Είναι σαφές ότι ζούμε στην εποχή που η γλώσσα του νικητή συνίσταται στο να λέει « Έχω δίκιο γιατί είμαι πιο ισχυρός», όπως ο αριστερός διανοητής Pascal Bruckner γράφει στο βιβλίο του «Υποφέρω, άρα υπάρχω» ( “Je souffre donc je suis”, Ed. Grasset). Ο γουοκισμός σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση προκαλούν ασφυκτικές καταστάσεις στον πατριώτη και φιλελεύθερο πολίτη.
«Υπνώττουσα κοινωνία»
Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη. Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα μας, τὴν παράδοση μας, τὴν γλῶσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.
Είναι, βλέπεις,
επικίνδυνη η φανέρωση και υπεράσπιση της αλήθειας. Ανάμεσά τους τέσσερις θαρραλέοι – πάντα υπάρχουν ελάχιστοι τολμηροί Ιωσήφ και Νικόδημοι που στα στήθη τους βοά η φωνή της δικαιοσύνης και του καθήκοντος – όρμησαν προς τον καπετάνιο. Βλέποντάς τους ακολούθησαν λίγοι ακόμη, ίσαμε δεκαπέντε άνθρωποι το πολύ…
Να του βάλουμε την καλή ανησυχία, να τον προβληματίσουμε, για να θέληση ό ίδιος να βοηθηθεί. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να διψάει ό άλλος, για να του δώσεις να πιει νερό. Δώσε σε έναν πού δεν έχει όρεξη, να φάει μέ τό ζόρι· θα το κάνει εμετό. Όταν ό άλλος δεν θέλει, δεν μπορώ να του στερήσω την ελευθερία, το αυτεξούσιο.
Τα κείμενα του Κόντογλου – και όχι μόνο του Κόντογλου αλλά και ολόκληρης της «γενιάς του ‘30» – έχουν εξοβελιστεί από τα ελληνικά σχολικά βιβλία. Πιθανώς ως αναχρονιστικά και «κονισαλέα συναξάρια», όπως τα είχε χαρακτηρίσει κάποιος.
Η παραίτηση του διακεκριμένου πανεπιστημιακού από μια λαμπρή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία η οποία δεν έγινε για λόγους προσωπικού συμφέροντος και ιδιοτέλειας αλλά για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών των πολιτών και για την διάσωση της προσωπικής του τιμής και αξιοπρέπειας, συνιστά εκκωφαντική….