Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος: Στους παρακμιακούς καιρούς που ζούμε πολλοί θυμούνται ότι στην εορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου) οι Έλληνες και οι Ελληνίδες γιορτάζαμε την ημέρα της μητέρας. Είναι το πρόσωπο που κυριαρχεί στη ζωή μας, με την αγάπη της και τις θυσίες της. Αυτή η μητέρα ήταν και είναι ο πρώτος στόχος όσων επιχειρούν να επιβάλουν την νέα τάξη πραγμάτων.
Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Προς την μητέρα του (1873)
Πλήθη οργισμένων ανθρώπων ρίχνουν το ανάθεμα στην φερόμενη ως παιδοκτόνο, άλλα σφυρίζουν αδιάφορα για την άμβλωση και τους 300.000 θανάτους αγέννητων παιδιών ανά έτος.
Ένα πάνορμο να ΄χεις με γαλάζια νερά με χιλιάδες αστέρια να ΄ναι όμορφη η νύχτα σου μάνα…
Η μάνα είναι η γέφυρα απ’ την οποία περνάμε στη ζωή. Απ’ την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο φυτουργός μας στον μεγάλο κήπο της ζωής και του κόσμου. Αυτή, που ταυτίζει τη ζωή της με τη ζωή των παιδιών. Η μητέρα συντροφεύει τα παιδιά σε κάθε βήμα τους, ώσπου να μεγαλώσουν. Να ωριμάσουν ψυχοσωματικά και να ριχτούν στο πέλαγος της ζωής.
– Δέν φθάνει νά ἀγαπάη κανείς τόν ἄλλον· πρέπει νά τόν ἀγαπάη περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἡ μάνα ἀγαπάει τά παιδιά της περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό της.
Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος. Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.
Τότε μὲ μιὰ κίνηση ἄνοιξε τὸ πουκάμισό του καὶ φάνηκε κρεμασμένο στὸν λαιμό του τὸ σταυρουδάκι. “Αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ στὸ δώσω. Δὲν μπορῶ, γιατὶ εἶναι δικό μου”… Πραγματικὰ ζαλίστηκα. Δὲν καταλάβαινα τὶ ἐννοοῦσε. “Εἶναι δικό μου. Ἀκοῦς;” εἶπε δυνατά. “Εἶναι δικό μου, γιατὶ ἐγὼ εἶμαι τὸ παιδὶ ποὺ ἔχασε ἡ θεία σου πρὶν σαράντα χρόνια”.
Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μια αλλαγή. Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι που άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι’ αυτό το παιδί.
Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγκαλιά καί στοργή τῆς μάννας μας, περισσότερο ἀπό παλάτια καί μεγάλους θησαυρούς. Ἡ ἀγκαλιά της μᾶς μεταδίδει πνοή καί ζωή. Ἀλλά ἀκόμη πιό πολύ, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή σκέπη καί τήν ἀγκαλιά τῆς μεγάλης Μητέρας μας· αὐτή τήν ἴδια ἀγκαλιά πού κράτησε μέσα της τόν Θεό μας …
Ήταν το 1946 μετά την κατοχή. Μανιάτης αυτός το πήρε βαριά προσβολή και πρότεινε στη Μάνα του, την χήρα, να χωρίσει την γυναίκα του. Η καλή του η μανούλα του είπε να δει με έλεος την γυναίκα του και να την συγχωρέσει σαν αδελφή του πεπλανημένη.
1. ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ Το 1952 πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Η γερμανική πρεσβεία, […]
Αλέξανδρου Κακαβούλη Καθηγητή Πανεπιστημίου Μετά τον γάμο αρχίζει η πραγματική δοκιμασία της συζυγικής σχέσης. Εκεί πάνω στην […]
Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά […]