Ὁμιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.Γ΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 4, 14-16)– ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 18-03-01
Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος που αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι’ αυτόν αυτά: «Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών»
Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο…
Αντί λοιπόν να βλέπουμε μόνο τους σταυρούς που έχουμε ο καθένας στη ζωή του, ας σκεφτούμε λίγο σήμερα (Κυριακή της Σταυρο-προσκυνήσεως) και τους σταυρούς που ενδεχομένως δημιουργούμε εμείς για τους άλλους ενσυνειδήτως. Πράγμα που σημαίνει ότι διακα-τεχόμαστε από ανεπίτρεπτη εμπάθεια. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβάζεται επ’ ουδενί με τέτοιες πρακτικές.
Ὁμιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.(Γεροντικόν: Ἀββᾶ Ποιμένος (ρνθ’))– ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 09-03-92
Ὁμιλία του Μακαριστού Γέροντος (1907 – 2010) πατρός Αυγουστίνου Καντιώτου.– CD 26 «Φωνὴ βοώντος» του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου ως αρχιμανδρίτου.
Θαυμαστή Μεταστροφή απο την Πλάνη των Παλαιοημερολογιτών
Ο άγιος Γρηγόριος καταπολέμησε την αιρετική διδασκαλία της δυτικής χριστιανοσύνης, η οποία με το ορθολογιστικό-σχολαστικιστικό πνεύμα της αποφαινόταν, ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά πραγματική-οντολογική ένωση με τον Θεό, επειδή η ουσία του είναι αμέθεκτη και απρόσιτη (απλησίαστη).
Μην το αφήσεις την τελευταία στιγμή και είναι πολύ αργά! (Αρχιμ. Σεραφείμ Ζαφείρης ♰)
Γέροντος Εφραίμ Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου: Ἀγωνίζου, τέκνον, διότι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι στενός καί ἀκανθώδης, ὄχι φυσικῶς ἀλλά διά τά πάθη μας· καί ἐφ᾿ ὅσον θέλομεν νά ἐκριζώσωμεν ἀπό τήν καρδίαν μας τά πάθη, τά ὁποῖα εἰκονίζονται ὡς ἀκανθώδεις ριζίδες, διά νά φυτεύσωμεν χρήσιμα φυτά, φυσικῶς θά κοπιάσωμεν πολύ καί τά χέρια μας θά αἱματώσουν καί τό πρόσωπόν μας θά ἱδρώσῃ· ἐνίοτε θά μᾶς ἔλθῃ καί ἀπελπισία, βλέποντας ὅλο ρίζες, ὅλο πάθη!
Αυτό είναι ο μεγαλύτερος παραλογισμός μέσα στη δημιουργία!
“Να εύχεσαι παιδί μου να σε προστατεύει ο Κύριος με την αυτομεμψία εν ταπεινώσει. Οι παγίδες του διαβόλου είναι φοβερές. Κράτα την καρδιακή προσευχή του Ιησού μας και της Παναγίας μας αγρύπνως. Αυτή η προσευχή καταστρέφει κάθε προσπάθεια του διαβόλου, να υποσκελίση τον αγωνιζόμενο Χριστιανό απο φοβερή κακία και μίσος.” – Συμβουλές για Αυτομεμψία και Ταπείνωση – Γράμμα Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα σε Πνευματικό του Παιδί (2 απο 5) – 13/6/2011
Δεν απεικονίζουμε την αόρατη και απερίγραπτη θεϊκή φύση του, αλλά την ανθρώπινη, την ορατή, που την είδαμε, την ψηλαφήσαμε, την ακούσαμε. Ο Χριστός γεννήθηκε, γαλουχήθηκε, μεγάλωσε όπως εμείς. Κοπίασε, πείνασε, δίδαξε, θαυματούργησε, έκλαψε όπως εμείς. Πόνεσε ψυχικά και σωματικά πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς.
Πώς θεραπεύεται ο θυμός και η οργή – Αθανάσιος Μητροπολίτης Λεμεσού
Τότε ἔχει ἀξίαν ἡ ὑπακοή, ὅταν κόβεται τό θέλημα μέ πόνον καί κόπον· διότι αἱ συνήθειαι εἰς τά πάθη παρομοιάζονται ὡσάν τάς ρίζας, ὅπου ἔχουν ἀγκάθια καί ὅποιος θελήσῃ νά ξερριζώσῃ τάς τοιαύτας ρίζας, φυσικά θά πονέσῃ, θά ἀγκιλωθῇ καί θά τρέξουν τά χέρια του αἷμα· τοιουτοτρόπως καί εἰς τήν ἐκρίζωσιν τῶν κακῶν συνηθειῶν χάριν ὑπακοῆς πρός τόν πνευματικόν πατέρα.
Κάποτε μου είχε αναφέρει να προσέχω να μη με πειράζη κανείς με πονηρές κινήσεις χάριν αστεϊσμού. Ως παράδειγμα ανέφερε ότι, όταν ο ίδιος ο Γέροντας ήταν στο στρατό, μια φορά που έκαναν “βήμα” κάποιος τον σκούντησε για πείραγμα στα οπίσθια, με την κάνη του όπλου. Ο άγιος αμέσως όχι μόνο σταμάτησε, αλλά αναστάτωσε όλο το τάγμα με τις διαμαρτυρίες του. Έτσι απέτρεψε την πιθανότητα επανάληψης τέτοιων ενεργειών.
Δεν μας αφήνει ο Θεός… – π. Γεώργιος Σχοινάς
Ἔτσι κερδίζεται ἡ ἀνάστασις τῆς ψυχῆς καί ὄχι πότε ὑπακοή, πότε παρακοή καί ἴδιον θέλημα. Ἔτσι ὁ στέφανος δέν ἀποκτᾶται, ἀλλά προαιρέσει θυσίας· ὅλα τά προσκόμματα νά ὑπερπηδῶνται διά τοῦ ἰσχυροῦ λογισμοῦ τῆς προτιμήσεως τοῦ θανάτου παρά τῆς προδοσίας εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ καθήκοντος.
“Αυτή η προσευχή είναι ατομική βόμβα κατά του διαβόλου και γι αυτό και έχει τόση δυσκολία στην προσπάθεια να την κρατήσουμε στην αναπνοή μας, στην καρδία μας… ” – Η Ευχή του Ιησού, Συμβουλές – Γράμμα Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα σε Πνευματικό του Παιδί (1 απο 5) – 11-8-2011
Ο Χριστός όμως προειδοποιεί: «Τότε, αν σας πει κάποιος: Να, εδώ είναι ο Χριστός ή εδώ, μην πιστέψετε. Αν σας πουν: Να, είναι στην έρημο, μη βγήτε να τον ψάξετε. Αν σας πουν: Να, μέσα σε κρυφά δωμάτια είναι κρυμμένος, μην πιστέψετε. Γιατί, όπως βγαίνει η αστραπή από την ανατολή και φαίνεται αμέσως ως τη δύση, έτσι θα είναι και η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου.
Ιερομόναχος Ιουστίνος: Η ισχύς του σταυρού του Κυρίου είναι καταλυτική των εχθρών. Να ανδριζόμαστε και να τους κατανικούμε κάτω από τον ίσκιο του και την ασπίδα του. Ο Σταυρός – ναι! – είναι η ασπίδα και ο θώρακάς μας.
Ας αναφέρουμε εδώ λίγα για την αποτελεσματικότητά του:
Λέγει ο άγιος Παΐσιος: «Τα παιδιά τα καθοδηγούμε, πότε αυστηρά πότε με επιείκεια, μέχρι τον πρώτο χρόνο της εφηβείας. Μετά, φερμουάρ (στο στόμα). Μετά, να μιλούν τα γόνατα. Αν ποτιστεί το ξύλο από το πρώτο βερνίκι, αυτό το βερνίκι δεν αλλοιώνεται». Το θέμα λοιπόν είναι τί σχέση έχει καλλιεργηθεί κατά τα παιδικά χρόνια ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς, ανάμεσα στο παιδί και τον Θεό. Αν οι γονείς του δώσαμε αγάπη σωστή, αν του εμπνεύσαμε μια παρόμοια σχέση και με τον Θεό, το παιδί θα έχει γέφυρες να επιστρέψει.
Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης: Ἂν καὶ εἴπαμε προηγουμένως, στὸ ζ´ κεφάλαιο, γιὰ τὴν πικρότητα καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ξηρασία τῆς εὐλαβείας, ἀλλὰ καὶ τώρα θὰ ποῦμε ὅσα παραλείψαμε ἐκεῖ,
Οι σύγχρονοι άνθρωποι, κυρίως νέοι, ενώ θέλουν, πιστεύουν κι προσεύχονται στο Χριστό, δεν θέλουν ούτε εμπιστεύονται ούτε έχουν σχέση με την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί, για κοινωνικούς ή εθιμοτυπικούς λόγους να το κάνουν, η σχέση τους είναι τυπική κι επιφυλακτική.
Τί θα μπορούσε να πει κανείς για την πολυτέλεια των ινδικών αρωμάτων, των αραβικών, των περσικών, των ξηρών, των υγρών, των μύρων, των θυμιαμάτων, που όλα απαιτούν δαπάνη μεγάλη και ανώφελη;
π. Εφραίμ Παναούσης: «Όσα δεν ξέρω για την εξομολόγηση»
Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή του έχει ημερομηνία λήξης. Όσα σχεδιάζει, όσα ονειρεύεται, όσα ελπίζει, συντρίβονται τελικά από τον θάνατο. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού, του τέλους των πάντων, είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, στη σκιά του οποίου οφείλει να ζήσει ο άνθρωπος.
Ουσιαστικά, μια κοινωνία κοσμική και υλιστική αρνείται την πίστη στον Θεό και, ταυτόχρονα, την αθανασία της ψυχής και θεωρεί την πνευματική δράση του ανθρώπου ως μια δράση φονταμενταλιστική και απαρχαιωμένη και η άρνηση αυτή, πιστεύοντας πως αποτελεί μια έκφραση μοντερνισμού και προοδευτισμού τόσο στον χώρο της πολιτικής, όσο και στον χώρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου.
– Γέροντα, πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος είναι πλανεμένος;
– Ακόμη και από την όψη του μπορείς να το καταλάβεις.
Σπάνια να βρεις χριστιανό που να πει για όλα αυτά που μας έρχονται: «Να ‘ναι ευλογημένο. Όσα κι αν παθαίνουμε, λίγα είναι. Και άλλα περισσότερα μας αξίζουν, αλλά ο Θεός μάς λυπάται και δεν αφήνει να έρθουν περισσότερα». Πιο πολύ ακούς να λένε οι χριστιανοί….
Aυγουστίνος Καντιώτης: Ποιός θα πατήσει το κουμπί της καταστροφής μας;
Η διδασκαλία του αββά Δωρόθεου: Περί αποταγής – Κείμενα από το βιβλίο “Αββά Δωρόθεου Έργα Ασκητικά” των εκδόσεων “Ετοιμασία”. Επιμέλεια- Παρουσίαση εκπομπής: Αναστασία Πουλοπούλου
Αν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να ξεχνάει βασανιστήρια τεσσά-ων ετών και να θλίβεται πραγματικά για τους βασανιστές του, εσύ κι εγώ γιατί να μη μπορούμε να συγχωρήσουμε τον εχθρό μας; Και να νοιαστούμε, αν χρειαστεί, λίγο περισσότερο γι’ αυτόν;