Ρήσεις και Διηγήσεις Αγίου Παϊσίου (κ-κς). Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

Ϟ’

«Ὁ μο­να­χός νά λέ­η τα­πει­νά τόν λο­γι­σμό του χω­ρίς νά δί­νη δι­α­τα­γές».

Ϟ­α’

«Τό νά ἀ­πο­κτή­σου­με ἁ­γι­ό­τη­τα δέν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πό τά χρό­νια, ἀλ­λά ἀ­πό τό φι­λό­τι­μο καί τόν τα­πει­νό ἀ­γῶ­να μας. Τό φι­λό­τι­μο ἔ­χει τα­πε­ί­νω­ση, ἀρ­χον­τιά, θυ­σί­α».

Ϟ­β’

«Τό Ψαλ­τή­ρι εἶ­ναι θε­ό­πνευ­στο βι­βλί­ο, γε­μᾶ­το κα­τά­νυ­ξη. Ὁ Δαυ­ῒδ μοιά­ζει μέ κά­ποι­ον πού, χω­ρίς νά εἶ­ναι ἀρ­χι­τέ­κτο­νας, ἔ­κα­νε ἕ­να ἀρ­χι­τε­κτό­νη­μα πού τό θαυ­μά­ζουν».

Ϟ­γ’

«Ὑ­πάρ­χουν ἄν­θρω­ποι πού ἔ­χουν τήν χά­ρι τοῦ Θε­οῦ ἐ­πά­νω τους, ἡ ὁ­ποί­α τούς προ­δί­δει. Αὐ­τοί αἰ­σθά­νον­ται τίς ἐ­νέρ­γει­ες τῆς χά­ρι­τος, εἰ­ρή­νη, χα­ρά κ.λπ.».

Ϟ­δ’

«Ἡ νη­στεί­α, γε­νι­κῶς ἡ ἄ­σκη­ση, πρέ­πει νά ξε­κι­νᾶ ἀ­πό μί­α θυ­σί­α πού κά­νει ὁ ἄν­θρω­πος γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ δι­ά­βο­λος καί­γε­ται ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη μας πρός τόν Χρι­στό. Μέ ξε­ρή ἄ­σκη­ση δέν γί­νε­ται». (Δέν προ­χω­ρᾶ­με πνευ­μα­τι­κά).

Ϟ­ε’

«Ὅ­ταν κλεί­σουν τά σαρ­κι­κά μά­τια καί ἀ­νοί­ξουν τά μά­τια τῆς ψυ­χῆς, θά δοῦ­με πράγ­μα­τα πού θά μᾶς ἐκ­πλή­ξουν. Στήν ἄλ­λη ζω­ή θά δοῦ­με πολ­λές ἐκ­πλή­ξεις».

Ϟ­ς’

     «Ὑ­πάρ­χει και­ρός πού πρέ­πει νά προ­σφέ­ρης στόν Θε­ό τόν κό­πο σου. Ὑ­πάρ­χει ὅ­μως καί ἄλ­λος και­ρός πού χρει­ά­ζε­ται νά κα­τα­λα­βαί­νης τήν πνευ­μα­τι­κή σου ἐρ­γα­σί­α, τί δι­α­βά­ζεις, τί κά­νεις». (Νά βλέ­πης, δη­λα­δή, νά πα­ρα­κο­λου­θῆς τόν ἑ­αυ­τό σου καί τήν πο­ρεί­α σου).

Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα