ΚΥΡΗΓΜΑΤΑ

Ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού π. Αθανασίου για τον Τίμιο Σταυρό (εν όψει της μεγάλης εορτής της Σταυροπροσκύνησης)

Ἑ­ορ­τά­ζει τὴν νί­κη καὶ τὸν θρί­αμ­βον αὐ­τῆς ἐ­ναν­τί­ον ὅ­λων ἐ­κεῖ­νων, οἱ ὁ­ποῖ­οι δι­ὰ μέ­σου τῶν αἰ­ώ­νων προ­σπά­θη­σαν καὶ προ­σπα­θοῦν καὶ σή­με­ρα μὲ κά­θε τρό­πο καὶ μέ­σο νὰ τὴν κα­τα­πο­λε­μή­σουν. Εἶ­ναι δὲ ση­μαν­τι­κό ὅ­τι «οἱ τὰ πάν­τα κα­λῶς δι­α­τα­ξά­με­νοι Πα­τέ­ρες» κα­θό­ρι­σαν νὰ συν­δέ­ε­ται ἡ ἑ­ορ­τή τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, μὲ τὴν ἀ­να­στή­λω­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν εἰ­κό­νων

π. Γεωργίου Θανάσουλα Μὲ αὐ­τά τὰ λό­για, Ἀ­δελ­φοί μου, ὁ Φί­λιπ­πος ἀ­πήν­τη­σε στὸν δι­σταγ­μό τοῦ φί­λου του Να­θα­να­ήλ, ὅ­ταν ἑ­κεῖ­νος […]

Κυριακή της Ορθοδοξίας (Α’ Νηστειών) – Ομιλία Μητροπολίτη Λεμεσού π. Αθανασίου

Μᾶς βά­ζει δη­λα­δή στὸν ἀ­γῶ­να στα­δια­κά, για­τί γνω­ρί­ζει τὴν εὐ­πά­θειά μας καὶ προ­βλέ­πει τὴν πνευ­μα­τι­κή μας ἀ­δυ­να­μί­α. Πα­ράλ­λη­λα γιὰ νὰ κα­τα­λά­βου­με τὸ πραγ­μα­τι­κό νό­η­μα τῆς Με­γά­λης Σα­ρα­κο­στῆς, μᾶς θυ­μί­ζει ὅ­τι ὁ Χρι­στια­νός δεν πρέ­πει νὰ ἀ­πέ­χει μό­νον ἀ­πό με­ρι­κά φα­γη­τά, ἀλ­λά νὰ βι­ώ­νει καὶ πνευ­μα­τι­κά τὸν Χρι­στι­α­νι­σμό, ποὺ δὲν εἶ­ναι τί­πο­τα ἄλ­λο, πα­ρά μό­νον Θρη­σκεί­α ἀ­γά­πης

Τὸ πρῶ­το σάλ­πι­σμα ἦ­το «ὑ­πε­ρή­φα­νοι τα­πει­νω­θῆ­τε». Το δεύ­τε­ρο «ἁ­μαρ­τω­λοί με­τα­νο­ή­σα­τε». Καὶ σή­με­ρα, Τρί­τη Κυ­ρια­κή τοῦ Τρι­ω­δί­ου ὁ Ἄγ­γε­λος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας σαλ­πί­ζει καὶ πά­λι καὶ μᾶς φω­νά­ζει «ἀ­με­τα­νό­η­τοι θὰ κρι­θῆ­τε» καὶ θέ­τει τὸν κα­θέ­να μας χω­ρι­στὰ καὶ ὅ­λους μα­ζί ὑ­πό κα­τη­γο­ρί­α. Εἴ­μα­στε ὅ­λοι κα­τη­γο­ρού­με­νοι καὶ θὰ πρέ­πει ὅ­λοι μας δί­και­οι καὶ ἁ­μαρ­τω­λοί….

Τρία πρόσωπα σκιαγραφοῦνται στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ: ὁ Ἄσωτος υἱός, ὁ πρεσβύτερος υἱός ὁ ὁποῖος δέν γνωρίζει ὅτι εἶναι ἄσωτος καί ὁ Πατέρας. Ὅλα ὅμως τά διαπερνᾶ ἡ μορφή τοῦ Πατέρα. 

Ἀρχίζει σήμερα, ἀδελφοὶ μου, ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου, τὴν ὁποίαν κάθε πιστὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περιμένει μὲ ἰδιαίτερη χαρά καὶ νοσταλγία, γιατί μέσα σ’αὐτήν, ἀνανεώνει τὰ βιώματα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ ποὺ εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ μετάνοια καὶ ἡ πνευματική χαρμολύπη.

Ὁ ἱερεύς πρίν προφέρει τό «εὐλογητός ὁ Θεός» καί ἀρχίσει ἡ ὅποια ἀκολουθία τῆς ἡμέρας στεκόμενος ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τράπεζας κάνει τρεῖς μετάνοιες καί λέγει καθ’ ἑαυτόν: «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῶ καί ἐλέησόν με»…

Δι­ό­τι ἡ μὲν σω­μα­τι­κὴ γυ­μνα­στι­κὴ καὶ ἐ­ξά­σκη­ση γιὰ λί­γο χρό­νο καὶ σὲ μι­κρὰ ζη­τή­μα­τα εἶ­ναι ὠ­φέ­λι­μος, γιὰ τὸ λό­γο ἀ­να­φέ­ρε­ται μό­νο στὸ φθαρ­τὸ σῶ­μα. Ἡ εὐ­σέ­βεια ὅ­μως εἶ­ναι ὠ­φέ­λι­μη σὲ ὅ­λα, στὴ ψυ­χὴ καὶ στὸ σῶ­μα, δι­ὸ­τι ὑ­πό­σχε­ται καὶ προ­σφέ­ρει ἀ­γα­θὰ, γιὰ τὴν πα­ροῦ­σα καὶ μέλ­λου­σα ζω­ὴ.

« ’Απήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροί ἄνδρες, οἵ ἔστησαν πόρρωθεν» π. Γεωργίου Θανάσουλα      Ἡ ση­με­ρι­νή εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πὴ, ἀ­δελ­φοί μου, […]

Κάθε παρέκκλιση ἀπὸ αὐτὰ τὰ κριτήρια θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει, γιατὶ ἐνέχει τὸν κίνδυνο νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ αἰρέσεις. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοια παραδείγματα. Πολλοὶ ἀξιωματοῦχοι μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας προβάλλουν τὴν πεποίθησή των ὅτι ἐκπροσωποῦν ἤ ἀντιπροσωπεύουν τὸν Θεὸν ἀπὶ τῆς γῆς καὶ ὅτι ἡ ἄποψή τους ἤ ἡ ἀντιληψή τους εἶναι αὐτὴ καὶ μόνο ποὺ ἐκφράζει τὶς βουλὲς τοῦ Θεοῦ στὶς πνευματικὲς σχέσεις τῶν πιστῶν μαζί Του.