Ρήσεις και Διηγήσεις Αγίου Παϊσίου (νη-ξγ). Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

νη’

«Ὅ,τι εἶ­ναι γιά μί­α μη­χα­νή ἡ βεν­ζί­νη, ἔ­τσι εἶ­ναι καί ἡ καρ­διά γιά τήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή. Ὅ,τι κά­νει ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό τήν καρ­διά του δέν κου­ρά­ζει. Γι᾿ αὐ­τό σέ ὅ­σους μέ ρω­τᾶ­νε τί νά σπου­δά­σουν, τούς λέ­ω ὅ,τι ἀ­γα­πᾶ­νε. Ἰ­δί­ως με­ρι­κά ἐ­παγ­γέλ­μα­τα, ὅ­πως για­τρός, δά­σκα­λος, θέ­λουν νά τ᾿ ἀ­γα­πᾶ κα­νείς πο­λύ. Καί στήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, στήν προ­σευ­χή πρέ­πει νά συμ­με­τέ­χη ἡ καρ­διά».

νθ’

«Ἡ πνευ­μα­τι­κή ζω­ή θέ­λει πολ­λή αὐ­τα­πάρ­νη­ση καί φι­λό­τι­μο».

ξ’

«Ὅ­ταν κά­ποι­ος ἔ­χη πε­σμέ­νο τό ἠ­θι­κό του, πρέ­πει νά τοῦ δί­νο­υμε θάρ­ρος καί νά τόν ἀ­νε­βά­ζου­με. Ἐ­νῶ, ὅ­ταν εἶ­ναι ψη­λά καί ἔ­χη ἐ­γω­ϊ­σμό, πρέ­πει νά τόν τα­πει­νώ­νου­με».

ξα’

«Ὅ­ταν ἀ­νά­βου­με κε­ρί γιά τήν ψυ­χή κά­ποι­ου κε­κοι­μη­μέ­νου, ὠ­φε­λεῖ­ται πο­λύ».

ξβ’

«Πολ­λές φο­ρές ἐ­μεῖς οἱ μο­να­χοί γι­νό­μα­στε σκλη­ροί μέ τό νά μή ζοῦ­με, ἐ­πει­δή δέν βλέ­που­με, τόν πό­νο τῶν ἄλ­λων. Ἐ­νῶ οἱ λα­ϊ­κοί οἱ κα­η­μέ­νοι εἶ­ναι πο­νε­τι­κοί, ἐ­πει­δή ζοῦν κον­τά σέ πο­νε­μέ­νους ἀν­θρώ­πους. Γι᾿ αὐ­τό πρέ­πει τόν πό­νο τῶν ἄλ­λων νά τόν κά­νου­με δι­κό μας πό­νο καί νά προ­σευ­χώ­μα­στε γιά ὅ­λους».

ξγ’

«Ὑ­πάρ­χουν ἄν­θρω­ποι πού εἶ­ναι δε­μέ­νοι μέ πρό­σω­πα τοῦ σπι­τιοῦ καί θέ­λουν νά γί­νουν κα­λό­γε­ροι. Εἶ­ναι δι­χα­σμέ­νοι. Μία ἡ ζυ­γα­ριά τῆς ἀ­γά­πης τους κλί­νει ἀ­πό δῶ καί μία ἀ­πό κεῖ. Αὐ­τοί, ἄν μπο­ρέ­σουν καί ξε­γαν­τζω­θοῦν ἀ­πό τήν σαρ­κι­κή τους ἀγά­πη, κά­νουν με­γά­λη προ­κο­πή, δι­ό­τι ἔ­χουν ἀ­γά­πη μέ­σα τους».

Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα