Ποιός δὲν ἔχει ἀκούσει τὴν παύλεια ρήση «ὁ τεθνεὼς δεδικαίωται»; Τὴν χρησιμοποιοῦν πολλοί, εὐάριθμοι (λίγοι) ὅμως γνωρίζουν τὸ νόημά της. Ὅταν κάποιος πεθαίνει καὶ ἀκούγωνται ἐπικριτικὰ σχόλια γιὰ τὸν μακαρίτη, λέγεται συχνὰ «Ὅ,τι ἔκανε-ἔκανε· ὁ τεθνεὼς δεδικαίωται», ἤτοι διαγράφηκαν οἱ ἁμαρτίες του, συγχωρέθηκε, σώθηκε. Ὅμως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἐννοοῦσε αὐτό. Στὴν περικοπὴ λοιπὸν ὅπου περιέχεται ἡ φράση μας ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται τὸ Βάπτισμα. Τὸ Βάπτισμα, γράφει, εἶναι τὸ «ὁμοίωμα» τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε καὶ τάφηκε, ἔτσι καὶ ἐμεῖς κατὰ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος συσταυρώνομαστε καὶ συνενταφιαζόμαστε μὲ τὸν Χριστό. Καὶ ὅπως κατὰ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ νεκρώθηκε ἡ ἁμαρτία, ἔτσι κατὰ τὴν Βάπτιση ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος συνεσταυρώθη γιὰ νὰ καταργηθῆ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας «τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ». Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀξιωθήκαμε νὰ βαπτιστοῦμε, πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν ἁμαρτία. Ὅπως ὁ βιολογικὰ νεκρὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἁμαρτήση, γιατί ἔχει πεθάνει, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος τῆς Χάριτος ὀφείλει νὰ μὴν ἁμαρτάνη. Ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀσιμβίβαστη μὲ τὴν ἁμαρτία· αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ἐπίμαχης φράσης, τὴν ὁποία παρερμηνεύουμε, ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουμε ὁλόκληρη τὴν περικοπὴ τοῦ Ἀποστόλου, τὴν ὁποία μπορεῖτε νὰ βρῆτε στὴν Πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ στὸ 6ο κεφάλαιο, ἐδάφια 1-14. Ἴσως ἡ παρερμηνεία νὰ ὀφείλεται καὶ στὴν ἀρχαιοελληνικὴ ἀντίληψη ὅτι δὲν πρέπει νὰ κακολογοῦμε τὸν νεκρό, τὴν ὁποία υἱοθέτησαν ἀργότερα καὶ οἱ Ρωμαῖοι.
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα