Άμα έχει κανείς τον Χριστό, δεν έχει να φοβηθεί ούτε τα μάγια ούτε τους μάγους ούτε τους δαίμονες ούτε τίποτε. Πόσα δεν έκανε ο Κυπριανός, πριν πιστέψει βέβαια, εναντίον της Ιουστίνης! Και δεν κατάφερε τίποτε. Τίποτε. Όσο κι αν προσπάθησε, σαν να μη γινόταν τίποτε.
Ο γάμος είναι καθ’ εαυτόν μυστήριο και είναι κάτι που το ζουν δύο άνθρωποι. Δεν μπορούν τρίτοι να μπουν στη μέση, αλλά ούτε οι ίδιοι επιτρέπεται να βάλουν τρίτους στη μέση. Εάν συμβεί αυτό, παύει να είναι μυστήριο.
Είναι μεν άμορφη μάζα, αλλά είναι ο άνθρωπος αυτός ο οποίος θα ζήσει αιωνίως. Δεν θα είναι ένας άλλος άνθρωπος αυτός που θα ζήσει αιωνίως, αλλά αυτή η άμορφη μάζα…
π. Συμεών Κραγιόπουλος: Πολλές φορές οι γονείς, ο πατέρας, η μητέρα, δείχνουν υπερβολική αγάπη στα παιδιά τους, αλλά τη δείχνουν κατά έναν τέτοιο τρόπο, και οι εκδηλώσεις τους είναι τέτοιες, που ένα έμπειρο μάτι μπορεί αμέσως να καταλάβει ότι στο βάθος δεν υπάρχει η αγάπη η πραγματική,……
π. Συμεών Κραγιόπουλος
Το παιδί: μια αυτοτελής προσωπικότητα. Η ζωή είναι ένα μυστήριο
«Το γεγονός της σωτηρίας είναι συνειδητό γεγονός. Δεν είναι μαγικό γεγονός». Ενσυνείδητα ο άνθρωπος εκλέγει τον Θεό, ενσυνείδητα πιστεύει στον Θεό, ενσυνείδητα παραδίδει τον εαυτό του στον Θεό και κάνει τον αγώνα του. Δεν γίνονται έτσι στα κλέφτικα τα πράγματα ή στον ύπνο ή με μαγικό τρόπο. Θα δει κανείς όλη τη βρωμιά της υπάρξεώς του, θα δει όλη την αμαρτία του…
…ο Άγιος (Συμεών ο Νέος Θεολόγος) ομιλεί μεν για δεύτερο βάπτισμα, αλλά εννοεί τη μετάνοια γενικώς και όχι απλώς το να πάει κανείς να εξομολογηθεί. Η εξομολόγηση ούτε λόγος ότι πρέπει να γίνεται. Στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, για να γίνει σωστά το βάπτισμα, χρειαζόταν να είναι μετανοημένος αυτός που θα πάει να βαπτιστεί, και επιπλέον να έχει δείξει στην πράξη ότι θέλει να ζήσει σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού…
Όταν ο καθένας από μας σκεφτεί και πει: «Θεέ μου, εγώ έπρεπε να είμαι άγιος, αφού μου έδωσες τη χάρη σου, αφού ενώθηκες μαζί μου, αφού μου δίνεις το Σώμα σου και το Αίμα σου και τρέφομαι. Έπρεπε να είναι αγία η ζωή μου, και δεν είναι, Θεέ μου, δεν είναι», πόσο θα ταπεινωθεί και θα ελεεινολογήσει τον εαυτό του!
Οι γονείς, με το να φέρνουν παιδιά στον κόσμο, γίνονται συνδημιουργοί με τον Θεό. Δεν είναι δηλαδή αυτοί οι ίδιοι δημιουργοί, αλλά γίνονται συνδημιουργοί με τον Θεό. Συνδημιουργούν με τον Θεό. Ο Θεός δημιουργεί, και έπειτα οι άνθρωποι συνδημιουργούν. Ο Θεός είναι εκείνος που έδωσε την εντολή: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε…» (Γέν. 1:28)…
Οποιοσδήποτε κι αν θελήσει να είναι αληθινός με τον Κύριο και να σταθεί ενώπιόν του αληθινά και χωρίς υποκρισία και ψέμα και χωρίς φοβία και δειλία και τέτοια, όποιος κι αν είναι, ο Θεός τον αναλαμβάνει. Γι’ αυτό έχουμε στην Εκκλησία αγίους που προέρχονται από κάθε τάξη και από κάθε κατάσταση.
Σπάνια να βρεις χριστιανό που να πει για όλα αυτά που μας έρχονται: «Να ‘ναι ευλογημένο. Όσα κι αν παθαίνουμε, λίγα είναι. Και άλλα περισσότερα μας αξίζουν, αλλά ο Θεός μάς λυπάται και δεν αφήνει να έρθουν περισσότερα». Πιο πολύ ακούς να λένε οι χριστιανοί….
Χρειάζεται να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στην πρόνοια του Θεού και να είμαστε πιασμένοι από το έλεος του Θεού. Επιτρέπει ο Θεός να πάθουμε, αλλά τελικά το έλεός του μας σώζει. Είναι άπειρο το έλεος του Θεού και δεν εμποδίζεται…
Όχι μόνο ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής έρχεται και κάνει βάπτισμα μετανοίας, και σε όλους όσοι πηγαίνουν και βαπτίζονται λέει να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους και να τις αφήσουν, για να συγχωρηθούν…
Σε αυτό το σύντομο ηχητικό απόσπασμα σχολίων του π. Συμεών πάνω σε λόγους του Αγίου Πορφυρίου, ο πατήρ τονίζει ότι πρέπει η προσευχή μας να πάψει να έχει ατομικό χαρακτήρα και να διευρυνθεί με λαχτάρα περιλαμβάνοντας όλο τον κόσμο. Τότε τα αποτελέσματα της χάριτος θα είναι αισθητά
Ο θάνατος και όλα τα δυσάρεστα που τον συνοδεύουν όλο και προσγειώνουν τον άνθρωπο, όλο και τον συνεφέρουν και δεν αφήνουν να πάρει πολύ αέρα το μυαλό του με κίνδυνο να χαθεί οριστικά. Έτσι, όλα βγαίνουν σε καλό.
Δεν τακτοποιούνται οι αμαρτίες ούτε με το να περάσει ο καιρός ούτε απλώς με το να πει κανείς στην προσευχή του: «Συγχώρησέ με, Θεέ μου, γιατί έκανα αυτό». Είναι πολύ σοβαρό το θέμα, και ο καθένας πολύ σοβαρά, πολύ υπεύθυνα να το τακτοποιήσει και όχι με αρρωστημένη διάθεση.
Και αυτό, όχι μόνο γιατί πρέπει να δουλέψει κανείς σκληρά, για να φέρει το φαγητό στα παιδιά, να τα ντύσει και να τους εξασφαλίσει μια στέγη, αλλά επίσης και κυρίως, γιατί πρέπει να τα αναθρέψει.
Συνήθως πιστεύουμε πως, για να μεγαλώσουμε τα παιδιά, δεν χρειάζεται ειδική μάθηση και πως λίγος κοινός νους αρκεί. Διαπιστώνουμε ωστόσο γύρω μας πως αυτός ο κοινός νους χρησιμοποιεί μεθόδους αντιφατικές.