«Η τέλεια δικτατορία θα έχει την εμφάνιση της δημοκρατίας. Μια φυλακή χωρίς τοίχους στην οποία οι κρατούμενοι δεν θα ονειρεύονται να δραπετεύσουν»…Όπως έλεγε και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης με τον δικό του γλαφυρό τρόπο «όποιος θέλει να κουμαντάρη τους Έλληνες πρέπει να βαστάη ένα δισάκι γεμάτο, ομπρός το Χριστό, πίσω τους διαόλους και στη μέση το χρυσάφι».
Η Εκκλησία, ο Χριστός είναι ο στόχος. Θέλει και ερώτημα ή αμφισβήτηση αυτό; Στώμεν καλώς, λοιπόν, γιατί οι καιροί ου μενετοί. Ας μην εφησυχάζουν και οι εξουσιαστές όσο δεν αναθεωρείται το άρθρο 120 του Συντάγματος της “στο περίπου Ελληνικής Δημοκρατίας”. Δηλαδή ποτέ! Αλλά μάλλον θα μας προλάβουν όλους οι βουλές του Θεού…
Εδώ και 1.900 και χρόνια περιγράφεται ακριβώς αυτό που μεθοδεύεται σήμερα! Είναι τόσο εντυπωσιακή η περιγραφή της Αποκάλυψης, που θα έπρεπε να προβληματιστούν όλοι και όχι μόνο οι συνειδητοί χριστιανοί… Και όμως μια τέτοια εντυπωσιακή και σημαντική πληροφορία… όχι μόνο δεν μας προβληματίζει όσο θα έπρεπε αλλά προσπαθούμε να την απαξιώσουμε ως τιποτένια και κατάλληλη για βλαμμένους, οπισθοδρομικούς και αντιδραστικούς.
Διαχρονικά, η πολιτική τάξη μας, πλην ολίγων εξαιρέσεων, εκπέμπει μία χαρακτηριστική δυσωδία (Χαρακτηριστική της σηπεδόνας…). Η χώρα μας δεν είναι μικρή όπως συχνά ξεστομίζουν απολογητικά οι πολιτικοί μας, απεναντίας, μικρή είναι η πολιτική τάξη της. Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικά αναστήματα όπως του Ιωάννη Καποδίστρια… είναι ιδιαίτερα σπάνια, σκόπιμα δε αποσιωπώνται ή διαστρεβλώνονται.
Η αφαίρεση περιεχομένου που θεωρείται “fake” (ψεύτικο) ή λανθασμένο με στόχο τον περιορισμό της ικανότητας των απλών ανθρώπων να κρίνουν από μόνοι τους την κάθε πληροφορία απλά πυροδοτεί την πόλωση και τη δυσπιστία…Η ιδέα διαιτητών που επιλέγουν τι είναι ορθό και απορρίπτουν ό,τι θεωρούν λανθασμένο είναι η πλέον άσχετη και ξένη έννοια με την επιστήμη. Χωρίς τη δυνατότητα να γίνονται λάθη ή να γίνονται (ή να βελτιώνονται) ανακριβείς υποθέσεις, δεν υπάρχει επιστήμη.
Η λύση κατά τον Πλάτωνα για μια αληθινή δημοκρατία είναι να την διευθύνουν ενάρετοι και σοφοί πολίτες, αφού έχουν δοκιμασθεί και έχουν διακριθεί για την προσφορά τους στην κοινωνία και στην επιστήμη και «αφού στρέψουν το βλέμμα προς το ον που φωτίζει τα πάντα».