Στο παραμύθι αυτό η αδυναμία απάντησης από πλευράς του λαού αποτελεί αιτία εξαφάνισης του. Ελπίζει κανείς στο αίσιο τέλος του παραμυθιού όταν κάποτε ο λαός αυτός αρχίσει να απαντά στα ερωτήματα, ακούγοντας επιτέλους την επιχειρηματολογία της άλλης άποψης με προσοχή, χωρίς προκατάληψη και αντεπιχειρήματα χαρακτηρισμών και μόνο.
Δυστυχῶς ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας (ἡ ΔΙΣ καί ὄχι ἡ ΙΣΙ), οἰκονομώντας τά ἀνοικονόμητα γιά ὅλα τά τεκταινόμενα στό διάστημα τῆς πανδημίας (ἀπαγόρευση θείας λατρείας, κλείσιμο ἱερῶν ναῶν, ἀλλαγή στήν ὥρα τῆς Ἀναστάσεως, ἐμβόλιο κ.λπ.), ἐπέλεξε τήν ὑπακοή στήν πολιτεία (πολιτειοκρατεία). Ἔχουμε, ὅμως, ὅλοι καί τήν προσωπική μας εὐθύνη γιά τήν ἔλλειψη πνευματικῶν κριτηρίων (διάκρισης τῶν πνευμάτων), πνευματικῆς ἐγρήγορσης, προσευχῆς, μετανοίας, ἐλπίδος καί ὁμολογίας.