Τήν δολίαν μεθόδευσιν τῆς μεταλλαγῆς τῆς ταυτότητος στό σωματικόν χάραγμα τήν εἶχε προΐδει καί προείπει ἅγιος Παΐσιος ἀπό τότε (πρό τριακονταετίας), ἤδη δέ τήν βλέπομε πραγματοποιουμένην σέ χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ.
Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῶν ἀληθειῶν καί τῶν δογμάτων καί ὁ αὐθεντικός ἑρμηνευτής τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἡ ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος, εἶναι ἡ ἐπί γῆς φανέρωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διαχρονικά συνεχίζει τό ἁγιαστικό καί διδακτικό της ἔργο παρ’ ὅλες τίς ἱστορικές περιπέτειες καί διοικητικές μεταβολές. Κατέχει τήν Ἀποστολική διαδοχή καί βεβαιώνει ἔτσι τή γνησιότητα τῆς πίστεώς μας.
Σπίθες κοντὲς εἶναι οἱ στιγμὲς ποὺ ξυπνοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νοιώθουν τὴ μετριότητα ποὺ βαρύνει ἐπάνω τους. Σπίθα εἶναι ὅταν λέγουν: Ὤ! Τί ἀνυπόφορη ποὺ εἶναι ἡ μετριότητά μου!»*
Σήμερα ζοῦμε σὲ μιὰ μὴ ἀγγελικὴ κοινωνία, ὅμως ὑπάρχει ἀκόμα λίγος χῶρος γιὰ πίστη καὶ ἀγάπη. Αὐτὸ γίνεται καὶ φέτος φανερὸ μὲ τὴν πραγματοποίηση τῆς προσκυνηματικῆς ἐκδρομῆς ἀπὸ τὸν τομέα Νεότητας τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης στὴν περιοχὴ τῆς Βορείου Ἠπείρου
Ἡἐκδρομὴ αὐτὴ ἦταν οὐσιαστικὰ ἡ πρώτη μου ἐπαφὴ μὲ τὴν ΕΡΩ. Ὁ κυριότερος λόγος ποὺ ἀποφάσισα νὰ συμμετέχω ἦταν ὁ προορισμός, Β. Ἤπειρος- Ἀλβανία. Ἕνας τόπος μὲ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία καὶ ἔντονο ἑλληνισμό
Ἡ ἐκδρομὴ αὐτὴ ἦταν οὐσιαστικὰ ἡ πρώτη μου ἐπαφὴ μὲ τὴν ΕΡΩ. Ὁ κυριότερος λόγος ποὺ ἀποφάσισα
νὰ συμμετέχω ἦταν ὁ προορισμός, Β. Ἤπειρος- Ἀλβανία. Ἕνας τόπος μὲ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία καὶ ἔντονο ἑλληνισμό.
Ἂν πράγματι, ὅπως λένε, κάθε εἰκόνα εἶναι χίλιες λέξεις καὶ δεδομένου ὅτι κάθε ἀνάμνηση ἀποτελεῖται ἀπὸ πολλὲς εἰκόνες, φανταστεῖτε πόσες λέξεις χρειάζονται γιὰ νὰ περιγράψει κανεὶς τὶς ἀναμνήσεις μιᾶς πενθήμερης ἐκδρομῆς στὰ ἱστορικὰ καὶ μαρτυρικὰ χώματα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Τί νὰ θυμηθεῖς, τί νὰ ξεχάσεις…
Θὰ ξεκινήσω κάπως ἀπότομα. Ἔχουμε ἤδη μπεῖ στὴν Ἀλβανία, ὁπότε μᾶς διηγεῖται ἡ ξεναγός μας τὸ ἑξῆς:
Πρίν λίγα χρόνια συμμετεῖχα σέ μιά προσκυνηματική ἐκδρομή στά παράλια τῆς μαρτυρικῆς Μ. Ἀσίας. Ἐπισκεφτήκαμε ναούς ἐρειπωμένους καί ἐγκαταλειμμένους, ἱστορικά μέρη, μνημεῖα τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ καί τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, συγκινηθήκαμε, ἦρθαν στή μνήμη μας ὅλα ὅσα διαβάζαμε κι ἀκούγαμε ἀπό μικροί για τήν Ἱστορία μας.
Πρὶν καιρό μοῦ ἔδωσαν τὴν ἰδέα νὰ γράψω γιὰ τὸν εὐσεβισμὸ μέσα στὴν ἐκκλησία. Δὲν τολμοῦσα νὰ ἀγγίξω τὸ θέμα, γιατί πάντα θέλω νὰ βγαίνει ἀπὸ μέσα μου αὐτὸ ποὺ γράφω. Νὰ λοιπὸν ποὺ ἦρθε ἡ στιγμή. Καὶ ἀναρωτιέμαι ‘’μὰ γιὰ ποιὸν εὐσεβισμὸ μιλᾶμε;
Χτυπάει τὸ κουδούνι. Οἱ μαθητὲς κατευθύνονται πρὸς τὶς τάξεις. Διαγώνισμα στὰ θρησκευτικά. «Στὰ θρησκευτικὰ τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται νὰ γράψεις…
Ὅλη μας ἡ ζωὴ εἶναι σὰν ἕνα σχολικὸ διαγώνισμα. Οἱ περιστάσεις, οἱ γύρω μας ἄνθρωποι, ἡ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε ἀλλὰ καὶ .ο ίδιος ο ἑαυτός μας, λόγῳ τῶν παθῶν καὶ ἀδυναμιῶν μας, μᾶς θέτουν καθημερινὰ διάφορα ἐρωτήματα στὰ ὁποῖα ἄλλοτε ἀπαντοῦμε κατόπιν σκέψεως καὶ ἄλλοτε αὐθόρμητα
Στὸν σωτήριο ἀγώνα ἔχουμε τρεῖς ἰσχυροὺς ἐχθρούς, τὴ σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο. […]
Νεομάρτυς Ἀλέξανδρος ἐκ Μονάχου: Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 13 Ἰουλίου, ἐπέτειο τῆς θανάτωσής του μὲ ἀποκεφαλισμό. «Λαιμητόμῳ τελειοῦται» θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ διατύπωση, ἀφοῦ ὁ νεομάρτυρας ἀποκεφαλίσθηκε, καταδικασμένος σὲ θάνατο γιὰ «ἐσχάτη προδοσία» ἀπὸ τὸ ναζιστικὸ καθεστώς, σὲ ἡλικία 25 ἐτῶν.
Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ χρειάστηκε νὰ κρατήσω συντροφιὰ στὴ γιαγιά μου ποὺ νοσηλευόταν στὸ νοσοκομεῖο. Θα ἤθελα νὰ σᾶς καταθέσω μέσα ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιό μου αὐτὴν τὴ μοναδική μου ἐμπειρία.
Ὁ Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς γεννήθηκε τὸ 1898 καὶ κοιμήθηκε τὸ 1959. Ὅλη ἡ ζωή του, ὁ μοναδικός του πόθος καὶ στόχος ἦταν ἡ ἀπόκτηση τῆς γνώσεως Τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπόκτηση Τῆς Θείας Χάριτος.
Τό ἴδιο πανάρχαιο ψέμα: «Μήν εἶστε ἀπόλυτοι! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ εἶναι. Καί οἱ θρησκεῖες τους δέν εἶναι παρά διαφορετικοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν ἴδιο Θεό».
Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου.
Στήν πατερική γραμματεία, στίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀκόμη δέ καί σέ μεταγενέστερα μνημεῖα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ὅπως καί σέ μή σχολαστικῆς ἐπίδρασης νεότερα ἐγχειρίδια Δογματικῆς, δέν ὑπάρχει πλήρης καί ἀκριβής ὁρισμός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐκ μέρους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατανόηση τοῦ ἑτεροδόξου βαπτίσματος πηγάζει καί καθορίζεται ἀπό τήν ἐπίγνωση τῆς ὕπαρξής της ὡς τῆς «μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς ἐκκλησίας», πού ἀποκλειστικά τελεῖ τό ἕνα βάπτισμα στόν θάνατο καί στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν ὁμιλοῦμε γιά τή Θεία Χάρη, δηλαδή γιά τίς ἄκτιστες ένέργειες τοῦ Θεοῦ πού συγκροτοῦν τήν Ἐκκλησία μας, δέν «παπαγαλίζουμε» φτιαγμένα συνθήματα, ἀλλά περιγράφουμε ἐμπειρίες.
Συγκρίνων κάποιος τήν ἐποχή μας πρός ἄλλες παλαιότερες διαπιστώνει ὅτι ἀρκετοί ἄνθρωποι, ὀλίγον ἕως πολύ, παραδέχονται ὅτι ὑπάρχει κάποιος θεός. Εὐκολότερα μάλιστα αὐτοί δέχονται τόν Χριστόν ὡς ἕνα σοφό διδάσκαλον, ὡς μίαν ἐξαιρετική προσωπικότητα, ἀλλά ὄχι ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.
Τό Συνοδικό σύστημα εἶναι ὁ τρόπος διοικήσεως καί λειτουργίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, τό χαρακτηριστικό καί διακριτικό της γνώρισμα ἀπό τίς κοινότητες τῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν.
Πηγή καί ρίζα ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ θρησκευτικός οὐμανισμός (ἀνθρωποκεντρισμός). Συναντᾶ κανείς σέ αὐτές θρησκευτικότητα, ἀλλά δέν βρίσκει ταπεινή μαθητεία σέ ὅ,τι παρέδωσαν ἀπ’ ἀρχῆς οἱ θεόπται Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Πατέρες.
Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς.
῞Οταν κάποτε ἠρώτησα τόν γέροντα Παΐσιον, ποία πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις μας εἰς τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μοῦ ἀπήντησε γραπτῶς: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν Ε.Ο.Κ.».
Ὁ ἅγιος Νικόδημος, γνήσιος ἀπόγονος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθεῖ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας στηριζόμενος στούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρες.
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία Μοῦ ἐζητήθη νά γράψω ὀλίγα λόγια γιά τό «πρωτεῖο» τοῦ πάπα, γιά τό ὅτι, […]