Τί θα μπορούσε να πει κανείς για την πολυτέλεια των ινδικών αρωμάτων, των αραβικών, των περσικών, των ξηρών, των υγρών, των μύρων, των θυμιαμάτων, που όλα απαιτούν δαπάνη μεγάλη και ανώφελη;
π. Εφραίμ Παναούσης: «Όσα δεν ξέρω για την εξομολόγηση»
Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή του έχει ημερομηνία λήξης. Όσα σχεδιάζει, όσα ονειρεύεται, όσα ελπίζει, συντρίβονται τελικά από τον θάνατο. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού, του τέλους των πάντων, είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, στη σκιά του οποίου οφείλει να ζήσει ο άνθρωπος.
¨Γέροντας Γρηγόριος, μία φωτεινή αγιοπνευματική παρουσία στα έσχατα χρόνια.¨
Ουσιαστικά, μια κοινωνία κοσμική και υλιστική αρνείται την πίστη στον Θεό και, ταυτόχρονα, την αθανασία της ψυχής και θεωρεί την πνευματική δράση του ανθρώπου ως μια δράση φονταμενταλιστική και απαρχαιωμένη και η άρνηση αυτή, πιστεύοντας πως αποτελεί μια έκφραση μοντερνισμού και προοδευτισμού τόσο στον χώρο της πολιτικής, όσο και στον χώρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Έτσι θα ακουστούν οι προσευχές σας
Ο οδηγός παραξενεμένος σταυροκοπήθηκε και είπε: «Μα καλά, τόση ώρα εσάς περιμέναμε και ήταν αδύνατον να ξεκινήσουμε;». «Ναι, γιατί είναι ανάγκη να πάω τον άρρωστο άνδρα μου στον Γέροντα, να μας βοηθήσει», απάντησε η καλή σύζυγος.
Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης: Mη μαλώνετε με έναν άνθρωπο που θα σας πειράξει γιατί…
Halloween: Με πίκρα διαπιστώνει κανείς πως σε αυτή τη χώρα βασιλεύει ακόμα ο μιμητισμός, σε μια αέναη λογική «ψωροκώσταινας». Κυριαρχεί η τάση να μαϊμουδίζουμε ξενόφερτα έθιμα, σαν να μην ζούμε σε μια χώρα που διαθέτει τον μεγαλύτερο πολιτισμικό πλούτο του κόσμου.
– Γέροντα, πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος είναι πλανεμένος;
– Ακόμη και από την όψη του μπορείς να το καταλάβεις.
Ή εµπιστοσύνη στον Θεό έχει µητέρα την πίστη . Γέροντα, νιώθω µιά ανασφάλεια, εχω!! Άσφαλίσου, βρέ παιδάκι µου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια τού αυτοκινήτου ξέρεις; Τήν ασφάλεια τού Θεού δέν τήν ξέρεις; Κάνε τόν σταυρόσου καί, πρίν κάνης οτι…δήποτε, πές:
Σπάνια να βρεις χριστιανό που να πει για όλα αυτά που μας έρχονται: «Να ‘ναι ευλογημένο. Όσα κι αν παθαίνουμε, λίγα είναι. Και άλλα περισσότερα μας αξίζουν, αλλά ο Θεός μάς λυπάται και δεν αφήνει να έρθουν περισσότερα». Πιο πολύ ακούς να λένε οι χριστιανοί….
Aυγουστίνος Καντιώτης: Ποιός θα πατήσει το κουμπί της καταστροφής μας;
Η διδασκαλία του αββά Δωρόθεου: Περί αποταγής – Κείμενα από το βιβλίο “Αββά Δωρόθεου Έργα Ασκητικά” των εκδόσεων “Ετοιμασία”. Επιμέλεια- Παρουσίαση εκπομπής: Αναστασία Πουλοπούλου
Γέρων Δωρόθεος – «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» . Η Αγάπη του Θεού και η Κοινωνία με τον Θεό
Αν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να ξεχνάει βασανιστήρια τεσσά-ων ετών και να θλίβεται πραγματικά για τους βασανιστές του, εσύ κι εγώ γιατί να μη μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εχθρό μας; Και να νοιαστούμε, αν χρειαστεί, λίγο περισσότερο γι’ αυτόν;
Δεν πέρασε μισή ώρα και νά ‘σου όλοι οι νεαροί της παρέας και μπαίνουν στην Εκκλησία. Ο χωρικός έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Μόλις τελείωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκε ο Γέροντας από το Ιερό, ο χωρικός έσπευσε να τον συναντήσει και τού ‘δειξε τα παιδιά, λέγοντας..
«Ήμουν στην Εκκλησία, έκανα προσευχή και κατά η ώρα δώδεκα τα μεσάνυχτα ακούω το μανταλάκι της πόρτας να παίζη κρίκι-κρικ συνέχεια. Πήγε η ώρα μία και δεν σταμάτησε. Ακούγονταν συγχρόνως φωνές και χτυπήματα. Στο Μοναστήρι δεν υπήρχε κανείς άλλος. Σκέφτηκα, αφού είναι ο διάβολος στην πόρτα, να μη βγω έξω, και μπήκα μέσα στο Ιερό και εκεί ξημέρωσα»
Άλλη φορά, πήγε ένας πατέρας που το παιδί του είχε σκοτωθή σε τροχαίο. Του είπε ότι έβλεπε το παιδί του στον ύπνο του να του λέη ότι δεν το αφήνουν να μπη μέσα. Ο Γέροντας του είπε, «Μήπως το παιδί βλαστημούσε τον Χριστό και την Παναγία;». Πράγματι, αυτό είχε γίνει. Ο Γέροντας είπε στον πατέρα να κάνη….
Αν συγχωρήσουμε τον αδελφό μας, θα λάβουμε την συγχώρηση των αναριθμήτων αμαρτιών μας και θα έχουμε όλο το δικαίωμα να πούμε στον Θεό
Να αγαπήσουμε τον Χριστό. Τότε από μέσα μας θα βγαίνει με λαχτάρα, με θέρμη, με θείο έρωτα το όνομά τού Χριστού, θα φωνάζουμε το όνομά Του μυστικά, αλάλητα. Να στεκόμαστε απέναντι στον Θεό με λατρεία, τα ταπεινά, πάνω στα χνάρια του Χριστού.
Γέρων Ιγνάτιος Γρηγοριάτης: «Να είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε με φρόνημα μαρτυρικό… Έρχονται δύσκολα χρόνια»
Κατά το μέτρο της προαιρέσεως και του πνευματικού αγώνα του ανθρώπου έρχεται σταδιακά ο φωτισμός του νου. Και κατά το μέτρο του φωτισμού του νου δίνεται η χάρη του Κυρίου. Και κατά το μέτρο της αποδοχής και της πληρώσεως της ψυχής με τη θεία χάρη, πραγματοποιείται η ένωση με τον Κύριο.
Γι’ αυτό παραχωρεί ο Κύριος στους αγίους, που τον αγαπούν, αιτίες, για ταπείνωση και για συντριβή της καρδιάς, η οποία επιτυγχάνεται με επίπονη προσευχή, για να πλησιάσουν κοντά Του με ταπείνωση. Και πολλές φορές τους προκαλεί φόβο με τα σωματικά παθήματα, και με ολισθήματα στις αισχρές και βρομερές ενθυμήσεις…
H μεγάλη μας ευκαιρία για μια θέση στον Παράδεισο
Ο σεβάσμιος ιερέας του χωριού περνάει μπροστά από τον κάθε μελλοθάνατο και δίνει την τελευταία ευλογία του. Μα φτάνοντας στον τελευταίο, βλέπει πως είναι ένα νεαρό παιδί, 14-15 ετών το πολύ, ενώ η μητέρα του πιο πέρα, πεσμένη στο έδαφος, χτυπιέται απαρηγόρητη. Ο ιερέας κοντοστέκεται για μια στιγμή, ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του παιδιού και αμέσως το σπρώχνει πέρα από τη γραμμή, παίρνοντας ο ίδιος τη θέση του.
Η Αγία Ελένη βρίσκει τον Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος παρέμενε εκεί θαμμένος είτε από τους πρώτους Χριστιανούς για να προστατευτεί απ’ τους ειδωλολάτρες, είτε από τους Ιουδαίους ώστε να ξεχαστεί το όνομα του Ιησού.
“Να ξέρης, οι εξομολογήσεις που έκανες στον προηγούμενο Πνευματικό σου πιάστηκαν και τα αμαρτήματά σου συγχωρέθηκαν, αλλά, επειδή εσύ έχεις αυτό τον λογισμό και σε βασανίζει, έλα να μου τα πης όλα απ’ την αρχή! Έτσι και έγινε. Θυμάμαι εγώ γονάτισα δίπλα απ’ την Αγία Τράπεζα και την ώρα που άρχισα να εξομολογούμαι όλα τα αμαρτήματά μου απ’ την αρχή…”
Ο Χριστός επέλεξε να σώσει τον κόσμο διά του Σταυρού. Όχι σταυρώνοντας τον άνθρωπο για τα πταίσματά του, αλλά ανεβαίνοντας ο ίδιος στον Σταυρό αντί γι’ αυτόν. Έκτοτε οι έχοντες «νουν Χριστού» καυχώνται για τον Κύριό τους, που τους αγάπησε τόσο πολύ, ώστε να δεχθεί εκούσια τέτοιο σταυρικό θάνατο για χάρη τους.
Πράγματι, ὁ ἐτήσιος λειτουργικὸς κύκλος τῆς Ἐκκλησίας μας ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ζωηφόρο μετάσταση τῆς Παναγίας μας καὶ ἀρχίζει ἐκ νέου μὲ τὴν ἐλπιδοφόρο γέννησή της: «Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια﮲ σήμερον ἔπνευσαν αὗραι σωτηρίας προάγγελοι».
Όμως αυτό δεν είναι απολύτως αποδεκτό από τους ανθρώπους, που προσπαθούν να οικειοποιηθούν ό,τι μπορούν περισσότερο από την ιδιοκτησία του Θεού. Αρχικά καρπούνται τα πλούσια αγαθά της και εν συνεχεία αποπειρώνται να την κληρονομήσουν εξ ολοκλήρου.
Ο π. Αυγουστίνος συνεχίζει να ξυπνάει ψυχές από τον λήθαργο, και να επιτελεί άφταστο ποιμαντικό έργο, ακόμα και 13 χρόνια αφότου αναχώρησε η ψυχή του για την Άνω Ιερουσαλήμ. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «έχουν οι άνθρωποι τα σχέδιά τους έχει και ο Θεός τα δικά Του». Σε όλα τα ανθρώπινα μέτρα, υπάρχουν πνευματικά αντίμετρα.
Εκ των επιστολών του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, έκδοσης Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Η ηχογράφηση μας παραχωρήθηκε από τον Ραδιοσταθμό της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Διαβάζει η Όλγα Κοκκίνου.