Ο γερω Ἀθανάσιος, ἀπό τό Κελλί τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος, γνώρισε παλαιά στά Καυσοκαλύβια ἀσκητές πού περνοῦσαν ὅλη τήν ἑβδομάδα μέ ἐνάτη, χωρίς λάδι· μόνον τό Σαββατοκύριακο κατέλυαν.
Προσπαθούσε να κρύβεται, να θολώνει τα νερά μέσα από παραξενιές, που άγγιζαν τα όρια της διά Χριστόν σαλότητος. «Κακό πράγμα, έλεγε, να σου βγει το όνομα ότι είσαι πνευματικός. Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά». Για το λόγο αυτό και πολλούς τους έδιωχνε κακήν κακώς. «Φύγετε, φύγετε, δεν εξομολογώ» τους φώναζε από τη βεράντα της καλύβας του.
Ο Θεός εὐδοκεῖ, ὥστε σέ κάθε περιοχή στήν πατρίδα μας νά ὑπάρχη καί ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος γιά νά δείχνη μέ τό παράδειγμά του στούς ἄλλους γύρω του, τήν ἀληθινή πίστη. Γιά παράδειγμα, τά Ἑπτάνησα ἔχουν καί ἀπό ἕναν Ἅγιο ὡς προστάτη τοῦ νησιοῦ τους, ἀλλά καί ἄλλες μεγάλες πόλεις ἀκόμη καί χωριά. Τήν περίοδο ὅπου μάλιστα ἦταν ἀπομονωμένα τά χωριά τῆς πατρίδας μας, ὑπῆρχε τοὐλάχιστον ἕνας εὐλα- βής συγχωριανός τους, ὥστε οἱ ὑπόλοιποι νά εἶναι ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, που τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. Ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του.
Ένας από τους πρωτεργάτες του (κολλυβάδικου) κινήματος υπήρξε και ο άγιος Μακάριος Νοταράς, μια μεγάλη πνευματική και εκκλησιαστική μορφή του 18ου αιώνα. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας στα 1731και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ…
……ευλογημένε Παύλε, είδα την Παναγία και τον Θεολόγο προ ολίγου και τους παρεκάλεσα να μείνω κοντά στα παιδιά μου κι αυτό το Πάσχα, αλλά μου είπαν «Δεν γίνεται άλλο, ελήφθη η απόφασις, Πάσχα θα κάμης στους Ουρανούς μαζί μας» κι αυτό το λέγω σαν εξομολόγηση, επειδή με βιάζεις, μη το ειπείς σε άλλους.
Ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία δεν έπαυσε να αγωνίζεται για την επιστροφή των ειδωλολατρών στη χριστιανική πίστη. Όταν ο έπαρχος της πόλης πληροφορήθηκε τη χριστιανική του δράση κάλεσε τον Άγιο και του συνέστησε να σταματήσει να κηρύττει διότι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και θα ήταν άδικο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο στα γεράματά του
“Τότε βλέπω στην εικόνα ζωντανή την Παναγία μας, η οποία γύρισε το κεφάλι Της και με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια Της και σήκωσε το χέρι Της και μ’ ευλόγησε. Εγώ έχασα την φωνή μου, κόπηκαν τα πόδια μου και με δυσκολία επαναλάμβανα συνεχώς «επάκουσον ημών ο Θεός, επάκουσον ημών ο Θεός», όλο το ίδιο…”
Κάποτε, ἐκεῖ στήν Ἁγία Τριάδα Πειραιῶς, ἀπέναντι, βλέπω ἀπό μακριά ἕναν παπά καί τοῦ κάνω ὑπόκλιση, αὐτός μοῦ κάνει νόημα “ἔλα–ἐδῶ, ἔλα–ἐδῶ”.
Η Δ΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη σε μια μεγάλη ασκητική, πατερική και πνευματική μορφή της Εκκλησίας μας, στον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη, ο οποίος μας είναι καλλίτερα γνωστός ως άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, από το ομώνυμο περισπούδαστο σύγγραμμά του. Η προβολή και η τιμή του αγίου αυτού άνδρα κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή κρίθηκε επιβεβλημένη από τους Πατέρες.
Εἶπε Γέρων: «Οἱ παλαιοί πατέρες ἐδῶ στήν Σκήτη Ξενοφῶντος, ἐπειδή ἦταν πρῶτα στό Ρωσσικό, εἶχαν αὐστηρή κοινοβιακή γραμμή. Γιά νά πᾶς στόν γείτονα νά ζητήσης ἕνα ἐργαλεῖο, ἔπρεπε νά φορᾶς κοντό καί τά μαλλιά νά τἄχης μαζεμένα μέσα στό σκοῦφο.
Ο Μαρτίνος, μπροστά σε αυτή την κατάσταση συγκάλεσε Σύνοδο στη Ρώμη, την λεγόμενη Α΄ Σύνοδο του Λατερανού (649), στην οποία πήραν μέρος 105 Επίσκοποι από την Ιταλία, τη Σικελία και την Αφρική και η οποία καταδίκασε την αίρεση του Μονοθελητισμού και καθαίρεσε τους Πατριάρχες Σέργιο και Παύλο.
«Ἄκουσε, παιδί μου, γρήγορα θά φύγης ἀπό ἐκεῖ». Τοῦ εἶπα: «Γιατί θά φύγω; Εἶναι πολύ καλό τό μέρος καί οἱ συγγενεῖς τῆς γυναίκας πού θά πάρω, εἶναι καλοί ἄνθρωποι». Αὐτός πάλι μοῦ εἶπε: «Θά φύγετε, ἐν᾿ ν᾿ ἄρτουν οἱ Καράμανοι (Τοῦρκοι) νά σᾶς διώξουν». Αὐτό ἦταν προφητεία, ἡ ὁποία ἐκπληρώθηκε ἀκριβῶς, διότι πράγματι, μᾶς ἔδιωξε τήν 20ή Ἰουλίου 1974 ἡ βάρβαρη εἰσβολή τοῦ τουρκικοῦ Ἀττίλα.
Απτόητος πρόμαχος της τιμητικής προσκύνησης των εικόνων ο Βασίλειος, αποδοκίμασε με όλες του τις δυνάμεις τους εικονομάχους αυτοκράτορες. Η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του, τον ανέδειξαν επίσκοπο της πόλης Παρίου στις ακτές της Προποντίδας.
Ο Συμεών κατηγορήθηκε όχι από Χριστιανούς αιρετικούς, αλλά από Ιουδαίους. Η κατηγορία περιελάμβανε δύο σκέλη· τό ένα ήταν ότι καταγόταν από το γένος Δαβίδ και το άλλο ότι ήταν Χριστιανός. Αφού συνελήφθη, βασανίσθηκε σκληρά και στη συνέχεια οδηγήθηκε σε σταυρικό θάνατο, το έτος 107 μ.Χ., σε ηλικία εκατόν είκοσι ετών.
Τα «νοσοκομεία» της εποχής εκείνης ήταν τα διαβόητα «Ασκληπιεία», όπου διαδραματίζονταν απίστευτες μορφές απάτης, δεισιδαιμονίας και οικονομικής εκμετάλλευσης. Για πρώτη φορά η ιατρική φροντίδα έλαβε κοινωνικό χαρακτήρα και έγινε προσιτή στους φτωχούς μέσω των Χριστιανών ιατρών «Αναργύρων», οι οποίοι….
Χριστιανομάχοι και εθνομηδενιστές παραχαράσσοντας βάναυσα την ιστορία, κατασυκοφαντούν τον άγιο Ιερομάρτυρα και Εθνομάρτυρα Γρηγόριο ως ανθέλληνα και προδότη της Πατρίδος. Παραβλέπουν το συνολικό έργο του μεγάλου άνδρα και στέκονται στον δήθεν αφορισμό της Επανάστασης. Δεν είναι σε θέση να δουν, ή το χειρότερο, δεν θέλουν να δουν, τους σωτήριους ελιγμούς του Γρηγορίου, οι οποίοι έσωσαν
Βέβαια, ο Ευψύχιος εκ των προτέρων γνώριζε ότι η απόφαση θα ήταν καταδικαστική. Πράγματι, οι συνεργάτες του καταδικάστηκαν σε βασανισμούς και εξορία. Ενώ ο ίδιος, σαν αρχηγός της πράξης, καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Έτσι, ο Ευψύχιος κατατάχθηκε σ’ εκείνη τη μερίδα των ανθρώπων, για την οποία ο Κύριος είπε: «Ό άπολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού εϋρήσει αυτήν»
Ήταν έντονη η επιθυμία μου εδώ και πολλά χρόνια και είχα θέσει σκοπό της ζωής μου να μπορέσω κάποια στιγμή να συμμετέχω σε εκδήλωση που θα τιμηθεί η μνήμη του ιερομάρτυρα Επισκόπου Ρωγών και Κοζύλης Ιωσήφ και στα μέρη μας, για τον οποίο άκουγα και διάβαζα ότι είχε μεγάλη θρησκευτική και εθνική δραστηριότητα και ότι θυσιάστηκε κατά την έξοδο του Μεσολογγίου…
Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι’ αυτόν αυτά: «Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών»
«Αρχίζοντας την Ιερατική ζωή στο Μοναστήρι», έλεγε o Γέροντας, «στο τυπικό των καθημερινών Ιερών Ακολουθιών προστέθηκε και η τέλεση της καθημερινής Θείας Λειτουργίας. Το πρωί – όρθρου βαθέως – αρχίζαμε την Ακολουθία και πριν ξημερώσει καλά τελειώναμε τη Θεία Λειτουργία. Έτσι κοινωνώντας καθημερινά τ’ Άχραντα Μυστήρια ένοιωθα τέτοια δύναμη μέσα μου που ήμουν σαν λιοντάρι…»
Ο Όσιος, λοιπόν, υπήρξε εξαιρετική φυσιογνωμία στην εποχή του και διακρίθηκε προπαντός ως ο πρώτος και μεγάλος συστηματικός δάσκαλος της νοεράς προσευχής: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλόν».
Παλαιά στά Καυσοκαλύβια ὑπῆρχαν Γέροντες εὐλαβεῖς, ἐνάρετοι καί ἀγωνιστές. Ἔκαναν στό Κυριακό μέχρι ἑξῆντα ἀγρυπνίες ὁλονύκτιες τόν χρόνο. Γεροντάκια ὑπερήλικες ἔρχονταν μέ δυσκολία λόγῳ γήρατος καί ἀσθενείας, καί περίμεναν στό Κυριακό μισή ὥρα, μέχρι νά χτυπήση ἡ καμπάνα. Τηροῦσαν ἀλουσία καί εὐωδίαζαν. Μετά τήν κοίμησή τους, κατά τήν ἀνακομιδή, οἱ κάρες τους ἦταν κατακίτρινες
Η Θεοδώρα επέδειξε πρωτοφανή ζήλο και υπακοή. Εκτελούσε με προθυμία κάθε διακόνημα, όσο ταπεινό και κοπιαστικό ήταν. Καλλιεργούσε σχέσεις αγάπης με την υπόλοιπη αδελφότητα και καταγίνονταν στον προσωπικό πνευματικό της αγώνα. Νήστευε, αγρυπνούσε, μελετούσε πνευματικά και ψυχωφελή βιβλία και συμμετείχε στα Ιερά Μυστήρια με ευλάβεια και ταπείνωση.
Στήν ἐξομολόγηση σέ ἄφηνε νά ἀναπνεύσεις τόν ἀέρα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Σεβόταν τό ἀνθρώπινο πρόσωπο πού εἶχε μπροστά του καί μέ προσεκτικά καί φωτισμένα λόγια προσπαθοῦσε νά κάνει τίς πιό λεπτές καί διακριτικές παρεμβάσεις στήν προσωπικότητα τοῦ ἄλλου. Ποτέ δέν μιλοῦσε ὡς αὐθεντία. Ἡ χαρακτηριστική φράση πού πάντα χρησιμοποιοῦσε πρός τόν ἐξομολογούμενο ἦταν: «Νομίζω πώς πρέπει νά κάνουμε αὐτό ἤ ἐκεῖνο».
Η Θεσσαλονίκη υπήρξε κοιτίδα ανάδειξης αγίων. Εκατοντάδες είναι οι Θεσσαλονικείς άγιοι οι οποίοι κοσμούν τα ιερά συναξάρια. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Θεωνάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Μια όντως σημαντική προσωπικότητα, η οποία σημάδεψε την πόλη τον 16ο αιώνα.
Μέ τήν ἔμπνευση καί καθοδήγηση τοῦ παπα–Παναῆ, ἔκαναν οἱ χωριανοί τίς «Ἐξελάσεις» ἤ «Ξελάσεις», ὅπως τίς ἔλεγαν. Πήγαιναν καί ὄργωναν ἤ θέριζαν τά χωράφια ἤ τρυγοῦσαν τό ἀμπέλι κάποι- ων ἀνήμπορων καί ἀπέδιδαν τήν σοδειά στούς ἰδιοκτῆτες, χωρίς καμμία ἐπιβάρυνση. Σ᾿ ἄλλες περιπτώσεις, ἀνελάμβανε κάθε οἰκογένεια νά φέρνη ἀπό ἕνα φορτίο ξύλα σέ κάποιους ἀνήμπορους.
Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, έχοντας το ποιητικό χάρισμα, στο διάβα των αιώνων, διακρίθηκαν και ως υμνογράφοι και ποιητές της Εκκλησίας μας, κληροδοτώντας μας μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ιωσήφ ο Υμνογράφος.
Σε νεαρή ηλικία κατέφυγε στην περίφημη μονή του Μηδικίου της Τριγλίας, όπου γρήγορα, για τις πολλές του αρετές, κατάκτησε την αγάπη και την εκτίμηση όλων των αδελφών της μονής, οι οποίοι μετά τον θάνατο του ηγουμένου Νικηφόρου, τον εξέλεξαν ηγούμενο της μονής, επί Πατριάρχου Ταρασίου (784 – 806 μ.Χ.)
ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ από το Βιβλίο “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ” της σειράς ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ 4
Όταν έγινε μοναχός, έλαμψε με την φιλάδελφη συμπεριφορά του, την πραότητα και την επιείκεια. Ήταν χαρακτήρας που γνώριζε να παραβλέπει, να μακροθυμεί, να ανέχεται, να συνδιαλέγεται, να διαλύει τις παρεξηγήσεις, να κερδίζει γρήγορα την εμπιστοσύνη και να κατακτά τις καρδιές των άλλων.
Οι ιατροί είχαν γνωματεύσει πως πάσχει από καρκίνο κι έπρεπε να χειρουργηθεί. Επισκέφθηκε το μοναστήρι ως ταπεινή προσκυνήτρια. Με πολύ πόνο στάθηκε στην άκρη του τάφου του οσίου και τον θερμοπαρακαλούσε να τη συνδράμει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε από τη μέση και κάτω ένα μούδιασμα, σαν να την τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα
Ἅγιοι Τόποι: Ἐκεῖ ὅπου ἔστησαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου: Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία.