Απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση
Εἶπε Γέρων: «Ἦρθε ἕνας μοναχός αὐτόνομος καί μοῦ εἶπε:
–Καλά, ἐπειδή ἐσύ ἔζησες στήν ὑπακοή, πρέπει νά ζήσουμε ὅλοι ἔτσι;
–Βρέ, παιδί μου, χίλια χρόνια εἶναι τό Ἅγιον Ὄρος. Βρές μου ἕναν ἅγιο πού ἔζησε τήν ζωή πού ζῆς ἐσύ.
–Μή μέ κατηγορῆς.
–Δέν σέ κατηγορῶ, ἀλλά σοῦ ἐφιστῶ τήν προσοχή ὅτι τό τέλος δέν θά εἶναι καλό. Στήν καλογερική δέν μπαίνουν ἀπό τό παράθυρο, ὅπως κάνεις ἐσύ, ἀλλά ἀπό τήν πόρτα.
–Ἐγώ κάνω ἐργόχειρο, δίνω ἐλεημοσύνη…
–Ἄφησέ τα αὐτά. Εἶναι θυσία στόν πειρασμό. Ἔχεις κάποιον νά σοῦ πῆ, ”μήν κάνης κομποσχοίνι, μήν κάνης ἐλεημοσύνη” καί νά τόν ἀκούσης;
–Μόνος μου εἶμαι, ὅ,τι θέλω κάνω.
–Ἄκουσε μία ἱστορία: Παλαιά κάποιος πού ἤθελε νά γίνη καλόγερος πῆγε σ᾿ ἕναν Γέροντα στά Καρούλια. Ἐκεῖνος εἶχε ἅγιο Ἄρτο καί κοινωνοῦσε. Τοῦ ἔδωσε ἕνας Ρῶσσος παπᾶς. Μία μέρα τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας νά κοινωνήσουν καί ὁ δόκιμος δέν ἤθελε. Τότε ὥρμησε ὁ Γέροντας νά τόν πνίξη· φώναζε καί ἀλλοιώθηκε τό πρόσωπό του. Ἦρθε ὁ δόκιμος, τά διηγήθηκε τρομαγμένος καί ἔλεγε ὅτι δαιμονίστηκε ὁ Γέροντας. Αὐτά τά ἔπαθε ὁ Γέροντας ἀπό τήν αὐτονομία, διότι δέν ἔκανε κάπου ὑπακοή.
»Ἔχει σημασία γιά τό νέο πού ἔρχεται νά γίνη μοναχός σέ ποιό περιβάλλον μεγάλωσε καί σέ ποιά ἐποχή ἔζησε, γιά τό ἄν θά γίνη σωστός καλόγερος καί ἄν θά κρατήση τίς παραδόσεις. Παρατηρῶ ὅτι αὐτοί πού γεννήθηκαν μετά τό 1970 δυσκολεύονται νά γίνουν σωστοί καλόγεροι, συνεχιστές τῶν παλαιῶν. Ἔχουν μάθει νά ἔχουν γνώμη γιά τό κάθε τί, ἔχουν θέλημα καί δέν μποροῦν νά ὑποταχθοῦν.
»Ὑπάρχει δυστυχῶς φθίνουσα πορεία, ὅπως βλέπω. Νά, καί ἐδῶ· παλαιά κάναμε ἀγρυπνίες καί ἦταν ἀγρυπνίες· τώρα κάνουμε ἀγρυπνίες καί εἶναι κουτσομπολιά. Θέλουν νά μαθαίνουν ὅλα τά νέα. Τί τά θέλει ὁ καλόγερος αὐτά; Ὁ μακαρίτης ὁ Γέρον- τάς μου μοῦ ἔλεγε: ”Στίς ἀγρυπνίες δέν θά συζητᾶς ἰδιαιτέρως μέ κανέναν. Ἐμεῖς ἔχουμε τά προβλήματά μας. Μήν τά πολλαπλασιάζουμε”».
Διαβάστε ΕΔΩ τα προηγούμενα σχετικά άρθρα