Έτσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώσει τόση χαρά η Ανάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος. για να μου κάμει τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίζω τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνον τον χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ως τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ΄ οδηγούσαν…
Στόν ἅγιο Πατάπιο ἀπέθεσε τίς ἐλπίδες του. Ἦλθε καί τόν παρακάλεσε καί γρήγορα εἶδε τούς καρπούς τῆς πίστεώς του καί τῆς προσευχῆς του. Ἡ θεραπεία τοῦ κατε-στραμμένου ἥπατός του ἦταν πραγματικό θαῦμα.
Τό ἱερό σπήλαιο εἶναι κρύο καί ὑγρό. Τόν χειμῶνα παγώνει. Οἱ μο-νάζουσες μία μέρα μπροστά στήν Λάρνακα τοῦ Ἁγίου τοῦ εἶπαν μέ παράπονο……
Ἡ πονεμένη μητέρα δέν ἔχασε τήν ψυχραιμία της. Πάνω ἀπό τούς γιατρούς στέκουν οἱ Ἅγιοι, σκέφθηκε, στέκει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας. Καί δέν ἔπεσε ἔξω.
Τόν πατέρα μου, πρίν προλάβη νά φύγη γιά τήν Ἑλλάδα, τόν ἔπιασαν ὡς ἀντάρτη καί τόν ἔκλεισαν στό κρατητήριο ὁλομόναχο. Οἱ στιγμές πού περνοῦσε ἦταν γεμᾶτες φόβο καί ἀγωνία. Ξαφνικά ἔλαμψε κάτι σάν ἀστραπή καί ἀκούστηκε ἕνας θόρυβος. Μισοκοιμισμένος ἄκουσε κάποιο ψίθυρο:
Πρίν λίγα χρόνια συμμετεῖχα σέ μιά προσκυνηματική ἐκδρομή στά παράλια τῆς μαρτυρικῆς Μ. Ἀσίας. Ἐπισκεφτήκαμε ναούς ἐρειπωμένους καί ἐγκαταλειμμένους, ἱστορικά μέρη, μνημεῖα τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ καί τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, συγκινηθήκαμε, ἦρθαν στή μνήμη μας ὅλα ὅσα διαβάζαμε κι ἀκούγαμε ἀπό μικροί για τήν Ἱστορία μας.
Θά ἤθελα νά μοιραστῶ μαζί σας ἕνα γεγονός, τό ὁποῖο ἔγινε στήν οἰκογένειά μας τό ἔτος 1999, μέ σκοπό τήν δόξαν τοῦ ἁγίου Θεοῦ μας καί τήν ψυχική ὠφέλεια ὅλων μας.
Οι περιπέτειες με τους μετανάστες που φεύγουν από τις πατρίδες τους με σαπιοκάραβα, ελπίζοντας ότι θα δούν μια «άσπρη μέρα» […]
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ Όταν έφυγε από το σπίτι της ήταν 5 ετών και η μάνα της 22. […]
Σελίδες