηλαδή, ὅτι μὲ κλειστὸ τὸ στόμα μας ἤρθαμε στὸ σπίτι σας; Τί θὰ πεῖ κόλλυβα καὶ πεθαμένη; Ἐὰν αὐτὴ ποὺ ἔφερα, λέει στὴ γυναίκα, δὲν ἦταν ἡ κόρη σου, πῶς θὰ ἤξερα ἐγώ, ὅτι τώρα ἐσὺ τακτοποιεῖς κληρονομικά σου στὴν Πάτμο γιὰ τὰ τάδε καὶ τὰ τάδε οἰκόπεδα;
Πρότυπο του ανθρώπου, αιώνιο και αμετάβλητο, αποτελεί ο Θεός. Όταν ο Χριστός μας παρακινεί σε κάτι, το κάνει για να μας φέρει πιο κοντά στο «καθ’ ομοίωσιν». Κυρίως και κατά εξαίρετο τρόπο ο Θεός προβάλλεται ως η τέλεια εικόνα της αγάπης
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (22-28 ΣΕΠ. 2024) ΤΑ ΥΔΡΟΧΑΡΗ ΦΥΤΑ π. Δημητρίου Μπόκου Με την είσοδό μας […]
π. Δημητρίου Μπόκου:
Ο Θεός επιλέγει με μια απίστευτη αγαπητική κίνηση να ταυτισθεί απόλυτα με τους ανθρώπους. Όχι με ανθρώπους που τον αγαπούσαν, αλλά που τον μισούσαν. Ανθρώπους πνευματικά νεκρούς από την αμαρτία, που δεν τους είχε απομείνει τίποτε από την αρχική τους ομορφιά, από το θεϊκό «αρχαίον κάλλος» τους.
O μοναδικός αυτός Χριστός Κυρίου αποστέλλεται στον κόσμο και εγκαινιάζει «ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν»
Όταν ο Χριστός χόρτασε με πέντε άρτους πέντε χιλιάδες άνδρες (και ίσως τριπλάσιο αριθμό γυναικών και παιδιών), δεν έδειξε καμμιά τσιγκουνιά, αλλά έδωσε και περίσσευμα τροφής απλόχερα. Όμως μετά τον χορτασμό τους δεν επέτρεψε και καμμιά σπατάλη. Οι δώδεκα μαθητές του έτρεξαν αμέσως να μαζέψουν τα περισσεύματα και γέμισαν από ένα μεγάλο κοφίνι ο καθένας (Κυριακή Η΄ Ματθαίου).
Ενώ ο Χριστός βρισκόταν στην Καπερναούμ, του έφεραν για θεραπεία έναν παραλυτικό. Πριν θεραπεύσει το σώμα του ο Χριστός, θεράπευσε την ψυχή του λέγοντας «αφέωνταί σου αι αμαρτίαι».
Ο Χριστός ήλθε στα μέρη των Γεργεσηνών. Καθ’ οδόν συνάντησε δύο δαιμονισμένους σε φοβερή κατάσταση, λόγω της κατοχής τους από πλήθος πονηρών πνευμάτων
Ἀπὸ τὴ χαμηλὴ μακρόστενη τράπεζα τῆς μονῆς ἔφτανε ὣς ἔξω σὰν μουρμουρητὸ ἡ ἀργόσυρτη ἀνάγνωση τοῦ μοναχοῦ, ἐνῶ ἡ μικρὴ συνοδεία ἔτρωγε σιωπηλά.
π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Χριστός εξέπνευσε πάνω στον Σταυρό. Το άψυχο σώμα του, κρεμασμένο και εγκαταλελειμμένο, κινδύνευε να πεταχτεί με τα σώ-ματα των ληστών, να γίνει βορά ορνέων, να βεβηλωθεί, να χωθεί πρό-χειρα σε κάποιο λάκκο. Η Παρασκευή έσβηνε, η μεγάλη μέρα του ε-βραϊκού Πάσχα, το Σάββατο, άρχιζε. Ό,τι ήταν να γίνει, έπρεπε να γίνει άμεσα.
Για ένα διάστημα ερχόταν τακτικά. Και μια μέρα είπε: «Τώρα ξέρω ότι ο Θεός σας είναι ένας ενεργός Θεός που μεταμορφώνει τους ανθρώπους. Χρειάζομαι αυτή τη μεταμόρφωση. Θα μπορούσα να βαπτισθώ;»
Μετὰ ἀπὸ πολλὲς μετακινήσεις, ἡ Κιβωτὸς μεταφέρθηκε ἐπιτέλους ἀπὸ τὸν Δαυΐδ στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰδικότερα στὴν ἀκρόπολή της, στὸν λόφο τῆς Σιών. Ἐκεῖ ὁ Δαυΐδ θέλησε νὰ χτίσει καὶ ναὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεψε, γιατὶ ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη πολέμους καὶ αἵματα. Ὁ ὀνομαστὸς ναὸς τοῦ Θεοῦ χτίστηκε ἀργότερα ἀπὸ τὸν Σολομώντα τὸν υἱό του.
Οι μαθητές του όμως δεν μπορούσαν ακόμα να κατανοήσουν το μυστήριο του Σταυρού και της Ανάστασης. Δεν είχαν λάβει τη φωτιστική χάρη του Αγίου Πνεύματος. Σκέφτονταν ακόμα ανθρώπινα. Θεωρούσαν τη βασιλεία του Χριστού επίγεια. Αναλογίζονταν ποια θέση θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν αυτοί σ’ αυτήν. Έτσι δυο απ’ αυτούς, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, ζήτησαν από τον Χριστό επίσημες θέσεις και αξιώματα
Γιὰ νὰ παραστοῦμε μπροστὰ στὸν Βασιλέα καὶ Θεό μας, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, δὲν πρέπει νὰ πᾶμε ἀπροετοίμαστοι. Βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν Κύριο εἶναι νὰ ἔχουμε τὸν χιτώνα τῆς ψυχῆς ὑφασμένο ὁλόκληρο μὲ τὸ νῆμα τῆς ἀμνησικακίας. Ἀλλιῶς, δὲν θὰ ὠφεληθοῦμε τίποτε ἀπὸ τὴν προσευχή. Καὶ τὸ ὅλο ὕφος τῆς προσευχῆς ἂς εἶναι ἁπλό, ἀποίκιλο, ἀνεπιτήδευτο. Ὁ τελώνης καὶ ὁ ἄσωτος μὲ ἕνα καὶ μόνο λόγο συμφιλιώθηκαν μὲ τὸν Θεό.
Αντί λοιπόν να βλέπουμε μόνο τους σταυρούς που έχουμε ο καθένας στη ζωή του, ας σκεφτούμε λίγο σήμερα (Κυριακή της Σταυρο-προσκυνήσεως) και τους σταυρούς που ενδεχομένως δημιουργούμε εμείς για τους άλλους ενσυνειδήτως. Πράγμα που σημαίνει ότι διακα-τεχόμαστε από ανεπίτρεπτη εμπάθεια. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβάζεται επ’ ουδενί με τέτοιες πρακτικές.
Ο άγιος Γρηγόριος καταπολέμησε την αιρετική διδασκαλία της δυτικής χριστιανοσύνης, η οποία με το ορθολογιστικό-σχολαστικιστικό πνεύμα της αποφαινόταν, ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά πραγματική-οντολογική ένωση με τον Θεό, επειδή η ουσία του είναι αμέθεκτη και απρόσιτη (απλησίαστη).
Δεν υποτιμά όμως και τα άλλα πνευματικά αγωνίσματα που πρέπει να κάνουμε, ξεκινώντας από τη νηστεία, για την αποδέσμευσή μας όχι μόνο από την ευχαρίστηση του φαγητού, αλλά και από κάθε άλλη σωματική φιληδονία, και επιπλέον από τις ζημιογόνες εγωκεντρικές προσκολλήσεις της ψυχής, με κυρίαρχη την επιθυμία για πλούτο και θησαυρισμό, δηλαδή τη φιλαργυρία, που είναι κατ’ ουσίαν ειδωλολατρία
Λέγει ο άγιος Παΐσιος: «Τα παιδιά τα καθοδηγούμε, πότε αυστηρά πότε με επιείκεια, μέχρι τον πρώτο χρόνο της εφηβείας. Μετά, φερμουάρ (στο στόμα). Μετά, να μιλούν τα γόνατα. Αν ποτιστεί το ξύλο από το πρώτο βερνίκι, αυτό το βερνίκι δεν αλλοιώνεται». Το θέμα λοιπόν είναι τί σχέση έχει καλλιεργηθεί κατά τα παιδικά χρόνια ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς, ανάμεσα στο παιδί και τον Θεό. Αν οι γονείς του δώσαμε αγάπη σωστή, αν του εμπνεύσαμε μια παρόμοια σχέση και με τον Θεό, το παιδί θα έχει γέφυρες να επιστρέψει.
Οι Χριστιανοί είμαστε συνυπεύθυνοι, συνεργοί, συνυπαίτιοι με τον υπόλοιπο λαό και τους άρχοντες, στον βαθμό που τηρήσαμε την ίδια στάση μ’ αυτούς και δεν διαχωρίσαμε τη θέση μας.
Ταπεινώθηκε μπροστά του, αποδεχόμενη την «προσβολή» του Χριστού ότι αυτή δεν ανήκει στα εκλεκτά παιδιά του Θεού, αλλά είναι μόνο ένα σκυλάκι. Κυνάριο. Δεν αγανάκτησε. Δεν απελπίστηκε. Δεν πρόβαλε απαιτήσεις και δικαιώματα στον Χριστό. Ζήτησε το ελάχιστο. Μερικά ψίχουλα. Ως ο έσχατος των ανθρώπων. Και παρά την «απόρριψή» της από τον Χριστό, δεν έχασε την υπομονή, την ελπίδα και την πίστη της, ότι θα πετύχει το ζητούμενο.
Είναι όλοι ειδικοί για όλες τις δουλειές; Όχι φυσικά! Και όμως υπάρχει ένας τομέας, όπου οι πάντες αυτοχρίονται ειδικοί! Όταν πρόκειται για θέματα πνευματικά, για όσα αναφέρονται στον Θεό και στον νόμο του, ο κάθε άσχετος θεωρεί τον εαυτό του αρμόδιο να αποφανθεί, θεωρώντας την άποψή του αδιαφιλονίκητη, αδιαμφισβήτητη, αναμφίβολη, αναντίρρητη.
Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή του έχει ημερομηνία λήξης. Όσα σχεδιάζει, όσα ονειρεύεται, όσα ελπίζει, συντρίβονται τελικά από τον θάνατο. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού, του τέλους των πάντων, είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, στη σκιά του οποίου οφείλει να ζήσει ο άνθρωπος.
Έκανε πολλές ανοησίες ο πλούσιος. Γι’ αυτό και ονομάστηκε άφρων. Μια από αυτές είναι και η σύγχυση που φαίνεται να τον διακατέχει, αφού καλεί την ψυχή του να φάει, να πιεί, να αναπαυτεί. Το παράξενο είναι ότι αυτά που συγκέντρωσε για τη συντήρηση του σώματος, τα προσφέρει στην ψυχή. Νομίζει ότι αυτά είναι η κατάλληλη τροφή και γι’ αυτήν, ότι από αυτά εξαρτάται η ψυχή και τα περιμένει πώς και πώς για να ζήσει.
«Αν δεν ακούνε τον Μωυσή και τους προφήτες, δεν θα πεισθούν, ακόμα και αν κάποιος από τους νεκρούς αναστηθεί». Με τα λόγια αυτά του Αβραάμ κλείνει ο Χριστός την πολυσήμαντη παραβολή του πλουσίου και του φτωχού (Λαζάρου), απορρίπτοντας το αίτημα-πρόκληση του πλουσίου να αναστήσει ο Θεός και να ξαναστείλει στον κόσμο τον Λάζαρο, ώστε να αποτελέσει αναντίρρητη και αξιόπιστη μαρτυρία για τη μέλλουσα ζωή
Ο Χριστός επέλεξε να σώσει τον κόσμο διά του Σταυρού. Όχι σταυρώνοντας τον άνθρωπο για τα πταίσματά του, αλλά ανεβαίνοντας ο ίδιος στον Σταυρό αντί γι’ αυτόν. Έκτοτε οι έχοντες «νουν Χριστού» καυχώνται για τον Κύριό τους, που τους αγάπησε τόσο πολύ, ώστε να δεχθεί εκούσια τέτοιο σταυρικό θάνατο για χάρη τους.
Σελίδες