Εἶναι θλιβερὸ ποὺ μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια κάποιοι, εὐτυχῶς ἐλάχιστοι, ποὺ ὅμως δυστυχῶς κάθονται σὲ θώκους ὑψηλούς, νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὶς ἰδεοληψίες τους. Μία ἀπὸ αὐτὲς ὁ ἐξοβελισμὸς τοῦ τελικοῦ ν, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸ ἀρσενικὸ ὁριστικὸ ἄρθρο. Μένουν πιστοὶ σὲ ἕναν ἀνεφάρμοστο κανόνα τῆς σχολικῆς γραμματικῆς σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον τὸ τελικὸ ν διατηρεῖται, ὅταν ἡ ἑπόμενη λέξη ἀρχίζῃ: ἀπὸ φωνῆεν, ἀπὸ τὰ σύμφωνα κ,π,τ καὶ τὰ συμφωνικὰ συμπλέγματα μπ, ντ, γκ, ξ, ψ, τσ, τζ. Ἡ εἰρωνεία εἶναι οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν εἶναι ὀπαδοὶ τοῦ γλωσσικοῦ ἀξιώματος ὅτι ἡ χρήση τῆς γλώσσας εἶναι ὑπεράνω τῶν κανόνων τῆς Γραμματικῆς. Στὴν προκειμένη περίπτωση ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ὁμιλητῶν τῆς Ἑλληνικῆς διατηροῦν τὸ τελικὸ ν, ὄχι μόνο στὸ ὁριστικὸ ἄρθρο, ἀλλὰ καὶ στὸ ἀόριστο, καθὼς καὶ στὸ ἀρνητικὸ μόριο δέν. Καὶ καλῶς κάνουν! Ὄχι μόνο ἡ ἀπουσία τοῦ τελικοῦ ν προσκρούει στὸ γλωσσικό μας αἴσθημα, ἀλλὰ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποφεύγονται οἱ συγχύσεις μεταξὺ τοῦ ἀρσενικοῦ (τὸν) καὶ τοῦ οὐδετέρου (τὸ) καὶ μεταξύ του ἀρνητικοῦ μορίου δὲν καὶ τοῦ συνδέσμου δέ. Συνεπῶς λέμε καὶ γράφουμε: τὸν Γιῶργο, τὸν Νῖκο, δὲν δειλιάζει, δὲν γερνάει. Καὶ ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ ἀρνητικὸ μόριο δὲν καὶ τὸν σύνδεσμο δέ: Δὲν θὰ ἦταν ἀνάρμοστο δὲ νὰ ἀναφερθοῦμε στὴν προσφορά… Τὸ τελικὸ ν καλὸ εἶναι διατηρεῖται στὴν ἑνικὴ αἰτιατικὴ τοῦ ἀρσενικοῦ πολλῶν ἀντωνυμιῶν καὶ ἀντωνυμικῶν ἐπιθέτων – τόσος, ὅσος, ὅποιος, κάποιος, ὅλος, ἄλλος, κανένας, αὐτός, πόσος, κάμποσος, τέτοιος, στὰ ἐπίθετα: ἀρκετός, λίγος, πολύς, στὸ ἑκατὸ ὅταν συνδυάζεται μὲ ἀριθμὸ π.χ. ἑκατὸν τρία, στὰ ἄκλιτα μήν, σάν.
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα