Ὁ Κύριός μας, ἔχοντας πλέον ξεκινήσει τὴν ἐπίγεια δράση Του, πορεύεται μὲ τοὺς μαθητές Του, διέρχεται ἀπὸ πόλεις καὶ χωριὰ καὶ στὸν δρόμο Του νόσους ἀποδιώκει, λεπροὺς καθαρίζει, χωλοὺς καὶ κωφοὺς θεραπεύει, σὲ τυφλοὺς δίνει τὸ φῶς Του, ἀκόμη καὶ νεκροὺς ἀνεγείρει. Ἕνα τέτοιο θαῦμα, μιὰ νεκρανάσταση, παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Γ’ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ζ’ 11-16).
Κήρυγμα Μακαριστού Πατρός Δωροθέου την Κυριακή Β’ Λουκά
Κήρυγμα μακαριστοῦ Πατρός Δωροθέου
Κυριακή μετά τήν ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ στήν σημερινή περικοπή στόν Νικόδημο, τόν νυκτερινό μαθητή καί διδάσκαλο τοῦ Ἰσραήλ. Τοῦ ἀποκαλύπτει τήν σωτηριολογική ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σταυρός εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Χριστός, εἴτε ὡς ὁ ἄσαρκος Λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἴτε ὁ ἔνσαρκος τῆς Καινῆς,
Οἱ γεωργοί τοῦ ἀμπελῶνος(Ἱουδαῖοι) ἐφόνευσαν πρῶτα τούς ἀπεσταλμένους (Προφῆτες) καί τελικά καί τόν υἱόν τοῦ οἰκοδεσπότου, τόν κληρονόμο τῆς περιουσίας. Ἡ ἀχαριστία καί ἡ σκληροκαρδία τῶν γεωργῶν ὑπάρχει καί σήμερα πού ἔχει πληθυνθεῖ ἡ ἁμαρτία. Ὁ Θεός ἐκάλεσε τόν Ἰσραήλ πού ἀποδείχθηκε ἀνεπαρκής γιά τήν εὐλογία πού ἔλαβε. Μέ παρόμοιο τρόπο ὁ Θεός τείνει τό χέρι πρός πολλούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι δέν ἀποδέχονται τήν πρόσκληση. Πολλοί οἱ κλητοί,……
Ὅπως ἔχουμε κατ’ἐπανάληψη τονίσει ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά μεθέξει τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὑπάρχει γεφύρωση ἀνάμεσα στόν ἄκτιστο Θεό καί στήν κτιστή δημιουργία. Ἡ σχέση Θεοῦ-κτίσης εἶναι ἐνεργειακή. Ὅλη ἡ κτίση μετέχει στίς θεῖες ἐνέργειες.
Γέροντος Δωροθέου (Μελέτη στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ΙΑ’ Ματθαίου)
Ὅσο ὁ ἄνθρωπος αὐξάνει ἐν Κυρίω τόσο λιγότερο ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἀστοχίες τῶν ἀδελφῶν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἕνα γένος, μέ συνδετικό ὑλικό τήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεό καί μεταξύ μας.
Μια ξεχωριστή απόδοση της συγκεκριμένης Ευαγγελικής περικοπής απο τον Μακαριστό Όσιο Γέροντα, που εστιάζει στις ευθύνες των γονέων απέναντι στα τεκνία τους.
Εἶναι ἐνδιαφέρον νά δοῦμε γιατί ὁ κόσμος πῆγε στήν ἔρημο…Η ἁγιότητα εἶναι ἕνας μαγνήτης και τραβάει τόν κόσμο κοντά του. Στά δικά μας χρόνια βλέπεις πώς ὁ κόσμος πηγαίνει στούς ἀνθρώπους πού ἔχουν τό Ἅγιο Πνεῦμα νά τούς ἐπισκεφτεῖ. Εἶναι ἡ ἁγιότητα ἕνας μαγνήτης. Καί τό Χριστό, λοιπόν, ὅταν πῆγε στήν ἔρημο καί ἔμεινε ἐκεῖ μέ τούς μαθητές Τοῦ πῆγε ὁ κόσμος νά Τόν συναντήσει. Εἶναι σάν νά ὀσμίζεται τήν ἁγιότητα καί νά τήν ἀκολουθεῖ.
Στό κέντρο λοιπόν τῆς ὕπαρξής του, στόν «λύχνο τοῦ σώματος», τόν ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς, πού ἐδῶ νοεῖται ὁ νοῦς, πρέπει νά κατοικήσει ὁ Θεός. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου νά γίνει «λύχνος τοῖς ποσίν μου καί φῶς τοῖς τρίβοις μου» (Ψαλμ. 118, 105). Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά θεωρήσει ὡς τήν πρώτη ἀγάπη τῆς ζωῆς του τόν Θεό. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ὑπερβαίνει τήν ἀγάπη πρός κάθε τι γήινο εἴτε αὐτό εἶναι ἡ οἰκογένεια, ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα, εἴτε εἶναι ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀγάπη.
Στήν Εὐαγγελική διήγηση οἱ ἁπλοί ψαράδες τῆς λίμνης Γενησαρέτ ἀναγνώρισαν τόν Κύριο καί τόν ἀκολούθησαν. Τό κριτήριο ἦταν ἡ ἁπλότητα καί ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τους. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ Πατέρες οἱ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν «ἁλιευτικῶς» καί ὄχι ἀποδεικτικῶς. Τό κήρυγμά τους ἦταν ἔκφραση τῆς ἐμπειρίας τους ἀλλά καί τῆς ἰδιοσύστασης τοῦ χαρακτήρα τους.
Ὁ Ἰησοῦς, λοιπόν, στήν Ἀρχιερατική Προσευχή του στό Μυστικό Δεῖπνο, μέρος τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ζητᾶ τά παραπάνω μέ τήν προσευχή του: «ἵνα ἕν ὦσιν». Ζητᾶ νά γίνουμε καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἕνα μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Ὄχι νά εἴμαστε δοῦλοι ἤ ὑπηρέτες ἀλλά υἱοί καί θυγατέρες τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς καί στή σημερινή περικοπή ὀνομάζει τόν Θεό Πατέρα. Ὁ Θεός δέν εἶναι ἕνα παντοδύναμο ἀλλά ἀπρόσιτο ὄν, ἀλλά εἶναι Πατέρας. Ἡ σχέση μας μαζύ του εἶναι σχέση τέκνων πρός τόν Πατέρα. Αὐτό προϋποθέτει τήν πατρική ἀγάπη, τήν στοργή, τήν πρόνοιά του πρός ἐμᾶς….
Ο μακαριστός γέροντας Δωρόθεος Τζεβελέκας μας αναλύει με τον χαρισματικό και συνάμα απλό λόγο του το νόημα του Ευαγγελίου το οποίο διαβάζεται την Κυριακή του Παραλύτου.
Δημήτριος Παναγόπουλος: Αυτό που έκανε ο Χριστός, μας καθιστά όλους αναπολόγητους
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε ἡ αἰτία τῆς σωτηρίας μας καί ὁ μικρός καθημερινός σταυρός τοῦ καθενός μας γίνεται ἐλαφρότερος ἐξ αἰτίας τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐν Χριστῶ ὑπομονή μας ὅμως βοηθᾶ μυστικά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.
Τρία πρόσωπα σκιαγραφοῦνται στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ: ὁ Ἄσωτος υἱός, ὁ πρεσβύτερος υἱός ὁ ὁποῖος δέν γνωρίζει ὅτι εἶναι ἄσωτος καί ὁ Πατέρας. Ὅλα ὅμως τά διαπερνᾶ ἡ μορφή τοῦ Πατέρα.
«Χαρούμενη Μετάνοια»
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στήν ἔναρξη τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τό κήρυγμά του: «Μετανοεῖτε ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τό κήρυγμα, ἐξ ἀρχῆς, δέν ἀπευθύνεται μόνο στόν Ἰσραήλ ἀλλά εἶναι παγκόσμιο.
Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ στήν σημερινή περικοπή στόν Νικόδημο, τόν νυκτερινό μαθητή καί διδάσκαλο τοῦ Ἰσραήλ. Τοῦ ἀποκαλύπτει τήν σωτηριολογική ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σταυρός εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Κυριακάτικο κήρυγμα π. Γεωργίου Σχοινά, 29 Αυγούστου 2021. Αποτομή της Τιμίας κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει διπλό ἀγώνα: κατά τῶν παθῶν του καί κατά τῶν δαιμόνων. Τά πάθη προέρχονται κατ’ἐξοχήν ἀπό τήν προσκόλησή του στήν αἴσθηση καί τήν ἡδονή κατά τήν ἀνάπτυξή του, ὁ πόλεμος ὅμως τῶν δαιμόνων ξεκινᾶ μέσα κι ἀπό αὐτόν τόν τόν Παραδεισο, ἀπό τήν δημιουργία καί πτώση τῶν Πρωτοπλάστων.
Ὁ ἄνθρωπος βασανίζεται ἀπό τούς λογισμούς πού τόν πολιορκοῦν. Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς διαρκῶς κινεῖται ἀπό θέμα σέ θέμα καί ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς ἐπιτείνει τό πρόβλημα. Ὑπάρχει μία πολυδιάσπαση τοῦ νοῦ πού ἀπομακρύνεται ἀπό τόν προορισμό του καί τήν ἀνάπαυσή του, πού εἶναι ὁ Θεός.
Ὁμιλία τοῦ Μακαριστοῦ Πατρός Δωροθέου γιά τήν Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου, Εὐαγγελική περικοπή ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τρεπτός. Μπορεῖ νά ἀνέλθει μέχρι τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό («ἠλάττωσας αὐτόν βραχύ παρ΄ἀγγέλοις»), μπορεῖ, ὅμως, νά κατέλθει μέχρι τήν πλήρη ἐξαχρείωση, νά ὁμοιωθεῖ μέ τούς δαίμονες καί νά γίνει χειρότερος τῶν ζώων…
Ἡ καθημερινότητα καί ἡ βιοπάλη νά μήν ἀποτελοῦν τό κέντρο τῆς ζωῆς καί τῶν διαλογισμῶν ἀλλά μέ βάση τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό νά ἐξηγοῦνται οἱ χαρές, οἱ λῦπες, ἡ καθημερινότητα, νά ἀντιμετωπίζονται τά προβλήματα. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στό κέντρο τῆς καρδιᾶς του ἔχει ἰσορροπία καί δέν διακατέχεται ἀπό ἄγχος ἤ πανικό.
“Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε αυτή τη φοβερή σκηνή, ο Θεός μπροστά στο παιδί Του. Του λέει θες να γίνεις καλά; Του λέει δεν έχει κανέναν άνθρωπο. Θα μπορούσε να του πεί: έχεις Εμένα! Το λέει σε όλους μας! Δεν έχω κανένα τρόπο να βγώ από το πρόβλημά μου. Έχεις εμένα, σου λέει ο Χριστός, εδώ μπροστά σου είμαι! Τί κάνεις;;
Ὅπως γίνεται στήν σημερινή εὐαγγελική διήγηση ἄφησε νά τόν ἀγγίξουν, ἄλλοτε ἔφαγε μαζύ τους καί σέ μία περίπτωση εἶχε «ἀνθρακιάν κειμένην καί ὀψάριον», εἶχε δηλαδή μαγειρεύσει ὁ ἴδιος καί τούς εἶπε «δεῦτε ἀριστήσατε», ἐλᾶτε νά φᾶμε.
Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης στό κόσμο συγκρούονται δύο πνεύματα, τό κοσμικό πνεῦμα καί τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ σύγκρουση διεξάγεται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί ὁ χριστιανός ὀφείλει νά ἐπιλέξει μέ ποιό θά συνταχθεῖ…Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πρώτη ἀγάπη. Ὅλα τά ἄλλα ἕπονται, ἡ οἰκογένεια, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι.
Ὁ Θεός θέλει τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο καί συνδημιουργό. Σέβεται ἀπολύτως τό πλάσμα του καί ἐργάζεται γιά τήν τελείωσή του. Πῶς ἀλλοιῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ἐφόσον ὁ Θεός κατά τήν δημιουργία τοῦ Ἀδάμ «ἐνεφύσησε αὐτῶ πνοήν ζῶσαν». Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σημεῖο συνάντησης τοῦ ὑλικοῦ καί πνευματικοῦ κόσμου μετέχοντας σέ ἀμφότερους.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 14ο, στίχοι 16 ἔως 24, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 14-12-2014.
Καθώς προσεγγίζουμε τά Χριστούγεννα ἡ Ἐκκλησία φροντίζει νά ἀκροῶνται οἱ πιστοί εὐαγγελικά ἀναγνώσματα πού καταδεικνύουν τήν ἀγάπη καί ἄφατη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία τῆς συγκύπτουσας γυναίκας μετά ἀπό δέκα ὀκτώ χρόνια πόνου δείχνει ὅτι ἡ άγάπη τοῦ Κυρίου εἶναι ὑπεράνω τοῦ γράμματος τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου
Ὁ Κύριος, μέ τίς ἀναστάσεις νεκρῶν πού ἐπιτέλεσε, ἔδειξε ὅτι εἶναι κύριος τοῦ θανάτου. Στήν διάρκεια τῆς διδασκαλίας του ζήτησε τήν ἀπάρνηση τῶν γηίνων δεσμῶν, ἀπέβαλε τίς ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις περί ἑνός Μεσσία ἐθνικοῦ καί ὄχι παγκοσμίου, ὑπέταξε τά δαιμόνια, νίκησε τήν ἀσθένεια καί τόν θάνατο καί ζήτησε θάρρος γιά τήν εἴσοδο στήν νέα ζωή πού ἔχει προετοιμάσει γιά μᾶς.