Με αφετηρία το βασικό αξίωμα- δόγμα ότι όλες οι θρησκείες έχουν σπέρματα της αλήθειας, οφείλουν όλες να αλληλοπεριχωρηθούν και να συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, την προσέγγιση του «ενός θείου», με διαφορετικούς τρόπους. Πρόκειται για το σύγχρονο φαινόμενο του θρησκευτικού συγκρητισμού, το οποίο εφεύρε και προωθεί πυρετωδώς ο παγκόσμιος Οικουμενισμός.
Τό ἴδιο πανάρχαιο ψέμα: «Μήν εἶστε ἀπόλυτοι! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ εἶναι. Καί οἱ θρησκεῖες τους δέν εἶναι παρά διαφορετικοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν ἴδιο Θεό».
Οἱ Φράγκοι εἶχαν ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησίαν τῆς Φραγκίας ἀπό ὅλους τους Ρωμαίους ἐπισκόπους καί εἶχον αὐτοκατασταθῆ ἐπίσκοποι καί κληρικοί διοικηταί της. Ἤρπασαν τήν περιουσίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐχώρισαν εἰς τιμάρια …
Τι είναι η Εκκλησία στο εσώτατο είναι της; Ποια είναι η ταυτότητά της και ποια τα όριά της; Ταυτίζονται τα χαρισματικά με τα κανονικά της όρια, ή όχι; Υπάρχουν στοιχεία ή (και) διαβαθμίσεις εκκλησιαστικότητος στις ετερόδοξες χριστιανικές ομολογίες;
«Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα… τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις, ἀλλὰ παναίρεσις… εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ»!
• Ο Εφέσου Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και η ψευδοένωση των εκκλησιών κατά τη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/1439) Ιωάννης Ελ. Σιδηράς […]
Μέγας σκόπελος, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους, για τις σχέσεις της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας με τον Παπισμό είναι και η πολιτική του διάσταση.
Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου.