Ἕνας τόπος μὲ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία καὶ ἔντονο ἑλληνισμό
Κωνσταντίνου Γ.,
φοιτητῆ
Ἡ ἐκδρομὴ αὐτὴ ἦταν οὐσιαστικὰ ἡ πρώτη μου ἐπαφὴ μὲ τὴν ΕΡΩ. Ὁ κυριότερος λόγος ποὺ ἀποφάσισα
νὰ συμμετέχω ἦταν ὁ προορισμός, Β. Ἤπειρος- Ἀλβανία. Ἕνας τόπος μὲ ἐνδιαφέρουσα ἱστορία καὶ ἔντονο ἑλληνισμό.
Τὸ πρῶτο πράγμα πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἦταν ὅτι σὲ πολλὰ ἀπὸ τὰ μέρη οἱ κάτοικοι μᾶς μιλοῦσαν ἀποκλειστικὰ στὰ ἑλληνικά. Μιὰ εὐγενικὴ καλημέρα γιὰ ἀρχὴ ποὺ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει σὲ ὁλόκληρη συζήτηση, ἂν ὁ χρόνος τὸ ἐπέτρεπε. Μιὰ ἡλικιωμένη μάλιστα στὸ χωριὸ Νάρτα συγκινήθηκε, μᾶς ἀγκάλιασε καὶ μᾶς φίλησε. Στὸ ἴδιο μέρος λίγο ἀργότερα μαζευτήκαμε μὲ κανονάκι καὶ κιθάρα, γιὰ νὰ χορέψουμε καὶ νὰ τραγουδήσουμε παραδοσιακὰ τραγούδια μὲ τοὺς ντόπιους. Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ ὡραιότερη στιγμὴ μέχρι ποὺ πήγαμε στὸ ὀρφανοτροφεῖο στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Βλασίου.
Ἐκεῖ ἡ ἐμπειρία ἦταν τουλάχιστον ξεχωριστή! Τὰ παιδιὰ μᾶς εἶχαν ἑτοιμάσει μιὰ πολὺ θερμὴ ὑποδοχὴ μὲ κέρασμα, τραγούδι καὶ χορό. Τὸ ἰδιαίτερο σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἦταν ὅτι μὲ τὰ παιδιὰ χορέψαμε, τραγουδήσαμε, παίξαμε, χωρὶς νὰ μιλᾶμε τὴν ἴδια γλώσσα, ἀλλὰ καὶ χωρὶς αὐτὸ νὰ μᾶς ἐμποδίζει. Ἀξέχαστη ἐπίσης θὰ μοῦ μείνει ἡ ἐπίσκεψη στὸν τάφο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὸ Κολικόντασι. Ἕνας τάφος ἁπλός, λιτός, φτωχικός, ποὺ ἀπὸ θαῦμα σώθηκε σὲ ἕνα μοναστήρι ποὺ μετρᾶ τὶς πληγές του ἀπὸ τὸ καθεστώς. Ἕνας τάφος ποὺ θὰ ‘λεγε κανεὶς ὅτι συνοψίζει τὴν ἱστορία τοῦ τόπου…
Κάθε ἐπίσκεψή μας μιὰ ξεχωριστὴ ἱστορία..
Πελαγίας Γούναρη, δασκάλας
Αὐτοὶ ποὺ φεύγουν γιὰ αὐτοὺς ποὺ μένουν χαράζουν πορεία.
Ἐρχόμενοι ἀπὸ τὸ ὁδοιπορικὸ ποὺ κάναμε στὴ Βόρεια Ἤπειρο ἢ καλύτερα στὴν Ἤπειρο, διαπιστώνουμε πὼς τὰ βιώματα ποὺ ἔλα βαν χώρα ἐκεῖ ἔμειναν ἀνεξίτηλα χαραγμένα στὸ μυαλὸ καὶ κάθε φορὰ ποὺ τὰ φέρνουμε στὸν νοῦ πλημμυρίζουν τὴν καρδιὰ δυνατὰ συναισθήματα. Ὡς πρώτη ἐμπειρία ποὺ μᾶς συγκλόνισε θὰ ἀναφέρουμε τὴν ἐπίσκεψή μας στὸ μνημεῖο τῶν πεσόντων τοῦ 1940 στὸ χωριὸ Βουλιαράτες.
Ἕνα ρίγος μᾶς διαπέρασε μπαίνοντας καὶ σεβασμὸς γιὰ τοὺς ἥρωες ποὺ θυσιάστηκαν χωρὶς δεύτερη σκέψη. Μὲ μεγάλη συγκίνηση καὶ εὐλάβεια τελέσαμε τρισάγιο πρὸς τὴν μνήμην τους, περιηγηθήκαμε στὰ μνήματά τους καὶ ψάλαμε περήφανα τὸν ἐθνικό μας ὕμνο καὶ «Τῇ Ὑπερμάχῳ». Τὸ ἑπόμενο ἀξέχαστο γεγονὸς ἦταν ἡ ἐπίσκεψή μας στὸ χωριὸ Νάρτα. Εἰσερχόμενοι στὸ χωριὸ ἀντικρίσαμε τὶς γιαγιάδες καθήμενες στὰ πλατύσκαλα τῶν αὐλῶν καὶ τὸ συναίσθημα τῆς χαρμολύπης ξαφνικὰ κυρίευσε τὸ γεμάτο ρυτίδες καὶ συνάμα γλυκὸ τους πρόσωπο! Χαρὰ διότι ἀντικρίσανε Ἑλληνόπουλα στὶς ἡλικίες τῶν παιδιῶν τους καὶ λύπη γιατί ἔχουν χρόνια νὰ τὰ συναντήσουν, διότι ἀναγκαστήκανε νὰ μεταναστεύσουν σὲ μεγάλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας ἢ τοῦ ἐξωτερικοῦ.
Ἀφοῦ ἐπισκεφτήκαμε τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στήσαμε ἕνα ὀλιγόλεπτο γλέντι, χορέψαμε καὶ τραγουδήσαμε φέρνοντας ἔτσι τὸ χαμόγελο καὶ πάλι στὰ ταλαιπωρημένα ἀπὸ τὴ ζωὴ πρόσωπα τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ. Εὐχόμαστε ὁλόψυχα τὰ παιδιὰ ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ αὐτὲς τὶς περιοχὲς ἢ οἱ ἀπόγονοί τους νὰ ἐπιστρέψουν πίσω ἀναβιώνοντας τὸν Ἑλληνορθόδοξο τρόπο ζωῆς στὰ μέρη ποὺ τὸν ἔχουν στερηθεῖ τόσα χρόνια!
Κλείνοντας θὰ θέλαμε νὰ εὐχαριστήσουμε ὅλους ὅσους συμμετεῖχαν στὴν ὀργάνωση αὐτῆς τῆς πετυχημένης ἐκδρομῆς, γιὰ τὴν ὁποία θυσίασαν σῶμα καὶ ψυχὴ πρὶν ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴ διάρκειά της.
Ἐντυπώσεις ἀπὸ ἐκδρομὴ στὴ Β. Ἤπειρο
Εὐτυχίας Στούμπου, φοιτήτριας ίατρικῆς
Ἡἐκδρομὴ στὴ Βόρεια Ἤπειρο ἦταν γιὰ μένα μιὰ μοναδικὴ ἐμπειρία. Σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν πίστευα ὅτι θὰ μποροῦσα, μέσα σὲ πέντε μέρες, νὰ μάθω τόσο πολλὰ πράγματα καὶ νὰ γνωρίσω τόσο πολλοὺς
νέους ἀνθρώπους ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.
Μιὰ εὐκαιρία νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τοὺς ἔντονους ρυθμοὺς τῆς καθημερινότητας, κάνοντας κάτι εὐχάριστο, δημιουργικὸ κι ὠφέλιμο. Προσωπικά, ἐντυπωσιάστηκα ἀπὸ τὴ μεγάλη ἱστορία τοῦ τόπου καὶ ἀπὸ τὸ δυνατὸ ὀρθόδοξο στοιχεῖο ποὺ ἀναπτύσσεται τὰ τελευταῖα χρόνια ἐκεῖ. Ταυτόχρονα, συναναστραφήκαμε μὲ νέα παιδιὰ ποὺ ἔχουν ὡς ὁδοδείκτη τῆς ζωῆς τους τὸν Χριστό, ποὺ εἶχαν κάτι νὰ σοῦ προσφέρουν καὶ κάτι νὰ σοῦ ποῦν ποὺ θὰ σὲ ὠφελήσει. Πραγματικὰ αἰσθάνθηκα ὅτι πῆρα πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἔδωσα… Συναντηθήκαμε μὲ παιδιὰ ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον δὲν γνωρίζαμε, κι ὅμως μπορέσαμε νὰ ἐπικοινωνήσουμε, νὰ συνδεθοῦμε, νὰ ἀνεχτοῦμε ὁ ἕνας τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου καὶ τελικὰ νὰ γίνουμε ὅλοι μιὰ παρέα.
Ἀποκομίσαμε καὶ βιώσαμε τόσο πολλὰ ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ ξεχάσουμε τὴν κούραση ποὺ ὑπῆρχε. Πραγματικὰ πιστεύω πὼς ὁ Θεὸς βρίσκει πολλοὺς τρόπους νὰ μᾶς δείξει ὅτι πάντα ὑπάρχουν νέοι ἄνθρωποι μὲ παρόμοιες ἀναζητήσεις καὶ προβληματισμοὺς μὲ ἐμᾶς. Θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω ἀπὸ καρδιᾶς ὅσους κουράστηκαν καὶ θυσίασαν ἕνα μέρος τοῦ ἑαυτοῦ τους γιὰ νὰ ὀργανωθεῖ, καθὼς κι ὅσους
εὐχήθηκαν νὰ ὁλοκληρωθεῖ μὲ ἐπιτυχία αὐτὴ ἡ ἰδιαίτερη προσκυνηματικὴ ἐκδρομή.