Στήν Λειτουργία ἔβλεπαν νά ἀλλοιώνεται τό πρόσωπό του. Τά μάτια του μέσα στό σκοτάδι ἦταν πολύ φωτεινά. Πάντα λειτουργοῦσε μέ κατάνυξη καί δάκρυα. Τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας τό Εὐαγγέλιο τό διάβαζε μέ δάκρυα. Μέ δάκρυα σήκωνε τά Ἅγια καί ἔκανε τήν Εἴσοδο, ἐκτός βέβαια ἀπό τίς ἁρπαγές καί τίς θεῖες ὀπτασίες πού εἶχε.
Τρεῖς ἡμέρες πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶδε τό ἑξῆς ὅραμα. Τοῦ παρουσιάστηκαν τέσσερις νέοι, πού φοροῦσαν διακονικά στιχάρια καί ἦταν περιζωσμένοι μέ ὀράρια. Αὐτοί οἱ νέοι τόν προσκαλοῦσαν νά πάη μαζί τους ταξίδι. Τούς ἀπήντησε:
Εἶδαν τούς πατέρες νά ξεφουρνίζουν τό ψωμί τους καί τούς παρακάλεσαν νά τούς δώσουν ψωμί. Τούς ἔδωσαν ὅλα τά ψωμιά, οἱ πειρατές τούς εὐχαρίστησαν, τά πλήρωσαν μέ δηνάρια καί ἔφυγαν. Ἐδῶ ἐφαρμόστηκε τό «οἶδεν ἀρετήν ἀνδρῶν καί πολέμιος θαυμάζειν».
Μετά ἀπό λίγη ὥρα ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς ἀπάντησε: «Παπᾶ ἐφέντημ, ὅση ὥρα τό ἔκανες αὐτό ἤσουνα δύο πήχεις πάνω ἀπό τήν γῆ».
Ἀκούγοντας αὐτό ὁ Ἐπίσκοπος ἐξεπλάγη καί βγαίνοντας ἔξω ἔκλαψε μετανοιωμένος λέγοντας: «Ἐγώ ἀρνήθηκα τόν Κύριο, ἀλλά αὐτός δέν μέ ἐγκατέλειψε. Ἡ θεία χάρις Του μέ σκεπάζει ἀκόμα».
Κλείστηκε στήν φίλη του ἡσυχία καί ἐνέτεινε τήν προσευχή καί τά δάκρυα. Τό ἔτος 1986 εἶδε τόν ἅγιο Θεόφιλο καί τόν ἅγιο Βασίλειο καί τοῦ εἶπαν: «Ἐφέτος δέν θά κάνεις Πρωτοχρονιά ἐδῶ στό Κελλί, ἀλλά θά ᾿ρθεῖς νά γιορτάσουμε μαζί».
«Ὅλη τή νύχτα προσευχόταν. Κοιμόταν μόνο δύο ὧρες. Νήστευε πάρα πολύ. Ἦταν πρός ὅλους εὐγενής καί καλοσυνάτος. Ποτέ δέν τόν εἶδαν νά θυμώνη ὅταν τόν ὕβριζαν ἤ τόν κακολογοῦσαν. Ἦταν πολύ ταπεινός καί, ὅταν συνέβαιναν παρεξηγήσεις, αὐτός πρῶτος ἔβαζε μετάνοια λέγοντας ”εὐλόγησον”».
Κάποτε ἕνα νέο καλογέρι σέ μία ἀγρυπνία ἄρχισε νά ψάλλη τόν πολυέλεο μέ ὕφος καί στόμφο. Στόν πρῶτο στίχο πῆγε ὁ γερω–Θεόφιλος καί τοῦ εἶπε: «Δέν σ᾿ ἀκούει οὔτε ὁ Θεός οὔτε οἱ ἄνθρωποι. Τά δαιμόνια χορεύουν. Ταπεινά, ταπεινά νά ψάλλουμε, νά μᾶς ἀκούη ὁ Θεός καί νά μᾶς χαίρεται σάν παιδιά Του».