Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Μία μεγάλη μορφὴ τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, ἐκοιμήθῃ τό Σάββατο 15 Μαΐου, ἀφήνοντας τὴν κοινωνία μας φτωχότερη ἀπὸ πνευματικοὺς φάρους Χάριτος ποὺ φωτίζουν τὸ σκοτάδι τοῦ αἰώνα μας.
Ὁ πατήρ Ἀνανίας Κουστένης γεννήθηκε στὴν Δημητσάνα τὸ 1945 καὶ ἀκολούθησε τὸν δρόμο τοῦ μοναχισμοῦ. Σπούδασε Θεολογία καὶ Φιλολογία στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν καὶ ἀσχολήθηκε συστηματικά μὲ τὴν μετάφραση τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ ἐνῶ, μνημειῶδες παραμένει τὸ ἔργο τῆς μετάφρασης καὶ τοῦ σχολιασμοῦ τῆς Χρονογραφίας τοῦ Θεοφάνη.
Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου νοσηλευόταν στὸ Νοσοκομεῖο Ἀττικόν, ὅπου ἔδινε μάχη μὲ τὸν κορονοϊό. Ἕνα πρόβλημα ποὺ ἦρθε νὰ προστεθεῖ στὴν ἤδη ἐπιβαρυμένη… ὑγεία του.
Ὁ πατὴρ Ἀνανίας Κουστένης εἶχε μία καρδιὰ ποὺ πάντοτε ξεχείλιζε ἀπὸ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα. Κυριολεκτικὰ κάθε ἀνάσα του, τὴν ἀφιέρωνε στὸ νὰ ὑπηρετεῖ καὶ νὰ ἀναδεικνύει μὲ τοὺς λόγους του, ὅλες τὶς μορφὲς ποὺ τίμησαν αὐτὰ τὰ δύο ὕψιστα ἰδανικά.
Ἡ φλογερὴ ἀγάπη του γιὰ τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν μνημειώδης. Πάντα συνεπὴς μὲ τοὺς ἀκροατές του, μέσα ἀπὸ ἀμέτρητες ὧρες ἐκπομπῶν στὰ ἐρτζιανά, ἐντρυφοῦσε στὸν Συναξαριστὴ ξεψαχνίζοντας τὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ρίχνοντας φῶς στὸν βίο κάθε Ἁγίου. Γιὰ τὸν πατέρα Ἀνανία δὲν ὑπῆρχε «μικρὸς» ἢ «μεγάλος» Ἅγιος. Δὲν ὑπῆρχε σημαντικὸς ἢ λιγότερο σημαντικὸς Μάρτυρας.
Ἦταν τέλειος δημοκράτης στὴν ἀπόδοση τιμῶν πρὸς ὅλα τὰ μέλη τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας.
Ὅλοι οἱ «καλῶς ἀθλήσαντες καὶ στεφανωθέντες», λάμβαναν τὴν προσοχὴ ποὺ τοὺς ἀξίζει μέσα ἀπὸ τὸν χαριτωμένο λόγο τοῦ πατρὸς Ἀνανία.
Ἕνας λόγος πάντοτε ταπεινὸς καὶ ἀρχοντικὸς ταυτόχρονα, πάντοτε γλυκὸς, πάντοτε παρηγορητικός, πάντοτε εὐωδιαστός, πάντοτε ἄδολος καὶ φωτεινός. Μέχρι τὰ 75 του χρόνια δὲν λογάριαζε ἀδυναμίες καὶ ἀσθένειες τοῦ σώματος μπροστὰ στὸ εὐλογημένο ἔργο του. Κατέθετε ὅλες τὶς δυνάμεις του γιὰ νὰ μεταδώσει ἀνόθευτη γνώση σὲ ὅσες περισσότερες γενιὲς μποροῦσε.
Ἀμέτρητες ψυχὲς ἔβρισκαν πνευματικὴ δροσιὰ στὸ ἄκουσμα τῆς τόσο χαρακτηριστικῆς φωνῆς του. Ἄλλα καὶ ἡ μορφὴ του ἦταν πάντοτε γλυκιά, ἀκτινοβόλα, ἀγόγγυστη καὶ στολισμένη μὲ ἕνα οὐράνιο χαμόγελο. Ὅλα σημάδια ἁγιότητας ποὺ φρόντιζε νὰ κρύβει ἐπιμελῶς, αὐτὸς ὁ τόσο χαριτωμένος ἱερέας.
Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα νὰ συνδυάζει στοὺς λόγους του Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα σὰν νὰ εἶναι κάτι ἀδιαίρετο. Ὅση ἀγάπη εἶχε γιὰ τοὺς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας, τόση ἔδειχνε καὶ γιὰ τοὺς ἥρωες τοῦ Ἔθνους. Βαθὺς γνώστης τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἀφιέρωνε ἄπλετο ραδιοφωνικὸ χρόνο γιὰ νὰ μιλᾶ γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 21, γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 40, γιὰ τὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα, τὸ Βυζάντιο καὶ ὅλες τὶς ἔνδοξες στιγμὲς τῆς Ρωμηοσύνης.
Ὅταν μιλοῦσε γιὰ ὅλες τὶς μεγάλες ἱστορικὲς προσωπικότητες, ἦταν ἐντυπωσιακὸ τὸ πόσο τὸν συνέπαιρνε τὸ ἀνεξάντλητο πατριωτικό του συναίσθημα. Ἐνθουσιαζόταν ἀπὸ ὅλες τὶς λαμπρὲς στιγμὲς ποὺ περιέγραφε σὰν νὰ τὶς ξαναζοῦσε μπροστὰ στὰ μάτια του. Ξεδιπλωνόταν στὸν λόγο του ὅλη ἡ λεβεντιά του καὶ ἡ δίψα του γιὰ εὐγνωμοσύνη πρὸς τοὺς εὐεργέτες τοῦ Ἔθνους.
Κατάφερνε νὰ τονώνει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα χωρὶς νὰ γίνεται σκληρὸς καὶ διχαστικός. Καταθέτοντας μόνο τὴν ἀλήθεια. Λιτός, ἀπέριττος, ἀκριβοδίκαιος, χωρὶς ρητορικὲς ἐξάρσεις καὶ κούφιες κορῶνες, ἔδινε τὸ καθάριο στίγμα του ξεχωρίζοντας σὰν πολύτιμο μαργαριτάρι μέσα στὸν ὠκεανὸ ἐθνομηδενισμοῦ ποὺ κατακλύζει τὴν κοινωνία μας.
Συχνὰ λειτουργοῦσε στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὰ Ἑξάρχεια, ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἰσαύρων. Τὸν ἀποκαλοῦσαν καὶ «παπὰ τῶν Ἑξαρχείων». Μάλιστα, ἦταν πάντα ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς στὴν περιοχή, ἐνῶ ὅταν ἐρωτήθηκε κάποτε σὲ τηλεοπτική του συνέντευξη γιὰ τὸ πῶς ἔνοιωθε ποὺ λειτουργοῦσε στὰ Ἑξάρχεια, εἶχε δώσει μία φοβερὴ ἀπάντηση ποὺ χαράχθηκε στὴν συνείδηση ὅσων χριστιανῶν τὸν γνώρισαν:
«Πολὺ καλὰ νιώθω στὰ Ἑξάρχεια. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀναρχία. Ἀναρχικὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι οὔτε δοῦλος, οὔτε τύραννος τοῦ ἄλλου. Θέλει μαγκιὰ νὰ εἶσαι ἀναρχικός…»
Ὁ π. Ἀνανίας Κουστένης τελείωνε πάντα τὶς ὑπέροχες ἐκπομπές του, καλώντας τοὺς ἀκροατὲς νὰ ψάλλουν μαζί του τὸν «Ἐθνικὸ ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως ἀποκαλοῦσε τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ», ἐκδηλώνοντας πάντα τὴν ὑπέρμετρη ἀγάπη ποὺ ἔτρεφε γιὰ τὴν Παναγία.
Χριστὸς Ἀνέστη πατέρα Ἀνανία. Αἰωνία σου ἡ μνήμη.
Νὰ συνεχίσεις νὰ εὔχεσαι γιὰ τὸν λαό σου ποὺ τόσο ἀγάπησες καὶ τόσα πολλά τοῦ προσέφερες.