Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ λειτουργικὸ ἦθος, χωρὶς νὰ ἀναφερθεῖ στὸν Παπαδιαμάντη. Οἱ ἀγρυπνίες, οἱ θεῖες Λειτουργίες καὶ γενικότερα ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας προσδιόριζαν ὁλόκληρη τὴ ζωή του. Μαζὶ μὲ τοὺς ἥρωες τῶν διηγημάτων του «ἠσθάνετο ἀνέκφραστον χαρὰν καὶ γλύκαν εἰς τὰ σωθικά του» …
«Δία τοῦτο ἀδελφοί μου νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε χιλιάδες φορὲς ὅσοι ζῆτε καὶ βγάνετε τὸ ψωμί σας μὲ τὸν κόπον σας, διατὶ ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ εἶναι εὐλογημένον, καί, ἂν θέλης, δῶσε κομμάτι ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ τοῦ πτωχοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ἀγοράζεις τὸν παραδεισον».
Ὁ Νικόλαος Γ. Πολίτης, ὁ Γενάρχης τῆς Ἑλληνικῆς Λαογραφίας δικαίως συναριθμεῖται ἀνάμεσα στοὺς κορυφαίους διανοητὲς τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Τόσο ἡ πρωτοποριακὴ σὲ ποσὸν καὶ ποιὸν ἐπιστημονική του παραγωγή, ὅσο καὶ ἡ πολύμορφη καὶ θαυμαστὴ κοινωνικήν του δράση ἐπιμαρτυροῦν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.
Ὅποιος προσπαθήσει νὰ περιγράψει τὴν ἔννοια τῆς Παράδοσης ἑνὸς λαοῦ, βρίσκεται σὲ δύσκολη θέση. Ὁ ὁρισμός του εἶναι σίγουρα περιγραφικός. Ἡ οὐσία τῆς Παράδοσης ὑπεκφεύγει· μένει μόνο ἡ περιγραφή, οἱ ἐκδηλώσεις, τὰ φαινόμενα…
πὼς χρέος … εἶναι νὰ λάβετε ὁποιαδήποτε πρόνοιαν καὶ διὰ τὸ καταδυναστευόμενον Ἑλληνικὸν Ἔθνος παρὰ τῆς Ὀθωμανικῆς ἐξουσίας, τὸ ὁποῖον ὑποφέρει τόσους αἰῶνας τὸν τυραννικὸν Ὀθωμανικὸν ζυγὸν καὶ τὸ ὁποῖον διακινδυνεύει νὰ πέσῃ εἰς τὴν τελευταίαν ἐξόντωσιν καὶ τὸν μηδενισμόν, ὅθεν δὲν μοῦ φαίνεται δίκαιον τὸ νὰ ἀδιαφορήσουν οἱ Βασιλεῖς
Οἱ πρῶτες ἀναφορὲς γιὰ τὸ ὄνομα Μακεδονία γίνονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὸ ὅραμα τοῦ προφήτη Δανιήλ, ὅπου προφητεύει διακόσια χρόνια πρὶν γεννηθεῖ ὁ Μ. Ἀλέξανδρος τὶς νῖκες κατὰ τῶν Μήδων καὶ τῶν Περσῶν, μὲ τὴν παραβολικὴ παράσταση τῆς νίκης τοῦ τράγου κατὰ τοῦ κριοῦ.
Ἂν ἐρωτηθεῖ ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος στὸν δρόμο, γιὰ ποιὸ λόγο πιστεύει ὅτι γίνονται οἱ πόλεμοι σήμερα, θὰ ἀπαντήσει σίγουρα: «γιὰ τὰ συμφέροντα». Σὲ ὅλες τὶς δυτικὲς δημοκρατίες, οἱ πολῖτες ὄχι μόνο ἀκοῦν γιὰ τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, ἀλλὰ καὶ γνωρίζουν ὅτι ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τοῦ κράτους τους αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἔχει.
Δὲν θὰ μᾶς σώσει κανεὶς ἀπὸ τὸ χεῖλος τοῦ ἠθικοκοινωνικοῦ γκρεμοῦ ποὺ βρισκόμαστε, ἂν δὲν τὸ θελήσουμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν ἐγκαταλείψουμε τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο, ποὺ ἀκολουθοῦμε. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν οἱ ξένοι. Μὴν περιμένουμε νὰ εἶναι αὐτοὶ περισσότερο φιλέλληνες ἀπὸ ἐμᾶς. Οὔτε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς σώσει, ἂν δὲν μετανοήσουμε.
Ὅπως ἡ ὅραση σύμφωνα μὲ τὸν Gibson (1966) εἶναι ἡ «βασίλισσα τῶν αἰσθήσεων», ἔτσι καὶ ἡ ὑπομονὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ κανεὶς ὅτι εἶναι ἡ βασίλισσα, ἡ κορωνίδα, ἡ μητέρα καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν ἀρετῶν.
Τὰ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια ἢ τὰ λεγόμενα βιντεοπαιχνίδια (video games), εἶναι ὁ νέος τυφῶνας τῆς ἐποχῆς καὶ τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ ἰσχυροποιεῖται καὶ ποὺ «ρουφάει» τὴν πραγματικότητα τῶν νέων, τῶν ἐφήβων, ἀλλὰ καὶ τῶν μεγαλύτερων σὲ ἡλικία.
«Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα… τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις… εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ»!
Τὸ περασμένο καλοκαίρι πῆγα μὲ παρέα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ φιλοξενηθήκαμε γιὰ δυὸ μέρες στὴ Μεγίστη Λαύρα, τὸ ἀρχαιότερο καὶ πρῶτο στὴν τάξη τῶν Μοναστηριῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ εἶναι χτισμένο ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Ἀθωνίτη.