Μιὰ τιμητικὴ πρόσκληση μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἀγαθὸς Θεὸς τὴν Κυριακὴ τῶν Προπατόρων (ΙΑ’ Λουκᾶ). Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, μᾶς καλεῖ, διὰ τοῦ ἀπεσταλμένου δούλου Του, τοῦ Υἱοῦ Του, νὰ συμμετάσχωμε στό «λογικό» Του δεῖπνο (Λουκ., ιδ’ 16-24).
Ὁ Κύριος ζήτησε ἀπό τόν δαιμονισμένο τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν νά τοῦ πεῖ τό ὄνομά του. Ἀντί γι αὐτό τοῦ ἀπάντησαν οἱ δαίμονες. Ὁ δυστυχισμένος αὐτός εἶχε χάσει ἀκόμη καί τό ὄνομα-ταυτότητά του, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτωλότητας αὐτοῦ καί τῶν συντοπιτῶν του.
π. Δημητρίου Μπόκου: Στον δρόμο του Χριστού βρέθηκαν κάποτε δύο τυφλοί. Όταν αντιλήφθηκαν τον Χριστό, έτρεξαν πίσω του φωνάζοντας δυνατά: «Ελέησον ημάς, Υιέ Δαυΐδ». Ο Χριστός τους ρώτησε αν πιστεύουν πραγματικά ότι έχει τη δύναμη να τους δώσει το φως.
Ὅλα ὅσα κάνουμε πρέπει νά γίνονται πρός δόξαν Θεοῦ: ἡ οἰκογένειά μας, ἡ ἐργασία μας, ἡ κάθε ἀναστροφή μας. Ἀκόμη καί ἡ μεταξύ μας ἀγάπη γιά νά εἶναι ἀληθινή πρέπει νά εἶναι ἐν Χριστῶ ἀγάπη. Δέν ἀνήκουμε κἄν στόν ἑαυτό μας, εἴμαστε τοῦ Θεοῦ: «οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε τιμῆς» (Α΄Κορ. 6,20).
Γέροντος Δωροθέου (Μελέτη στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ΙΑ’ Ματθαίου)
Ὅσο ὁ ἄνθρωπος αὐξάνει ἐν Κυρίω τόσο λιγότερο ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἀστοχίες τῶν ἀδελφῶν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἕνα γένος, μέ συνδετικό ὑλικό τήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεό καί μεταξύ μας.
Μακαριστού Γέροντος Δωροθέου : Στό σημερινό εὐαγγέλιο τιμῶνται δύο ὁμάδες μαθητῶν: οἱ κηδευτές καί οἱ μυροφόρες. Καί οἱ δύο ἔχουν κάτι κοινό: τήν τόλμη, πού πηγάζει ἀπό τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό. Οἱ κηδευτές, Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικόδημος ὁ νυχτερινός μαθητής, ἐνταφίασαν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ….
Εἶναι παράδοξο, κατ’ἀρχήν, τό γεγονός ὅτι ὁ Κύριος δέν ἐθεράπευσε τόν παραλυτικό ὅταν τόν εἶδε καθελούμενο ἀπό τήν στέγη ἀλλά τοῦ ἔδωσε ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν: «Τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Τρία πρόσωπα σκιαγραφοῦνται στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ: ὁ Ἄσωτος υἱός, ὁ πρεσβύτερος υἱός ὁ ὁποῖος δέν γνωρίζει ὅτι εἶναι ἄσωτος καί ὁ Πατέρας. Ὅλα ὅμως τά διαπερνᾶ ἡ μορφή τοῦ Πατέρα.
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στήν ἔναρξη τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τό κήρυγμά του: «Μετανοεῖτε ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τό κήρυγμα, ἐξ ἀρχῆς, δέν ἀπευθύνεται μόνο στόν Ἰσραήλ ἀλλά εἶναι παγκόσμιο.
Οἱ ἀληθινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἀπόστολοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἔχουν ἕνα κοινό χαρακτηριστικό: τήν αὐταπάρνηση. Ὅσοι ξεκινοῦν νά ἀκολουθήσουν τόν Κύριο δέν κοιτοῦν πίσω. Τό Ἀποστολικό ἀξίωμα ἀπαιτεῖ πλήρη ἀπαλλαγή ἀπό τά βάρη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό κυριώτερο ἐμπόδιο εἶναι ἡ ἰδιοκτησία ἀγαθῶν καί ἡ δέσμευση πού προϋποθέτει.
Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ στήν σημερινή περικοπή στόν Νικόδημο, τόν νυκτερινό μαθητή καί διδάσκαλο τοῦ Ἰσραήλ. Τοῦ ἀποκαλύπτει τήν σωτηριολογική ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σταυρός εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἄνθρωπος βασανίζεται ἀπό τούς λογισμούς πού τόν πολιορκοῦν. Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς διαρκῶς κινεῖται ἀπό θέμα σέ θέμα καί ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς ἐπιτείνει τό πρόβλημα. Ὑπάρχει μία πολυδιάσπαση τοῦ νοῦ πού ἀπομακρύνεται ἀπό τόν προορισμό του καί τήν ἀνάπαυσή του, πού εἶναι ὁ Θεός.
Ἡ καθημερινότητα καί ἡ βιοπάλη νά μήν ἀποτελοῦν τό κέντρο τῆς ζωῆς καί τῶν διαλογισμῶν ἀλλά μέ βάση τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό νά ἐξηγοῦνται οἱ χαρές, οἱ λῦπες, ἡ καθημερινότητα, νά ἀντιμετωπίζονται τά προβλήματα. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στό κέντρο τῆς καρδιᾶς του ἔχει ἰσορροπία καί δέν διακατέχεται ἀπό ἄγχος ἤ πανικό.
“Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε αυτή τη φοβερή σκηνή, ο Θεός μπροστά στο παιδί Του. Του λέει θες να γίνεις καλά; Του λέει δεν έχει κανέναν άνθρωπο. Θα μπορούσε να του πεί: έχεις Εμένα! Το λέει σε όλους μας! Δεν έχω κανένα τρόπο να βγώ από το πρόβλημά μου. Έχεις εμένα, σου λέει ο Χριστός, εδώ μπροστά σου είμαι! Τί κάνεις;;
Ὅπως γίνεται στήν σημερινή εὐαγγελική διήγηση ἄφησε νά τόν ἀγγίξουν, ἄλλοτε ἔφαγε μαζύ τους καί σέ μία περίπτωση εἶχε «ἀνθρακιάν κειμένην καί ὀψάριον», εἶχε δηλαδή μαγειρεύσει ὁ ἴδιος καί τούς εἶπε «δεῦτε ἀριστήσατε», ἐλᾶτε νά φᾶμε.
Καθώς προσεγγίζουμε τά Χριστούγεννα ἡ Ἐκκλησία φροντίζει νά ἀκροῶνται οἱ πιστοί εὐαγγελικά ἀναγνώσματα πού καταδεικνύουν τήν ἀγάπη καί ἄφατη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία τῆς συγκύπτουσας γυναίκας μετά ἀπό δέκα ὀκτώ χρόνια πόνου δείχνει ὅτι ἡ άγάπη τοῦ Κυρίου εἶναι ὑπεράνω τοῦ γράμματος τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου
Ὁ Κύριος, μέ τίς ἀναστάσεις νεκρῶν πού ἐπιτέλεσε, ἔδειξε ὅτι εἶναι κύριος τοῦ θανάτου. Στήν διάρκεια τῆς διδασκαλίας του ζήτησε τήν ἀπάρνηση τῶν γηίνων δεσμῶν, ἀπέβαλε τίς ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις περί ἑνός Μεσσία ἐθνικοῦ καί ὄχι παγκοσμίου, ὑπέταξε τά δαιμόνια, νίκησε τήν ἀσθένεια καί τόν θάνατο καί ζήτησε θάρρος γιά τήν εἴσοδο στήν νέα ζωή πού ἔχει προετοιμάσει γιά μᾶς.
Ὅταν συναντήθηκαν οἱ δύο πομπές, τοῦ θανάτου ἀπό τήν μία καί τῆς ζωῆς ἀπό τήν ἄλλη, ἐκεῖνο πού ἐκίνησε τόν Χριστό νά ἀναστήσει τόν υἱό τῆς χήρας ἦταν τό γεγονός ὅτι «ἐσπλαχνίσθη ἐπ’ αὐτήν». Αὐτή τήν φορά κανείς δέν τόν προσκάλεσε παρά μόνο ἡ εὐσπλαχνία του.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, τῶν ὁποίων τήν μνήμη τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία σήμερα, αὐτό ἐπέτυχαν. «Κατηγωνίσαντο» στόν βίο τους κατά τῶν παθῶν καί τοῦ ἀντιδίκου διαβόλου καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐθριάμβευσαν.
Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ὑπόθεση εὐφυίας ἤ ἐγκύκλιας μόρφωσης. Ὀ Θεός κατοικεῖ στίς ψυχές τῶν ταπεινῶν καί ἄδολων καί ἄκακων καί σέ αὐτούς ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό του.
Ὁ ἱερεύς πρίν προφέρει τό «εὐλογητός ὁ Θεός» καί ἀρχίσει ἡ ὅποια ἀκολουθία τῆς ἡμέρας στεκόμενος ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τράπεζας κάνει τρεῖς μετάνοιες καί λέγει καθ’ ἑαυτόν: «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῶ καί ἐλέησόν με»…
Καὶ ὅμως ὅλοι αὐτοί τότε, ὅπως καὶ ὅλοι ἐμεῖς σήμερα, ὁ καθ΄ενας μὲ τὴ σειρά του καὶ τὴν ὥρα του, στρεφόμαστε κατὰ τοῦ Παιδίου τῆς Βηθλεέμ. Ἡ δήλωση τοῦ Ἀγγέλου στὴ σημερινή περικοπή πῶς: «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν τοῦ Παιδίου» εἶναι σαφῶς μία ἀποκάλυψη γιὰ τὴν τύχη ὅλων ἐκείνων ποὺ μὲ κάθε τρόπο πολέμησαν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ ἡ ὁποία ἔχει ἀπό αἰῶνες προαγγελθεῖ.
Δέν ὑπάρχει ζωή χωρίς τόν Θεό. Καί στήν παροῦσα ζωή ἀλλά καί στήν μέλλουσα εἴμαστε στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. «Ἐν αὐτῶ γάρ καί ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν». Ὁ Θεός εἶναι πομπός ἀγάπης. Ἐμεῖς, εἴμαστε οἱ δέκτες αὐτῆς τῆς ἀγάπης καί ἀνάλογα μέ τόν προσανατολισμό πού ἐλεύθερα δίνουμε στήν ζωή μας, αὐτή ἡ ἀγάπη, μετά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, θά εἶναι ἤ εὐφροσύνη ἤ φωτιά.