Παρ’ ὅλον ποὺ ἡ θλίψη εἶναι, ὡς φαίνεται, συνοδευτικὴ τῆς ἀνθρωπότητος μετὰ ἀπὸ τὴν πτώση, ἐν τούτοις δὲν εἶναι φυσικὴ κατάσταση. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος, γιὰ νὰ χαίρεται καὶ ὄχι γιὰ νὰ θλίβεται. Πράγματι, ὅσο ζοῦσε σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἀπολάμβανε ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ εἶχε ἁρμονικὴ σχέση τόσο μὲ τὸν συνάνθρωπο ὅσο καὶ μὲ τὴν φύση.
Πράγματι, ἡ χαρὰ ποὺ νοιώθουν οἱ μαθήτριες τοῦ Κυρίου στὸ ἄκουσμα τοῦ «Χαίρετε» ἤ οἱ μαθητές Του στὸν λόγο Του «Εἰρήνη ὑμῖν» εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀπερίγραπτη. Δὲν εἶναι μιᾶ ἁπλῆ χαρά. Εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ βιώνει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν βρίσκει κάτι ποὺ τὸ εἶχε θεωρήσει ὁριστικὰ χαμένο καὶ δὲν πίστευε ὅτι θὰ τὸ ξαναβρῆ.
Θαυμαστὴ ὑπῆρξε, πράγματι, ἡ πίστη τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21. Στὴν συνείδησή τους, ἄλλωστε, οἱ ἔννοιες πίστη καὶ πατρίδα ἦταν στενὰ συνδεδεμένες. Ἡ πίστη μάλιστα εἶχε πρωταρχικὴ σημασία. Αὐτὸ ὁμολογεῖ ὁ θρυλικὸς Γέρος τοῦ Μωριᾶ στὸν λόγο του στὴν Πνύκα: «Πρέπει να φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».
Η ανθρωπότητα και ο σύγχρονος πολιτισμός οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη στους αγίους Αποστόλους. Ό,τι δεν κατόρθωσε η διανόηση και η δύναμη του αρχαίου κόσμου, το κατόρθωσε η χορεία των Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού.