Κλασσικὸς ἢ κλασικός; Ἡ λέξη πρωτοεμφανίζεται στὸν Ρωμαϊκὸ χῶρο. Ὑψηλότερη χρήση τῆς λέξης ὑπάρχει στὸν ἱστορικὸ τοῦ 1ου αἰῶνα Φλάβιο Ἰώσηπο (Περὶ τοῦ Ἰουδαΐκοῦ πολέμου). Classicus ὀνομαζόταν ὅποιος ἀνῆκε στὴν πρώτη οἰκονομικὴ τάξη. Ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς δόθηκε ἀπὸ τὸν Gellius στοὺς ἄριστους συγγραφεῖς τῆς ἀρχαιότητας κατὰ τὸν 2ο μ. Χ. αἰῶνα.
Στὴν Ἀναγέννηση classici ὀνομάζονταν οἱ συγγραφεῖς ποὺ διδάσκονταν στὰ σχολεῖα, δηλαδὴ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, τοὺς ὁποίους θεωροῦσαν ὑποδειγματικούς. Ἔτσι φτάσαμε στὴν σημερινὴ σημασία τοῦ ποιοτικοῦ ποὺ ἀντέχει στὸν χρόνο. Ἄν καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἁπλογράφησης τῶν ξένων λέξεων εἶναι σωστή, νομίζουμε ὅτι ὁ κλασσικὸς πρέπει νὰ ἐξαιρεθῆ ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα καὶ νὰ γραφῆ μὲ δύο σ. Ἡ λέξη ἔχει εἰσαχθῆ πολὺ νωρὶς στὸ ἑλληνικὸ λεξιλόγιο καὶ ἔχει καθιερωθῆ μὲ δύο σ. Ἐπίσης ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα πρέπει νὰ ἐξαιρεθοῦν λέξεις ποὺ κουβαλοῦν ἱστορικὲς μνῆμες καὶ ἔχουν ἐντυπωθῆ ὀπτικὰ στὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ἡ Λωζάννη (γνωστὴ ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη συνθήκη) καὶ ὁ κομμουνισμός.
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα