Δημοσιεύσεις ετικέτας «ΑΙΡΕΣΕΙΣ»

Η Θεοδίδακτη Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας μας και τα «κανονικά δίκαια» των αιρετικών

Τα «λάθη» και οι «επιχωματώσεις» του παρελθόντος μπορούν να διορθωθούν μόνον και μόνον με την μετάνοια των αιρετικών, την αποβολή των κακοδοξιών τους και την επιστροφή τους στην σωστική αγκαλιά της μίας και αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού, στην Ορθοδοξία! Η ομολογία ότι «Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὴν ὁδηγοῦμε σὲ παρακμὴ τὴν Ἐκκλησία» αληθεύει υπό το πρίσμα, ότι αρνούμαστε την αυθεντικότητά της και προσβλέπουμε στις παραχαράξεις…

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές στις ανακοινώσεις μας, αποδεικνύοντας με αδιάσειστα στοιχεία, ότι η προωθούμενη «ένωση των εκκλησιών» και κύρια η «ένωση» Ορθοδοξίας και Παπισμού, δεν θα γίνει με την αποδοχή των δογματικών αληθειών της Εκκλησίας από τους αιρετικούς

Ο προσωπικός μας αγώνας για τη νέκρωση του παλαιού ανθρώπου καταργεί το χρέος μας να ελέγχουμε την αίρεση και να αγωνιζόμαστε για την καταπολέμησή της;

Φθάνουν μάλιστα στο σημείο μερικοί να ισχυρίζονται ότι ο έλεγχος της αιρέσεως και των αιρετικών θεωρείται ως υβριστική συμπεριφορά και φανατισμός, ως έλλειψις αγάπης, ως ένα είδος κατακρίσεως. Και επομένως όσοι ελέγχουν τους αιρετικούς πέφτουν στο αμάρτημα της κατακρίσεως, το οποίο επισημαίνει ο Κύριος με τους λόγους «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» (Ματθ.7,1). Οφείλουν δε, προκειμένου να θεραπεύσουν το πάθος αυτό, να παύσουν τον έλεγχο της αιρέσεως και των αιρετικών και να ασκήσουν την αυτομεμψία και την αυτοκατάκριση.

Ο Προτεσταντισμός (Ὁμιλία 2η, Περί Αιρέσεων, του Μακαριστού Γέροντος Αθανασίου Μυτιλιναίου)

Ποιός γεννᾶ τήν αἵρεσι; Δυό πράγματα: ὁ Διάβολος καί ὁ ἐγωϊσμός τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Διάβολος εἶναι ὁ σπορεύς τῶν ζιζανίων τῆς παραβολῆς τῶν ζιζανίων, πού ἐλέγαμε τήν περασμένη φορά. Ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ μέθοδός του, ἡ μέθοδος τῆς νοθείας. Μετά τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν ὁ Διάβολος πλέον μετέρχεται τήν μέθοδον τῆς νοθείας, δηλαδή τῆς ἀποκλίσεως ἀπό τήν ἀλήθειαν, δηλαδή τήν αἵρεσιν. Ὁ Διάβολος δέν ἀρνεῖται, ἀλλά τροποποιεῖ…

Το βάπτισμα των αιρετικών

Η πίστη δεν είναι θεωρία, φιλοσοφία ζωής, αλλά προσωπική σχέση με τον Θεό. Σχετικά με το πώς πρέπει να είναι η σχέση αυτή ο ίδιος ο Θεός μας διδάσκει. Ακολουθώντας την μυστηριακή ζωή της εκκλησίας.

Μαρτυρία Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου – Άγιο Φως

Δεν τρέμεις να γράφης «ότι ευθύς εξ αρχής πρέπει να τονίσωμεν, ότι ουδέποτε η Εκκλησία μας υπεστήριξεν, ότι πρόκειται περί θαύματος». Αλλά ποίαν εννοείς Εκκλησίαν; Εάν λέγης την Ελληνικήν Ορθόδοξον Ανατολικήν, λέγεις ψέμματα, πλανάσαι, έχεις λάθος. Εάν εννοής την εκκλησίαν σας, την εκκλησίαν των ασεβών, των απίστων, των ορθολογιστών, των μασόνων, των υποκριτών, τότε λέγεις την αλήθειαν. Διότι η εκκλησία σας ουδέποτε υπεστήριξε περί θαύματος.

Ο Άγιος Πορφύριος για τον Παπισμό

Μία θρησκεία μόνο εἶναι (ἀληθινή) ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική θρησκεία καί τό πνεῦμα αὐτό τό ὀρθόδοξο εἶναι τό ἀληθές. Τά ἄλλα πνεύματα εἶναι πνεύματα πλάνης καί οἱ διδασκαλίες (τους) εἶναι μπερδεμένες… Λοιπόν ἐγώ ἔτσι πιστεύω τά πράγματα. … Ὄχι, δέν παραδέχομαι ὅλες τίς θρησκεῖες.

Πώς εργάζονται οι αιρέσεις

Καθεμία έχει πατέρα της δικής της επινοήσεως τον διάβολο και, επειδή ντρέπεται να προφέρει το μισητό όνομά του, υποκρίνεται και χρησιμοποιεί το καλό και ανώτερο όνομα πάντων, το όνομα του Σωτήρος και επιπλέον το διανθίζει με τις λέξεις των Αγίων Γραφών.

Ἡ Ἁγιοπατερική στάση ἔναντι τῶν αἱρετικῶν

Δυστυχῶς, ἡ προβολή τῆς ἀγαπολογίας μεταξύ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ὀπαδούς τῶν ψευτοθρησκειῶν, καθώς καί ἡ προσπάθεια στιγματισμοῦ ὅσων ἀγαποῦν τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, δέν βοηθοῦν στή γνώση τῆς Ἀλήθειας· ἀντιθέτως, δημιουργοῦν κλίμα συνειδησιακοῦ σκοτισμοῦ καί πλάνης!

«Εκκλησία των Εθνών»: Κάθε αίρεση βρίσκει χώρο δράσης, στα κενά πίστης που αφήνουμε εμείς!

Ο Παπισμός, ο Χιλιασμός, ο Προτεσταντισμός και οι «Εκκλησίες» της Πεντηκοστής, ο Μορμονισμός και δεκάδες άλλες αιρέσεις, έχουν ξαμολυθεί σαν πεινασμένα όρνια που ζητούν να κατασπαράξουν το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και όσο οι πονηροί καιροί πλησιάζουν προς την καθιέρωση της παγκόσμιας πανθρησκείας, η διαβρωτική δράση των αιρέσεων γίνεται εντονότερη από ποτέ.

Γιατί μᾶς ἀπογοητεύετε;

Καί δέ φτάνει μόνο αὐτό, ἀλλά κατά πόδι πρός τόν πολιτικό ἐκτροχιασμό καί ἐκτροπή, ἀκολουθεῖ ὁ ἐκκλησιαστικός ἐκτροχιασμός, ὁ ὁποῖος καί μᾶς πονᾶ ἰδιαίτερα. Ἐξηγοῦμαι: Ἡ Ἐκκλησία ἔχει κι αὐτή τίς γραμμές, τίς ρᾶγες πάνω στίς ὁποῖες ὀφείλει νά κινηθεῖ. Εἶναι τό Εὐαγγέλιο καί οἱ ἀποφάσεις τῶν θεόπνευστων ἁγίων Πατέρων της.      Πορεύεται πάνω σ αὐτές τίς γραμμές; Ὁ πιστός λαός ἀπαντᾶ : ὄχι.

ΤΟ ΑΙΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΩΣ

Επιμένουμε στην δια της σταυρικής θυσίας του Κυρίου απολυτρώσεως ορθόδοξη διδασκαλία, διότι υπάρχουν και οι κακόδοξες πλάνες, οι οποίες είτε την αμφισβητούν, είτε την παραχαράσσουν, με αποτέλεσμα τη μείωση της αξίας της. Άλλωστε είναι γνωστό πως το θεμελιώδες κεφάλαιο περί σωτηρίας της Εκκλησίας μας δέχτηκε τα περισσότερα πυρά από τους ανά τους αιώνες αιρετικούς.

Αναφορά σε μια ανιερή διακήρυξη κατά της ενδοοικογενειακής βίας

Έχει ήδη επισημανθεί σε κείμενα του Γραφείου μας αλλά και από άλλες καταξιωμένες προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους και πνευματικότητος, ότι ένας από τους πικρότερους καρπούς της «Συνόδου»της Κρήτης υπήρξε η νέα ισχυρή ώθηση παγκοσμίως, την οποία έδωσε στην εξάπλωση, (αντί καταδίκης), του Οικουμενισμού. Η φοβερή αυτή παναίρεση βρήκε την πλήρη συνοδική νομιμοποίησή της σε δύο κυρίως κείμενα της εν λόγω «Συνόδου»:

Η Εκκλησία του Χριστού και η «Εκκλησία» του Παπισμού

Τι είναι η Εκκλησία στο εσώτατο είναι της; Ποια είναι η ταυτότητά της και ποια τα όριά της; Ταυτίζονται τα χαρισματικά με τα κανονικά της όρια, ή όχι; Υπάρχουν στοιχεία ή (και) διαβαθμίσεις εκκλησιαστικότητος στις ετερόδοξες χριστιανικές ομολογίες;

Υποδοχή πρώην Μάρτυρος του Ιεχωβά στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η σημερινή, όμως, ανακοίνωση σχετίζεται με την υποδοχή στην Ορθόδοξη Εκκλησία μιας νέας γυναίκας 27 ετών, που μετά από πολύ έρευνα, αποκόπηκε από την εταιρία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όπου άνηκε ολόκληρη η οικογένειά της.

«Ασκητική της Αγάπης» ή Ασκηση Θρησκευτικού Συγκριτισμού;

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στη ζωή της Εκκλησίας ήταν και είναι η διάκριση μεταξύ γνησίας και νόθης πνευματικότητος. Μελετώντας τα αγιογραφικά κείμενα και τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων μας διαπιστώνουμε ότι στη ζωή της Εκκλησίας, ήδη από τα πρώτα βήματά της, από την εποχή των αποστολικών χρόνων…..