Μόλις τον είδε ο όσιος Γέροντας χαρούμενος τον φώναξε: «Έλα, παιδί μου, Δημήτρη, εσύ έκανες τον κόπο για να εξομολογηθείς, αλλά τον πνευματικό δεν τον βρήκες. Εσύ, συνέχισε, θα έκανες ένα καλό έργο, γιατί δεν το έκανες;»
Την ώρα της θείας λειτουργίας νωρίς το πρωί, ο Γέροντας ήταν φωτεινός και δεν πατούσε στο έδαφος. Γύρισα και είδα τη εικόνα της Παναγίας να δακρύζει. Δεν μίλησα σε κανέναν. Τα είχα χαμένα.
Ο οδηγός παραξενεμένος σταυροκοπήθηκε και είπε: «Μα καλά, τόση ώρα εσάς περιμέναμε και ήταν αδύνατον να ξεκινήσουμε;». «Ναι, γιατί είναι ανάγκη να πάω τον άρρωστο άνδρα μου στον Γέροντα, να μας βοηθήσει», απάντησε η καλή σύζυγος.
Όταν τελείωνε η εορτή, οι χωρικοί μάζευαν τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας και όλα τα σκεύη και τα κλείδωναν σε ένα μπαούλο μέχρι την επόμενη εορτή του Αγίου Δημητρίου.
Ο Γέροντας τους συμβούλεψε να μαζέψουν τη σκόνη που υπήρχε πάνω στην τσιμεντένια πλάκα της Αγίας Τράπεζας, να τη βάλουν σ’ ένα ποτήρι…
Ένας κύριος από τη Θεσσαλονίκη είχε ένα μικρό παιδί, τον Θεόδωρο, που όταν γεννήθηκε είχε ένα σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του. Τσίμπλιαζαν, τον πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τ’ ανοίξει κι έτσι δεν έβλεπε. Οι ιατροί είχαν αποφασίσει να το εγχειρήσουν. Διαβάζοντας τον βίο του οσίου Γεωργίου, τον επικαλέσθηκαν θερμά.