Τὴν θεραπεία μιᾶς δυστυχισμένης γυναικὸς ἀπὸ τὸν Κύριο μᾶς παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ι’ Κυριακῆς Λουκᾶ (ιγ’ 10-17). Ὁ Κύριος δίδασκε, κατὰ τὴν συνήθειά Του, «ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι.»
ΡαδιοΧρηστότητα: Κυριακή ΙΓ’ Λουκά: “Το διαβατήριο που πρέπει να αποκτήσουμε για την Βασιλεία των Ουρανών.”
Ὁ Κύριος ἔχει μόλις εὐλογήσει μικρὰ παιδιὰ ποὺ τὰ ὡδήγησαν μπροστά Του καὶ ἔχει πεῖ μὲ νόημα ὅτι «τῶν τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ … ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν.»… Λέει στὸν νεαρὸ καὶ σὲ ὅλους ὅσους τὸν ἀκοῦν ὅτι, ἐὰν δὲν ἔχει κανεὶς τὴν ἁπλότητα, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἄδολη συμπεριφορὰ ἑνὸς παιδιοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθῃ στὴν βασιλεία Του…
ΡαδιοΧρηστότητα – Κυριακή Θ’ Λουκά. “Ο πλούτος του Ουρανού”
Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ποὺ ἀναγιγνώσκεται τὴν Θ’ Κυριακὴ Λουκᾶ, ἀνήκει στὴν χορεία τῶν προπαρασκευαστικῶν γιὰ τὴν ἄσκησή μας περικοπῶν, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μόλις εἰσήλθαμε.
Ἀπὸ τὴν μία, ὁ σημαίνων ἀρχισυνάγωγος καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἁπλῆ γυναῖκα τοῦ λαοῦ ἀποτελοῦν ἔνδειξη ὅτι πάντες, ἀνεξαρτήτως φύλου, ἡλικίας, κοινωνικῆς τάξεως, καταγωγῆς, προσδοκοῦσαν τὸν Κύριο, τὸν θεραπευτὴ ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, γιὰ νὰ εὕρουν τὴν ὑγειά των. Ἔχοντες λοιπόν, ἀπόλυτη πεποίθηση ὅτι μόνον κοντά Του μποροῦν νὰ παρηγορηθοῦν καὶ νὰ θεραπευθοῦν, παρακάμπτουν τοὺς κανόνες καὶ προσέρχονται σὲ Ἐκεῖνον μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα, ὁ ἀρχισυνάγωγος φανερὰ καὶ ἡ αἱμοῤῥοοῦσα κρυφά.
π. Δημητρίου Μπόκου: Ο Χριστός συναντά στη χώρα των Γαδαρηνών κάποιον άνθρωπο που κατεχόταν όχι από ένα, αλλά από λεγεώνα, πλήθος ολόκληρο πονηρών πνευμάτων. Η κατοχή από τους δαίμονες είχε φέρει τον άνθρωπο αυτόν σε άθλια κατάσταση. «Ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ’ εν τοις μνήμασιν». Ο σατανάς τον είχε υποδουλώσει από πολλά χρόνια. Τ
Ἀρχιμανδρίτου Δωροθέου Τζεβελέκα: Ὁ Χριστός πολλαπλασίασε τούς ἄρτους καί τά ψάρια ἀλλά ζήτησε ἀπό τούς μαθητές του νά τά διανείμουν. Ἡ κίνησή του δείχνει τόν ρόλο τοῦ ἱερατείου στήν ζωή τῆς κοινότητας. Ἡ θεία κοινωνία τρέφει τήν ψυχή καί κατ’ἐπέκταση ἡ χάρη εὐεργετεῖ καί τό σῶμα.
π. Δημητρίου Μπόκου: Στον δρόμο του Χριστού βρέθηκαν κάποτε δύο τυφλοί. Όταν αντιλήφθηκαν τον Χριστό, έτρεξαν πίσω του φωνάζοντας δυνατά: «Ελέησον ημάς, Υιέ Δαυΐδ». Ο Χριστός τους ρώτησε αν πιστεύουν πραγματικά ότι έχει τη δύναμη να τους δώσει το φως.
Καὶ ἐπειδὴ ὁ δαιμονισμένος γενικῶς, ὅπως καὶ οἱ συγκεκριμένοι, δὲν ὁρίζουν πλέον τὸν ἑαυτό των, διότι τοὺς ἔχει καταλάβει «ξένο σῶμα» -ὁ διάβολος-, γι’ αὐτὸ ἔρχεται ὁ Σωτήρας Χριστὸς νὰ «καθαρίσῃ» ὁ Ἴδιος γιὰ λογαριασμό των!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος: Ἐκεῖ, στὴν Σαμάρεια, στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ὅπου στάθηκε, γιὰ νὰ ξαποστάσῃ, συνάντησε τὴν Σαμαρείτιδα, ποὺ κατὰ τὴν καθημερινή της συνήθεια ἦρθε νὰ ἀντλήσῃ ὕδωρ. Αὐτὴ ἡ «τυχαία» συνάντηση ἔγινε ἀφορμὴ ἑνὸς διαλόγου μοναδικοῦ σὲ ἔκταση, σὲ δομὴ καὶ σὲ βάθος νοημάτων.
Κήρυγμα π. Γεωργίου Σχοινά στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου, Κυριακή των Βαΐων, 28 Απριλίου 2024
Ὁμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου – Ομολογία Πίστεως (Ματθ. 10,32)
Όταν ο καθένας από μας σκεφτεί και πει: «Θεέ μου, εγώ έπρεπε να είμαι άγιος, αφού μου έδωσες τη χάρη σου, αφού ενώθηκες μαζί μου, αφού μου δίνεις το Σώμα σου και το Αίμα σου και τρέφομαι. Έπρεπε να είναι αγία η ζωή μου, και δεν είναι, Θεέ μου, δεν είναι», πόσο θα ταπεινωθεί και θα ελεεινολογήσει τον εαυτό του!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος: Ὁ ἄσωτος, ὅμως, τοῦ Εὐαγγελίου διατηροῦσε βαθιὰ μέσα του τὴν ἀνάμνηση τῆς προτέρας ἀρχοντιᾶς. Ἔτσι, ἔκανε τὸ πρῶτο βῆμα μετανοίας: συνειδητοποίησε, στὴν ἐσχάτη πτώση του, τὴν ἀνωτερότητα τοῦ προηγουμένου βίου καὶ ἔνοιωσε καλύτερα τὸν δικό του ξεπεσμό. Ἡ ἀρχὴ εἶχε γίνει….
π. Γεώργιος Σχοινάς: «Πρόσεχε τη αναγνώσει»
π. Δημήτριος Μπόκος: Πόσο τυχερὸς ὁ Ζακχαῖος! Ὁ Χριστὸς ἔβλεπε ὅλο τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν περικύκλωναν, ἀλλὰ τὸ βλέμμα του στάθηκε μόνο στὸν Ζακχαῖο. Γιατὶ διέκρινε στὴν καρδιά του κάτι καλό. Ὁ Ζακχαῖος τὴν ὥρα ἐκείνη βρισκόταν σὲ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχει τίποτε κρυφό…
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ευαγγελικό κήρυγμα πάνω στο ΙΕ΄ Ματθαίου (Ματθ. 22, 35- 46), που έγινε στις 3 Μαρτίου 2002
«Οὐδεὶς ἀχαριστώτερος τοῦ εὐεργετηθέντος» καὶ μάλιστα «οὐδεὶς ἀσφαλέστερος ἐχθρὸς τοῦ εὐεργετηθέντος», ἔλεγαν οἱ σοφοί μας πρόγονοι, γιὰ νὰ ψέξουν τὸ πάθος τῆς ἀχαριστίας καὶ νὰ τονίσουν τὴν τάση τοῦ εὐεργετημένου νὰ διακόπτει, κάποτε, κάθε ἐπικοινωνία μὲ τὸν εὐεργέτη του, προκειμένου νὰ μὴν χρειαστῆ νὰ πῆ εὐχαριστῶ καὶ νὰ ἐκφράσῃ τὴν εὐγνωμοσύνη του, νὰ φτάνῃ δὲ στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ τὸν ἐχθρεύεται γιὰ τὴν ἀνωτερότητά του!
Μελέτη στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, Κυριακή μετά τα Φώτα, Γέροντος Δωροθέου
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στήν ἔναρξη τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τό κήρυγμά του: «Μετανοεῖτε ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τό κήρυγμα, ἐξ ἀρχῆς, δέν ἀπευθύνεται μόνο στόν Ἰσραήλ ἀλλά εἶναι παγκόσμιο. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει» εἶναι ὅλα τά ἔθνη πού ἀγνοούσαν τόν ἀληθινό Θεό καί «οἱ καθήμενοι ἐν χώρα καί σκιᾶ θανάτου» εἶναι σύμπασα ἡ ἀνθρωπότητα.