Ήταν θαμμένος εκεί ένας φτωχός άνθρωπος, που εργαζόταν σκληρά για τον βιοπορισμό του σπάζοντας πέτρες καθημερινά στο λατομείο. Δεν αποταμίευε χρήματα ποτέ. Το πενιχρό του εισόδημα ξοδευόταν για τον λιτό του επιούσιο και με ό,τι απόμενε φιλοξενούσε ταξιδιώτες και φτωχούς. Έβγαινε στα δρομάκια του χωριού του νύχτα με το λυχνάρι, ψάχνοντας για όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και τους περιποιόταν ο ίδιος.
Ο Χριστός θεραπεύει μια γυναίκα που για δέκα οκτώ χρόνια ήταν συγκύπτουσα, διπλωμένη στα δυο, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το κεφάλι της και να δει κατά πρόσωπο άνθρωπο. Επειδή η θεραπεία έγινε Σάββατο, ο αρχισυνάγωγος αγανάκτησε, θεωρώντας ότι ο Χριστός παραβίασε την αργία του Σαββάτου που όριζε ο Μωσαϊκός νόμος. Ο Χριστός όμως δε δίστασε καθόλου να τον ονομάσει αμέσως υποκριτή (Κυριακή Ι΄ Λουκά).
Πρότυπο του ανθρώπου, αιώνιο και αμετάβλητο, αποτελεί ο Θεός. Όταν ο Χριστός μας παρακινεί σε κάτι, το κάνει για να μας φέρει πιο κοντά στο «καθ’ ομοίωσιν». Κυρίως και κατά εξαίρετο τρόπο ο Θεός προβάλλεται ως η τέλεια εικόνα της αγάπης
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (22-28 ΣΕΠ. 2024) ΤΑ ΥΔΡΟΧΑΡΗ ΦΥΤΑ π. Δημητρίου Μπόκου Με την είσοδό μας […]
Ο σεβάσμιος ιερέας του χωριού περνάει μπροστά από τον κάθε μελλοθάνατο και δίνει την τελευταία ευλογία του. Μα φτάνοντας στον τελευταίο, βλέπει πως είναι ένα νεαρό παιδί, 14-15 ετών το πολύ, ενώ η μητέρα του πιο πέρα, πεσμένη στο έδαφος, χτυπιέται απαρηγόρητη. Ο ιερέας κοντοστέκεται για μια στιγμή, ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του παιδιού και αμέσως το σπρώχνει πέρα από τη γραμμή, παίρνοντας ο ίδιος τη θέση του.
Όταν ο Χριστός χόρτασε με πέντε άρτους πέντε χιλιάδες άνδρες (και ίσως τριπλάσιο αριθμό γυναικών και παιδιών), δεν έδειξε καμμιά τσιγκουνιά, αλλά έδωσε και περίσσευμα τροφής απλόχερα. Όμως μετά τον χορτασμό τους δεν επέτρεψε και καμμιά σπατάλη. Οι δώδεκα μαθητές του έτρεξαν αμέσως να μαζέψουν τα περισσεύματα και γέμισαν από ένα μεγάλο κοφίνι ο καθένας (Κυριακή Η΄ Ματθαίου).
Ενώ ο Χριστός βρισκόταν στην Καπερναούμ, του έφεραν για θεραπεία έναν παραλυτικό. Πριν θεραπεύσει το σώμα του ο Χριστός, θεράπευσε την ψυχή του λέγοντας «αφέωνταί σου αι αμαρτίαι».
Ο Χριστός ήλθε στα μέρη των Γεργεσηνών. Καθ’ οδόν συνάντησε δύο δαιμονισμένους σε φοβερή κατάσταση, λόγω της κατοχής τους από πλήθος πονηρών πνευμάτων
Ὅμως μετὰ ἀπὸ λίγο στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ Χριστὸς εἶναι μόνος. Οὔτε οἱ τρεῖς πιὸ ἔμπιστοι μαθητές του, Πέτρος, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, δὲν μπόρεσαν νὰ γρηγορήσουν, νὰ συναγρυπνήσουν μαζί του. «Ἦσαν γὰρ αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ βεβαρημένοι», ἀλλὰ καὶ ἡ λύπη «πεπλήρωκεν», εἶχε πλημμυρίσει τὴν καρδιά τους.
Εἶναι μεγάλη ἡ ἑβδομάδα αὐτή, ὄχι γιατὶ ἔχει διαφορετικὴ χρονικὴ διάρκεια ἀπὸ τὶς ἄλλες, ἀλλὰ ἐπειδὴ συντε-λέστηκαν κατ’ αὐτὴν τὰ συγκλονιστικότερα συμβάντα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, τὰ πρωτόγνωρα γεγονότα τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τὰ φρικτὰ Πάθη, ἡ θεόσωμος ταφὴ καὶ ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασή του.
Αντί λοιπόν να βλέπουμε μόνο τους σταυρούς που έχουμε ο καθένας στη ζωή του, ας σκεφτούμε λίγο σήμερα (Κυριακή της Σταυρο-προσκυνήσεως) και τους σταυρούς που ενδεχομένως δημιουργούμε εμείς για τους άλλους ενσυνειδήτως. Πράγμα που σημαίνει ότι διακα-τεχόμαστε από ανεπίτρεπτη εμπάθεια. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβάζεται επ’ ουδενί με τέτοιες πρακτικές.
Δεν απεικονίζουμε την αόρατη και απερίγραπτη θεϊκή φύση του, αλλά την ανθρώπινη, την ορατή, που την είδαμε, την ψηλαφήσαμε, την ακούσαμε. Ο Χριστός γεννήθηκε, γαλουχήθηκε, μεγάλωσε όπως εμείς. Κοπίασε, πείνασε, δίδαξε, θαυματούργησε, έκλαψε όπως εμείς. Πόνεσε ψυχικά και σωματικά πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς.
Λέγει ο άγιος Παΐσιος: «Τα παιδιά τα καθοδηγούμε, πότε αυστηρά πότε με επιείκεια, μέχρι τον πρώτο χρόνο της εφηβείας. Μετά, φερμουάρ (στο στόμα). Μετά, να μιλούν τα γόνατα. Αν ποτιστεί το ξύλο από το πρώτο βερνίκι, αυτό το βερνίκι δεν αλλοιώνεται». Το θέμα λοιπόν είναι τί σχέση έχει καλλιεργηθεί κατά τα παιδικά χρόνια ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς, ανάμεσα στο παιδί και τον Θεό. Αν οι γονείς του δώσαμε αγάπη σωστή, αν του εμπνεύσαμε μια παρόμοια σχέση και με τον Θεό, το παιδί θα έχει γέφυρες να επιστρέψει.
Ταπεινώθηκε μπροστά του, αποδεχόμενη την «προσβολή» του Χριστού ότι αυτή δεν ανήκει στα εκλεκτά παιδιά του Θεού, αλλά είναι μόνο ένα σκυλάκι. Κυνάριο. Δεν αγανάκτησε. Δεν απελπίστηκε. Δεν πρόβαλε απαιτήσεις και δικαιώματα στον Χριστό. Ζήτησε το ελάχιστο. Μερικά ψίχουλα. Ως ο έσχατος των ανθρώπων. Και παρά την «απόρριψή» της από τον Χριστό, δεν έχασε την υπομονή, την ελπίδα και την πίστη της, ότι θα πετύχει το ζητούμενο.
Είναι όλοι ειδικοί για όλες τις δουλειές; Όχι φυσικά! Και όμως υπάρχει ένας τομέας, όπου οι πάντες αυτοχρίονται ειδικοί! Όταν πρόκειται για θέματα πνευματικά, για όσα αναφέρονται στον Θεό και στον νόμο του, ο κάθε άσχετος θεωρεί τον εαυτό του αρμόδιο να αποφανθεί, θεωρώντας την άποψή του αδιαφιλονίκητη, αδιαμφισβήτητη, αναμφίβολη, αναντίρρητη.
Η μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου είναι η διαπίστωση ότι η ζωή του έχει ημερομηνία λήξης. Όσα σχεδιάζει, όσα ονειρεύεται, όσα ελπίζει, συντρίβονται τελικά από τον θάνατο. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού, του τέλους των πάντων, είναι ένα δυσβάστακτο φορτίο, στη σκιά του οποίου οφείλει να ζήσει ο άνθρωπος.
Έκανε πολλές ανοησίες ο πλούσιος. Γι’ αυτό και ονομάστηκε άφρων. Μια από αυτές είναι και η σύγχυση που φαίνεται να τον διακατέχει, αφού καλεί την ψυχή του να φάει, να πιεί, να αναπαυτεί. Το παράξενο είναι ότι αυτά που συγκέντρωσε για τη συντήρηση του σώματος, τα προσφέρει στην ψυχή. Νομίζει ότι αυτά είναι η κατάλληλη τροφή και γι’ αυτήν, ότι από αυτά εξαρτάται η ψυχή και τα περιμένει πώς και πώς για να ζήσει.
Οσάκις ο Θεός εμφανιζόταν στους Ισραηλίτες στην παλιά (πρό Χριστού) εποχή, χρησιμοποιούσε συνήθως ασυνήθιστη μεγαλοπρέπεια. Παρουσιαζόταν «εν στύλω νεφέλης». Προπορευόταν την ημέρα ως νεφέλη για να τους σκιάζει στην καυτή έρημο και τη νύχτα σαν πύ-ρινη στήλη για να τους φωτίζει τον δρόμο. Και όταν κατασκευάστηκε η Σκηνή του Μαρτυρίου….
Παρά τη διαφορά τους, αποτελούσαν ένα τέλεια συντονισμένο ζευγάρι. Ο βηματισμός τους ήταν ομοιόμορφος και η άμαξα διέγραφε μιαν ομαλότατη πορεία χωρίς κλυδωνισμούς. Πώς τα κατάφερναν; Μα χάρη στον άνθρωπο που κρατούσε στα χέρια του τα χαλινάρια. Δεν είχε μαστίγιο. Ούτε και φώναζε. Αντιθέτως! Σιγοτραγουδούσε και σφύριζε εύθυμα.